3.
outfit

Miał już nigdy nie wracać do Selkiewa, w końcu musiał się zająć nowo otwartym oddziałem rodzinnej firmy. Jednak sprawa z Tośką nie dawała mu spokoju. Dziwne, jeszcze nigdy tak nie miał. Czyżby to przez to, że dziewczyna nadal udawała cholernie niedostępną? Zazwyczaj się nie wysilał, panny same do niego lgnęły. A tutaj niestety trzeba było główkować.
Siedząc w biurze udało mu się zdobyć jej numer, przez chwilę się łamał, ale w końcu napisał do panny Kot. Prychnął, gdy zobaczył chamskie odpowiedzi dziewczyny. Nie będzie żadna dupa nim pomiatała, a on nie będzie się przed nikim płaszczyć. Wspomniała o tym, że ma już partnera na studniówkę, a to jakoś sprawiło, że Felix się aż cały zagotował. Dłonie jakiegoś gówniarza na jej talii, pewnie jeszcze będzie się próbował do niej dobierać. Chciał, żeby wysłała mu zdjęcie sukienki, jednak Tośka musiała jeszcze bardziej go wkurwić. Zablokował telefon i rzucił go lekko na biurko. Wstał, otworzył okno, po czym zaczął palić papierosa. Dawno nikt go tak nie uruchomił. Nie potrafił zrozumieć dlaczego aż tak się wścieka, ale to nie było teraz ważne. Wykonał parę telefonów, zdobywając adres dziewczyny. Zamówił jeszcze ogromny bukiet róż w różnych kolorach, a następnie władował się z nim do samochodu.
Do Selkiewa dotarł dopiero wieczorem, wysiadł z pojazdu, przeszedł pod drzwi i zaczął pukać intensywnie. Miał ogromną nadzieję, że jej rodziców teraz nie ma. W końcu otworzyła mu, a Krawczyk przyciągnął ją za drobną dłoń do siebie, a ich wargi połączył w przeciągłym pocałunku. Nie zapytał o pozwolenie, ale miał w sobie tyle skrajnych emocji, że nawet o tym nie pomyślał.
- Wróciłem. – odezwał się niższym tonem do Tośki, gdy przerwał czułość.

do spanka gotowa

Tośka była z siebie całkiem zadowolona. Nie, żeby bycie “obojętną” sprawiało jej wielką radość, ale nie da się drugi raz nabrać na tę samą gierkę z byciem dobrym facetem. Raz prawie ją przekonał do tego, żeby mu uwierzyła, ale na szczęście, zanim w jej głowie pojawiły się nieprzyzwoite myśli, ona mogła poznać jego prawdziwe “ja”. I bardzo dobrze się stało, że Felix wyjechał, oznajmiając jej, że nie wraca.
A Tośka miała swoją dumę. Prosić się o nic i o nikogo nie zamierzała. Chce? Niech jedzie! Gdyby nie to, że poinformował ją o tym lakonicznie, to pewnie by nawet kopa w tyłek zarobił. A tak?
Wpatrywała się w ekran telefonu, który milczał po ostatniej wysłanej przez nią wiadomości. Wygrała tę potyczkę słowną! Ha! I bardzo ci tak dobrze panie Felix! Sobie siedź w tej swojej zapyziałej Warszawie!
Dlaczego więc czuła jakiś cichy żal z powodu tego, że już nie odpisał? Oczywiście najpewniej chodziło o to, że nie mogła mu dalej dopiec! Tylko o to!
Z takim właśnie samoprzekonywaniem się wzięła prysznic, przebrała się już do spania, ale zeszła na dół, żeby złapać coś do picia. Rodzice już spali, więc przestraszyła się, gdy usłyszała pukanie do drzwi. I to bardzo natarczywe. Ruszyła w stronę drzwi zaniepokojona i wyjrzała przez wizjer.
- No nie wierzę… - Mruknęła do siebie wściekle i już roztwierała zamki, żeby pognać go na cztery wiatry, bo przecież zaraz wszystkich pobudzi.
I chciała go opierdzielić, ale… nie miała tej szansy. Niespodziewanie jego dłoń wylądowała na jej dłoni, a jej ciało przylgnęło do zimnego materiału jego kurtki.
Zaskoczona Tośka… odwzajemniła pocałunek. Teraz ona też, tak bezmyślnie wyciągnęła dłoń, by przejechać nią po linii żuchwy, dopaść krawędzi włosów i wpleść się w nie, jakby nie chciała ich puścić. Ale musiała! Sam Felix przerwał pocałunek, chyba wręczając jej przy tym róże. I mówił do niej, że wrócił. A ona?
Chociaż jej ciało wykazało coś pomiędzy “Nareszcie” i “Co tak późno”, to Tośka, ujęła mocniej w dłoń bukiet najpiękniejszych róż, jakie w życiu widziała i… zdzieliła go przez głowę. Raz, drugi, trzeci.
- Co ty sobie wyobrażasz?! Rodziców chcesz mi pobudzić?! Zupełnie ci w tej głowie pomieszało?! - Mówiła oburzonym szeptem. - Co w Warszawie dup ci zabrakło, czy o co chodzi? - Oj wściekła była na niego, ale nie powinna była tak mówić. Czeka ją spowiedź. Ale to w takim razie, co się będzie ograniczać? - Przysięgam, jedź stąd, zanim… zanim… - No co ona mogła mu zrobić? W sumie to niewiele. I doskonale o tym wiedziała, dlatego raz jeszcze walnęła go w ramię tym najpiękniejszym bukietem.

