W przeciwieństwie do rodzeństwa Ramiego, o nim samym nigdy nie można było powiedzieć jako o pilnym uczniu. I nie zmieniło się nic, nawet kiedy poszedł na studia. Zawsze szedł na skróty, zawsze kombinował tak, aby wszystko skończyło się dobrze i przyjemnie, ale bez większego wysiłku. Dlatego też swój perfekcyjny angielski nie zawdzięcza wykładowcom i zapraszanym przez nich native speakerom, a sitcomom puszczanym dzień w dzień, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę na kanale Comedy Central. Chwała Bogu za możliwość wyłączenia lektora. Na samym początku zobaczył całych Przyjaciół, później nadrobił zaczęte jeszcze w domu Różowe Lata Siedemdziesiąte i Jak poznałem waszą matkę, aby następnie trafić na Teorie wielkiego podrywu i poczuć ogromne zażenowanie. Jeszcze z żadną postacią z serialu nie utożsamiał się tak mocno, jak z całą obsadą tego. Naturalnie nie miał problemu, z tym że ktoś usiądzie na jego ulubionym miejscu przy stole, czy z tym że we wtorek na kolację zje coś innego niż dotychczas. Ramy był jednak geekiem i chociaż nie widać było tego na pierwszy rzut oka, to nim był. Nigdy nie przegapił okazji do emocjonujące rozmowy na temat ostatniego sezonu Gry o Tron, czy Wikingów. Tygodniami nadrabiał Dr Who, aby móc oglądać premiery odcinków bez większych spojlerów, oraz był jedną z tych osób, które na nowy film z serii Gwiezdnych Wojen kupowały bilety do kina już tydzień przed premierą. Dlatego, kiedy dowiedział się, że Karolina, koleżanka z pokoju nauczycielskiego, sąsiadka z tej samej klatki, jest fanką Władcy Pierścieni, nie było opcji, aby nie zmarnować kolejnych dwunastu godzin na ponowne, tym razem wspólne obejrzenie całej trylogii. Czy może być coś lepszego niż komentowanie i snucie teorii na temat czegoś, co zna się na pamięć? I właśnie w taki sposób, w piątkowe popołudnie znalazł się przed drzwiami mieszkania Karoliny z olbrzymią paczką popcornu w jednej ręce i z pojemnikiem zapełnionym Mac and Cheese w drugiej.  – Gotowa na podróż do Mordoru? – Zapytał śmiertelnie poważnym głosem, kiedy Karolina otworzyła drzwi.
@karolina wilczek

Nie zastanawiała się, co ją wydało. Czy była to koszulka z MagiKarpiem w czapce Gandalfa i napisem: You shall not splash? A może fakt, że czasem, zupełnie mimowolnie rzucała tekstem: That’s what she said, albo Challange accepted. A przecież nawet nie uczyła angielskiego. Powinna mówić po francusku, oglądać francuskie filmy, popijając je winem i zagryzając serem i bagietką. Ale prawda jest taka, że z francuskich filmów, najbardziej lubiła Amelię i może jeszcze Asterlixa i Obelixa misję Kleopatra. Za to wszystkie sitcomy, seriale i to, co nakręca żyłkę dziwaków — ona to kochała. No i ponad wszystko Pierre Ninney.
Teraz, mieszkając sama, miała jeden wolny pokoik, który dumnie nazywała swoim gabinetem, bo głównie tam szykowała się do lekcji. Tam też całą jej ścianę pokrywały Funko, figurki dark Horse i tym podobne pierdoły, na które najprawdopodobniej nie powinna wydawać pieniędzy, bo postanowiła przecież odciąć się od rodziców, a pensja nauczyciela nie była jakaś zawrotna. Ale nie umiała się oprzeć tym wszystkich drobiazgom. Może nie zawsze miała pod bluzą czy kurtką geekowską koszulkę, ale czasem jej się jednak zdarzyło. I być może właśnie to sprawiło, że już jakiś czas temu mogła nawiązać z Ramym bardzo dobry kontakt, nie tylko na stopie czysto zawodowej, ale również właśnie prywatnej. Dlatego właśnie dzisiejszy wieczór i większość nocy mieli spędzić, oglądając nieprzyciętą wersję Tolkienowskiej adaptacji. I to nawet nie chodzi o to, że Hobbit był bardzo zły, ale cholera jasna: Elf i Krasnolud? No sama za takim Kilim by się obejrzała, ale ten wątek był według niej zupełnie zbędny. W dwóch częściach można było zakończyć ten film i zdecydowanie nadać mu epickości zamiast taniej żenady, która miała być romansem.
W każdym razie nie będzie przez to przechodzić dziś. Dziś czeka ją epickość od pierwszych dźwięków intro, od głosu Galadrieli, od…
Z przemyśleń wyrwał ją dźwięk dzwonka. Nawet nie fatygowała się po telefon, żeby wyciszyć, skoro już mieli wejść w klimat filmowy.
Widząc jego poważną minę, sama również zmarszczyła brwi i siliła się na srogi wyraz twarzy. Otworzyła mu drzwi, wskazując mu wejście.
- Powiedz “Przyjacielu” i wejdź. - Może nie było to najlepsze porównanie, bo być może zacznie się spodziewać teraz całego klanu martwych krasnoludów w pokoju i Balroga w piwnicy. Ale na szczęście, wino jeszcze nie sprawiło, że mieli się wybrać na wyprawę.
Już teraz będąc nieco normalniejszą, wskazała mu pokój, chociaż kilka razy nauczyciele z Magellana już się nawzajem odwiedzali. Jakimś bowiem cudem złożyło się, że niemal wszyscy mieszkali na jednym osiedlu.
- Ja mam nachos, ale jeszcze ich nie podpiekałam, bo skoro masz popcorn, to najpierw jego zjemy. Ale zanim przeniesiemy się do Śródziemia, powiedz mi… Czego się napijesz? Mam wino i piwo, wódkę i napoje, jeśli wolisz drinki. - Zerknęła na niego rozbawiona, nagłym pomysłem w swojej głowie. - Chyba, że chcesz zagrać w grę — alkohoholowe bingo. Pijemy, gdy coś się stanie… - Oboje znali ten film, więc i tak na pewno trafiliby większość. - Gabinet jest wolny do spania, gdybyś odpadł. - Rzuciła zawadiacko, ciekawa, czy da radę podjąć jej wyzwanie.

@Ramy Assaf