#2 pan psor ma stajla

Niekontrolowany nieład na głowie, kubek kawy w ręku i zmęczone spojrzenie - taki widok profesora Berezowskiego na pierwszej godzinie lekcyjnej (i czwartej też) nie powinien nikogo dziwić. I tak, grupa maturalna z klasy humanistycznej była ostatnią, która została wpuszczona do klasy, ale ponownie - nie miało to nikogo dziwić. Co było dzisiejszym powodem niewyspania pana Berezowskiego? Trudno powiedzieć. Mogły to być odgłosy kolejnej imprezy, w końcu na Magellana zdarzały się one często, nocne zamartwianie się o stan zdrowia i brak rozsądku jego uczniów (pozdrowienia dla Ernesta),a może znowu do późnych godzin nocnych sprawdzał nieszczęsne konspekty. Czasem zastanawiał się po co sobie to robi. Szybko jednak przypominał sobie o swojej misji pedagogicznej i z nowym zapałem zadawał kolejne prace swoim maturzystom, modląc się - chociaż nadgorliwie wierzący nie był - aby wszyscy zdali przyzwoicie. I, tutaj można się dziwić, nie chodziło mu oto, że słabe wyniki z matury mogą wpłynąć jakoś na ocenę jego pracy przez nowego dyrektora. Martwił się o swoich uczniów, chyba jak o żaden rocznik wcześniej. W sumie nie ma też co dramatyzować bo Kamil w ZSM uczył dopiero od niedawna, więc wielkiego porównania nie miał, ale w zeszłym roku trafiła się jedna mądra dusza, która przyniosła mu dumę, wygrywając olimpiadę przedmiotową.
Otworzył drzwi do klasy i wpuścił maturzystów do środka, jednocześnie sącząc sobie kawusię, no bo zanim jaśnie państwo wtoczą się do środka to miną wieki. - Dzień dobry, kochani - dziarski ton Kamila ni jak współgrał ze zmęczonym spojrzeniem czy ustami rozdziawiającymi się przy ziewaniu, które zasłonił dłonią. - Proszę szybko zająć miejsca. Niech ktoś zetrze tablicę, Jadźka? -  zwrócił się do siostry, prawdopodobnie dlatego, że z rana jedynie jej imię pamiętał. - Zaraz sprawdzę obecność. A w czasie sprawdzania listy zastanówcie się, co wyście napisali w tych konspektach. Bo tak, sprawdziłem je i nad niektórymi to chciałem płakać rzewnymi łzami niczym niewiasty w powieściach Sienkiewicza - prawdopodobnie dramatyzował, bo jak każdy nauczyciel polonista dramatyzować lubił. Westchnął ciężko, odstawił kawę na parapet i otworzył laptopa, powoli logując się do swojego konta. - Znowu się zawiesza. Zrobimy inaczej, zacznę was wyczytywać, podejdziecie po pracę i jak ktoś nie odbierze to będę wiedział, że jest nieobecny - odparł, przeklinając w myślach technologię i prędkość internetu w szkole. Z torby przewieszonej już przez oparcie krzesła wyciągnął teczkę, największy koszmar jego uczniów, ponieważ to właśnie tam trzymał zarówno poprawione arkusze jak i puste testy, proszące się o wypełnienie. Tak, jak na polonistę przystało, miał jeden wielki bałagan w papierach, ale on odnajdywał się w nim najlepiej. A trzeba zauważyć, że Kamil do typowych polonistów nie mógł się zaliczać. Nie w całości. Stylem było mu bliżej do ulicznego densera niż nauczyciela.

7.

Kurwa. Tak mi się dramatycznie nie chciało iść do szkoły... leżąc w łóżku i patrząc w sufit, powtarzałem sobie w myślach, że chuj, no nie ma opcji, że wstanę dziś z łóżka, szczególnie, że zegarek wskazywał godzinę siódmą trzydzieści, czyli praktycznie środek nocy. Ostatecznie jednak przypomniałem sobie, że przecież pierwsza lekcja to polski z Berezowskim Kamilkiem, któremu ostatnio, przez Igę, musiałem wysłać wiadomość, że mam wenerę, no i teoretycznie nie musiałem pojawiać się na lekcjach, z powodu złego samopoczucia, stanu psychicznego i innych takich, ale DOBRA. Ubrałem się i wyruszyłem do szkoły, a będąc już na miejscu, skierowałem się prosto pod salę numer jeden, ignorując fakt, że kurtkę to powinienem w szatni zostawić. Chuj z tym, zimno mi było, chory byłem. -IGA! - krzyknąłem, widząc ją, jak stała pod drzwiami, a następnie, pociągnąłem ją za nadgarstek gdzieś tam na bok, żeby wszyscy dookoła nie słyszeli, o czym gadamy, nie? Bo ważne sprawy mieliśmy do omówienia. -Długo myślałem, czy oddać ci tę zapalarę, bo wiesz, polubiłem ją, ale proszę - podałem jej jakoś tak w miarę dyskretnie ulubioną zapalniczkę oraz pendrive'a, na którym miałem zapisanych kilka nowych nut, które ostatnio z chłopami nagrałem, a także rymowanki lepsze i gorsze, które napisałem. -Ciekawe, czy uda mi się odzyskać te rzeczy, bo wiesz, że chciałbym je obie z powrotem? - uśmiechnąłem się do niej jednocześnie poruszając sugestywnie brwiami, akurat wtedy, kiedy pan Kamil otwierał klasę, by wpuścić nas do środka.
Zająłem miejsce obok Maksa, w ostatniej ławce pod oknem, a następnie czekałem na rozwój akcji, bo zdaje się, że konspekty nam miał dziś oddać? Rozpiąłem kurtkę, zdjąłem kaptur z głowy i akurat padło moje nazwisko, więc mega powoli podniosłem się z krzesła i ruszyłem w kierunku biurka, by odebrać mój konspekt. -Ja pierdolę - mruknąłem bardziej do siebie, niż do pana Kamilka, jednak wzdychając głośno, wróciłem na swoje miejsce, odkładając kartkę na ławkę. W sumie, czego ja się mogłem spodziewać. Szóstki? Lol.