Żadna panna nie wyprowadziła go aż tak z równowagi. Musiał wsiąść w samochód i do niej pojechać, ponieważ miał wrażenie, że wszystko, co pisze to Tośka odbiera na opak. Trzeba było to wyjaśnić na żywo, poza tym chciał jakoś pokazać dziewczynie, że mu zależy. Głośno się do tego nie przyzna, ale to już coś... Przecież nie latał za pannami, to one lgnęły do niego. Dlaczego? Wygląda nienagannie oraz ma pieniądze.
Teraz średnio go obchodzili rodzice Tośki, musiał sobie z nią pewne rzeczy wyjaśnić. To jej wina, okay? Gdyby go nie podkurwiała to by nie przyjechał, jeszcze bezczelna o jakimś fagasie mówiła. Zaraz jej wyperswaduje tego gościa, nie będzie z nim szła na studniówkę! To z Felixem powinna pójść, z niego jest prawdziwy mężczyzna. Chryste... Czy on słyszy samego siebie? Przez nią ewidentnie poprzestawiało mu się w głowie.
Zdążył się jeszcze uśmiechnąć pod nosem, widząc w jakim jest stroju. Potem zajął się pocałunkiem, który odwzajemniła. Gdy przerwał to wręczył jej bukiet, który był większy od niej. Zdziwił się, kiedy oberwał kwiatami w łeb.
- Dobra, zasłużyłem. - westchnął, próbując zakryć się przed kolejnymi ciosami. Zawzięta z niej panna, nie ma co. Wzięła pod uwagę, że róże mają kolce? Przecież może go poważnie okaleczyć! Felix, kogo Ty chcesz oszukać, przecież kwiaty nic Ci nie zrobią...
- Mam głęboko gdzieś jakieś dupy, gdyby mnie interesowały to bym nie przyjeżdżał. - Kot wpadła w szał, okładając go bukietem. W końcu zadała mu jeszcze jeden cios, a on zdążył ją złapać w talii i przyciągnąć do siebie. Ujął policzek Tosi, patrząc na nią z lekkim uśmiechem na twarzy. - Już nigdzie się nie wybieram. - zapewnił ją, a potem jeszcze raz pocałował. Skoro wcześniej oddała czułość to chyba nie robi nic złego? Tym razem nie miał zamiary przerywać zbyt szybko.

Ten facet prosił się o kłopoty! I to nie tylko dla siebie, ale również i dla niej. Przecież, jakby jej rodzice go tu zobaczyli i to na dodatek całującego Tośkę to nagle jej ojcu mogłoby się przypomnieć o pozwoleniu na broń, a Tośka na domiar tego wszystkiego dostałaby najpewniej przynajmniej pięcioletni szlaban. A najpewniej w dwa tygodnie znaleźliby jej męża. I tyle by było z jej studiów, niezależności i całej przyszłości, jaką miała mieć jako lekarz lub patolog. I fakt, że okładała go bukietem, wcale nie oznaczał, że wpadła w furię! Po prostu uważała, że kto, jak kto, ale Felix to sobie na solidny wpierdziel zasłużył. I tyle. A czy wiedziała, że róża ma kolce? Doskonale wręcz zdawała sobie z tego sprawę. Felix powinien się cieszyć, że nie oberwał mocniej.
Ale jeśli w jakikolwiek sposób miałoby się Tośkę usprawiedliwić, to należy dodać, że ona też nikogo jeszcze bukietem nie okładała. Róże o dziwo nie wyglądały na szczególnie poturbowane — może dlatego, że mężczyzna oberwał głównie liśćmi i łodygami, a sama Tośka też musiałaby się wspiąć na palce, żeby trafić go w twarz.
Felix mógł sobie mówić, co chciał, dziewczyna wiedziała swoje.
- O popatrz… - Powiedziała, uśmiechając się z satysfakcją. - To zupełnie jak wtedy kiedy wyjechałeś z Selikiewa. Gdybym cię interesowała, to byś nie wyjechał. - Czemu była tak absurdalnie na niego zła za to, że wyjechał? Powinna mieć to gdzieś i cieszyć się, że zniknął z pola widzenia. A ona? Wkurzyła się, jakby co najmniej zrobił jej krzywdę. I dlatego specjalnie napisała mu o tym, że idzie z Krystianem na studniówkę, nie pokazała mu sukienki i ogólnie, gdyby tylko tak na nią nie działał, to by mu najchętniej powiedziała, że powinien wracać, skąd przyjechał.
Ale on nie pozwalał jej mówić zbyt wiele, przerywając jej ataki, które w rzeczywistości były obroną, przed nim — jego urokiem, magnetyzmem.
I jego dłoń była na jej policzku, przysuwając ją do siebie, a ona chciała mu powiedzieć, żeby przestał się wydurniać, ale już chwilę później łapała się na tym, że całowała się z nim, a ona sama nieznacznie wspinała się na palce. A chociaż on nie chciał przerywać, to najwyraźniej niedane mu było nacieszyć się Tośką, bo nagle zapaliło się światło na schodach i czyjeś kroki zaczęły kierować się w dół.
Tośka momentalnie odskoczyła od Felixa i powiedziała nieco spanikowana.
- Trzymaj te kwiaty. Zabiją mnie, jak je zobaczą… - Powiedziała, wciskając mu w ramiona bukiet i cofnęła się o krok. Zawahała się. - Zaczekaj na mnie. Powinni zaraz wrócić, spać. Ale odjedź kawałek. - Powiedziała i nie czekając na odpowiedź, zniknęła w domu, zamykając mu drzwi.

