Musiała wybrać — ubrać się albo ciepło, albo ładnie. Zazwyczaj na randkę — bo chyba tak to można traktować, tak? — ubierała się ładnie, ale tym razem, biorąc pod uwagę fakt, że cały ten czas razem z Karolem spędzą na dworze, gdzie pizga strasznym zimnem od kilku dni, postanowiła wybrać jednak opcję pierwszą. Gruby płaszcz, porządne rajstopy pod jeansami, ocieplane buty, nie mówiąc o szaliku, czapce i rękawiczkach. Kiedy więc wyszła przed blok, gdzie drewniak już na nią czekał, niewątpliwie wyglądała, jak grubiutka, pocieszna kuleczka. Stwierdziła jednak, że Karol będzie musiał jej to wybaczyć. A jeśli dotrwają do końca i przeniosą imprezę do niego (bo do niej nie ma szans, nie ze współlokatorami w mieszkaniu), spotka go miła niespodzianka, gdy już zrzuci z siebie te wszystkie warstwy ubrań, które na siebie nałożyła. Do pewnego momentu, oczywiście! Nie zamierzała przecież rozbierać się całkowicie.
— Nie wiem, jak ty, ale ja napiłabym się gorącej czekolady! Na pewno musi tu taka być — odzywa się, gdy już docierają na imprezę, która w zasadzie dopiero co się zaczęła. Nie ma więc zbyt wielu osób, ale tym lepiej, przynajmniej nie będzie dużych kolejek. Łapie go więc za rękę, po czym ciągnie w kierunku rozstawionych straganów, wzrokiem szukając jakiegoś, który serwuje gorącą czekoladę. Albo w zasadzie cokolwiek gorącego, aby mogli się odrobinę rozgrzać. Nawet kilka kieliszków wódki by jej wystarczyło, ale może lepiej, gdyby w ten konkretny wieczór pozostała trzeźwa — z wielu różnych powodów. W końcu chce dotrwać do końca, tak? Pójść na plażę, wypatrzeć tę cholerną Selkie i — wreszcie! — pocałować Karola, bo kiedy wiedzieli się po raz ostatni, znowu im w ostatniej chwili przerwano. A było tak blisko!

@Karol Drewniak

The member 'Michalina Sikorska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 5

Karolowi wydawało mu się, że dzisiejszego wieczora istotniejsze od ładnego wyglądania jest to żeby nie zmarzli. Sam również założył kilka warstw ciepłych ubrań, bo skoro chcą dotrwać do końca, muszą przygotować się na zimno. Miał nadzieję, że nikt im dzisiaj nie przerwie i w końcu będą mogli bawić się na swoich zasadach. Straszliwie irytowało go, że zawsze, kiedy chciał ją pocałować, zdarzało się coś, co im przerywało. Dzisiaj liczył, że niezależnie od tego czy zobaczą Selkie, w końcu nadszedł ten dzień, w którym się to uda.
- Gorąca czekolada brzmi dobrze. - bez wahania przystał na jej propozycję. Po ostatnich przebojach wolał na razie nie sięgać po alkohol. Może za jakiś czas zaproponuje Michalinie grzane wino – przy jego cenach i serwowanej ilości nie było szans na upicie się do nieprzytomności. Na pewno jednak nie miał w planach pić szotów wódki, bo tak jak większość ludzi, która przesadziła z czystą trwał w postanowieniu, że nie tknie jej do końca życia.
Po przejściu kilku straganów udało mu się dostrzec ten, na którym można było dostać gorącą czekoladę. Przed nimi w kolejce czekało już osób, więc Karol zatrzymał się w nieznacznej odległości od ostatniej. - Weź mi powiedz, jak zobaczysz gdzieś Jankę. – poprosił, na moment kładąc głowę na jej ramieniu. Miśka była jedyną osobą, która znała całą prawdę o tamtej sytuacji, a i tak powiedział jej to wszystko tylko dlatego, że obiecała, że nie będzie się śmiała. Do tej pory było mu cholernie głupio, że odwalił coś takiego. Poranne esemesy do Michaliny były tylko początkiem jego końca, a sytuacja z sąsiadką z piętra niżej sprawiła, że nazajutrz miał ogromnego kaca moralnego. Michalinę miał szansę przeprosić już nie raz, ale Janki na razie unikał.

@Michalina Sikorska

The member 'Karol Drewniak' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 4

#2?

