jeden

Dzień był naprawdę długi i bardzo męczący, bo zawsze, kiedy nic, zupełnie nic się nie robi, godziny zaczynają się dłużyć i te wskazówki zegara celowo wchodzą w tryb zwolnionego tempa. Więc kiedy zamyka oczy na jakąś dłuższą chwilę i wydaje się, że jakieś pół godziny na sto, a może nawet i dwieście procent minęło, to one nadal stoją w miejscu. Oczywiście to nie jest tak, że Wiktor przychodzi do pracy na drzemki, bo swoje nic nierobienie spędza dość efektywnie. Czyta te wszystkie artykuły w internecie, jakie mu wyskoczą na stronie głównej google. Dowie się, co będzie w następnym odcinku M jak miłość i jak to rodzina zaadoptowała psa i potem jak bardzo się zdziwiła, kiedy on dorósł, bawi się też w meteorologa i sprawdza pogodę na kolejne czterdzieści pięć dni. Potem wychodzi zza lady, pochodzi po stacji, poukłada czasopisma równo, niektóre z nich poprzegląda, chwilę postoi przy drzwiach i popatrzy na drogę. Sprawdzi, czy nikt przypadkiem nie napisał żadnego esemeska, nawet jeśli komórka nie wydała powiadomienia głosowego ani nie za wibrowała. Trzeba mieć jednak jakiś powód, aby chwycić telefon, tak bez powodu to chyba byłoby już uzależnienie. O, a skoro już odblokowany to pewnie ktoś dodał zdjęcie na instagrama, to trzeba rzecz jasna polajkować. To wszystko wykonuje z myślą o nadchodzącej przerwie, w której trakcie zrobi zupełnie to samo. O tak, po takim dniu poziom wyczerpania wybija poza skale i jedyne o czym marzy, to klepnięcie się do łóżka i długa drzemka, która skończy się tak jakoś o dziesiątej w południe następnego dnia... Nie może być tak! Dziś skończył o czternastej, jutro ma wolne i kto o zdrowym umyśle straciłby ten wyjątkowy czas na sen? Cóż o Wiktorze nie do końca można byłoby powiedzieć, że ten umysł zdrowy ma, ale w tej kwestii: Na pewno nie on!
Żeleński postanowił ten czas spędzić z Inką, jej nożyczkami i plecakiem pełnym czipsów i piwa, dlatego stojąc pod jej drzwiami na Mokrej, wysłał szybko wiadomość by mu otworzyła. Mógł wparować jej na chałupę, zacząć walić rękoma i nogami, a nawet i krzyczeć Otwierać policja jak to miał w zwyczaju czasami. Nie miał tylko pewności czy jest sama w domu, a on dobry i grzeczny chłopak był, a przynajmniej lubił być tak postrzegany przez rodzinę swoich przyjaciół.
@Inna Markowicz

siedem (minut w niebie)

Nic nierobienie dobijało najbardziej. Inka nie znosiła tych dni, kiedy w szkole czekały całe godziny zastępstw i wolnych lekcji, bo później czuła, że do salonu przychodzi okropnie wymęczona, a jeśli jeszcze tam musiała poczekać na klientkę, przejrzawszy już calusieńkiego instagrama, nawet konta tych byłych, których miała nigdy więcej nie podglądać, usypiała z nudy.
- Inka, Inka, Inka - zastukała w międzyczasie trzykrotnie we framugę otwartych już przed Żelewskim drzwi, w końcu intelektem utożsamiała się nawet z Penny, która w świecie geniuszy wypadała licho. Jedyna różnica polegała na tym, że Markowicz nie do końca żyła w świecie geniuszy. - Zapraszam w moje skromne progi, całe szczęście mama wyszła, bo niedługo znowu zacznie pytać czy w końcu chodzę z tobą, czy z Marcelem - aż dreszcz ją przeszedł na te matczyne pytania, ale rzecz jasna, kiedy tylko jakiś chłopak pojawiał się na horyzoncie, już węszyła tam ślub, dzieci i kredyt na mieszkanie. Pewnie dlatego sama Inka była taka kochliwa i niejednokrotnie wpakowywała się w relacje, w które angażowała się dużo bardziej, niż powinna. - To co dzisiaj kochanieńka, podcinamy końcóweczki, balejaż i, mhm, tak jak myślałam, kuracja odżywcza, jak nic - przesunęła palcami po wiktorowych włosach, cmokając niby z dezaprobatą, bo wiadomo, że na najwięcej usług można było naciągnąć klientki, kiedy się im przedstawiało sytuację jako niemal beznadziejną, a po umyciu zwykłym szamponem, pokazywało różnicę. Nikt tego w szkole nie uczył, ale rzecz całkiem przydatna do pracy, więc musiała na kimś ćwiczyć, padło na Żeleńskiego! I nie, to nie tak, że wcale nie potrafiła obcinać włosów, ale te wszystkie techniki rozmowy z klientem były dużo trudniejsze, w końcu o czym dziewiętnastolatka miała rozmawiać z panią Grażynką, która musi mieć dużą objętość swojej czerwonej czupryny, bo idzie na imieniny szwagierki, więc niech wiedzą, że się powodzi?