@Felix Krawczyk*

W tym momencie w ogóle nie myślał o tym, że mógłby jej narobić kłopotów. Sprowokowała go więc miał gdzieś konsekwencje. Jakby nie raziło go to, że ma już prawie trzydziestkę na karku, a ona jeszcze nie skończyła szkoły średniej. Jest pełno letnia i może o sobie decydować, przynajmniej tak go wychowano. Jak widać nie był to zbyt dobry sposób...
Dostał wpierdziel kwiatami, zawsze mogło być gorzej. Mimo wszystko widział, że zapunktować w oczach dziewczyny. Gdyby tak nie było to pewnie nie odwzajemniałaby jego pocałunków. Raz zasmakował jej ust, teraz będzie to robił znacznie częściej. Działa na niego niesamowicie mocno, do tego nikt go nie wyprowadził aż tak z równowagi. Bał się sam przed sobą przyznać, że podświadomie zależy mu na tej relacji. Nie wiedział do końca, co ma myśleć. Jedno jest pewne – skoro wrócił to nie pozwoli żadnemu gówniakowi się do niej zbliżyć. Pogrozi, zaszantażuje, ewentualnie mordę obije. Bicie osiemnastolatka? Bardzo dorosłe, nie ma co. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że on może dać jej dosłownie wszystko. A chciał mieć Tośkę blisko, chociaz cały czas się tego wypierał.
- Już przestań. Zjebałem? W porządku, teraz chcę to naprawić. – już nie miał siły jej powtarzać, że to był jego obowiązek. Firma jest rodzinna, a każdy z nich musi się zajmować poszczególnymi rzeczami. Miał tylko nadzieję, że przejdzie jej w końcu.
Całował ją z coraz większym zaangażowaniem, przyciskając drobne ciało dziewczyny jeszcze bardziej do siebie. Ma cudowne, ciepłe wargi, jeszcze do tego takie miękkie. Mruknął niezadowolony, gdy nagle od niego odskoczyła. Zobaczył światło oraz panikę na twarzy dziewczyny.
- Czekam na Ciebie. – uśmiechnął się lekko, odbierając kwiaty. Potem poszedł szybko do samochodu, wsiadł do niego i odjechał kawałek, żeby jej rodzice nie mogli ich zauważyć. Od razu włączył ogrzewanie, żeby zrobiło się cieplej.

Ona też za nic w świecie nie powiedziałaby, że chciałaby, żeby Felix nie wyjechał. Ona ogólnie nie mówiła takich rzeczy jeszcze nikomu. Nie przywykła do tego, że mogłoby jej zależeć na jakimś mężczyźnie. Tłumaczyła więc sobie, że to jedynie reakcja jej organizmu, że to hormony dają o sobie znać, a na nie to nawet pan Bóg nie miał siły i nic nie mógł poradzić. Czy będzie próbowała z tym walczyć? Oczywiście! Nie od dziś wiadomo, że sam diabeł stoi za wszelkimi pokusami ciała. Jakie to pokusy? To jego zarost nieco drażniący skórę jej twarzy, to czubek języka, który styka się w niespodziewanie zgranym tańcu gdzieś pomiędzy jej ustami, a jego. To zapach jego wody kolońskiej wymieszanej z wonią papierosów i tych wszystkich róż, które rozbiła na nim. To wszystko należało zwalczyć już u samego zalążka, zanim przejmie nad nią władzę. W tym celu rzecz jasna musiała zastosować jedyną broń, jaką znała. Ucieczka, której tyły osłaniała złośliwość i przebiegłość.
To nawet nie tak, że nie chciała… Ona po prostu nie powinna. A fakt, że na dół schodził jej tata, było tylko dodatkowym dowodem na to, że to jest zbyt ryzykowane.
Dlatego też, gdy już weszła do domu, udała szybko, że sprawdza zabezpieczenia przy domofonie — codziennie tak robili, gdy ktoś ostatni szedł już spać.
-Wydawało mi się, że ktoś pukał. - Powiedział pan Kot, nieco zaspanym głosem. Tosia w odpowiedzi wzruszyła ramionami, również udając wielce śpiącą.
- Mi spadła wcześniej butelka z wodą. Może to to? - Kolejny punkt na liście do spowiedzi. - Idę spać tatuś… Dobranoc. - Powiedziała i wyminęła ojca, kierując się w stronę schodów.
Nie zapalała światła, bo okna jej sypialni wychodziły na drogę, a więc Felix mógłby wiedzieć, który to jej pokój. A czemu nie wiedziała? Bo oto Tośka wsunęła się do łóżka, zdecydowana, że musi wytrwać w swoim postanowieniu. Wzięła w dłoń telefon i wysłała wiadomość.
Gdy tylko kliknęła przycisk "wyślij", uznała, że to najlepsze co mogła teraz zrobić. Nie mogła przecież nikomu się przyznać, że go lubi. Nawet przed samą sobą nie chciała. Tak będzie lepiej.

W życiu nie przyznał się, że kogoś faktycznie mocniej polubił albo poczuł coś. Trzymał dystans, dostawał, co chciał i urywał kontakt. A teraz? Potrafiła go doprowadzić do takiego stanu, że przejechał dla niej pół Polski. Cała ta relacja jest mocno dziwna, jakby nie wiedzieli czego chcą. Co mu strzeliło do głowy, żeby podrywać nastolatkę?
Mimo wszystko nie chciał tego zwalczać, odpuścić. Nie potrafił do końca wyjaśnić, dlaczego non stop go do niej ciągnie. Może kiedyś to ogarnie, teraz chciał z nią porozmawiać normalnie. Nie potrzebował wrednych uwag, krzyków. Miał zamiar siedzieć w tym samochodzie, dopóki nie przyjdzie do niego. Skoro już przyjechał to nie da łatwo za wygraną, a Tośka Najwidoczniej świetnie się bawi, grając mu na nerwach.
Wyciągnął komórkę z kieszeni kurtki, wywrócił oczami, gdy przeczytał wiadomość od dziewczyny. Moment patrzył w przestrzeń, po czym zabrał się za wiadomość zwrotną. To, co napisał było niesamowite szczere. Czy zależało mu na tym, żeby zaliczyć Tośkę? Może trochę, ale nie czuł ciśnienia. Poza tym musiał przyznać, że jej miękkie wargi idealnie kontrastowały z tymi jego. Była taka drobna, mógł ją zamknąć w ramionach na zawsze.
Zablokował komórkę, kładąc ją na kokpit. Krawczyk musi opanować swoje myśli, przecież takie coś nie jest w jego stylu. Rozpiął kurtkę, w samochodzie robiło się coraz cieplej. Rozsiadł się wygodnie i czekał. Miał nadzieję, że mimo wszystko nastolatka do niego przyjdzie, będą mogli normalnie porozmawiać. Chociaż już ja wstępie mają dość małe szanse...