Po tym niezręcznym spotkaniu z Paulą minęło parę dni ale w tym czasie nie powiem - trochę się u mnie pozmieniało. Od teraz byłem panem który randkuje z tą samą osobą dłużej niż trzy randki. No, taka była oficjalna informacja bo póki co niewiele się zmieniło i z Laurą to dosłownie odwalaliśmy jakąś głupotę kompletnie dziecinną i udawaliśmy wielkich randkowiczów. Znaczy no ja totalnie doceniałem że ona się na to zgodziła bo nie wiem czy w sumie jakaś inna moja znajoma by na to poszła? Cały dzisiejszy dzień w sumie się zastanawiałem jak to będzie wyglądało ale w sumie to może być bardzo zabawne, co nie? Nie będę przecież ukrywać że już jakąś tam przeszłość mamy z Laurą więc nie mogę też narzekać, prawda? Tym bardziej dlatego nawet jeśli Pauli dzisiaj na imprezie nie będzie to takie głupkowate spędzanie czasu z dziewczyną będzie po prostu mocno quality. Umówiłem się z nią przy straganach i faktycznie - gdy już do nich dochodziłem widziałem jak przegląda jakieś bibeloty - No cześć Laura! - i przysunąłem ją nawet bliżej siebie, całując ją tam nawet w czubek czoła - Co przeglądasz? - sam złapałem za jakąś FIGURKĘ (nie miniaturkę, podkreślam, FIGURKĘ) foki i przeglądałem ją w dłoniach - Myślisz, że uda się nam dzisiaj dojrzeć fokę? Bo wiesz - zafalowałem zabawnie brwiami - Jak dzisiaj się ją zobaczy to i Walentynki będą udane - w sumie szczerze mówiąc teraz się zorientowałem że nie ustaliliśmy ani daty do kiedy to udawanie będzie trwać, ani jakie są zasady. Bo może są rzeczy, których ona sobie nie życzy? Bardzo nie chciałbym robić czegoś wbrew Laurze dlatego koniecznie będziemy musieli poruszyć ten temat - Hej, a może pójdziemy do tamtego stoiska? - machnąłem głową w stronę pana sprzedającego grzane wino - Rozgrzejemy się[/b]

The member 'Maciek Kochanowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 6

