czternasty (lutego, hehe, żarcik)

Wieczorne zlecenia w noc, kiedy następnego dnia była szkoła nie były tymi, które najbardziej tolerowali rodzice, ale trzeba było przyznać, że miała okazję wyciągnąć z nich spore pieniądze, a o to przecież chodziło jej w pracy. Nie miała pojęcia, dlaczego pani Michalska koniecznie musiała pofarbować włosy akurat w środę o dwudziestej pierwszej, ale salony już wtedy nie działały, a ogłoszenia, które Inka rozwieszała po całej wsi zdały egzamin. Z palcami nieco umorusanymi farbą i koszulką dużo bardziej poplamioną, którą, zdaje się, musiała spisać na straty, bo niewiele z niej można było odratować, przystanęła obok znaku drogowego (ale czy pierwszeństwa przejazdu, czy ustąpienia pierwszeństwa nie miała pojęcia, prawo jazdy nie było na jej liście priorytetów), grzebiąc w swojej barankowej kurteczce, wygrzebanej w miejscowym lumpie za całe sześć złotych i, chociaż mogłaby przysiąc, że ją tam miała, nie mogła znaleźć zapalniczki.
Jagodowe winstony miała prawie zawsze przy sobie, ale palaczką była raczej imprezową. Tym razem jednak padł jej telefon, nie mogła więc posłuchać muzyki, a idąc z fajką między wargami czuła się tak jakoś doroślej, dostojniej, lepiej, zamiast więc sobie darować, chwyciła w palce papierosa przybrudzonego czerwoną szminką i podeszła w stronę męskiej sylwetki, stojącej nieopodal, zupełnie ignorując mamine ostrzeżenia, żeby przenigdy nie podchodzić do nieznajomych. - Hej, masz może... o - ułożyła usta w okrąglutkie "o", mrugając szybko powiekami w stronę Serka, ale zaraz je zamknęła, pocierając o siebie wargami i zastanawiając się, czy może się nie rozmazała. - Ja tylko ten, masz ogień? I już nie przeszkadzam - uniosła obie dłonie w obronnym geście, nie chcąc mu zawracać tyłka, bo było jakoś tak... niezręcznie? - A co tam? - palnęła najgłupsze pytanie świata i bardzo już chciała zatkać sobie tym papierosem usta.

3.

Po pracy lubiłem przejść się na plażę, poczuć tą morską bryzę, wyciszyć się wśród szumu fal, trochę pomyśleć, odprężyć się, odpocząć. Tak było i tym razem, przystanąłem na chwilę, wbijając wzrok gdzieś poza horyzont i odpalając fajkę, relaksowałem się ciszą i spokojem, dopóki ktoś mi nie przerwał. Odwróciłem się w stronę dziewczyny, a widząc przed sobą nikogo innego jak Inkę, zmarszczyłem brewki i odruchowo sięgnąłem do kieszeni po zapalniczkę, którą podałem brunetce. - No hej. - rzuciłem przy tym krótko, nieco oschle, bo nie tak wyobrażałem sobie nasze pierwsze spotkanie, ale okey, skoro się do mnie przestała odzywać w pewnym momencie w wiadomościach, to zrozumiałem aluzję, że po prostu nie miała już ochoty ze mną gadać, a tym bardziej się spotykać. W sumie w tamtym czasie myślałem, że może nawet coś więcej będzie z tej znajomości, że zaczniemy spędzać ze sobą jakoś przyjemnie czas, no ale zamilkła i tyle wyszło z moich planów. Tak więc trochę mnie zaskoczyło, kiedy jednak postanowiła pociągnąć naszą rozmowę trochę dalej i miałem wrażenie, że chyba tylko i wyłącznie z grzeczności, a nie chęci odnowienia ze mną kontaktu co sprawiło, że jakoś bojowo nastawiłem się do tej rozmowy. - Spoko, chociaż nie udawaj, że w jakiś sposób Cię to interesuje po tym jak z dnia na dzień przestałaś się odzywać. - rzuciłem oskarżycielsko, wzruszając przy tym ramionami, a następnie zgarnąłem przyzwoitego bucha z fajki, wypuszczając po chwili dym z płuc wprost do nieba, jakby wraz z nim, miało ulecieć całe rozczarowanie osobą Inki, które właśnie odczuwałem.