Nie, nie powinna do niego wychodzić… Powinna zostać w domu, tak jak Bóg nakazuje. Co by powiedzieli jej rodzice, gdyby zobaczyli, jak wciąga na tyłek legginsy, a na plecy zarzuca bluzę. Nie planowała długiej rozmowy — chciał pogadać, ok. Miał do tego prawo. Pocałowali się, czy raczej on pocałował ją, a ona nie protestowała. Może dla niego to też było ważne i chciał usłyszeć, że nic z tego nie będzie prosto w twarz. Jego prawo.
Dlaczego więc drżały jej nogi, gdy schodziła na dół, upewniając się, że jej rodzice znów zasnęli, a ona może wymknąć się do niego.
Stał całkiem blisko, ale padający mocno śnieg, sprawił, że nim dotarła do jego pojazdu, cała pokryta była cienką warstewką białego puchu. Osadził się na jej długich włosach i ciemnych rzęsach, rozpuszczał się na policzkach.
A ona zastukała w okno kierowcy, jakby bała się, że wejście do jego samochodu, będzie tylko przypieczętowaniem jej losu.
- Felix, ja nie mam dużo czasu… - Powiedziała, chociaż nie była pewna, że ją słyszy. Ale nie tylko jej rodzice byli powodem, dlaczego się spieszyła. Chciała wrócić do swojego ciepłego łóżka. - Chciałeś pogadać, to pogadamy szybko. - Uparta była, podobnie z resztą jak on. Ale daleko jej było, do jego porywczości.
Przejechał dla niej pół Polski, a ona praktycznie dała mu kosza. Pytanie, z którym było coś mocniej nie tak.

@Felix Krawczyk*

Gdyby wiedział, że tak się łamie to po prostu zgarnąłby ją i zaniósł do samochodu. A teraz skubana się z nim bawiła w kotka i myszkę. Kurde, adekwatne to porównanie (badum tss). Na szczęście jego szczery sms ją przekonał, bo pewnie Felix siedziałby w tym samochodzie do śmierci. Chciał z nią porozmawiać, cokolwiek wyjaśnić. A może nastolatka najzwyczajniej wodzi go za nos? Bawi się jego kosztem, a Krawczyk jak głupi jej na to pozwala. Odetchnął głośno, widząc, że idzie w jego stronę. Czy ona oszalała? Ubrała się tak na mróz?! Boże, on oszaleje z tą dziewczyną...
Nie słyszał jej więc, wysiadł z samochodu. Czy tak trudno poświęcić trochę czasu na rozmowę?
- Upadłaś na głowę? Wsiadaj do auta, jest cholernie zimno. - spojrzał na nią, jakby faktycznie się z choinki urwała. - Specjalnie nagrzałem, żebyś nie marzła więc mi się tutaj nie wygłupiaj i wsiadaj. - mówił tonem nieznoszącym sprzeciwu. Czy spodziewał się kosza? Bardzo możliwe, niestety z Tośką to nic nie wiadomo. Zawzięta z niej pannica, co sprawiało, że Felix codziennie chodził nabuzowany. Osiwieje przez nią! Co mu w ogóle strzeliło do głowy, żeby latać za nastolatką? Mniejsza, to pewnie temat na całkiem inną rozmowę.
Ostatecznie pociągnął ją za rękę, otworzył drzwi od strony pasażera i bezceremonialnie ją wpakował do środka. Po chwili sam wsiadł do pojazdu, ściągnął z siebie kurtkę, po czym podał ją dziewczynie.
- Zakładaj, szybciej się ogrzejesz. - rzucił. Proszę bardzo, Felix potrafi być normalnym człowiekiem, trzeba ten dzień zapisać w kalendarzu. - O co Ci chodzi? Dlaczego nie możesz ze mną normalnie pogadać, tylko ciągle się mną bawisz? Hm? - wbił w nią wyczekujące spojrzenie, musiał się dowiedzieć pewnych rzeczy. - Poza tym kwiaty są dla Ciebie, nie wezmę ich. - dodał jeszcze, przez minutę mógł ją mieć blisko, po czym ponownie oddalała się od niego dwukrotnie.

Nie podobał jej się ton jakim do niej mówił. Chciał, żeby wsiadła do auta, mimo że, wyraźnie zaznaczyła, że nie ma czasu na rozmowy. Ale coś w jego głosie sugerowało, że w rzeczywistości to w sumie dyskusja o tym, czy powinna wsiąść, czy nie, zajmie im cała sprawa, którą miała mu do przedstawienia. Rzeczywiście nagrzał w samochodzie, a dodatkowo jego kurtka, tak przyjemnie pachniała nim. Nawet nie wiedziała, że jest już w stanie wyodrębnić jego zapach. To było dość niepokojące odkrycie.
Z poczatku, gdy zarzucił ją gradem pytaniem milczała. Dopiero po chwili odwróciła się w jego stronę.
- Ja się tobą bawię? Serio tak myślisz? To po co w takim razie przyjeżdżałem? Nie mierz wszystkich swoją miara Felix - Powiedziała krzyżując ręce na piersiach, czego mógł się w zasadzie jedynie domyślać, bo dziewczyna przykryta była jego kurtką. - Wyjechałeś, ok. Nic mi nie byłeś winien. Byłeśtylko klientem baru, a ja kelnerką. Owszem przychodziłeś, jak miałam zmiany, ale co to zmienia? Niczego sobie nie obiecywaliśmy, a ty wracasz tutaj nagle, bo co...? Skoro nie próbujesz mnie zaliczyć, to nie wiem, chcesz żebym podała Ci jakąś tajemnicę, jak w Potterze? Adres Jamesa i Lily chcesz? - Nawet nie była pewna, czy on wie o czym ona plecie, ale w sumie teraz mówiła, co jej ślina na język przyniosła. A potem spojrzała na kwiaty. - Jeśli moj tata je u mnie znajdzie, to najpewniej czeka mnie przynajmniej tydzień szlabanu. - Zawyrokowała