- Markowicz, Markowicz, Markowicz - uśmiechnął się do niej. Wszedł do mieszkania i już w drzwiach zaczął rozwiązywać adidasy, które ostatecznie zostawił rozrzucone gdzieś w kącie. Kurtkę też zdjął i powiesił na wolnym wieszaku. - Następnym razem powiedz jej, że z dwoma na raz, a co masz się ograniczać. - Seniorka Żeleńska też lubiła pytać. Kim jest? Z jakiego domu i na jakiej ulicy mieszka? Co właściwie was łączy, co? Kiedy znów przyjdzie, bo ostatnią tę herbatę piła i chyba jej smakowała, to kupiłam jeszcze jedno opakowanie, bo już resztka była. Babcia jednak nie pytała z samej chęci wiedzenia, co tam u jej wnuków w życiu się dzieje, a dlatego że to plotkara wraz z jej koleżankami z kółka różnicowego była. Cała wioska musiała być szczegółowo poinformowana jacy młodzi ludzie przesiadują na Magellana, mieszkania 24. - Kuracja odżywcza? - powtórzył po niej gwałtownie i aż sam dłoń wsunął w swoje włosy, dokładnie je macając. - No nie mów mi, że ten płyn do mycia włosów, twarzy, stóp i samochodu co ostatnio dorwałem na promocji, nic nie daje?! - westchnął i spojrzał na nią z powagą w oczach - Inka, ja Ci ufam bardziej niż samemu sobie i jestem pewien, że zrobisz wszystko, co dla mnie, dla nich, jest najlepsze. - To wcale nie jest tak, że Wiktor bez większej przyczyny boi się fryzjerów. Miał osiem lat, kiedy dziadek go do studia profesjonalnego w Gdańsku zabrał, a oni bezczelnie zygzaki mu po bokach wygolili i potem przez tygodnie płakał w poduszkę, bo co on jakiś Zygzak McQueen jest? - Mam nadzieję, że obiadu jeszcze nie jadłaś, bo ziemniaczki przyniosłem - wszedł do pokoju dziewczyny, gdzie wyciągnął z plecaka czipsy i piwo smakowe w szklanych butelkach. - W ogóle to nie miałaś jakiś super planów na dziś panno Markowiczówno, prawda? Tak głupio, w ostatniej chwili napisałem.

- Ciebie biorę w nieparzyste, to będzie częściej - zafalowała brwiami do Wiktora, chociaż jeszcze była opcja wolnego w niedzielę, ale jakby w rzeczywistości oświadczyła mamie, że się prowadza z dwoma Żeleńskimi na raz, jej pokój na Morskiej dość szybko stałby pusty, tak się jej przynajmniej wydawało. - Mhmm, jakiś peeling do skóry jeszcze by się przydał i możliwe, że częstsze wizyty kontrolne, nic nie mogę obiecać - rozłożyła ręce na boki, ZAWODOWO grając pazerną na procencik z każdej dodatkowej usługi fryzjerkę, jakby tylko szefowa ją właśnie zobaczyła, to sama niepytana wcisnęłaby jej z pewnością podwyżkę, albo oddała najlepsze klientki. - Zrobię wszystko co w mojej mocy, obiecuję - zapewniła, ten tekst już bardziej wyciągając z kiczowatych seriali o lekarzach, którzy uczyli się, żeby nie obiecywać rodzinie efektów, ale starania już jak najbardziej. Przy włosach było trochę łatwiej, o ile się ich nie farbowało i nie kończyło potem z zielonkawymi wodorostami na głowie. - Ziemniaczki? - przekręciła głowę w bok, przez moment na poważnie myśląc, że przybył z obiadem, bo niezbadane są decyzje babci Żeleńskiej, ostatnio mówiła, że Inka coś schudła i więcej ciasteczek powinna jeść, na przytycie jednak paczka chipsów pasowała idealnie. - Miałam mieć randkę, ale skoro już jesteś - westchnęła głośno (znowu?), z pudełeczka na półce wyciągając swoją ulubioną zapalniczkę, żeby otworzyć piwo. Chociaż czy powinna pić piwo PRZED obcinaniem włosów? - Nie mogę cię o nic obwiniać, w końcu dzisiaj nieparzysty - luźno wróciła do tego dzielenia swojego czasu między braci, ale aż dreszcz ją przeszedł, jak znów mama stanęła jej przed oczami, wyrzucająca ją z domu. - To od czego zaczynamy? Możesz wybrać temat rozmowy. Twój cię wkurza, sąsiadka spod dwójki posadziła IDENTYCZNE kwiatki na balkonie, czy może nogi ci ostatnio strasznie puchną, ale do lekarza nie pójdziesz, bo koleżanka zdradziła jakiś super domowy sposób na picie ziółek? - rzuciła pierwsze lepsze tematy, jakimi, o zgrozo, klientki rzeczywiście potrafiły truć jej dupę.