The member 'Ernest Domański' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 2

Wydaje mi się, że nie ja jedna ledwo wyczołgałam się dzisiejszego ranka z łóżka, choć już na pewno jedna z niewielu wpadłam na tak idiotyczny pomysł, jakim było upicie się w środku tygodnia whisky (a ze mną Hubercik, więc było nas w sumie dwoje), dzień przed testem z polaka. Brawo. Tak czy inaczej, nie było zmiłuj, wiedziałam, że choć niewiele powtórzyłam, to muszę się pojawić. Przed klasą stałam już jakieś piętnaście minut przed dzwonkiem, grzebiąc klasycznie w telefonie, lecz dopiero po dziesięciu minutach dołączył do mnie Ernest, wyciągając mnie na bok. O nie, pewnie będzie wiercił dziurę w brzuchu. A ten brzuch zresztą, to wiecie... obecnie w najlepszym stanie nie był. Ale cóż za zdziwienie mnie ogarnia, kiedy blondyn tylko wpycha mi do łap dwie rzeczy, z których najwyraźniej zrobić mam pożytek, dopowiadając, że bardzo chce je odzyskać. Patrzę na niego z przebiegłym uśmiechem i bez słowa podążam za Domańskim w kierunku klasy, gdzie zajmuję miejsce w ławce Huberta, którego jeszcze zresztą nie ma, bo nie mam zamiaru siedzieć przecież z Leną, tak? Zapalniczkę i pendrive wpycham głęboko do kieszeni bluzy, zaciskając na nich obie dłonie, kiedy mój brat zajmuje miejsce przy biurku i każe mi zetrzeć tablicę. Z głośnym westchnięciem wywracam oczami i zbieram się z miejsca, żeby następnie wykonać nauczycielskie polecenie. - Czy tylko ja w tej klasie mam uprawienia do mazania tablicy? - burczę pod nosem, nawet nie zwracając uwagi, czy mnie słyszy, a że akurat wyciąga z teczki moją poprawioną pracę i wyczytuje imię, zgarniam kartę po drodze, siadając w ławce i sprawdzając ocenę. - Lol, tyle jebania przy tym, a tylko trzy? - mówię bardziej do siebie, aniżeli do kogoś innego, po czym odwracam się gwałtownym ruchem do chłopaków z tyłu, pokazując im trzy palce na znak, że taką właśnie otrzymałam ocenę. Ah, ten mój surowy brat! Kto by pomyślał?

The member 'Iga Berezowska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 3

ciężka noc, randomowy outfit

Nie wiem, co ja sobie myślałem całując Igę wczoraj, podczas tej wspólnej nauki. Że co, że wszystko będzie git i że zaliczy ze mną swój pierwszy raz? Czasem ludzie mi mówili, że jestem głupi i durny, jednak ja nie brałem tego tak do siebie, bo przecież co oni mogli wiedzieć? Byłem jaki byłem, fajny ziom i niech to się trzyma, nie obchodziła mnie opinia innych na mój temat.
W każdym razie, poranek był ciężki na tyle, że przebudziłem się jakoś o 7:55? No, coś takiego. Pozbierałem się w biegu, ubrałem się w byle co, nie wiem, czy czyste, czy brudne, zgarnąłem plecak i telefon i wybiegłem z mieszkania. Zdyszany wpadłem do sali numer jeden, patrząc na te wszystkie ryje, które częściowo były zadowolone, częściowo tak niekoniecznie. -Przepraszam serdecznie za spóźnienie - palnąłem do pana psora, zajmując miejsce obok Igi. Słyszałem te podśmiechujki kogoś z tyłu, ale nie zwracałem na to uwagi. -I jak tam? - spytałem Berezowskiej, zerkając też na jej kartkę, by zobaczyć, co dostała z tego konspektu i akurat w tym momencie, stary Berezowski wyczytał moje nazwisko. -O JASNY CHU.... eeeee...... hehe, fajnie - zmieszałem się, bo już miałem powiedzieć to niecenzuralne słowo, ale w ostatniej chwili się powstrzymałem. Piątka, naprawdę? Chyba se Bereza jajca robił, albo sprawdzał te konspekty w srogim stanie upojenia.

