#1

Czego nie ogarniesz na targu, znajdziesz u ziomków na trzepaku. Tak rzecze stare porzekadło, chociaż Bruno sam mógł sobie to wymyślić. Nieistotne. Fakty był taki, że Markowicz miał rosnącego gula na gardle już od samego rana. Wyobraź sobie człowieku, że budzisz się, zimno, ciemno i ponuro już któryś tydzień z rzędu, to można w końcu stracjić motywację delikatnie mówiąc. Właściwie to nie o samą pogodę tutaj chodzi, bo tak na dobrą sprawę zima to sezon na malowanie, bo wiadomo, mniej osób kręci się wieczorami po dworze w takie temperatury. Więc powiedzmy, że wstał lewą nogą, potem wziął prysznic po kostki w wodzie bo ktoś zapchał go swoimi długimi włosami i chyba nawet wiedział kto. Rozlane mleko przy kawie, zgubione skarpetki, wszystko szło w zmowie, żeby Bruno dzisiaj się wkurwił. W szkole zarobił trzy pizdy do dziennika z trzech różnych przedmiotów i chociaż pretensji powinien mieć do siebie, że się nie przygotował, to nie miał problemu żeby wkurwić się na cały boży świat jeszcze bardziej. Więc wrócił na ciśnieniu do domu, a tam, o zgrozo, tragedia. Zalane pudełko z dwoma telefonami które miał już wysyłać do klienta, a teraz mógł je wysłać w paczce ryżu do własnej głupoty. Zagotował się i wyszedł prędko zanim zamordowałby kogoś z rodziny w afekcie. Już od paru dni chodziło za nim zajaranie jakiegoś dobrego tematu, a skoro zdarzyła się taka chujowa okazja, to czemu by z tego nie skorzystać. Dlatego postanowił wybrać się pod najciemniejszy trzepak na całej Morskiej, tam pewnie i tak szybciej coś ogarnie, niż znajdzie kogoś sympatycznego na messengerze. Zresztą był u siebie co nie? Gdzie jak nie na własnym osiedlu miałby ogarnąć sobie trochę palenia.

#2

Piotrek lubił wyrzucać śmieci, bo mógł wtedy zakurzyć pod blokiem bez zbędnego pierdolenia matki, że znów nie domknął balkonu i w mieszaniu cuchnie fajami. Gdyby miał psa, pewnie wychodziłby z nim na spacer po ośce równie chętnie. Ale Pietrucha nie miał psa, miał tylko młodszego brata i czasem naprawdę wolałby mieć jakiegoś czworonoga. Jak to w rodzeństwie, nie? Tłukli się (teraz to już mniej, ale za dzieciaka potrafili dać sobie po mordach bez większego powodu), zachowywali się wobec siebie podle i wyzywali na każdym kroku, jednak jak przychodziło co do czego, to zawsze trzymali sztamę i jeden skoczyłby za drugim w ogień.
Ale Piotrek nie lubił wyrzucać śmieci z jednego względu - trzeba było je segregować i sam najchętniej nie robiłby tego, tylko osiedlowy monitoring widział wszystko i jak raz syn Zamojskiej wrzucił plastikowe butelki do odpadów zmieszanych, już na drugi dzień wiedziało o tym pół osiedla, łącznie z dzielnicowym i sprzedawcą warzyw z pobliskiego bazaru.
Po tym, jak wrzucił już odpady do odpowiednich pojemników, przywarł plecami do chłodnej, metalowej rurki trzepaka, poprawił kaptur bluzy (przecież wyszedł tylko na chwilę, jebać kurtkę) i odpalił papierosa, a dostrzegając zbliżającą się, znajomą postać, machnął zachęcająco ręką.
- Siema, Inna! - zawołał od razu, po czym zaciągnął się mocno szlugiem. - Widzę, że ciebie też wysłali na specjalną misję - wskazał podbródkiem na czarny worek, na którym dziewczyna zaciskała palce szczupłej dłoni.
Zamojski i Markowicz w tym samym bloku - ona w pierwszej klatce, on w drugiej. W dodatku znali się od zawsze, w końcu hasali po tym samym podwórku, a Pietrek kopał gałę z jej braćmi, więc normalnie byli prawie jak rodzina!
- Papieroska? - wyciągnął w jej stronę pomiętą paczkę żółtych cameli i uśmiechnął się zachęcającą, ażeby poczęstowała się na luziku i zapaliła sobie razem z nim, bo nie ma nic lepszego od fajki na trzepaku w taki rześki, styczniowy wieczór.