- Przyznam, że w pewien sposób twoja odpowiedź mnie usatysfakcjonowała. - Czyżby zaliczył jakiś awans ze stanowiska „brat Marcela z łazienki na Magellana” na jakieś wyższe? Już sam dobrze nie pamięta, jak to się wszystko potoczyło, że dziewczyna, z którą drugi Żeleński przeglądał różne szmaty (on miał wtedy w zwyczaju się ewakuować i nie słuchać narzekań brata na temat plączących się nitek i łamiących się igieł) od czasu do czasu pomaga mu myśleć nad kostiumami dla postaci, ale zbytnio nie narzeka na ten nieoczekiwany obrót sprawy. Kiwał głową, słuchając jej profesjonalnych uwag, mając głęboką nadzieję, że teraz już tylko wymyśla i chwali się swoim niesamowitym talentem do naciągania ludzi na jakieś odżywki i inne rzeczy, bez których można byłoby się obejść, ale po co? Skoro taka miła dziewczyna mówi, że się przyda, to na pewno jest jak najbardziej potrzebne. Mógłby powiedzieć, że gdyby nie znał Inki, to dałby się nabrać, niestety nie może. Inka jest w tym cholernie dobra. - O i zobacz jak idealnie. Jeszcze poszłabyś na nią z jakimś durniem, któremu złamałabyś serca albo on by Ci je złamał. Nie musisz dziękować. - Wzruszył ramionami. - O nie, nie, nie, nie powinnaś robić tego, zanim nie zrobisz tego - stanął przed nią oburzony, wskazując kolejno butelkę i własną głowę. Takie czyny są nielegalne. Konstytucja Rzeczypospolitej czy jakiś inny ważny dokument ma czarne na białym napisane, że po wypiciu jakiejkolwiek ilości alkoholu nie można siadać za kierownicą, chwytać nożyczek oraz pozwolić komuś chwycić nożyczki. Skutki będą następujące, spowodowanie wypadku, zrobienie czegoś szalonego, pozwolenie na zrobienie sobie czegoś głupiego czego będzie się później żałować. - Jak to ma takie same na balkonie? Przecież mój zawiózł mnie na targ w Gdańsku, aby kupiła takie, jakich nikt inny nie będzie mieć. Co za kobieta, już któryś raz tak zrobiła, no wszystkiego człowiekowi zazdroszczą i chcą mieć takie samo. Potem poopowiadam ci o moim bąbelkach, dobrze? - Pokręcił głową zrezygnowany współczując jej tych wszystkich kobiet które wizyty u fryzjera mylą ze spotkaniami na ploteczki. Bóg zapłać, że na stacji paliw jedyne słowa, jakie słyszał to dzień dobry, dziękuje, dowiedzenia. - W której szafce są ręczniki? Pójdę włosy namoczyć - zrobił krok w stronę drzwi, ale jeszcze na moment się zatrzymał – mówiąc, że nie ma twojej mamy miałaś na myśli, że nie ma zupełnie nikogo i nie wejdę do łazienki twoim braciom?