The member 'Hubert Jasiński*' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 5

Jak mi ten Berezowski ze swoimi sprawdzianami działał na nerwy. Jeszcze bym rozumiała, jakbym była na jakimś szalonym rozszerzeniu z polaka, jak inne matoły albo przynajmniej wiązała swą przyszłość z czymkolwiek związanym z językiem polskim, ale tak nie było, więc po co ten złamas mi kazał SPECJALNIE wstawać żeby przyjść do siebie na zajęcia i odjebać jakąś manianę na poprawię. Oczywiście ni chuja nic się nie uczyłam, bo kto by znalazł czas na jakiś polski, zresztą o tej porze to ja się jeszcze powinnam obracać z boku na bok w swoim łóżku, bo tego dnia akurat zaczynałam zajęcia dwoma wfami, a te do szczęścia równie mocno były mi potrzebne co zasrany polski. No, ale niee, nie dało się po ludzku, zostawić mnie w spokoju i pozwolić żyć, a ten pacan dobrze przecież wie, jakie mam do jego zajęć podejście.
Wchodzę do tej klasy bardziej wkurwiona niż zwykle, oczy mam podpuchnięte, bo całą poprzednią noc speedruniłam w Minecrafta i fajki mi się skończyły, a po drodze nikt mi nie otworzył w dziupli, jak pukałam do okna by zakupić ruskie. Rozglądam się po klasie i jak na razie widzę tylko jedną znajomą mordę, w sensie Ernesta, bo w relacjach reszty osób nie chciało mi się wpisywać, no, ale ja tam wbrew pozorom nie przyszłam na pogaduszki tylko poprawkę pisać, rzyg.
- Panie psorze, ja na poprawkę z Dziadów przyszłam - do dziada z Dziadów cóż za bieg okoliczności - No, ale jak sor zapomniał to czilera, utopia, bez spiny są trzecie terminy, - zarzucam jakże wyrafinowanym żartem na poziomie studenciaka politechniki - bo tak jakby to i tak na koniec roku będzie mierny albo zagrożenie, a mi ta pała w jedną czy w drugą stronę różnicy nie robi - mam nadzieje, że jak go zagadam to zaśnie albo mnie wypierdoli za bycie konowałem i będę mogła wrócić do domu. Śmiesznie chłopina wygląda zresztą, bo taki niewyspany i jeszcze mu się kawa osadziła na wąsie wędkarza, którą chętnie bym z tego wąsa starła (bez podtekstu seksualnego oczywiście, bo to dziad przypominam), ale to nie przystoi chyba. To się tylko wpatruje w wąsa, stojąc obok biurka nauczyciela, jak sroka w błyskotki i czekam co mi ten debil każe zrobić dalej.

ps. ja se tylko weszłam do środka, ale sobie rzucę na sprawdzian żeby w następnym poście wiedzieć co pisać, a i zapraszam do ewentualnego zagadania do lamy, buziaki

The member 'Lamia Gombrowicz' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 2

5.

Dzisiaj do szkoły nie byłam spóźniona chyba tylko dlatego, że Maks to mnie niemal za nogi z łóżka wyciągnął, klnąc na gwiazdy i przeklinając dzień, w którym się urodziliśmy jako bliźnięta (nie tylko takie wiecie, jednojajowe, ale te takie zodiakalne to też), bo tera to na jaw wychodziła przecież ta moja druga twarz, leniwa i zbuntowana, a ja to jebałam i ten konspekt, który ostatecznie zrobiłam i cały ten głupi sprawdzian z polaka, który se brachol tej wariatki Berezowskiej wymyślił, za którą WCALE przecież nie tęskniłam, tylko nią gardziłam zupełnie jak parówką z serem i bekonem z Żabki.
Bądź co bądź, to generalnie na pysk padałam, więc zanim z bliźniakiem moim z mieszkania przy Morskiej wyszłam, to musiałam sobie kawkę na wynos w termosie zrobić, bo wczorajszy dzień to obfitował w bardzo emocjonujące wydarzenia takie jak na przykład dostanie pracy w Ponurych Dziarkach i pójście na rande-vouz z Felixem Krawczykiem, czyli moim nowym managerem. No, Maksowi tylko powiedziałam o wszystkim, a nikomu innemu nie miałam o czym mówić, bo… bo Ernest to raczej nie chciał w ogóle o niczym ze mną gadać, Iga też nie, a z Hubertem to chyba nigdy w życiu na poważnie nie rozmawiałam, więc generalnie to nikt nic nie wiedział.
- Ja to dzisiaj idę tylko na tego polaka, a potem się zrywam. – zamarudziłam mojemu bratu jak do szkoły wchodziliśmy, a potem to już mi się wcale odzywać nie chciało i tylko sobie kawę popijałam z termosu, akceptując fakt, że jak weszliśmy w końcu do klasy, to mój brat usiadł z moim byłym, a z moją byłą przyjaciółką to bym nie usiadła nawet wtedy, jakby mi dopłacili, więc ignorując wszystko i wszystkich, to se usiadłam gdzieś z tyłu, starając się nie przysnąć, ale ciężko było bardzo. Dobrze, że zdążyłam makijaż przed wyjściem jako taki zrobić, to przynajmniej nie wyglądałam jak gówno tragiczne, ale czułam się na pewno bardzo źle. Niefajnie było w ogóle w szkole siedzieć i to po przerwie takiej, a jeszcze niefajniej było wtedy, jak trzeba było wstać i podejść do ławki profesora wąsa, co by konspekt odebrać.
- Dziękuję. – mruknęłam, zabierając swoją piękną, trójkową ocenę i ramionami wzruszając, bo było mi obojętne totalnie. Wracając jednak do swojej ławki, to Maksiowi i Hubertowi pokazałam na palcach ocenę odpowiednią, na Igę to nawet nie patrząc, bo ona mnie wcale nie obchodziła, a do Erniego… do niego to się krótko nawet uśmiechnęłam, no a potem to już usiadłam sobie z tyłu.