- Dla Ciebie to ja rok, nawet i dłużej mogę czekać. Więc o to się nie martw - zapewnił. Jakoś tak szczególnie nie śpieszyło mu się z tatuowaniem i nie miał z góry założonego, że chce mieć to i to na sto procent. Do tematu tatuaży tak spontanicznie bardziej podchodził, z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę, a nawet jakaś sekunda wystarczyła (i trochę procentów), aby poprosił o  imię i nazwisko na łydce tego aktora co w Buntowniku bez powodu grał, bo dlaczego nie? Ktoś ma na sobie do końca życia kwiatki, ktoś cytat z jakiejś piosenki bardzo bliskiej jego lub jej sercu, a Wiktor Jamesa Deana i bóg zapłać, że ten aktor sławny i martwy (niestety) od dawna nigdy nie był w związku z Żeleńskim, bo wtedy to byłoby totalnie żałośnie. Tak właśnie, tatuowanie imion swoich „drugich” połówek jest pomysłem beznadziejnym i trzeba o tym mówić głośno. - Bo jesteś najpiękniejsza i najładniejsza na świecie, ale no proszę Cię. Przypuśćmy, że kiedy tę fokę zobaczymy i wtedy akurat w tej danej sekundzie stanąłby obok ciebie jeden z twoich raperów ulubionych - tutaj powinien rzucić nazwiskiem jakimś i bardzo by chciał, ale Żeleński to ten typ nieszczęsny, któremu z rapem to po drodze nie jest, a z podsumowania Spotify wynika, że przez większość miesięcy towarzyszy mu coś, co nazwano ładnie French indie pop - to ja mógłbym pożegnać się z blancikiem i serialem walentynkowym – a wtedy byłby zły, już się nastawił na tę małą imprezę we dwójkę, podczas której postara się, aby ani nawet przez myśl Lenki nie przeszedł Ernest. Jak ma zamiar to zrobić, sam jeszcze nie ma pojęcia, ale coś wymyśli. Poza tym w dziwny sposób jara go, gdy ktoś mówi o oglądaniu czegoś wspólnie, bo on już oczami wyobraźni robi te zakupy gdzie czipsów, innego niezdrowego jedzenia i picia kupuje jak dla wojska, chociaż będą tylko dwie osoby. Tego wszystkiego zazwyczaj później zostaje na jakieś pół roku kolejne, ale chodzi w końcu o jakąś radość. Teraz, skoro ma być ten czternasty lutego, to nawet dla głupiej tradycji może kupi te wielkie bombonierki w kształcie serca, ale tylko i wyłącznie te z Milki, bo wydają się najlepsze, a normalnie są drogie bardzo i za nic się nie opłaca teraz kupować, a w ten specjalny dzień pewnie będzie jakaś promka. - Nieee, właśnie zdjęcia nie zrobimy. Nie będą jej oglądać ci, którym nie chciało się jej wypatrywać. - Rozmawiali o tej foce jakby czymś najważniejszym w ich życiu była. Wiktor kiedyś czytał w jakiejś książce, to był o  sztuce czy estetyce i tam była jakaś definicja tego, gdy nieważne rzeczy podnosiło się niemal na piedestał. Kiedy zostaje się wystawionym przez najbliższe osoby to chyba dobrze na jakiś czas zmienić swoje priorytety. Poprzewracać nimi, poustawiać w innej kolejności, sprawić, aby były zupełnym bezsensem. Jeżeli w żaden sposób to nie pomoże, to przynajmniej będzie ciekawie. - Ile razy mam Ci mówić, że nie jesteś Storm? Jesteś Raven, a ja jestem Profesor X, bo oni są główni, najlepsi i są przyjaciółmi. - Westchnął jakby zmęczony tym jej poprawianiem. Jeszcze raz tak dokładniej spojrzał na jej twarz i oczy, które chciały płakać i no cholera, dlaczego tak trudno jest pomóc? - Będziesz miała takie, jakie Ci kupie i bez narzekania, jak nie będzie różowych. - Schował butelkę z powrotem do plecaka i tak jakoś poprzestawiał wewnątrz, aby się o siebie butelki nie obijały, bo to dźwięk głupi, a i czynność niebezpieczna, gdyby tak przez dłuższą metę uderzały. Nie po to dziarki Lena robiła, aby alkohol w materiał plecaka wsiąkł. Chwycił ją mocno za rękę i wyszedł z tej altanki co już na samym początku nocy z Selkie, tyle nieszczęść przyniosła. - Marcel z Inką gdzieś tutaj błądzi, to może na nich wpadniemy - powiedział radośniej, zmierzając do straganów. Cieszyć to się nie powinien, bo te całe spodnie co za kaloryfer spadły to miał na sobie, ale czy były gdzieś podpisane, że to drugi Żeleński je sobie zostawił? Nie. - I jak podobają Ci się? - chwycił w rękę parę takich chyba z wełny, ale bardziej były fioletowe niż różowe.


@Lena Buszkowska
mam 6

The member 'Wiktor Żeleński' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 3