Z niezręcznym uśmiechem przyjęła od niego zapalniczkę, przypalając sobie papieroska i zaraz ją oddała, żeby w kleptomańskim odruchu nie schować jej do kieszeni kurtki, którą, swoją drogą, mocniej się opatuliła, bo oprócz tego chłodu bijącego od morza, poczuła jakiś chłód od Serka. Może to sobie wszystko wymyśliła, ale nie wymyśliła sobie tego, że jej nie wtedy nie odpisał, żeby się musiała cały dzień zastanawiać, czy czegoś złego może nie powiedziała, nie była zbyt śmiała, albo cokolwiek, ale skoro najwyraźniej nie chciał się z nią spotkać i postanowił rozwiązać to przez ghosting, to zamierzała udawać, że wszystko jest spoko, a ona nie ma z tym żadnego problemu. - Słucham? - usta ułożyła w okrągłe o, jak jej wyjechał z tym swoim tekstem, jakby normalnie policzek jej wymierzył! Cóż, może trochę zbyt dramatycznie, ale zdecydowanie zbił ją z tropu. - Wiesz co, Serek, ale jesteś teraz bezczelny, wiesz? Naprawdę, nie wiedziałam, że to dla ciebie taki problem, żeby się do mnie odezwać normalnie na ulicy, po tym jak to TY mnie olałeś - pokręciła gwałtownie głową, roztrząsając włosy wokół twarzy i zaraz zaciągnęła się mocno papierosem, bo nieźle ją w tym momencie zdenerwował, pokusiłaby się o stwierdzenie, że nawet wkurwił. Nieźle miał jednak poukładane w głowie, że próbował wszystko zrzucić na biedną Inkę, która była bogu ducha winna, bo doskonale pamiętała treść swojej ostatniej wiadomości, tak samo jak to, że po niej już nic nie napisał. Nic, zupełnie nic. Sprawdzała tyle razy, że nie było mowy o jakiejkolwiek pomyłce, a jednak próbował jej teraz wmówić coś zupełnie innego, więc dosłownie strzelała do niego piorunami z oczu. Pieprzony Pomorski, wszyscy faceci są jednak tacy sami.

Czy ona właśnie jeszcze udawała jakąś głuchą? Albo głupią? No przecież nie odpisała mi na ostatnią wiadomość, to nie miałem zamiaru się narzucać, szczególnie, że ustalaliśmy wtedy szczegóły spotkania, a skoro przestała się odzywać w takim momencie, to cóż, odebrałem to jako jednoznaczną sugestię, że mam spierdalać i na nic nie liczyć. Kiedy zarzuciła mi bezczelność, spojrzałem na nią lekko zaskoczony, a jej dalsze słowa rozjaśniły mi trochę sytuację, szkoda tylko, że właśnie próbowała całą winę zrzucić na mnie, mogłaby przestać udawać takie niewiniątko, szczególnie po takim czasie, wystarczyłoby po prostu jakby wyjaśniła czemu to przestała mi odpisywać, tyle, nawet jeśli miałaby być to jakaś niezbyt przyjemna dla mnie informacja w stylu, że jestem najbrzydszym kolesiem jakiego kiedykolwiek na oczy widziała. - Ja Ciebie? Żartujesz sobie ze mnie? - zapytałem z dużą dozą pretensji w głosie, bo przeginała i to bardzo. Dla potwierdzenia swoich wcześniejszych słów, wyciągnąłem telefon, odpaliłem messengera, włączyłem naszą rozmowę i pokazałem jej, że ostatnią wiadomością jaka się u mnie znajdowała, była ta ode mnie z pytaniem do niej o miejsce spotkania. - Widzisz? To Ty nie odpisałaś mi. - mruknąłem, wywracając przy tym teatralnie oczami, bo przecież miałem na to niezbite dowody, tak więc mogła przestać robić ze mnie debila, którym nie byłem i nigdy nie będę.