The member 'Lena Buszkowska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 3

Jedno spojrzenie na stos zapisanych kartek i od nowa przeżywał koszmar nocy zimowej, kiedy czerwony długopis zaznaczał zgodnie z wcześniejszym już ustalonym szyfrem. Duże "o" to błąd ortograficzny, "jęz" to błąd językowy, zdanie podkreślone falką to zdanie nie na temat. I tak to zawsze szło.
- Ernest Domański, zapraszam - wyczytał pierwsze nazwisko. Pamiętał, że ręka mu drżała, jak wpisywał na kartkę czerwoną dwójkę i pisał komentarz, wypisując popełnione błędy. Oczywiście wszystko spowodowane było niepokojącym esemesem wysłanym do Berezy tak o z zaskoczenia w środku dnia. Udał, że do jego uszu nie dotarło to "ja pierdolę", a w myślach pojawiło się jedynie krótkie "to już wiem".
Za chwilę woła Igę. Uniósł wysoko brew, kiedy słyszy jej komentarz. - Byś się przyłożyła to by było lepiej. Zobacz co tam za bzdury popisałaś - odparł całkiem poważnie i nie na żarty. Żeby nie było, sprawdzał im wszystko zgodnie z wytycznymi maturalnymi. Zresztą, to wszystko bladło w porównaniu do następnej pracy, którą miał wręczyć.
- To samo powiedziałem, jak sprawdziłem czyja to praca, panie Jasiński. Jeżeli pisałeś to samodzielnie to gratuluję, módl się, żeby na maturze dano poetów współczesnych. Nie wiem czy jest jeszcze jeden tak dobrze napisany konspekt - cóż tu dużo mówić, za dobre wynagradzał, a za złe karał normalnie jak sędzia sprawiedliwy. Już miał wyczytywać kolejne nazwisko, kiedy do klasy -trochę wcześniej niż się spodziewał - weszła Lamia Gombrowicz, uczennica jednej z klas technicznych, w których uczył Kamil.
- Dzień dobry, Lamio. Tak, tak wchodź - kurwa zapomniałem pomyślał, ale chuj trzeba było robić dobrą minę do złej gry. Rozpoczęła się szybka burza mózgów i przypomnienie sobie na jakim etapie oni byli z tymi dziadami. - A powinna, powinna robić różnicę. Przecież mówiłem ci, że z wszystkiego da się wyjść i żebyś chociaż zeszyt prowadziła, to bym miał ci za co lepszą ocenę wstawić. Zajmij miejsce hmmm... - tu na chwilę przerwał i podniósł nawet tyłek z krzesła, co by się mógł po sali rozejrzeć - koło Milenki, Milena pokaż się koleżance. I kartkę sobie przygotuj. Bo ty poprawiasz z problematyki, prawda? - na chwilę rozproszył się i zaczął szukać drugiej teczki, w której mógłby mieć sprawdzian.- Rozdam tylko prace do końca i dam ci twój sprawdzian - zwrócił się jeszcze do Lamii i złapał kolejną kartkę. Znowu jego serce zaczęło krwawić. Głównie dlatego, że zanim Milena zaczęła kłaść na wszystko lachę to naprawdę pokładał w niej wielkie nadzieje. Może widział w niej nawet kolejną zwyciężczynię olimpiady przedmiotowej. - Milena Buszkowska, Milenko, muszę przyznać, że jestem mocno rozczarowany twoją oceną. Akurat po tobie spodziewałem się więcej - nie było w jego słowach nic karcącego, brakowało złości. Był jedynie szczery zawód i zmartwienie. Bo przecież on się o nich wszystkich martwił. No to przynajmniej teraz Ernest widział jakąś jedną dziesiątą tego, jak musiał wyglądać Berezowski, kiedy ten mu wysłał esemesa.