- Zdecydowanie wyszło to wszystkim na lepsze, poza tym pan... - urwała, podchodząc do swojego biurka, żeby odczytać nazwisko ze zbiorem zadań z matematyki - Kurczab ma tu taj towarzystwo. Jest Elżbieta i o, druga Elżbieta, czworokąty to nie dla mnie - tak samo jak sama królowa nauk, jak widać Inka nie nadawała się do arystokracji i mogła co najwyżej oglądać ją w filmach i serialach. Bo nawet te z naukowym tłem potrafiła pochłonąć, a z jakiegoś powodu geometria w ogóle nie trafiała jej do głowy. - Dobrze, panie porządnicki - wywróciła oczami z uśmiechem, odkładając gdzieś na bok zapalniczkę, skoro tak bardzo nie chciał. Jakby nie patrzeć, były to jego włosy, więc jeśli nie chciał skończyć z czerwoną czupryną, zachował się dosyć rozsądnie. Najwyżej zawsze mógł wyglądać jak kopia Brunona, albo Iwana i skończyć z łysiną, jaki byłby pewnie szacun u chłopaków!
- Ooo, tak, bąbelki idealnie. Że też jeszcze nie padło pytanie kiedy ja będę miała! Zdecydowanie potrzebuję jakichś ludowych porad jak zajść w ciążę, bo nie wiem, leżenie przy ścianie do góry nogami, albo picie soku z cytryny, bardzo mylące, już nie wiem, który sposób jest najlepszy - ploteczki ploteczkami, ale kiedy wszystkie Grażynki, widząc Inną drugi raz w życiu, próbowały jej ułożyć jej własne życie, chociaż miała ledwie dziewiętnaście lat skończone, to już nie do końca miała na nie siłę. Kto by się chciał w tym wieku pakować w dzieciaka? - W korytarzu, po lewej stronie, środkowa półka, dobra, pokażę ci - sama już nie do końca wiedziała gdzie matka pakuje wszystkie te rzeczy, ale zawsze to była jej wina, że nie zna na pamięć jej systemu organizacji. - Chyyyba nie? - odpowiedziała pytająco. - Iwan to w ogóle nie wiem czy tu jeszcze mieszka, a Bruno podobno mieszka, ale widuję go jeszcze rzadziej - wzruszyła ramionami, bo i tak przez te wszystkie lata przewijało się przez dom tylu znajomych, wiecznie karmionych przez panią Markowicz, że równie dobrze Jagoda, albo Lamia mogły być uznane za siostry. - O, w tej, sięgniesz? - stanęła na palcach, ale nie udało się jej dosięgnąć drzwiczek, a kilka(naście) centymetrów wyższy Wiktor powinien sobie z tym dać radę. - Tylko ostatnio chyba ja składałam pranie na szybko, więc uwa... - uważanie było chyba na nic, kiedy skotłowane ręczniki, w pakiecie z kilkoma poduszkami wypadły z szafki, a nawet wyciągnięte ręce dziewczyny nie powstrzymały do końca tego ataku.

- Oh, taka randka. Jestem pewien, że w tym czworokącie, po złamanym sercu, płakałaby tylko jedna osoba i niestety nie jest nią Elżbieta, Elżbieta druga, ani nie jest nim pan Kurczab - westchnął. Prawdę mówiąc, gdy wspomniała o randce, pierwsze co miał ochotę zrobić, to pisać do Marcela na ploteczki czy może wie, kim jest dany chłopak. Teraz jedyne co mógł zrobić to podarować jej odrobinę współczucia. Nie miał z matury z matematyki słabego wyniku i pewnie, gdyby Inka dała mu jakieś zadanie, to mógłby jej je rozwiązać, ale po co taka pomoc skoro na sprawdzianach, a kolejno na egzaminie na nic się ona nie przyda? - No wiesz, ja nie chcę wyjść na przemądrzałą - machnął dłonią, starając mówić się trochę wyższym głosem - ale leżenie przy ścianie z głową do dołu i picie soku z cytryny, nawet w tym samym czasie co leżenie to nic Ci nie da, jak porządnego chłopa nie będziesz miała. Na szczęście o to się martwić nie musisz. Ja znam takie jednego z sąsiedztwa, dobry chłopak z niego, musicie się poznać. - Udawał podekscytowanego. Czasami ci starsi ludzie, nie mogli za nic w świecie zrozumieć, że czasy się trochę zmieniły. Mając dwadzieścia lat, Wiktor nadal czuł się jak jakiś dzieciak (ale z trochę większą liczbą przywilejów), który zamiast zakładać rodzinę, oszczędzać na przyszłość, czy nawet wplątywać się w jakiś trwalszy związek wolał zrobić coś tylko dla siebie, nawet jeżeli miało być to zwykłe jedzenie jakichś fast foodów przez całą noc i granie w głupie gry. Nie jest tak, jak lata temu gdzie zaraz po ukończeniu szkoły brało się ślub, wychowywało dzieci, a potem żyło już tak do końca życia.
- Przeciwieństwo Marcela - powiedział, choć na dobrą sprawę brat mógłby powiedzieć coś podobnego i na jego temat. - Sięgnę - otworzył drzwiczki szafki, zupełnie nie spodziewając się ataku z powietrza. Odruchowo zaczął łapać i może gdyby były trochę ładniej złożone to złapałby wszystko, a tak na podłodze wylądowało ich jeszcze kilka. - Gdzie się tak śpieszyłaś wtedy, co? - Podniósł z podłogi małą poduszkę i trzepnął nią ramię Inki. Przełożył sobie jeden ręcznik przez ramię, a resztę wpakował w ręce brunetki. - Potrzymaj je – wziął jakiś niebieski w kwiatki i po złożeniu (wcale nie jakoś lepiej niż były złożone jeszcze chwilę temu), położył na półce. - Podaj kolejny.