Fakt, był trochę za ostry. No ale... chyba się martwił. Wychodzi na mróz, zamiast porządnie się ubrać to ma na sobie legginsy i bluzę. Czy powinien się tym przejmować? Nie, na pewno nie, tacy jak on mają wyjebane na wszystko. A jednak zirytowało go fakt, że nie dba o swoje zdrowie.
Wpatrywał się nią trochę zdezorientowany, narobiła mu niezły bajzel w głowie. Krawczyk powoli się w tym gubił. Zachciało się znajomości z nastolatką? To teraz cierp ciało, co chciało.
- Naprawdę myślisz, że to ja się Tobą bawię? Kobieto, przejechałem pół Polski, rzuciłem wszystko. Mogłabyś chociaż przez pięć minut odpuścić sobie wredne komentarze. - przejechał dłońmi po twarzy. W normalnej sytuacji to już dawno by się na nią wypiął, albo wybuchł, wygarniając dziewczynie wszystko, co o niej myśli. Jednak starał się zachować spokój, wyjaśnić pewne rzeczy.
- Bo mi kurwa na Tobie zależy, nie rozumiesz?! - wyrzucił z siebie, nawet jego mózg nie zakodował, jakie słowa właśnie padły. Wbił w nią wzrok, po czym zaczął się wpatrywać beznamiętnie w kokpit. Dlaczego to powiedział? Czy taka jest prawda? Nie ogarniał, Felix to za moment wyląduje przez nią w psychiatryku.
- Jakbym chciał to bym przetrząsnął całą Dolinę Godryka i ogarnął sobie adres. Po z jednej strony mam ochotę Cię rozszarpać, wykrzyczeć, że mam Cię głęboko w dupie. - urwał na moment, ponownie wpatrując się w oczy Tośki. - Ale z drugiej robię mnóstwo durnych rzeczy dla Ciebie. I cały czas pojawiasz się w mojej głowie. - dokończył. Co miał jej powiedzieć? Trzymała go w szachu, chcąc nie chcąc już był jej. Wmawiał sobie, że żadna małolata nie będzie nim pomiatać, a teraz był na każde zawołanie Tośki.
- To schowaj je gdzieś, tak żeby nie znalazł. - mruknął, już i tak za mocne słowa padły. Dał się w pewien sposób złamać, chociaż wzbraniał się rękami oraz nogami. Pieprzona małolata...

Nie miała pojęcia, czemu nazywał to rozmową, skoro uparł się on na swoje racje i innych, nawet nie brał pod uwagę. Miała ochotę milczeć uparcie, aż da jej spokój — może to sprawi, że zrozumie, że tu nie ma nic do zrobienia między nimi. Zbyt wiele ich różni, a na dodatek, ona dopiero co zaczęła się do niego przekonywać, kiedy on wyjechał. Skąd miała wiedzieć, że to, co on mówi, jest w jakimkolwiek stopniu prawdziwe?
Miała odpuścić wredne komentarze? Dobra! Sam tego chciał!
Skrzyżowała ramiona na piersiach i zacisnęła usta tak mocno, że zmieniły się niemal w cienką kreskę.
Ale może to i lepiej, bo na jego niespodziewane wyznanie odwróciła się jedynie, nie wiedząc, co do cholery może nawet na to powiedzieć. Przecież to nie było możliwe. Ona zasnęła w tym swoim łóżku i teraz śnią się jej głupoty. Wyciągnęła dłoń i przyłożyła do uda. Syknęła z bólu. Czyli to nie był sen.
- Felix… Ale ty mnie nie znasz. - Wreszcie się odezwała, chociaż na dobrą sprawę, to mogłaby lepiej siedzieć cicho. Bo Tośka mimo wszystko była tylko dziewczyną. Która w nerwach i złości słyszała tylko to, co chciała. A raczej później nerwy nagle odcinały jej zdolność słyszenia.
- Skoro masz mnie w dupie, to mam nadzieję, że zmieszczą się tam również te twoje kwiaty! - Co z tego, że była w jego głowie?! Co z tego, że jechał dla niej pół Polski, skoro robił to tylko dlatego, żeby jej powiedzieć, że ma ją gdzieś.
No aż się zagotowała!
Czy powiedziała mu, że też o nim ostatnio często myślała? Nie. Bo Tośka nie nawykła do mówienia o uczuciach. Przed kilkoma laty, ktoś za bardzo ją skrzywdził, żeby teraz otwierała się od razu. Może i całował niesamowicie, ale co z tego, że równie dobrze mógł się nią niedługo znudzić i złamać serce.
- Muszę już … - Chciała powiedzieć, że musi wracać, ale wtedy uświadomiła sobie coś strasznego. Coś mega, mega strasznego. Klucze do domu trzymała w swojej kurtce. Zatrzasnęła za sobą drzwi wejściowe. A kurtki nie wzięła. - Cholera…

@Felix Krawczyk*

Dobra, traktował to trochę jak swój monolog, ale musiał z siebie wyrzucić frustrację, którą spowodowała Tośka. Sprawiła, że rozum całkowicie mu odjęło. Starał się być cierpliwy, czekać, przekonywać do siebie, ale teraz miał jakiś kryzys. Może ma to związek z tym, że zasmakował jej ust? Miał nadzieję, że jakoś dotrze do dziewczyny. Tośka chociaż minimalnie zrozumie jego intencje. Cóż, marzenia głupich.
- Może Cię nie znam, może mnie pojebało, ale tak właśnie jest. - westchnął, miał ogromną ochotę teraz wziąć coś mocniejszego. Balansował na cienkiej granicy poczytalności.
- Dlaczego Ty nic nie rozumiesz?! Nie o to mi chodziło... - wywrócił oczami, w jego głowie tamten tekst zabrzmiał o wiele lepiej. Po prostu miał na myśli, że równie mocno ją nienawidzi, co... uwielbia. Nie potrafił wyrzucić jej z głowy, dlatego przyjechał, żeby w końcu dojść do jakiegoś porozumienia.
- Słuchaj, powiedz mi tu i teraz, ale szczerze. Chcesz dalej brnąć w tą znajomość? - wbił spojrzenie niebieskich oczu w nastolatkę. Oczywiście spodziewał się, że za moment da mu kosza. To byłoby takie typowe dla niej.
- Co jest? - zapytał, widząc jej panikę w oczach Tośki. Zaśmiał się pod nosem, bo dość szybko domyślił się o co może chodzić. - Nie wzięłaś ze sobą kluczy? - zapytał lekko rozbawiony, sytuacja była dość komiczna.