2. shoutout dla hubiego za znalezienie mi też ciuchów :*

Ej w ogóle nie wiem o co chodziło ale miałem dzisiaj taki na maksa zajebisty dzień. W sensie no poranek, wiadomo. Ale wstałem sobie tak jakoś chwilę po szóstej, zrobiłem sobie yerba matę (bo kawa to wiecie, niezdrowo), chwilę sobie pomedytowałem, a później to leżałem w łóżku i scrollowałem instagrama, aż nie ogarnąłem że coś za cicho na chałupie i faktycznie - Lena se dalej leżała w łóżku. Ja wiem, że ona to ciężki okres miała, szczerze mówiąc trochę nie wiedziałem jak mam reagować bo Erni to jednak mój ziomal, ona moja bliźniaczka i tak jakoś... Taktycznie nabierałem wody w usta kiedy tylko zaczynał się temat tego związku (eks-związku, znaczy się) i na razie się to jakoś bujało. Nawet w drodze do szkoły to Lena za bardzo nic nie gadała, ja za to rozmyślałem o tym co będę robił na weekend. W ogóle czy nam się czasami jakiś występ nie zbliżał? Nie wiem, nie odpowiem wam bo Erni nie odpisuje mi na discordzie, jak zwykle zresztą, ale możliwe że coś było, nie pamiętam czy to Gdańsk, czy u nas coś? No i tak jakoś wokół tego krążyły moje myśli całą trasę, aż nie dotarliśmy do szkoły i tam se chciałem podbić do Erniego, ale on coś tam szeptał na boku z Igą? Rzuciłem mu tylko takie spojrzenie "ominęło mnie coś?", ale że drzwi były otwarte do sali Kamila - PANA Kamila - to sobie klapnąłem na swoim miejscu - A witam bardzo serdecznie - rzuciłem jeszcze przechodząc koło biurka nauczyciela, NIE WIEDZĄC W OGÓLE CO MNIE CZEKA. Potem zaczęli ludzie chodzić po swoje prace i szczerze mówiąc miałem serio wysokie oczekiwania bo moim zdaniem to ja nieźle odjebałem tę pracę, bez żadnej ściągi ani zapytaj.com.pl, a nie jak Hubi co mi się przechwalał że zerżnął z neta i trochę pozmieniał tylko - Co masz? - rzuciłem do Domańskiego jak tylko wrócił, parskając cicho śmiechem widząc jego dwóję - No zajebiście wchodzisz z ocenami w nowy rok nowa ja - później tylko rzuciłem takie pełne aprobaty spojrzenia dziewczynom co dostały tróje, ukradkiem pokazałem środkowy palec Hubijasowi i już się odwracałem w stronę blondyny co siedziała razem z Lena - Aaaa my to się chyba nie znamy? - i już chciałem zarzucić firmowy uśmiech numer sześć, ale Bereza wyczytał moje nazwisko i PRZYSIĘGAM, nikt nie szedł tak pewny siebie po tę pracę co ja - Co kurwa? - wyrwało mi się widząc olbrzymią jedynkę wypisaną na rogu - To jakaś pomyłka przecież, jak ja nad tym pół nocy siedziałem! Co tu jest niby źle - podniosłem złe spojrzenie na nauczyciela bo kuuuuurwaaaaaaaaa. Przysięgam że już słyszałem miauczenie rodziców, że się nie uczę, że nic ze mnie nie będzie i że w ogóle to koniec tych rapów i przesiadywania u Ernesta, trzeba ci znaleźć korki - Można to poprawić? A zresztą - wymruczałem zły, machając ręką i padając ciężko na krzesło obok Erniego - Nawet się nie odzywaj - praktycznie wycedziłem przez zęby, opierając głowę na ławce i nakładając kaptur. Chuj, tyle z dobrego humoru.

The member 'Maks Buszkowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 1

#1 + style

Maja przyszła na lekcję z duszą na ramieniu. To, że chciała zostać pisarką i że od lat pisała własną twórczość do szuflady, to wcale nie znaczyło, że miała idealne oceny z polskiego zawsze i wszędzie. Nie każdy temat jej podchodził, to jasne. Nie wszystko jej sprawiało przyjemność, nie wszystko jej wychodziło. Ale starać się starała zawsze, bez względu na to, czy miała już od razu przeczucie, że jej nie wyjdzie. Dzisiaj nie miała żadnego przeczucia jeśli chodzi o wyniki tego konspektu, serio; mogło jej pójść zajebiście, a mogła dostać dwóję. Jedynki raczej nie obstawiała, bo jednak pały zdarzały się jej się rzadko, ale... nigdy nie mów nigdy.
Przywitała się z profesorem krótkim i wesołym "dobry!' i usiadła w ławce za Ernestem, na dzień dobry ciągnąc go lekko za kaptur. Takie tam końskie zaloty, kto się czubi ten się lubi. Ocena z zadania ją ciekawiła, to jasne, ale nie znaczyło to, że miała się nie witać ze znajomymi. Na Lenę tylko zerknęła, bo nie odzywały się do siebie odkąd ta stwierdziła, że Majka na pewno zarywała do jej faceta (Ernesta, swoją drogą) i że nie chce mieć już z Majką nic wspólnego. No, cóż, bywa. Przyjaźnie w tym wieku bywały dość nietrwałe.
Uśmiechnęła się wesoło, gdy okazało się, że dostała czwórę. No, czyli jej przypuszczenia się sprawdziły; nie była zdziwiona, bo co jak co, ale do nauki polaka to się Maja przykładała. Skrzyżowała tylko nogi pod stolikiem i lekko kopnęła - niechcący, oczywiście, wiadomo - w krzesełko Ernesta.