- Taaak? Taki dobry chłopak i jeszcze nie ma żadnej dziewczyny? - odparła, niesamowicie zaskoczona, bo jakimś dziwnym trafem, wszyscy polecani przez takie panie kawalerowie byli singlami, doskonałymi wręcz, przystojnymi, wykształconymi, z ciekawym charakterem, po poznaniu jednak okazywało się, że wcale nie są tak niesamowici, jak to ich zachwalano, jednak o tym Inka już wiedziała, chcąc nie chcąc będąc wystawianą na kontakt z samozwańczymi swatkami, nawet jeśli miała ledwie dziewiętnaście lat i całe życie przed sobą, a dom i dzieci niekoniecznie plasowały się na szczycie listy priorytetów dla samej zainteresowanej.
- Bardzo możliwe, że po prostu żeby zdążyć przed mamą - posłusznie wyciągnęła ramiona, żeby posłużyć za stojak na ręczniki. - W końcu nieposkładanie prania jest przestępstwem podobnym do niewyjęcia mięsa z zamrażalnika - a to wiadomo, zakrywało o wydziedziczenie, kiedy pięć minut przed powrotem rodzica do domu, przypominało się sobie o tej nieszczęsnej, zmarzniętej piersi z kurczaka, z którą przecież miało się coś zrobić na obiad. - Weź je po prostu wciśnij jakkolwiek, później poskładam - machnęłaby ręką, ale te miała zajęte, jeśli jednak mieli zdążyć przyciąć wiktorowe włosy i jeszcze zdążyć wypić piwo, nie było czasu do stracenia. - Albo wezmę sobie taboret, a ty namocz włosy i bierzemy się do roboty, bo kochanieńki - cmoknęła z dezaprobatą, kręcąc przy tym głową i już była w drodze do kuchni, żeby zgarnąć sobie stołek. - Chyba, że to kompleksowa wizyta - mycie, czesanie, masaż, strzyżenie i te wszystkie kuracje, ale to nie wiem jak się wypłacisz - wiadomo, od znajomych przyjmowała wynagrodzenie jedynie w walucie alkoholowej, którą mogli przy okazji rozpracować wspólnie, a dorabianie zostawiała na salon i nagłe wypadki niektórych klientek, którym daleko było do jej koleżanek, Żeleński jednak jako nieparzysty chłopak nie mieścił się w tej kategorii i towarzystwo, razem z zakupionymi przekąskami miało jej w zupełności wystarczyć.

Dobrzy chłopcy nigdy nie mają dziewczyn. Tak samo, jak wszystkie wnuczki, młode sąsiadki i jakiekolwiek dziewczyny, które nawet przez chwilkę były miłe dla jakieś starszej plotkary, nie mają chłopaków. Strach go przechodzi, a zaraz potem straszne zażenowanie na myśl, że jego własna babcia, albo jakieś jej koleżanki co na herbatę często przychodzą, również na jego temat mogą tak komuś mówić. Przecież to jest jak jakieś niechciane konto na tinderze z beznadziejnym opisem i pewnie tak samo beznadziejnym zdjęciem (jeżeli postanowią takowe pokazać), założone przez kogoś innego.
- albo ugotowanie ziemniaków - złożył kolejny ręcznik, tym razem jakiś żółty i ładnie położył na ten niebieski. - Już słyszysz te kroki na schodach, jak klucz się w zamku przekręca, a one nawet nieobrane. - Podobno w Internecie jest wszystko, dlaczego więc nie ma jakiegoś tutorialu na YouTube jak wykonywać czynności trwające jakieś półgodziny i więcej w pięć minut? Pewne jest, że uratowałoby ono życie wielu nastolatkom. - Ale ładniej tym razem - położył resztę ręczników na szafce i kiedy Inka poszła do kuchni, on wszedł do łazienki. Zdjętą bluzę powiesił na klamce od drzwi i teraz już w koszulce swojej firmowej ze stacji benzynowej spojrzał w lustro niby tak ostatni raz, żegnając się. W sumie to mógłby tak kiedyś zapuścić je sobie do ramion, Inkę prosić o robienie warkoczy ze wplecionymi koralikami, runami i kwiatami, potem kupiłby vana, pomalował na różowo i dołączył do jakieś komuny. Kucnął przy wannie i po odkręceniu wody w sposób taki, że nie znajdzie się w piekle ani nie spotka żadnych himalaistów, namoczył włosy bardzo dokładnie. - Wystawisz mi rachunek, kiedy już będę sławny i bogaty - zaśmiał się. Jeżeli kiedykolwiek będzie sławny i bogaty. Wprawdzie mu jakoś tak bardzo na tym nie zależy. Chciałby robić filmy, które wszędzie znane byłoby jako zagraniczne i nawet w Polsce nieliczni by o nich wiedzieli. - chociaż nie jestem pewny czy i tak mi wystarczy za te wszystkie razy - zakręcił porządnie kurki i włosy zawinął w ręcznik. - Czy jesteśmy gotowi? Tak jest kapitanie - powiedział sam do siebie i stanął przed dziewczyną - ładnie ułożyłaś?