Nie miała pojęcia, że jest przyczyną męskich rozterek Felixa. Myślała, że jest raczej cholerykiem z natury, więc nie brała jego zachowania personalnie. No, a przynajmniej nie do momentu, kiedy powiedział, że mu zależy. Chyba że była to kolejna jego zagrywka, bo w sumie mógł przecież kłamać i pomijać jakieś fakty, przeinaczać szczegóły. Sama nie wiedziała, co o nim myśleć. Gubiła się w tym, co myślała. Niby każda znajomość zaczyna się od zera, ale do cholery — u nich to start był chyba od -100.
- Nie wiem, co masz w tej swojej… głowie. - Prawie, przypadkiem, powiedziała, że przystojnej, ale w porę się opanowała. - Ale nie może ci zależeć, czego najlepszym przykładem jest to, że zupełnie cię irytuje. Doprowadzam do szału! A zgadnij co? Taka właśnie jestem! Dla swojego zdrowia psychicznego powinieneś dać sobie spokój. - Powiedziała dosadnie. Nie wspomniała o tym, że mówi to w obawie o jego poczytalność, ale też o… swoje uczucia. Nie wiedziała, czy będzie gotowa się zaangażować. Nie po tym, co była przekonana, że zrobił jej Serafin. A Felix wyglądał na takiego, co tylko dupy mu w głowie. Nie chciała kolejny raz popełnić tego samego błędu. I może nawet by mu to powiedziała, gdyby nie zaśmiał się z faktu, że zapomniała kluczy.
Cóż, jak już było wspomniane wcześniej — nie znał jej. Nie mógł wiedzieć, że Tośka to dziewczyna tyle z sercem na dłoni, ale też cholernie dumna.
- Jeśli myślisz, że cokolwiek to zmienia, to się mylisz. - Oczywiście, że nie mogła obudzić teraz rodziców, bo by ją chyba zabili. Ale zostać u niego w aucie też nie mogła. Zsunęła z siebie kurtkę i złapała za klamkę.
- Dzięki za rozmowę. - Powiedziała i otworzyła drzwi. Choćby miała sobie igloo zbudować, nikt nie będzie się z niej naśmiewał, a ona się prosić o pomoc nie będzie! Niedoczekanie.

Cholerykiem jest, to swoją drogą, ale Antonina doprowadzała go do białej gorączki. Miał wrażenie, że cokolwiek do niej mówi to ona przeinacza jego słowa. Dlaczego? W czym tkwi problem? Naprawdę tak trudno uwierzyć, że jest szczery? Mógł kłamać, chociaż zawsze stawiał sprawę jasno. Nie owijał w bawełnę, nawet jeśli zdarzały się przygody na jedną noc to nigdy nie obiecywał, że zadzwoni, skoro wiedział, że tego nie zrobi. Ich znajomość nie zaczęła się jakoś szczególnie miło, przynajmniej teraz już wiedział, co wyprawiał i przeprosił. Jednak nie odpuszczał, był na pograniczu wytrzymałości, ale prędzej czy później przekona do siebie Tośkę. Chociażby miał zwariować. Bo właśnie to, że doprowadzała go do szaleństwa, sprawiało, że nadal za nią latał.
- Mógłbym powiedzieć to samo o Tobie. - burknął. Prędzej Bóg zejdzie na ziemię i zbije z nim żółwika niż Krawczyk zrozumie, co się dzieje w głowie tej dziewczyny. - No właśnie dlatego wiem, że mi zależy! Nie będę się Ciebie wiecznie prosił! - ryknął, tracąc nad sobą kontrolę. Dłonie zacisnął na kierownicy, próbował oddychać głęboko, żeby jakoś się uspokoić. Nigdy nie wyrażał jasno tego, co czuje, a przez nią musiał. To było mocno niekomfortowe. - Jakby Cię interesowało moje zdrowie. - prychnął, zaraz się pozabijają w tym samochodzie. Skąd miał wiedzieć, że ktokolwiek ją wcześniej zranił. Gdyby udało im się normalnie, spokojnie porozmawiać, jakby odrobinę sobie zaufali to mogłoby być całkiem inaczej.
- Tak, zmienia. Chcę prawdy. - odezwał się już znacznie spokojniej. Powinien to olać, zrezygnować, a nie wiecznie się irytować. Wywrócił oczami, wysiadając z samochodu.
- Wsiadaj, nie rób cyrku. Pojedziemy do mnie i nie, nie będę się do Ciebie dobierał. Odwiozę Cię wcześnie do szkoły czy coś, żeby Twoi rodzice nic nie podejrzewali. Tylko napisz do jakiejś swojej koleżanki, aby Ci rzeczy wzięła. - westchnął, opierając się o samochód.