@Inna Markowicz

trzynaście powodów

Wieczorny rytuał wyrzucania śmieci był czymś, co lubiła. Szczególnie ostatnio, kiedy wisiała nad nią nauka do matury i ślęczenie nad nieskończoną ilością zadań, Inna nad wyraz chętnie zbierała się do wykonywania domowych obowiązków, odśnieżając nawet ostatnio ojcu samochód, żeby tylko nie wrócić do tych wszystkich matematycznych symboli, bo odkąd w równaniach pojawiły się literki obok cyferek, zupełnie nie wiedziała o co chodzi.
- Heeejka - zmrużyła oczy, dopiero po chwili dostrzegając, że to Piotrek, bo jak po letniej burzy przestała działać jedna z osiedlowych latarni, tak dalej jej nie naprawili, a droga do śmietnika skąpana była półmrokiem. - Ale zimno trochę - jedną ręką potarła swoje ramię, drugą wyciągając już po papieroska, może nie do końca takiego, jakie zwykle paliła, ale darowanemu koniu nie zagląda się w zęby, nie? - Mama coś ostatnio mówiła, że jej nie powiedziałeś dzień dobry, grabisz sobie u Markowiczów - uśmiechnęła się pod nosem, bo nic dziwnego, że jak taka zakutana, w pięciu szalikach i jeszcze po ciemku, nie została rozpoznana przez sąsiada, ale uwielbiała komentować zachowania rówieśników swoich dzieci, dorzucając jeszcze najczęściej, że ma nadzieję, że jej dzieci tak nie robią, przez co Inka od lat witała się nawet z zupełnie obcymi ludźmi, żeby przypadkiem ktoś mamie nie doniósł! Nie od wczoraj było wiadomo, że poczta pantoflowa w Selkiewie działa zdecydowanie lepiej niż jakakolwiek Plotkara w serialowym świecie, a kiedy próbowała się w gimnazjum wyłgać zajęciami dodatkowymi w szkole, rodzice zawsze wiedzieli, że była widziana w jakiejś uliczce z kolegami, pewnie tam piła alkohol i paliła papierosy. Teraz przynajmniej nie do końca musiała się z tym wszystkim kryć, a przynajmniej do momentu, kiedy rzeczywiście pojawiała się w szkole i przynosiła do domu znośne oceny. I nie, pełnoletniość nie miała tutaj nic do rzeczy, dzieckiem jest się już chyba na zawsze, a już z pewnością dopóki nie znajdzie się sobie męża i domu, do czego dziewczynie było zdecydowanie daleko.

Ciepło nie było, to musiał jej przyznać, a on i tak beztrosko sterczał w samej bluzie, bo przecież wylazł tylko na chwilę i nie miał zamiaru spędzić przy śmietniku całej nocy.
- Ale jojczysz - skwitował z uśmiechem, kręcąc przy tym głową z udawanym politowaniem. Straszny zmarzluch z tej Markiewiczówny? - Dać ci bluzę? - zapytał jeszcze i to było pytanie takie całkiem serio, bo Piotrek był skłonny do takiego poświęcenia i wcale nie przerażała go wizja pozostawiane w samej koszulce. Był dzieckiem zimy, w końcu przyjście na świat w listopadzie do czegoś zobowiązywało.
Odpalił zapalniczkę i przystawił płomień pod papierosa, którego Inna umieściła sobie w ustach, żeby mogła się nim zaciągnąć i otulić płuca nikotynowym dymem.
- Co? - Pietrucha zrobił duże oczy, bo słowa dziewczyny zabrzmiały w jego głowie abstrakcyjnie. On nie ukłoniłby się pani Markiewicz? On? Niemożliwe! - Niemożliwe - wypowiedział na głos swoją ostatnią myśl i aż z wrażenia wyprostował się na sztywno, odbijając plecami od trzepaka. - Zawsze mówię twojej mamie dzień dobry. Zawsze. Zaaawsze. Może jej nie zauważyłem? Mogłem mieć słuchawki w uszach i kaptur na łbie, nie? Kurwa, no weź, bo teraz mi głupio - komu jak komu, ale sąsiadom z bloku Zamojski zawsze kłaniał się w pas, żeby właśnie później nie było podobnego gadania. Wystarczy, że Ząbkowa spod jedynki podpierdalała go do matki, że za głośno śmiał się z kolegami na ławce pod klatką i w dodatku czepiała się o nieposprzątane pety.
- Ej, a słyszałaś, że Woźniaka z czwartego zabrała ostatnio karetka? Ja byłem wtedy akurat na treningu, ale brat mi mówił, bo widział z okna jak podjechali na bombach. Wiesz coś? Zawał, wylew czy jaki chuj? - pan Woźniak nie wrócił do tej pory ze szpitala, a to mogło oznaczać, że albo zatrzymali go tam na dłużej, albo kopnął w kalendarz. Ale jakby kopnął w kalendarz, na drzwiach do klatki wisiałby już nekrolog z miejscem i godziną pochówku, a matka Piotrka od rana trajkotałaby, że nie ma co na siebie założyć na pogrzeb.