The member 'Maja Wróblewska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 4

Nie miałam dziś humoru na maksa, nie dość, że zaspałam fchuj i przyszłam do szkoły o jakieś 16 minut za późno (ale wciąż liczę, że Berezewski się nie skapnie i wpisze mi do dziennika spóźnienie, a nie nieobecke), to jeszcze jakiś palant ochlapał mnie wodą z kałuży, bo kurwa trudno było odjechać tym gratem dalej od studzienki. Następnie spruła się do mnie stara baba, że klnę jak szewc i już jej chciałam przydzwonić w ten moherowy beret, kiedy nagle przypomniałam sobie, że jestem liściem na niczym niezmąconej tafli wody, pierdolonym kwiatem lotosu i jakoś się powstrzymałam. No ale dobra, dotarłam, a więc otwieram z impetem drzwi i mówię, że - Przepraszam za spóźnienie - a potem siadam w ostatniej ławie (o ile jest wolna), no i z pogardą spoglądam w stronę tej pierdolonej klasy, do której wcale nie chciałam przyjść. W dodatku doskonale zdaję sobie sprawę, że jest sprawdzian z polskiego, bo Iga zdążyła mi sprzedać info (tak wiem, dziwne, że to akurat ona, ale to inna historia jest) i wiecie co? No nie zdążyłam się przygotować! Jak zwykle zresztą. No ale kto nie ryzykuje ten szampana nie pije, szczególnie, że większy problem to ja miałam z nieobecnościami w szkole, niż z ocenami aktualnie. Zresztą kurcze, akurat w pleceniu głupich historii to byłam zajebista, więc stwierdzam, że lecę na spontan, a jakieś merytoryczne treści to sobie ogarnę w telefonie, albo ogólnie od kogoś zgapię. Kto wie, może się uda. Przez ten dość tęgi nastrój, nie staram się z nikim szukać kontaktu, no bo okrutna nie jestem i nie chcę się przypadkowo do kogoś przypierdolić o nic, nie? Kilka mordek naprawdę lubiłam, z innymi miałam fajne wspomnienia, a jeszcze inni byli mi po prostu obojętni.

The member 'Sara Opała' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 5

No już tego było za wiele. On naprawdę starał się wiele zrozumieć i generalnie był takim nauczycielem, przynajmniej w porównaniu do większości grona pedagogicznego, że generalnie czilera utopia i z każdym problemem można do niego podejść. Nie czepiał się za specjalnie tego jak się prowadzą, byleby na lekcje przyszli i głupot nie opowiadali, bo humanistom na polskim to tak trochę nie wypada. No, ale kiedy już kolejna osoba rzuca bluzgami na jego lekcji, na lekcji JĘZYKA POLSKIEGO NA POZIOMIE ROZSZERZONYM no to już ręce mu opadały niczym witki.
- Chwilę, halo, co to ma być? Zaraz wam zacznę jedynki wpisywać za to słownictwo. Nie jesteście ani na przerwie, ani na imprezie, tylko na lekcji języka polskiego. Czy ja naprawdę muszę przypominać uczniom klasy maturalnej na profilu humanistycznym, czym jest szacunek do języka? Wszyscy wiemy już, że pan Buszkowski biegle włada łaciną podwórkową, ale może zostawmy ją poza klasą – widać profesor wstał dzisiaj lewą nogą albo w ogóle nie wstał po spać się nie położył. Aż mi się wąs zatrząsnął z tej złości. – A ty Buszkowski już nie dramatyzuj. Praca napisana jest dobrze, nawet bardzo dobrze, ale jak jeszcze raz takiego głupiego kardynała zobaczę to klnę się na wieszczów narodowych, że cię do matury nie dopuszczę – i znowu musiał się zdenerwować. Maks to czasem był przykładem tego, że uczeń może być zdolny, ale leniwy, nad czym pewnie wielce ubolewał każdego dnia pan Berezowski. – Dzień dobry, Maju, dzień dobry. Zajmij szybko miejsce i proszę tu jest twoja praca – powiedział trochę roztargniony. Ta robota go kiedyś wykończy. Naprawdę chciał mieć czasem podejście Brzozowskiego, który niezbyt przejmował się tym, dlaczego jego uczniowie mają złe oceny. – Nic się nie stało, siadaj Saro i proszę, bardzo ładna praca – przywitał się z Sarą, posyłając do niej przyjazny uśmiech, bo przecież Berezowski to dobra morda, która nigdy nie wpisuje spóźnień, także niech się oto nie martwi!
Na całe szczęście – mimo spóźnienia Wróblewskiej i Opały – to one miały uratować humor profesora i tym samym oszczędzić katorgi innym klasom, które miały mieć z nim zajęcia. – No widzicie, Sara i Maja potrafią napisać dobry konspekt, powiedzcie, ile wam to dziewczyny zajęło? -  musiał jeszcze zrzucić z wątroby cały ciężar. Z wielką ociężałością sięgnął po teczkę po raz kolejny, wyciągając z niej plik arkuszy.
- No dobrze, nie udawajcie, że jesteście zaskoczeni – rzucił, bo przecież Iga wiedziała, że coś dla nich przygotował. – Zanim rozdam kartki to trochę was przemieszamy. Panie Buszkowski, wiem, że telefon to niezwykłe urządzenie, ale podczas sprawdzianu nie będzie ci potrzebne. Proszę położyć telefon na moim biurku i zapraszam do pierwszej ławki. To samo pan Jasiński, żeby Jadwiga nie miała od kogo ściągać. Proszę bardzo, pierwsza ławka przy drzwiach – wprowadził swój diabelski plan w życie. No bo w końcu na maturze nie będą mieli od kogo ściągać. A to było jego największe zmartwienie.