- Ale wiesz, jak nie ziemniaki, będzie ryż, a jak nie mięso, to... - rozłożyła bezradnie ręce. - Jakby ojciec dalej je ziemniaki z chlebem i jak nie ma mięsa, to nie jest to obiad, więc wiesz - nawet jak sobie z mamą wymyślały jakieś nowe fancy przepisy, obejrzane gdzieś w masterchefie, zasłyszane od koleżanek, albo widziane na instagramie, dalej całe to męskie stado Markowiczów trzeba było nakarmić jakimś kotletem, bo babskie wynalazki nie zaspokajały ich potrzeb.
- Czyli muszę ci bardziej pomagać, żebyś szybciej był sławny, bo wtedy i ja z tego będę miała profity? Kiedy to się stało, że zaczęłam uskuteczniać biznesy z braćmi Żeleńskimi? - pokręciła głową, bo jak nie wstawianie przerobionych ciuchów na vinted z Marcelem, to drobna pomoc przy filmach Wiktora, o którą nikt nie prosił, ale chyba też jej specjalnie nie wyganiał z planu, więc win-win? Powinna pomyśleć może o czymś, co rzeczywiście przynosiłoby jej spore zyski, albo poświęcić się może jednej rzeczy, które robiła po lekcjach i na przykład zacząć absolutnie wymiatać we fryzjerstwie? Otworzyłaby wtedy salon "Markowicz" i zgarnęłaby wszystkie klientki z północnej części Polski, którym nie opłacało się dojeżdżać do Maniewskiego, a zamiast tego spędzała zbyt dużo czasu na głupotach i przeglądaniu ciuchów. Za dużo! - Oooo, kto ananasowy pod wodą ma dom? - zanuciła cicho, bo na głośno to się jednak trochę wstydziła, nie mogąc się niestety pochwalić głosem prawdziwego słowika. - Ładnie zmoczyłeś włosy? - on ekspertem w składaniu nie był, za to ona w myciu głowy już tak, całe praktyki wakacyjne po pierwszej klasie nic tylko myła włosy w salonie, nie ucząc się przy tym absolutnie nic nowego. - To czas na ścięcie - zarządziła, złowieszczo poruszając nożyczkami, żeby wydały ten swój dźwięk ciach - ciach, a po nie tak długiej chwili uświadomiła sobie, że może lepiej będzie to zrobić z tą śmieszną płachtą, którą się zakładało na klientów, żeby nie mieli potem ściętych włosów na całych ubraniach. - Zapraszam - zamaszystym ruchem dłoni pokazała na krzesło przy biurku, na który stało nieduże lustro (na biurku, nie krześle), a jak tylko usiadł, zapięła mu materiał wokół szyi i spojrzała w lustrzanym odbiciu w oczy. - To którym bożyszczem nastolatek chcesz zostać? - że też ona znała takie ciężkie słowa!