Wiktor to mi tak słodził, że aż mi się cieplej na serduszku robiło, bo przecież to zawsze fajnie tak, jak ktoś cię komplementował, prawda? No a on przecież mi teraz tak ładnie mówił, że ja to najpiękniejsza i najładniejsza byłam, no i normalnie to mogłabym przysiąc, że się od tych wszystkich słówek uroczych to aż zarumieniłam, ale może to po prostu przez temperaturę minusową, która dzisiejszego wieczoru zdecydowanie nas nie rozpieszczała? Dobrze, że chociaż śnieg nie padał, ani żaden grad cholerny, to przynajmniej sobie mogliśmy chociaż względnie komfortowo spacerować, czy tam stać pod gołym niebem, no i było całkiem spoko. Wracając jednak do słów Żeleńskiego, no to w sumie miał skubany trochę racji, bo przecież jakby mi się tutaj teraz Gedz albo Pezet zmaterializował i powiedział, że chce ze mną foki wypatrywać, co by mnie pocałować i usidlić na Walentynki, no to przecież – oczywiście po wcześniejszym spytaniu Wiktora o zgodę, bo wiadomo, broes befeore hoes! – bym się dwa raz nie zastanawiała. Stwierdziłam jednak, że na głos to tego mówić nie będę, bo to smutne było i niemiłe, więc się tylko zaśmiałam cicho i wywróciłam oczami totalnie teatralnie, że niby nie no, Wiktor, coś ty, ale on to znał mnie zdecydowanie zbyt dobrze, żeby się nabrać na jakiekolwiek moje niewinne kłamstewka.
- Noooo doooobra, może masz rację, zachowamy ten piękny moment tylko dla siebie. – zgodziłam się przeciągle, acz niechętnie. Ja… no… musiałam szczerze przyznać, że miałam spore skłonności do nadużywania telefonu i postowania zbyt wielu fotek na Instagramie, co w sumie wcale nie było jakimś dobrym pomysłem, bo przecież cały poprzedni wieczór spędziłam na usuwaniu zdjęć z Ernestem, a dziś to już na pewno musiałam też usunąć zdjęcia z Igą, bo nie chciałam patrzeć na jej fałszywą twarz uśmiechającą się do mnie z mojego profilu, bez sensu. Nie chciałam też w ogóle myśleć o tej dwójce, miałam zamiar całkowicie wykreślić ich ze swojego życia i od teraz udawać, że absolutnie nigdy nie istnieli. No… gdyby nie towarzystwo Wiktora, to pewnie reagowałabym na całą sytuację znacznie bardziej emocjonalnie, a tak, to bardzo nie chciałam, by bawił się przy mnie źle ze względu na mój stan psychiczny, więc starałam się ogarnąć i uśmiechać niemrawo, choć naprawdę musiałam mocno walczyć sama ze sobą, by przypadkiem się nie rozryczeć i nie rozpaść na miliony maleńkich kawałków.
- Omg, no dobra, ale Raven przecież kradnie moce, więc teoretycznie to mogłabym ukraść moc Storm i zmienić pogodę. – no odpowiedziałam mu od razu, bo ja to mogłam być i Raven, żeby matchować z Wiktorem i jego byciem profesorem X, aczkolwiek ja to totalnie zawsze byłam wielką fanką Storm i jej umiejętności, no i co mogłam poradzić na to, że była jedną z moich ulubionych bohaterek z X-Menów? Dobrze, że Raven też była w miarę spoko, to przynajmniej nie miałam na co narzekać.
- Dooooooobra, to ty wybierasz kolor w takim razie. – pewnie gdyby nie to, że miałam tak zjebany i najgorszy humor, to dalej kłóciłabym się z Żeleńskim o kolor kapci, jakie mieliśmy sobie kupić, a tak, to wyszło na jego korzyść i dość szybko się poddałam. Cieszyłam się jednak cholernie, że chłopak zaraz po tym, jak odpowiednio zabezpieczył nasze szklane buteleczki ze wspaniałymi płynami, kto mnie chwycił za dłoń i odciągnął od tej zjebanej altany, bo naprawdę dużo bardziej wolałam oglądać wełniane kapcie i pić wódę z przyjacielem, niż oglądać, jak dwójka najważniejszych osób w moim życiu wbija mi noże w plecy.
- O, no, pisałam z Inką! Miała w ogóle nie przychodzić, więc dobrze, że ją twój brat wyrwał, koniecznie musimy się z nimi złapać, bo przecież jakbyśmy w dwójkę mieli przechlać cały ten alkohol z plecaka, to byśmy wylądowali na OIOM-ie. – stwierdziłam, nawet parskając cichym, słabym śmiechem. Niestety, absolutnie nie miałam moodu na mój standardowy, głośny, zaraźliwy śmiech, więc Wiktorowi musiało wystarczać to, co mu teraz prezentowałam.
- Takie ciemnofioletowe? – spytałam, gdy już podeszliśmy do straganu, a ja wzięłam proponowane przez Żeleńskiego kapciochy w dłoń – Kurde, a może lepiej takie lawendowe, co? Zobacz, są totalnie urocze na maksa! – no niby to jemu miałam pozostawić podjęcie tej jakże trudnej i wymagającej decyzji, ale ja to w ogóle nie byłam fanką ciemnego fioletu, a taki jasny to już mi się bardzo podobał. Szczególnie, że te, co mu teraz pokazywałam i w dłonie wciskałam, to jeszcze w serduszka były, więc już w ogóle idealne, prawda? Może nie do końca tematem pasujące do imprezy, na której się znaleźliśmy, ale no, kto by się tym przejmował!