Westchnąłem tak przeokropnie ciężko, TEATRALNIE WRĘCZ, jak Bereza zaczął znowu tą swoją starą śpiewkę o tym, że tO nIe wYpAdA tAk MóWić. Wydawało mi się, że podstawówkę to już dawno temu skończyliśmy i trochę nigdy nie czaiłem co ludzie mają za problem z przekleństwami w szkole, szczególnie w liceum. Czyli co, dopiero jak zdam maturę to dostaję oficjalne przyzwolenie na używanie wulgaryzmów? - No ale jesteśmy już dorośli, już naprawdę... - mruknąłem pod nosem, bardzo możliwe że trochę głośniej niż to sobie zaplanowałem - Ciężko mi uwierzyć, że panu nigdy się nic nie wymsknie, szczególnie jak nad czymś pan ciężko pracował a efekt jest chuuu.... Chucpiarsko beznadziejny - ale nie pytajcie mnie skąd ja wytrzasnąłem to słowo bo nie miałem pojęcia aczkolwiek WYBRONIONE IDEALNIE. Nikt mi nie wmówi, że nie wyglądało to naturalnie, co nie? A o tym błędzie kardynalnym to już słyszałem jak z depresją leżałem oparty na blacie ławki, więc podniosłem w sekundę głowę, ze zmarszczonym mocno czołem - Cooooooo? To ja oblałem CAŁĄ PRACĘ bo gdzieś pomyliłem jakieś nazwisko? No przecież to jest na maksa nie fair - burknąłem, podnosząc jeszcze raz ten cały konspekt do ręki i przyglądając się czerwonym notatkom nauczyciela. Te komplementy i przywitania, które padały z ust Kamila to mnie tylko denerwowały i siedziałem ciągle taki naburmuszony, szczególnie jak jeszcze dopytywał się ile czasu zajęło dziewczynom napisanie prac. Pewnie tylko samo co Hubiemu, czyli mniej-więcej 30 sekund, w trakcie których znalazł parę dobrych prac i je posklejał, frajer. - A nie możemy tego kiedy indziej pisaaaaaać? - jęknąłem przeciągle gdy Berezowski zaczął wyciągać kartki, ale zostało to też przerwane moim kolejnym westchnięciem - Ale dlaczego ja? Ostatnim razem też się przesiadałem, teraz Ernest powinien - mnie to wszyscy w tej szkole chcieli wychujać, ewidentnie - I inni nie muszą telefonów oddawać? Bosko, świetna wiara w człowieka, którego ponoć konspekt był BARDZO DOBRY - szedłem i mruczałem tam sobie pod nosem taki niezadowolony, pociągając przy okazji nogami. Klapnąłem na nowym miejscu, spoglądając na Hubiego i nawet otwierałem buzię żeby spytać się go czy coś umie, ale dosłownie tylko machnąłem ręką. A potem dostaję test i zaczynam go wypełniać, czasem to wiadomo, oczko mi ucieknie gdzieś tam na ściągę w kieszeni, albo do dziewczyn z tyłu zarzucę żurawia jak Bereza jest gdzie indziej, ale tak w sumie to zaskakująco sporo pamiętałem jednak z lekcji.