@Inna Markowicz

- Ej, wcale nie jojczę! - od razu zaprotestowała, bo przecież tylko stwierdziła fakt, nawet jeszcze nie zdążyła zacząć narzekać, co w obecnym obrocie spraw chyba nawet nie było wskazane. - Oszalałeś? Przecież zamarzniesz wtedy! - zawsze wiedziała, że z Piotrka był gorący chłopak, bo i zawsze robiła do niego trochę maślane oczka, darząc chłopaka jakąś niewyjaśnioną sympatią, ale był chyba jej pierwszą sympatią, pierwszym chłopakiem, o którym nie chciała powiedzieć, że jest fu, więc sentyment jej pozostawał. Pomimo jednak tego gorąca oczywistego, nie wzięłaby od niego bluzy z dwóch powodów. Pierwszym było to, że rzeczywiście i jemu mogło być potem zimno, a drugim, który chyba był w ich sytuacji ważniejszy, że jakby złapał potem jakieś choróbsko, to CAŁE osiedle mówiłoby, że to wina tej młodej Markowiczówny, bo pewnie go do tego przymusiła. - Ja nie wiem jak się znowu wkupisz w jej łaski, no nie mam pojęcia - chociaż żeby mama Markowicz kogoś tak po prostu znielubiła, było ciężko. Większość jej znajomych z dzieciństwa, odwiedzających Inkę w porze obiadowej zostawała sadzana przy kuchennym stole, żeby się porządnie najeść, niektórym nawet w zaszczycie przyszło zmywanie talerzy, a na chłopaków tylko ojciec kręcił nosem, mama to liczyła, że sobie córka znajdzie kogoś porządnego, w końcu miała już prawie dwadzieścia lat, a ona w jej wieku Iwana rodziła!
- No coo ty, coś mi Kaśka mówiła o karetce, ale to nie słuchałam trochę czy u nas, czy gdzieś w Gdańsku - bo wiadomo, że czasem wbicie kolejnego levelu w grze, gdzie zbijało się kulki na telefonie było tak zajmujące, że i osiedlowe plotki jakoś umykały. - Ale on już miał jeden zawał i ostatnio leżał w szpitalu - dorzuciła jeszcze, kiwając głową i zaciągając się powoli papierosem. - Boże, Piotrek, jesteśmy jak nasze matki! - szturchnęła go łokciem w ramię, śmiejąc się do tego, bo kto by pomyślał, że będą obgadywać na fajku sąsiadów z klatki.