Oboje mieli swoje za uszami, temu nawet nie dało się zaprzeczyć. Czego jednak Tosia nie lubiła to, gdy ktoś na nią krzyczał. Zamykała się sobie wtedy i odkopanie jej spod warstwy chłodu było jeszcze trudniejsze. Jeśli więc Felix obrał właśnie taką, a nie inną drogę, to właśnie odsuwał ją od siebie jeszcze bardziej. Już teraz żałowała, że po prostu nie zaczęła krzyczeć, gdy ją pocałował. Zaalarmowałaby wtedy swoich rodziców. Może i dostałaby szlaban, ale znacznie ułatwiłoby to, że nie musiałaby z nim teraz rozmawiać. A raczej wysłuchiwać jego krzyków i pretensji.
Ale z jego wykrzyczanych słów zrozumiała, że w jakimś stopniu mężczyzna zaczyna rozumieć, że Tośka nie jest zwykła. A im bardziej on krzyczał, tym bardziej ona się odsuwała.
- Nikt ci też nie każe mnie o cokolwiek prosić. - Odparła chłodno, ale zupełnie spokojnie, stanowiąc przedziwny kontrast do jego wrzasków. - Nie prosiłam, żebyś przyjeżdżał. Nie prosiłam o kwiaty ani o to, żebyś mnie całował. - Teraz była jej kolej na mówienie, skoro udało jej się dojść do głosu. Może i nie mówiła do końca szczerze, ale też nie kłamała. Tośka naprawdę była zupełnie zielona, jeśli chodzi o te sprawy, a fakt, że on wymagał deklaracji niemal z miejsca, zdecydowanie ją przytłaczał.
- Chcesz prawdy? To tak. Nie wzięłam kluczy. Ale nie mogę z tobą pojechać. - Odparła, gdy wysiadł za nią z auta. W zasadzie to, czemu on to wszystko robił. Jakiś zakład, czy cholera wie co. - Przecież moi rodzice nie są głupi. Zorientują się, że mnie nie ma, jak nie zejdę na śniadanie. - Powiedziała, czując rosnącą coraz bardziej złość, a potem odwróciła się do niego i wbiła mu palec w pierś. - To wszystko twoja wina! Chciałeś wyjść i pogadać! Ale wiesz co? Przez ciebie najpewniej zarobie teraz szlaban. A jeśli nie będę mogła pójść na studniówkę to… ugh… - Warknęła poirytowana i oparła się tyłkiem o jego samochód. Dlaczego do niego wyszła? Czemu tak po prostu go nie olała i nie została w łóżku.
Rzuciła spojrzeniem w jego stronę. Już podczas pierwszego spotkania zwróciła uwagę na to, że jest przystojny. Teraz tylko utwierdziła się w tym przekonaniu. Czy naprawdę zrobiła się aż tak płytka, żeby patrzeć tylko na wygląd?
- Możesz już jechać. Spróbuje wejść przez garaż. - Powiedziała, ponownie odwracając głowę. Patrzenie na niego niepotrzebnie ją zmiękczało.

Nie wiedział jak sobie poradzić z nerwami, pierwszy raz był aż tak bezradny. Okay, ma swoje za uszami, nigdy nie był święty. Na pewno nie nadaje się na faceta, którego można przedstawić rodzicom. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Tośka jest inna, wyjątkowa. Dlatego gubił się coraz bardziej, wszystko, co dotychczas działało w tej sytuacji kończyło się fiaskiem. Dopiero teraz do niego docierało, że mogła źle zinterpretować jego krzyki, w końcu rzadko kto lubi jak się podnosi głos.
- Wiem. - westchnął, ta relacja jest dość specyficzna, mimo wszystko chciał w to brnąć. - Nie prosiłaś, a mimo wszystko chciałem to zrobić. Nic nie poczułaś? Nawet odrobiny zadowolenia? - wbił w nią wzrok, mówiąc całkiem spokojnie. Krzykiem do niczego nie dojdzie, trzeba się opanować. Nie wymagał deklaracji, po prostu chciał wiedzieć czy nadal trwać w tej znajomości, czy odpuszczać. Jak na Felixa to i tak nalatał się za nią, zazwyczaj nie musiał się dla żadnej starać. A tutaj proszę bardzo, czasami czuł jakby nastolatka wodziła go za nos.
- No to odwiozę Cię rano do domu, powiesz, że byłaś na porannej mszy albo coś. - przecież nie zostawi jej tutaj, nie mając pewności czy dostanie się do domu. Jak będzie trzeba to przesiedzi w samochodzie całą noc. Kiwał tylko głową, jakby faktycznie przyznawał się do winy. Nie chciał żeby zarobiła szlaban, no ale pewnych rzeczy nie przeskoczy. Może nie będzie aż tak źle? W sumie to chciałby ją zobaczyć w kiecce na studniówkę, chociaż wiedział, że to nie on z nią pójdzie.
- Daj spokój. Poczekam i zobaczę czy udało Ci się wejść, nie będziesz marzła. - uśmiechnął się do niej lekko, po czym wydobył z auta kurtkę, którą ponownie ją okrył. Przez chwilę wpatrywał się w śnieg, czasami zerkając na dziewczynę.
- Przepraszam, nie powinienem na Ciebie krzyczeć. - powiedział całkiem szczerze, dziś jest dzień dobrej odsłony Felixa. Podszedł do niej trochę bliżej, po czym bez zbędnych ceregieli po prostu przytulił Tośkę. Jebać, że sam teraz marznie. Są sprawy ważne i ważniejsze.

On się gubił, a był dorosłym, doświadczonym mężczyzną. Co miała powiedzieć Tośka, której wszystkie przekonania zostały wystawione na wielką próbę. Nie wiedziała, czy ma się cieszyć z tego, że zdołała się odsunąć, czy może po prostu olać całą sprawę, wyspowiadać się i nigdy więcej nie wracać do niej myślami. Rozpamiętywanie bowiem prowadziło w niebezpieczne rejony. O ile bowiem ciekawość naukowa była czynnością względnie bezpieczną, tak całe ta cielesność z pewnością nie prowadziła do niczego dobrego. Szlag by wziął potrzeby genetyczne prowadzące do rozmnażania.
- Masz aż tak niskie mniemanie o sobie, że nie wiesz, że dobrze całujesz? - Wywróciła oczami, nie będąc w stanie wprost odpowiedzieć na jego pytanie. Byłoby to jak przyznanie się, że gdzieś w głębi, to tam naprawdę jej się podobało. - Ale jak jeszcze raz zrobisz to tak gwałtownie, to przysięgam, że wykorzystam to, czego uczyłam się na lekcjach samoobron. - Niby zagroziła, ale czy za jej słowami nie czaiło się gdzieś głęboko przyzwolenie, na kolejne, acz spokojniejsze pocałunki? Tak naprawdę za Tośką nie nadążała nawet ona sama.
- Czemu wszyscy myślą, że jak ktoś jest wierzący, to musi być kretynem? Moi rodzice nie są głupi Felix… - Żachnęła się i wywróciła na niego oczami. - Czy ty myślisz, że jedyne co robimy w życiu, to cały dzień chodzimy do kościoła? Nigdy nie chodzę przed szkołą na msze i nagle by mi się tak wzięło…? - Dodała, ale zaraz zamilkła i westchnęła.
- Przepraszam. Jestem po prostu zła na siebie, że nie wzięłam tych kluczy… - Powiedziała, a potem poczuła, jak Felix ją obejmuje. Jak na dorosłego mężczyznę miał zaskakującą potrzebę przytulania jej często. Może to jakaś manipulacja? Jakaś sztuczka, żeby przyzwyczaić ją do jego dotyku?
- Masz racje. Nie powinieneś był na mnie krzyczeć. Powiedziała, ale nie odsunęła się, pozwalając sobie, zaciągnąć się jego perfumami. - A ja nie powinnam była być jędzą. - Dodała jakby nieco skruszona. - I w sumie to… To garaż jest na 99% zamknięty. Nie chciałam, żebyś się ze mnie śmiał, że utknę tu na mrozie. - Dodała niechętnie, bo naprawdę nie lubiła przyznawać się do porażki. - Ale odwieziesz mnie rano, tak? - Upewniła się, odsuwając się tak, żeby móc spojrzeć w jego przenikliwe niebieskie oczy. - Żadnego marudzenia, że jest za wcześnie, czy cos? Bo ja mam jutro ważny sprawdzian i muszę być na pierwszej lekcji. - Zaznaczyła tak poważnie, jak tylko może to zrobić nastoletnia kujonka.

