Zawsze miałam trochę bardziej pod górkę. Mój stary większość mego świadomego życia spędził w zakładach karnych rozrzuconych po całej Polsce; a to za zadarcie z panem Czarneckim i wybiciem kilku szyb w należących do niego samochodach, a to za kradzież złotej Monstrancji z okolicznej parafii czy obicie mordy przypadkowego faceta na ulicy. Niby nic specjalnego, ale i tak nigdy nie było się czym chwalić. Mnie co może być zaskoczeniem, tak całkowicie w tyłku nie miał, bo do teraz wysyła mi listy zza krat okraszone wierszami oraz rysunkami swego autorstwa i gdyby nie to, że teraz siedzi gdzieś pod Warszawą to może i bym go odwiedziła? Ale po co się dołować, chyba nie warto.
Z matką to całkiem inna sprawa, bo ta to w oczach moich sąsiadów istny cud, a nie kobieta. Jej życie przeplatają ciągłe wyjazdy za granicę, niby żeby mi i memu starszemu bratu pomóc, niby by naszej babci, mieszkającej w klatce obok było lepiej, ale niech was nie zwiedzie umęczony wzrok czy kolejna historia o podłej, włoskiej staruszce, która postanowiła zdjąć gacie w samym centrum placu św. Piotra, bo jej samej jest szkoda wysłać jakąś większą sumkę, chociażby na jedzenie czy głupią wycieczkę szkolną i nie chodzi o to, że nie ma, bo ma, tyle że wszystko wydaje na swego młodszego chłoptasia, którego poznała kilka lat temu. w słonecznej Italii właśnie W Polsce też zresztą kilku sobie obracała, a ja to podejrzewam, że właśnie dlatego tato wybił te szyby w autach i temu facetowi na ulicy spuścił łomot.
Podsumowując, wychowałam się sama, no z bratem, ale brat to brat - w głowie mu były imprezki i jaranie, a nie gówniara powoli wchodząca w okres dojrzewania.
Może dlatego tak bardzo zaczęłam się buntować. W szkolę, jak w szkolę, jakoś to szło - wystarczyło w niej bywać, czasem coś przeczytać i od czasu do czasu nałożyć krótką spódniczkę i dekolt na lekcje matematyki, bo te atrybuty wydawały się działać na naszego matematyka uspokajająco, wręcz kojąco i zawsze mi takiego dnia jakąś piąteczkę czy czwóreczkę do dziennika wpisywał z tej specjalnej okazji.
Pieniędzy nie miałam, więc musiałam sobie jakoś radzić. Selkiewo to za małe miasto by kurwą zostać jednak, więc postanowiłam rozwijać swój talent do majsterkowania - a to naprawię komuś telefon, a to obejrzę starą mikrofalówkę, a to wymienię stary olej w samochodzie znajomej, czasem udaje mi się nawet załapać do małych napraw łódek przebywających w naszym miasteczku turystów, ale o to ciężko, bo mało kto docenia talent takiej chudej kobitki jak ja, zresztą często słyszę, że nie wyglądam na taką, jaka jestem, że mój charakter bardziej pasowały do babochłopa z wąsem i włosami pod pachami niż drobnej blondyneczki o dużych oczach i słodkim uśmiechu, ale życie bardzo bywa przewrotne.
Co do chlopców, jakby to powiedzieć - lubię, ale czy oni lubią mnie? Żaden z nich nie wytrzymał ze mną dłużej niż tydzień i właściwie to wcale się nie dziwię, bo raczej chłodna ze mnie osoba i trudna do opanowania. Lubię się bawić, całkiem sporo się śmieję (przeważnie, gdy ktoś sobie głupi ryj rozwala), a i wymagająca dość jestem, bo zdecydowanie za duże mam mniemanie o sobie. No, ale co to za sens pognać się z byle kim skoro z każdego stosunku mogą wyjść dzieci? No żaden.
Większych marzeń nie posiadam, chciałabym żyć godnie, w miarę możliwości żadnemu człowiekowi krzywdy nie czyniąc, no i znaleźć w końcu takiego co sobie z taką paskudą jak ja poradzi.