No trochę był z niego pies na baby, chociaż nie robił tego celowo i jakoś nigdy nie zauważył, żeby Inna robiła do niego maślane oczy. Albo był po prostu zbyt głupi, żeby to dostrzec, bo najczęściej nie widział niczego poza czubkiem własnego nosa. Poza tym znali się od pieluch, trochę była dla niego jak młodsza siostra, więc chyba nawet nie zdążył pomyśleć, że Markowicz nie jest już tą małą dziewczynką z dwoma kucykami, w którą rzucał korzeniami z trawą. Wtedy ich mamy nazywały to końskimi zalotami, ale Piotrek był na tamten czas na etapie, kiedy dziewczyny były totalnie FUJ.
Pogodził się z faktem, że Inna nie chciała od niego bluzy, chociaż miał szansę zostać prawdziwym dżentelmenem. Wprawdzie takim z zapaleniem płuc, ale przynajmniej mogłaby potem wszystkim opowiadać, jaki to on nie jest szarmancki i niestraszna mu styczniowa pogoda, gdzie na zewnątrz temperatura ledwo wskazywała zero stopni.
- Myślisz, że jak dam twojej mamie tego kwiatka z klatki co stoi u was na półpiętrze, to mi wybaczy? - zapytał z poważną miną, ale zaraz parsknął pod nosem śmiechem i pokręcił głową, BO TYLKO ŻARTOWAŁ. - To nie byle kwiatek, a paprotka. I jeszcze nie zdążyła uschnąć, bo ją Pawelecowa podlewa, tak mama mówiła - nie trzeba chyba dodawać, że pani Zamojska robiła za osiedlowy monitoring. Na co dzień pracowała jako krawcowa i przeważnie szyła w domu, więc miała łatwy dostęp do okna i mogła dokładnie podziwiać co się pod blokiem wyprawiało. A działo się czasami więcej niż w w Gdańsku na Długim Targu!
- Kurwa, szkoda trochę tego Woźniaka, bo to w sumie spoko typ jest, nie? Nigdy nie sapie się jak drzemy japy pod klatką i zawsze żarcikiem sypnie - Piotruś ponownie przycisnął papierosa do ust i spojrzał na Inną z nieukrywanym zdziwieniem. - Co ty gadasz, jak to jak nasze matki? A o czym mamy gadać? O pogodzie czy o czymś, na czym wcale się nie znamy? No kurde, te sprawy dzieją się wokół nas, więc to jest WAŻNE i nas DOTYCZY. Ale jak chcesz to możemy pogadać o twoich przygotowaniach do maturki czy coś - wzruszył ramionami i trochę posmutniał, że Markowicz uważała ich za plotkary i porównała ich do ich matek, które zawsze wiedziały, co i kiedy działo się na Morskiej.

@Inna Markowicz

- A Pawelecowa jej przypadkiem nie podpisała? - roześmiała się, pamiętając doskonale dramę ze znikającymi kwiatkami z klatki, po której niektóre z sąsiadek, które, jakimś cudem, nie dojrzały winowajcy, na spodzie doniczek wycinały jakimiś ostrymi przedmiotami numer mieszkania, albo inicjały, zupełnie jak na nagrobnych wazonach i podstawkach, pewnie też stamtąd brały inspirację, może tam nawet miały kiedyś te kwiatki wylądować, tak samo jak chryzantemy, które przed wszystkich świętych znikały z trawnika przed blokiem. - No ale chyba jeszcze nie umarł, nie? - bo jakby była jakąś wróżką, to by wyczuła, że Piotrek myślał wcześniej o nekrologach na ścianie, a te się nie były w stanie ukryć przed mamą Inki, która, nawet jadąc gdzieś samochodem, kazała ojcu stawać przy słupie z ogłoszeniami, żeby wyczaić kto będzie miał pogrzeb.
- Dobra, już, pośmiane, ha ha ha - wywróciła oczami, bo maturka wcale nie była kuszącym tematem do rozmowy, wręcz przeciwnie, dziewczyna unikała jej jak tylko mogła, nawet siedząc przed biurkiem w swoim pokoju, kiedy przeglądała absolutnie wszystkie śmieszne filmiki w internecie, nawet jeśli widziała je już kilka razy. - Jak chcesz to możemy porozmawiać o... - w zamyśleniu zaciągnęła się znów papierosem, przytrzymując w płucach dym, niby dla dramaturgii. - Tym, czy jakaś pannica się wokół ciebie nie kręci - sama była trochę ciekawa, bo chociaż wcale przecież do Zamojskiego nie startowała, to takie ploteczki o ludziach w podobnym wieku były dużo bardziej interesujące niż jakieś stare baby i dziady z osiedla, ale i to z braku laku można było zaakceptować, w końcu co robić w takim małym miasteczku jak nie plotkować o absolutnie każdym, jeśli o absolutnie każdym ma się chociaż minimalne pojęcie? Najlepsza byłaby taka kolumna plotkarska, ale życie Selkowian chyba nie do końca było na tyle ciekawe, żeby jakaś plotkara miała o nich pisać bloga, albo chociaż grupka na facebooku, tam też brakowało anonimowości, a wiadomo, że pierwsza zasada plotkowania, to nie zdradzać źródła przy pikantniejszych rewelacjach.

