- Iga, o której ostatni do Gdańska jedzie?
- Nie wiem.

Ludzie to idioci. Tak ogólnie rzecz biorąc, nie? Czasem mam wrażenie, że urodziłam się nie w tych czasach, w których powinnam. Że o wiele ładniej byłoby mi w ogromnej peruce, ciasno ściśniętym gorsecie i wszawicą łonową, która zaczynała zbierać swoje żniwa w wiktoriańskiej Anglii, gdzie higiena osobista była na niskim, ale to krytycznie niskim poziomie. Yyy... co? Iga, czy Ty serio właśnie przyznałaś, że wolałabyś zmagać się z wszami łonowymi aniżeli obcować z tutejszą ludzkością? Na to wygląda.

- A przedostatni?
- Nie wiem.

W Selkiewie jestem od zawsze, odkąd tylko sięgają moje zanikające z czasem wspomnienia (ponoć wina trawy, ja tam nie wiem), choć zdarza mi się żałować i pluć sobie w brodę, że już w pierwszej liceum nie zapragnęłam się stąd wyrwać, chociażby do tego głupiego Gdańska, które zresztą odwiedzałam często, jak każda rodzina mieszkająca w tej części Polski, ale mimo wszystko, to nie było to samo. Zatrzymali mnie tutaj prawdopodobnie tylko znajomi i przyjaciele, wiecie, ten lepszy odłam człowieczeństwa, który da się kochać i nienawidzić jednocześnie, a tym samym pozwala Ci nie wkurwiać się, kiedy któreś z nich zadzwoni o trzeciej nad ranem, albo potrzebuje, żeby mu potrzymać włosy na imprezie. Wiecie. Przedziwne jest to, że dla takich osób mamy tak ogromne pokłady cierpliwości, znacznie większe niż do siebie samych, i czasem przekładamy ich pragnienia ponad własne. Ja mam takich kilku. I tylko dzięki nim udało się przetrwać czasy szkolne. Już tłumaczę, dlaczego.

- A pod pomnikiem się zatrzymuje?
- Kurwa, człowieku, nie wiem.

Moi rodzice mają oficjalnie najbardziej przejebane zawody świata. A nie, poprawka, wszyscy członkowie mojej rodziny, łącznie ze starszym bratem, mają najbardziej pojebane zawody świata, a zrobili to chyba tylko po to, żeby uprzykrzyć mi życie, a tym samym mieć mnie stale na oku. Lecimy po kolei: mama jest kucharką w stołówce. Spoczko, gastronomia, ciągły rozwój (po chuju), czepek ochronny na włochy, cały dzień kapcie na nóżkach, super sprawa. Zgadnijcie, gdzie jest tą kucharką, nie? Tak, kurwa, zgadza się, w podstawówce, do której uczęszczałam, codziennie słysząc od rówieśników pytania, pt. co dziś będzie na obiad, albo drobne sugestie, ej, weź powiedz mamie, żeby tych pulpetów już nie robiła, dobra? Niedobra, kurwa. To raz. Dwa: tata, kierowca PKS. Nie zgadniecie, na jakiej trasie zazwyczaj jeździł. Brawo! Tej, wiozącą mnie i moich kolegów z klasy do i z gimnazjum. Nie muszę chyba mówić, ile razy spóźniałam się na lekcje tylko dlatego, że wolałam iść z buta, prawda? Kosmos. Ale czekajcie, pa tu, bo najlepsze zostawiłam na koniec, oto jebana wisienka na torcie. Mój brat, mój rodzony brat Kamil, którego powołaniem było (może i jest dalej) wlewanie innym do głów swoich mugolskich teorii na temat tego, co autor miał na myśli, podjął się pracy w liceum. I to nie w byle jakim liceum, nie, nie,  tylko MOIM liceum. Czy muszę dodawać, że jestem na kierunku humanistycznym, gdzie język polski jest obowiązkowy? Nie muszę, nie? No to zajebiście.

- A w soboty kursuje normalnie?
- Ja pierdolę, NIE WIEM.

Powiedzieć, że jestem przegrywem życiowym, to mało, ale... wiecie co? Skoro matkę już przeżyłam, ojca tak samo, to może i brata uda mi się przerzuć, wypluć i zapomnieć? Zwłaszcza, że to klasa maturalna, te ostatnie pół roku, które tak czy siak spędzimy, planując studniówkę, zakończenie roku, a potem już tylko resztę życia, które i tak zmarnujemy, luzik. Bo ja to kompletnie nie wiem, co chcę robić po maturze. W ślady rodziców na pewno nie pójdę, w brata buty nie wejdę tym bardziej, zwłaszcza, że ma numer czterdzieści cztery, a ja tylko trzydzieści sześć. Zostać w Selkiewie, na pewno nie zostanę, nie ma mowy. Zdolności szczególnych jakiś nie mam, chyba że gramy w rapowe Jaka to melodia albo Zgadnij, kto to, wtedy wymiatam, ale wątpię, bym mogła to sobie wpisać w CV, więc... Zostaje mi liczyć na cud i w przeciągu pół roku albo znaleźć wehikuł czasu, który przeniesie mnie do innej epoki, albo pić wino w plenerze, jarać blanty i nie przejmować się absolutnie niczym... Jak myślicie, co wybieram?

- Czyli w niedzielę pewnie nie pojedzie?
- Co ja, do kurwy nędzy, rozkład jazdy mam na czole wypisany czy co? Internetu nie masz, idioto? Wpisz sobie w Google, matole, i daj mi spokój. Zrozumiano?

Cześć, jestem Iga Berezowska i wybieram jaranie blantów. I dziewictwo też by kiedyś wypadało stracić, bo ileż można tę cnotę dźwigać, co?