- No nie, to właśnie TY sobie żartujesz - najpierw bezczelnie ją olał, a teraz jeszcze probował jej wmówić, że to była JEJ wina? Jak tylko wyciągnął telefon, to ona też za swój złapała, żeby mu zaraz pokazać jak to nie odpisał na jej wiadomość, bo chociaż trzeba było trochę przeskrollować między wszystkimi wiadomościami na klasowych grupach, babskich grupach, rodzinnych grupach, memowych grupach, pracowych grupach (okej, miała dużo konwersacji), to musiała mu pokazać, nie? - Widzę, ale nie wiem jak to dopisałeś, bo ja tego nie mam - uśmiechnęła się krzywo, wyciągając rękę ze swoim telefonem przed oczy Pomorskiego, żeby zobaczył ostatnią wiadomość, w której Inka pyta o spotkanie, dokładnie tę przed jego wyimaginowanym pytaniem, które pewnie jakoś dziwnie dokleił, a to wszystko to nie był messenger, bo przecież widać, że ona jej nie miała, a nie dało się tak po prostu wiadomości usunąć. - Więc nie wiem w co sobie teraz grasz, serio, ale jestem pełna podziwu, że chce ci się teraz odstawiać tę całą szopkę, żeby tylko nie wyszło na ciebie, nawet to jest trochę żałosne, ale w sumie czego się można spodziewać po facecie? - burknęła, bo już dosyć miała ostatnio tych wszystkich toksycznych zażyłości, najpierw Adaśko na nią krzyczał w piwnicy, chociaż to on ją olał, potem Staszek ją olał, potem się okazało, że przesłał dalej jej fotki, a przecież jeszcze przed Staszkiem był Serek i dołączył właśnie do tych wszystkich olewczych dzbanów, których poznała w przeciągu ostatniego roku, bo coś żaden oczywiście nie mógł po ludzku przeprosić, ani przyznać się do winy, zawsze musiało na nią pójść, nawet kiedy EWIDENTNIE to Pomorski przestał jej odpisywać na wiadomości, w takim najbardziej kluczowym momencie. A kto wie, gdyby się spotkali, to może nie wpakowałaby się w jeszcze większe szambo?

Kiedy powiedziała mi, że ona tej mojej ostatniej wiadomości nie ma, zmarszczyłem brwi, a następnie spojrzałem na jej telefon i serio, faktycznie nie było tej wiadomości ode mnie. - Ale przecież ja to wysłałem. - mruknąłem, jeszcze raz jej pokazując telefon i przesunąłem wiadomości, by pokazać jej, że to nasz czat, a nie jakiś screen, w którym sobie dopisałem ostatnią wiadomość. W sumie po co miałbym to robić? Tak na wszelki wypadek? - Słuchaj, nie odstawiam żadnej szopki, niby w jakim celu miałbym to robić? To Wy kobiety jesteście na tyle dziwne by sobie coś takiego odpierdalać. Pewnie usunęłaś moją ostatnią wiadomość, a teraz próbujesz zrzucić winę na mnie. - odparłem krzyżując swoje ręce na wysokości klatki piersiowej. Mogłaby chociaż nie udawać, że po prostu nie miała ochoty się ze mną spotkać, a nie wymyślać w tym momencie jakieś teorie spiskowe. Mojego mózgu na tak wymyślne rzeczy nie było stać, za to kobiece umysły, potrafiły wcielić w życie najdziwniejsze plany byleby tylko, my mężczyźni, wyszliśmy na tych złych i nieodpowiedzialnych, tym razem jej się to nie uda, nie ze mną takie numery ok? - Ja nie mam nic sobie do zarzucenia Inka, a jeśli Ty na to spotkanie nie miałaś ochoty, wystarczyło po prostu mi to napisać. - stwierdziłem już spokojniej bo nie miałem zamiaru zacząć się o to kłócić, po prostu mogła mi napisać, że nie chce mnie widzieć i tyle, nie zastanawiałbym się niepotrzebnie przez dłuższy czas, czemu tak po prostu urwał się nam kontakt.