- Weź, mu podaj kiedyś te kotleciki sojowe czy coś, może da się nabrać. Chociaż może lepiej nie bo jeszcze nowego domu będziesz musiała szukać. - Praca na stacji pozwala poznać ten typ ludzi, dla których zaproponowanie zdrowszego albo wegetariańskiego równa się z wyśmianiem i szydzeniem z ich męskości. Bułka z parówką klasyczną, kabanosem, italiana czy vege? A potem wykład, że z normalną, a nie z jakimś lewackim wymysłem i w ogóle jak to się stało, że mięso bez mięsa się sprzedaje i na psy teraz wszystko schodzi. - Możemy założyć jakąś spółkę Markowicz i Żeleńscy albo 2 x Żeleński + Markowicz. Ej, kiedy dorosłe życie nas przerośnie, to stworzymy firmę ślubną, gdzie będziesz robiła fryzury, Marcel suknie ślubne, a ja jakieś sesje przed kościołem. - Zaśmiał się, wymyślając, co na dobrą sprawę nie było zupełnie beznadziejnym pomysłem. Musiałoby jednak być jakieś fancy, aestethic i w ogóle różnić się od innych. Takie biznesy co się reklamują w internecie, są zazwyczaj trochę zabawne. - Spongebob kanciastoporty - powiedział melodyjnie i zdecydowanie głośniej niż Inna. - Bardzo ładnie, będziesz dumna - „Czas na ścięcie” czy to właśnie były ulubione słowa Henryka któregoś Tudora? Wszedł do jej pokój i aż zatrzymał się na to ciach ciach bo fryzjerzy to naprawdę niebezpieczni ludzie są. Mają te wszystkie ostre narzędzia przy sobie, a klienci z uśmiechem im wszystkim ufają bardziej niż własnej matce. Jakiś film chyba nawet był o tym, że z tą ufnością to trzeba uważać, jeżeli chodzi o ten zawód. Posłusznie usiadł na wskazanym krześle, a kiedy został przykryty tą czarną peleryną fryzjerską, poczuł się tak profesjonalnie. Chodzenie do salonu? Ależ skąd, mam prywatnego fryzjera. - a który z nich był twoim ulubionym? - odpowiedział z głupim uśmiechem pytaniem na pytanie, co było bardzo niegrzeczne. Był rozdarty, wybór stresujący bardziej, niż kiedy miał wybierać z czego rozszerzenie na maturce będzie pisał. Może James Dean, bo to jednak idol do końca życia albo Bieber, bo ten koncert w Łodzi w 2013 na zawsze zostanie w jego pamięci. - Obetnij tak, aby mi w oczy nie wchodziły, bo to przeszkadza i nic nie widzę.

- I kupimy jeszcze ten podświetlany napis "love", a potem będziemy wciskać ludziom fotoksiążki - to wcale nie był aż tak głupi pomysł. Biznes weselny kręcił się chyba z roku na rok coraz szybciej, najlepiej było najpierw klepnąć termin, a dopiero później szukać wybranki, czy wybranka, a z jakiegoś powodu na rynku doskonale utrzymywała się cała masa fotografów, którzy o fotografii nie mieli zielonego pojęcia, sukien ślubnych rodem z My Big Fat Gypsy Wedding i fryzur tak odklejonych, że przyćmiewały nawet makijaż paletkami jak dla dzieci. - Ej, ej, bo jeszcze mnie wygryziesz z biznesu - gdyby tak ludzie potrafili sobie sami obcinać włosy, jej życie byłoby dramatyczne. Między innymi dlatego postanowiła jednak podejść do tej matury, bo nigdy nie wiadomo, czy ktoś kiedyś spodziewał się, że ludzie będą nosić rurki z wysokim stanem zamiast dzwonów-biodrówek, które za darmo zamiatały wszystkie ulice? Też nie.
- Chyba Edward ze "Zmierzchu" - pokiwała po chwili głową, próbując sobie przypomnieć wszelkie dzieła sztuki dla nastolatków, które widziała. Faza na wampiry zdecydowanie siedziała w niej mocno w nastoletnich latach (nadal była nastolatką, może dalej marzy o ukąszeniu?), ale nie w każdym filmie był ktoś równie przystojny. - Ooo, Nate z "Plotkary" też, Jezuu, on to był - aż się rozmarzyła, bo młodzi, piękni i bogaci to był jej nierealny plan na życie, więc z zapałem oglądała po nocach wszystkie odcinki, zeby jej żadna koleżanka z gimnazjum nie rzuciła spoilerem. - Ale to co, tylko końcówki, czy coś nowego? - tak, aby mu w oczy nie wchodziły dawało przecież spore pole do popisu, mogła zostawić kucyka, jak u Anakina, wygolić boki z dłuższym środkiem, jak te wszystkie pędzlowate piłkarzyki jeszcze kilka lat temu, albo w ogóle zgolić na łyso, potrzebowała więc konkretnej odpowiedzi. - Pasują ci te schadzki ze mną w nieparzyste, czy chcesz spektakularnej metamorfozy, żeby kogoś wyrwać? - spojrzała na niego z szerokim uśmiechem w lustrzanym odbiciu, chociaż Wiktor ogólnie był całkiem przystojnym chłopakiem, więc raczej nie potrzebował żadnych specjalnych zabiegów na podryw, ale kto wie?