The member 'Maks Buszkowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 4

Spoglądam na drzwi, z każdym razem, kiedy się otwierają, jak każdy zresztą, choć wcale nie czekam na pojawienie się nikogo szczególnego. No... może Sarę jakoś tak dziwnie miło jest mi witać, zwłaszcza, że kilka nocy wstecz, po mojej kłótni z Lenką, na którą, swoją drogą, nawet nie zwracam uwagi, tym samym nie patrząc w jej kierunku, wymieniłyśmy kilka wiadomości, wspominając stare czasy i... kurczę, jakoś tak zatęskniłam za nią z niewiadomego powodu. Ale dobra, szybko te myśli schodzą na drugi plan, kiedy mój brat oddaje wszystkie prace, a ja chichram się tylko pod nosem z oburzenia Maksa, który ewidentnie nie zgadzał się z oceną, którą otrzymał z konspektu. Jeju, wielkie mi rzeczy. Wiem, że gość akurat uczyć się lubił i pewnie go to bolało, ale bez spiny, przecież i tak będzie mógł to poprawić. CHYBA. Chyba że odgrażanie się Kamila odnośnie braku możliwości poprawy miały stać się rzeczywistością. Oby nie! W przeciwnym razie, do matury podejdą może z dwie osoby. I wśród nich na pewno nie pojawię się ja.
Uwierzyć nie mogę, że Hubiemu się tak fuksło, ale mimo wszystko nieśmiało uśmiecham się do kolegi, gratulując mu piątki, a chwilę potem obserwując już, jak przesiada się na drugi koniec sali... żebym od niego nie ściągała! - Wolne żarty - rzucam tylko pod nosem, patrząc na brata spod byka i poprawiając się na drewnianym krześle, bo on to jednak żartowniś był, kurczę. - Dobra, a że tak zapytam od razu, będzie poprawa z tego? - mówię, zanim jeszcze dostaniemy kartki, na co Kamil pewnie załamuje ręce, no ale co mam zrobić, że wspólna próba nauki z Hubertem wczoraj poszła... no, nie tak, jakbym się tego spodziewała? Czy to była moja wina? Cóż, pewnie tak, bo to ja wypełniałam głupie zadanie od Ernesta, ale mimo wszystko. Jak dostaję kartkę, to czytam dokładnie wszystkie pytania, starając się coś sobie przypomnieć, a nawet, jeżeli czegoś nie wiem, to leję wodę, tylko... problem jest taki, że, cholera jasna, muszę to robić prawie przy każdym pytaniu, bo na ani jedno, ANI JEDNO, nie znam jednoznacznej odpowiedzi. Przypał.

The member 'Iga Berezowska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 2

Zeszyt, sreszyt, nie wiem na jakim świecie chłop żyje, ale ja nawet plecaka nie mam tylko wszystkie potrzebne rzeczy pochowane w nerce, co lekcje nowa kartka pożyczona od kolegów z klasy i essa, tak się żyje. No dobra, na matmie muszę trzymać fason, bo Brzozowski to jełop i potrafi się o wszystko przysrać, a że ja na rozszerzeniu z matmy to nie chce mieć z nim jakiś większych zatargów.
Oczywiście, jak mi wypierdziela z tym zeszytem to już przestaje słuchać, bo z chłopem nie ma sensu rozmawiać. Na każde jego słowo kiwam głową, że niby się zgadzam i z głowy. Posyłam jedynie jedno niepewne spojrzenie w stronę Milki i mam zamiar poprosić o miejsce z przodu, najlepiej samotnie, ale noooo, ostatnio coś tam gadałyśmy i powoli zakopuje ten zajebiście wielki topór wojenny, który postawiłam pomiędzy nami trzy lata temu o ile pamiętam, więc nie ma sensu dyskutować, biorę więc tę wymemlaną kartkę, co wyjął z teczki i siadam na samym końcu, kiwając do Leny głową na siemka, bo chce to tylko odjebać i może zasnąć skoro już jestem w tej klasie, w której zawsze zaliczam najlepsze drzemki.
Patrzę na ten test i nie wiem z której strony go ugryźć, bo kurwa NIC NIE UMIEM I JESTEM DEBILEM. Przekładam go z jednej strony na drugą, szukając odpowiedzi chuj wie gdzie, na pewno nie w mojej własnej głowie. Wzdycham ciężko i załamuje ręce nad tym czymś, zostało mi jedynie pomodlić się do Mickiewicza albo jakiegoś innego wie-szcza narodowego, by zesłał na mnie wiedzę w zakresie polskiego albo jebnął w Berezowskiego piorunem, niestety nic takiego nie nadchodzi, ani piorun, ani wiedza, jest tylko chaos, przekleństwa niezadowolonych uczniów i mega dziwna atmosfera, bo pomimo wszystko niekomfortowo się czuje siedząc tak blisko Leny - pierwszy raz chyba od ostatniej klasy gimnazjum.
Jak się orientuje, że nawet na jedno pytanie nie odpowiem, to ją kopie lekko pod ławką szukając pomocy u mojego eks największego wroga i uśmiecham miło, całkowicie szczerze zresztą.
- Stara, jak ja nic nie umiem z tego polskiego to Ty nawet nie, - rzucam cichutko zza półprzymkniętych warg, tak że tylko ona mnie słyszy - weź mi coś tutaj tego, eee - zacinam się i czerwienieje na buzi, bo wstydzę się tego wszystkiego, że w takiej sytuacji właśnie rozmawiam z nią tak bardziej po koleżeńsku niż siema, cześć czy elo, nara. - pomóż, bo śmichy, chichy, ale on - kiwam głową w stronę profesura - mi każe jeszcze kilka razy poprawiać, jak teraz obleje, a drugiej takiej dobrej szansy mieć nie będę - przełykam ślinę głośno i coś tam piszę w między czasie, ale totalne bzdety pewnie - proszę, proszę, hot doga stawiam albo nie wiem, papieroskami Cię poczęstuje jak tylko będziesz potrzebowała - nie wiem czy jara albo mięso wpierdala, ale kto by się nie skusił na taką parówę z sosem i bułką z Żabki, ja nikogo takiego nie znam. Prawie tam płaczę, błagając swą byłą besti, bo nie zależy mi niby, ale już dość mam tych poprawek i wstawania za wcześnie i tylko świętego spokoju potrzebuje, nic więcej.

@Lena Buszkowska