- No chyba jednak nie - przecież czarno na białym, a raczej biało na niebieskim, było widać, że żadna taka wiadomość do niej nie doszła, więc nie wysłał, tak? - Czy ty się w ogóle słyszysz? I nie no, pewnie, zrzuć to wszystko na płeć! - chociaż z tym to akurat sama wyjechała jako pierwsza, więc nie powinna być szczegolnie zaskoczona, że używa przeciw niej jej własnego argumentu. No ale, to wcale nie tak, że baby są jakieś bardziej dziwne, po prostu może nie miały na wszystko tak bardzo wyjebane jak faceci? Bo oni to potrafili największe gówno traktować jak coś, czym przecież nikt nie powinien się przejmować. - Bożeee - jęknęła przeciągle, bo jego próba zrobienia z siebie ofiary jakoś wyjątkowo ją rozeźliła. - Nie da się usunąć czyjejś wiadomości na messengerze, jak to miałam zrobić, geniuszu? - a nawet jak się dało usunąć swoją, to było to jakoś widać, więc ta cała sytuacja była zwyczajnie dziwna. - Świetnie, że jesteś taki wybielony moim kosztem, ale ja się akurat bardzo chciałam z tobą spotkać! - wypaliła szybko, bo ją jednak strasznie wkurzył. - Ale no, ten... - dodała ciszej po chwili, czując jak na jej poliki wpływają czerwone rumieńce, bo jakoś tak głupio jej było na głos powiedzieć, że ona chciała, KIEDY EWIDENTNIE ON NIE CHCIAŁ i w jakiś dziwny sposób przekręcał tę sytuację, żeby wyszło na jego. A kiedy pisali i się umawiali, to Inka już serio zaczynała się wkręcać, bo i z natury dosyć łatwo jej to wychodziło, zawsze niecierpliwie zerkała na telefon, żeby zobaczyć czy już może odpisał, co właściwie odpisał, próbowała analizować wszystkie jego odpowiedzi pod odpowiednim kątem, a tu zlał ją po całości, do przyjemnych to nie należało.

No pewnie, że zrzucę to wszystko na płeć, bo baby to były dziwne, Inka na bank odjebała taką akcję z usunięciem wiadomości i teraz próbowała wkręcić mnie, że to ja okazałem się dupkiem, ale nie, nie dam się jej tak łatwo podejść, na pewno na mnie tego wszystkiego nie zrzuci, ja byłem niewinny. - Bożeeee geniuszuuuu... - jęknąłem przedrzeźniając ją, a następnie znowu pokazałem jej swój telefon, wszedłem na nasz czat i udowodniłem jej, że idzie usunąć czyjąś wiadomość u siebie w messengerze, tak żeby już kuźwa nie miała wątpliwości, że to ona jest winna, a nie ja. Schowałem telefon do kieszeni spodni, a kiedy stwierdziła, że to ona bardzo chciała się ze mną spotkać, spojrzałem na nią unosząc jedną ze swoich brwi w geście zdziwienia. Serio dalej szła w zaparte? Jednak gdzieś tam dostrzegłem te rumieńce na jej policzkach i wyczułem to lekkie zawstydzenie, którym właśnie emanowała i tak jakoś cholera, może faktycznie to wszystko okazało się jakimś wielkim nieporozumieniem? Może oboje nawaliliśmy w tym wypadku? Może messenger nawalił? Dlaczego nie postanowiliśmy jednak o sobie przypomnieć? Czemu żadnemu z nas nie udało się schować dumy do kieszeni? Przygryzłem lekko dolną wargę i cicho westchnąłem. - Ja też naprawdę chciałem się z Tobą zobaczyć. - szepnąłem niepewnie i podrapałem się po karku. - Czy jest szansa by jeszcze to naprawić? Dasz zaprosić się na kawę? - spytałem, spoglądając na nią i uśmiechnąłem się delikatnie, bo cholera, Inka była naprawdę super dziewczyną, wtedy bardzo byłem rozczarowany tym, że nic z tego nie wyszło, było mi nawet smutno, ale jeśli faktycznie to wszystko było jednym totalnym nieporozumieniem, to może warto spróbować to naprawić? Może trzeba teraz pójść za ciosem i skorzystać z okazji? Może uda nam się jeszcze spędzić miło czas w swoim towarzystwie?