Prychnął śmiechem na ten napis „love”, zdjęć gdzie jakaś para stoi przytulona, a w tle stoją białe, podświetlone masywne litery, był wysyp w internecie, na Facebooku, na Instagramie, dosłownie wszędzie. Oczywiście, nigdy nie miał nic przeciwko, no ale dlaczego? Przecież jest to takie oklepane. - Kiedy założysz swój własny salon, to ja założę swój naprzeciw i będę Ci kradł klientów. - Jeżeli miałby kiedyś komuś obciąć włosy albo zrobić z nimi cokolwiek innego, na sto procent skończyłoby się to płaczem Wiktora i tej drugiej osoby. Kiedyś przeszkadzał mu jeden kosmyk, który wydawał się za długi, to nożyczkami do papieru go skrócił niby odrobinę, a potem to wszystkie musiał poprawiać i skończyło się z bardzo brzydkim gniazdem na głowie. A to jeszcze długo przed poznaniem lepiej Inki było i musiał tak chodzić, aż odrosły. - i bardzo dobrze, że Edward, ty w ogóle wiesz, że są tacy co byli team Jacob - powiedział dość oburzony, bo naprawdę nie mógł tego przetrawić. Podobno Zmierzch można tylko kochać albo nienawidzić, ale Żeleński uważa, że można stać tak pomiędzy i właśnie tam się on znajduje. Wiadomo, że film do super udanych to nie należy, ale ta ścieżka dźwiękowa, ta taka ciemna kolorystka i ten mecz baseballowy gdzie wampiry tak szybko biegają, ma swój klimat. Więc tę serię trzeba obejrzeć, bo to czysta kultura jest, a kiedy już się ogląda, trzeba się również określić. #teamedward jest jedynym prawidłowym wyborem. - o, ale takiej metamorfozy, aby znaleźć kogoś tylko na te parzyste – zaśmiał się, patrząc na Inkę. - Weź, tylko końcówki obetnij. Coś ekstra szalonego co powali całe Selkiewo na kolana, zostawimy na następny raz, kiedy będą na to gotowi. - Albo kiedy on będzie gotowy, bo zawsze, kiedy ma co do czego dojść, a mianowicie kiedy Inna chwyta za nożyczki, to Wiktor jakoś tak rezygnuje ze wszystkiego i woli, aby postało tak, jak jest, chociaż wielokrotnie idąc na Morską, to przyrzekał samemu sobie, że każe Markowiczównej chwytać maszynkę i golić na zero, bo dlaczego nie?

- O nieee, tak nie rób, no Magda Gessler normalnie - bo się jej przypomniało, że czytała na jakiejś plotkarskiej grupce o nieciekawych praktykach Madzi i otwieraniu knajpy obok takiej, co tam dopiero co zrobiła Kuchenne Rewolucje i to było BARDZO nie w porządku, bo wiadomo, że lepsza renoma. A jak Wiktor będzie już rozpoznawalnym filmowcem, albo Marcel swoimi ciuchami zapracuje na nazwisko Żeleńskich i rzeczywiście ukradną jej całą klientelę? - Właśnie wiem, ugh - aż się wzdrygnęła. - Ale nie wiem, są też tacy ludzie, co nie lubią pizzy, więc nic mnie na tym świecie już nie zdziwi! - może Inka nie była jakąś fanką numer jeden włoskiego placka, ale istniało tyle odmian, tyle smaków, tyle dodatków, tyle knajp, że powiedzenie, że się nie lubiło wcale, było dla niej czymś na maksa dziwnym, szczególnie, że na kaca najlepiej wchodziła, jeśli nie było pod ręką cheesburgerów z maka, a wiadomo, w Selkiewie to nie tak blisko, trzeba było mieć samochód, tu żadne uber eatsy nie dowoziły! - Czyli pół głowy do metamorfozy, a pół tak, żebym jeszcze ja miała swój udział? - w końcu ona była nieparzystą partnerką Wiktora, bez walki nie odda! - Musimy zorganizować coś, żeby cię wtedy mogło całe miasteczko zobaczyć, to może jak już będziesz odbierał jakiegoś Oscara, albo Złoty Glob? - czyli przecież za bardzo niedużo lat, bo szczerze wierzyła w to, że chłopak osiągnie niedługo wielki sukces i właśnie z tą myślą zabrała się za rozczesywanie jego włosów, żeby zaraz przejść do przycinania, nawet koniuszek języka lekko przygryzła, bo wiadomo, to nie są takie łatwe rzeczy, jeszcze jak nie jest to sztuczna głowa do próbowania, a najprawdziwszy człowiek i to taki, który nie tyle, że nie zapłaci, kiedy będzie niezadowolony, a jeszcze się może obrazić, że coś jej poszło nie tak, wtedy to by straciła go nawet na nieparzyste, kariera u jego boku nie byłaby pisana i pewnie z większą dawką negatywnej energii kradłby jej klientów!