@Wiktor Żeleński

Łącznie: 14

The member 'Lena Buszkowska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 3

Ładną wymówkę wymyślił i jemu samemu się spodobała,  ale żałował, że nie wziął ze sobą tego starego analoga dziadka. Film ostatnio włożył nowy, to można byłoby zrobić jakieś ładne zdjęcie tej foki, kiedy łaskawie postanowiłaby się pokazać. Tak telefonem to strasznie nudno i jeszcze jak lampa błyskowa zaświeci to zero jakiejkolwiek nastrojowości, a przecież ta cała tradycja otoczona jest takim miłosnym klimatem. Więc skoro ma już zobaczyć te tajemnicze zwierzę, ma zamiar zrobić to porządnie. Czasami głupio się czuje z tym takim nastawieniem do różnych rzeczy i swoim romantyzowaniem właściwie wszystkiego. Jakieś kilka miesięcy temu, latem, kiedy siedział o trzeciej nad ranem na drugim peronie Warszawy Centralnej, nagrywał wszystko, co się dało i kazał Marcelowi śpiewać do kamery piosenkę Niemena, bo przecież napisał jedną o stolicy i czy to nie jest piękne? Potem kręcił śpiących pasażerów w pociągu, te wszystkie stacje, na których się zatrzymywali, bezdomnych błądzących przy Gdańskim Dworcu. Cały dysk w komputerze zawalony ma bezsensownymi filmikami, które według niego są idealne w swojej prostocie i zwyczajności. - Więc ogólnie to beznadzieja, że jednak tego nie zrobiłaś - powiedział rozczarowany. Na dobrą sprawę jako Charles mógłby wejść w jej umysł i kazać zmienić pogodę, ale wolał po prostu zwalić tą idiotyczną winę na Lenkę. Szkoda, że nie żyją w takim świecie superbohaterów i nie mają ekstra mocy (ale wtedy to tylko Lenka i Wiktor mieliby mieć te umiejętności, bo to oni są głównymi, najlepszymi postaciami, którym cała reszta Selkiewa zazdrości). Łatwiej byłoby jej wtedy zapomnieć o Erneście, bo po pierwsze jest on zwykłym szarym człowieczkiem, a po drugie, na głowie mieliby ratowanie świata, podczas ważnych misji nie ma miejsca na związki. Poza tym swoimi zdolnościami przypomnieliby, że nie wolno tak traktować Leny Raven Storm Buszkowskiej. - Dlaczego miała nie przychodzić? - Zmarszczył zdziwiony brwi. Nie wiedział, że miała w planach nie pojawić się na tej bardzo ważnej imprezie łączącej mieszkańców, a jako dobry znajomy był ciekawy powodu. - Powiem Ci, że z tobą to nawet tam mógłbym wylądować - zaśmiał się, mówiąc całkowicie szczerze, chociaż dzisiaj i w bliższej przyszłości nie miał w planach upić się tak bardzo mocno. Rozejrzał się po tych wszystkich papciach jeszcze raz, „takie” raczej w negatywnym sensie było powiedziane, a nawet gdy mówił, że Lenka nie ma wyboru i bez narzekania to i tak chciał, aby jej się chociaż trochę podobały. Idealnych tutaj raczej nie szło znaleźć, ale przeglądał wszystkie ze szczególną przerysowaną uwagą, co mogło irytować tych stojących obok. - No Lenka, niby kapcie ze straganu, a jednak jak z jakiegoś domu mody - wziął od niej parę lawendowych - a dobre będą? - kucnął i postawił jeden kapeć obok jej stopy. Gdyby nie zima, to kazałby jej go ubrać, przejść się, sprawdzić, czy nie uciskając w palce i naprawdę nie interesowałoby go, że są to zwykłe szmaciane o jednym rozmiarze wszystkie. - Są drugie takie same dla mnie? - powstał i na nowo rozglądał się po straganie, chociaż teraz wzrok przykuły mu te wszystkie wisiorki, bransoletki i kolczyki z muszelek. - Boże, Lenka to też bierzemy.

@Lena Buszkowska

9!

The member 'Wiktor Żeleński' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 2