Nie patrzył na to z tej strony, chociaż naprawdę próbował sobie wyobrazić, co dzieje się w głowie Tośki. Dla niego taka sytuacja była cholernie nowa, wcześniej nie musiał za kimś latać. Coś mu mówiło, żeby machnąć na to wszystko ręką, jednak ciągnęło go do niej niesamowicie. Jest wyjątkowa, seksowna, do tego potrafi trzymać go w garści. Ta świadomość, że robi z nim, co tylko chce doprowadzała Felixa do szaleństwa.
Miał coś odpowiedzieć, ale jedynie popatrzył na nią z uniesioną wyżej brwią. Czyli między słowami przyznała, że jej się podobało. Zresztą gdyby tego nie chciała to pewnie by go od siebie odsunęła od razu. Jej wargi bardzo ładnie współgrały z tymi jego, a ciepło ciała dziewczyny było przyjemne.
- Dobra, dobra. - zaśmiał się, podnosząc dłonie do góry w geście kapitulacji. Także od dziś chyba powinien pytać, czy może ją pocałować. To totalnie nie w jego stylu, ale wolałby nie zarobić w strategiczne miejsce. Z drugiej strony właśnie dała mu zielone światło, jakby przyzwolenie na kolejne pocałunku. Chyba nawet sobie nie zdawała z tego sprawy.
- Nic takiego nie powiedziałem. - westchnął, wywracając oczami. - Po prostu nie wiem jak to u Was działa, dlatego palnąłem z tą mszą. - dodał jeszcze, a było tak miło... Felix nie wierzył w Boga, dobra, może trochę inaczej... Wierzył, ale nie praktykował.
- Wiem, ogarniemy to. - zapewnił ją, aż dziwne, że w ogóle go przeprosiła. Zdziwiło go to lekko, ale teraz skupiał się na cieple jej ciała. Dlaczego często ją przytulał? Nie miał bladego pojęcia, po prostu, kiedy trzymał Tośkę w ramionach to czuł coś w stylu spokoju. Nagle wszystko, co w nim się gotowało, schodziło na dalszy plan. Matko, Felix, ale z Ciebie buła się robi... - Zawaliliśmy po prostu. - przyznał, jedno i drugie miało mnóstwo za uszami. Uśmiechnął się pod nosem, słysząc o tym, że nie chciała żeby się z niej śmiał. Sytuacja była komiczna, ale Krawczyk powstrzymał się od wybuchu śmiechem. - Odwiozę, nie masz co się martwić. - zapewnił ją, łapiąc delikatnie za podbródek Tośki, przesuwał po nim lekko kciukiem.
- Postaram się nie być marudny. - zaśmiał się. - Czy teraz mogę Cię pocałować? - zapytał, no bo musi uprzedzać, a teraz miał ogromną ochotę żeby to zrobić.

Nie miała pojęcia, że aż tak mocno na niego działa. Kto wie, może gdyby miała tego świadomość, manipulowanie Felixem przyszłoby jej z łatwością. Ale wbrew temu, co mogło się wydawać, dziewczyna wcale nie chciała go wodzić za nos.
Jedyną intencją w jej życiu było to, żeby wyjść za mąż z miłości, a w samym małżeństwie, żeby był szacunek do siebie nawzajem. Dziwne pragnienia jak na nastolatkę, prawda? Ale Tośka już taka była. Kiedy jednak patrzyła na charakter Felixa, miała wrażenie, że on, cały etap wyszumienia ma jeszcze przed sobą.
I przeprosiła go, bo wbrew pozorom Tośka nie była aż taka zła, jak mogło się wszystkim wydawać, bo przecież jako chrześcijance wypadało nadstawiać drugi policzek itd. Ale teraz po prostu czuła, że zachowała się w porządku wobec kogoś, kto chciał jej tylko pomóc.
Lepiej jednak, żeby z tym zielonym światłem to nie przesadzał, bo co najwyżej światło tam było pomarańczowe.
Kiedy jednak stwierdził, że nie będzie marudny, ale chciałby ją pocałować, zmrużyła nieco oczy. Uniosła dłoń i schwyciła jego podbródek w kciuk i palec wskazujący.
- Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele Feli. Mówi się, że to dobrymi chęciami jest wybrukowane piekło, ale tak naprawdę, to wszystko rozchodzi o to, co tak naprawdę siedzi ci w głowie. - Powiedziała i uśmiechnęła się, odsuwając się jednocześnie. To nie będzie zwykła przejażdżka, a dzika jazda bez trzymanki. Lepiej, żeby wszyscy pasażerowie mieli pasy. I nie, wcale nie chodziło o dojazd do domu Krawczyka.

/ztx2