Ja to trochę faktycznie miałam tak, że do telefonu byłam zbyt mocno przywiązana, zbyt trudno było mi się od niego oderwać. Na InstaStories wrzucałam bardzo sporą część swojego życia, fotografując prawie wszystko i wszystkich – postowałam filmiki z jarania zioła z Wojtusiem, sesji zdjęciowych z Wiktorem i z oglądania bezsensownych reality programów z Leo na Netflixie. W sumie to… nie miałam nawet konkretnego powodu, przez który to robiłam, po prostu lubiłam chwalić się częścią swojego życia ze znajomymi, no i też musiałam przyznać, że Instagram to właśnie częścią tego mojego życia to generalnie był. Miałam skłonności do przesady i zdawałam sobie sprawę, że wiele było takich sytuacji, że powinnam telefon po prostu wyłączyć i do plecaka schować, no i… może wypatrywanie foki z Wiktorem to właśnie była jedna z takich sytuacji? Jakby, no… możliwe, dlatego tak szybko przystałam na jego propozycję, godząc się na to, żebyśmy ten moment podzielili tylko na naszą dwójkę.
Nie dyskutowałam dalej, jakoś też intuicyjnie sprawdzając, czy telefon dalej mam w kieszeni kurtki, ale owszem, miałam go (zgubić go przecież nie mogłam, bo co za dużo nieszczęść jednego wieczoru to nie zdrowo), więc mogłam się na spokojnie skupić na dalszej dyskusji z Żeleńskim.
- No doooobra, słuchaj, następnym razem się poprawię. – zapewniłam go, uśmiechając się do chłopaka tak wesoło, jak tylko byłam w stanie, a przecież dziś to nie za bardzo mi było do śmiechu tak tbh – A dzisiaj po prostu staraj się nie myśleć o tym, że zaraz zamarzniesz, dobra? – dodałam, znów starając się go szturchnąć gdzieś pod żebro, ale warstwy ubrań go skutecznie chroniły, a przecież nie zamierzałam go tu rozbierać, czy coś, bo jeszcze by się chłopak przeziębił, no i przypał by był!
- Aaaa… no wiesz… nie wiem w sumie. – nie byłam najlepszym kłamcą na świecie, ale co ja innego Wiktorowi miałam powiedzieć, co? Był moim przyjacielem, no i nie mówienie mu prawdy to raczej nie było moje ulubione zajęcie świata, ale przecież nie mogłam mu rzucić tak po prostu, że no generalnie to Inka miała nie przychodzić, bo ma zjebany humor, bo wysłała nudle jakiemuś typowi z neta i się boi, że on je roześle dalej. To była totalnie sprawa Markowicz, no i jej sekret, którego zamierzałam dotrzymać. – Nie pisała w sumie czemu, tyle tylko, że zastanawia się, czy w ogóle chce jej się iść. – dodałam po chwili zastanowienia, chcąc, by ta moja wymówka to zabrzmiała jakoś bardziej wiarygodnie, co by mnie Wiktor za język nie ciągnął, ale w sumie to i tak by tego nie zrobił, bo mieliśmy bardzo ważne zadanie, co by znaleźć najładniejsze kapcie na świecie i je kupić, co nie?
- Weź, wiadomo, ja jestem damą w każdej sytuacji. – odparłam mu debilnie, bo przecież dobrze wiedział, że ja to raczej dresiara byłam, a nie dama, ale lawendowe kapciuszki faktycznie były takie piękne, jakbym była księżniczką, damą i modelką z pokazu Victoria’s Secret jednocześnie. Mój towarzysz to się chyba z moją opinią zgadzał, bo już zaraz przymierzał jednego kapcia do mojej stopy, a ja w między czasie wzrokiem zaczęłam szukać jego rozmiaru, żebyśmy byli totalnie matching.
- Eeee, przepraszam panią bardzo, są drugie takie kapciuszki w rozmiarze na kolegę?! – się aż musiałam pani sprzedawczyni o pomoc zapytać, bo od tego wyboru ogromnego to mnie głowa zaczynała boleć i w oczach mi się mieszało, ale na całe szczęście miła pani już po chwili mi wręczała kapcie odpowiednio na Wiktora duże – Ha! Znalezione! Teraz możemy być jeszcze piękniejsi niż zazwyczaj. – dumna z siebie byłam, nie powiem, a ta duma jednocześnie sprawiała, że Ernest z Igą gdzieś na dalszy plan w mojej głowie zeszli, bo chciałam się dobrze bawić z Żeleńskim i nie przejmować swoimi zjebanymi problemami, które dręczyć mnie będą później.
- Ojezu Wiktor, ale ty wszystko chcesz brać? – mnie to na błyskotki dwa razy namawiać nie trzeba było, więc już zaraz mój wzrok podążył za tym chłopaka, a dłonie zaczęły łapczywie przeglądać piękną biżuterię – A ty to w ogóle uszy przekłute masz? – no zaraz, zaraz, coś mi się nie zgadzało, no i zimną dłoń ułożyłam na szyi Wiktora, co by się móc przyjrzeć jego uszom, bo jak nie miał w nich dziurek, to tak w zasadzie po cholerę mu kolczyki, co? Podejrzane.

@Wiktor Żeleński

Łącznie: 19

The member 'Lena Buszkowska' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 5