- O chuj, faktycznie! - Piotrek aż przyjebał sobie z otwartej łapy w czoło, bo Inna właśnie przypomniała mu, że ta stara prukwa Pawelcowa OZNACZAŁA DONICZKI NA KLATCE. DONICZKI. NA. KLATCE. Kurwa, kto tak robi? Dobra, może i kiedyś zginęło kilka kwiatków, ale skoro ktoś je kradł, to na chuj je tam stawiała? Tak, jak z zasłonami przy oknach na półpiętrach. Raz ktoś puścił jedną z dymem (Piotrek wiedział kto, ale nie był frajer i nigdy podpierdolił Jacka Stąpóra z parteru, który jarał na klatce) i skończyła się wystawka. To nie Nasz nowym dom z Kasią Dowbór, żeby takie cuda na kiju odstawiać.
- No chyba nie umarł - Zamojski zaciągnął się resztką peta, ale zostało go jeszcze wystarczająco dużo, żeby złapać co najmniej trzy machy. - Mam nadzieję. No nie życzę mu tego. Oj, Inna, jakby umarł to już byśmy wiedzieli. To znaczy, twoja mama albo moja by wiedziały, to my też - zaśmiał się bez złośliwości; bawiło go, że ich rodzicielki zawsze wiedziały o wszystkim pierwsze. Szybciej nawet niż Pawelcowa i żona Woźniaka razem wzięte. A trzeba przyznać, że te dwie ostatnie stanowiły zgrany team.
Jak tak mu Markowicz wyjebała z tą pannicą, to Pietrucha aż się dymem zakrztusił i musiał sobie odkaszlnąć raz czy dwa. Nigdy nie narzekał na brak powodzenia, ale trochę był emocjonalnie upośledzony i nie angażował się w nic za bardzo. Laski miały go za dzieciaka, a on rzeczywiście wolał ganiać z chłopakami za piłką i pić piwo na ławce pod blokiem zamiast łazić na jakieś nudne randki.
- Żadna się nie kręci - odparł szczerze, chociaż z Karoliną nie miał zbyt jasnej sytuacji. Tyle, że ta ich relka była bez przyszłości, raczej nie mógł zaoferować niczego sześć lat starszej kobiecie oprócz rozgrzania do czerwoności. Niby jeszcze coś tam z Hanką, ale to już w ogóle pojebane było i z pewnością nic poważnego. - A co? Jakaś się kręci? Słyszałaś coś? Podobam się którejś? Gadaj co wiesz - wymierzył w Inną niedopałkiem, żeby po chwili rzuci go pod nogi i przydeptać czubkiem trampka. No fajne miał buty jak na zimę, ale śniegu nie było, to co Pietrek będzie wyciągał z szafy zimówki. Przecież to nie miało żadnego sensu, tylko stopy by mu się pociły.

@Inna Markowicz

- Nie muszę czytać superaka, żeby wiedzieć która goła baba jest na ostatniej stronie przy wynikach lotto - a wiadomo, że były, przynajmniej w czasach, kiedy jeszcze Markowiczowie kupowali co tydzień wydanie, żeby korzystać z dołączonego programu telewizyjnego, bo gdzie tam sprawdzać w internecie o której jaki film będzie leciał przez weekend? Teraz to i nawet chyba superkino już nie to na TVN, ale zawsze miło się dorysowywało wąsy i rogi tej gwieździe serialowej z pierwszej strony, nawet jeśli była to uwielbiana przez wszystkich Zosia Burska.
- Eee, to słabe ploty - wzruszyła ramionami, bo jednak może miała nadzieję, że się czegoś dowie, a może, tylko może, tak leciutko się ucieszyła, że nie kręci? No zupełna głupota, bo Piotrek przecież całe życie widział ją w powyciąganej bluzie z lumpa i jakichś crocsach, jak śmieci wyrzuca, a nie wylaszczoną, to co ona tu w ogóle próbowała w sennych marzeniach uskutecznić? - Aha! Czyli jednak jakaś powinna być! - wycelowała w niego paluchem, bo przecież jakby nic na rzeczy nie było, to i by jej nic nie powiedział, nie? - To którą podejrzewasz? - wbiła w chłopaka mocne, taką przynajmniej miała nadzieję, spojrzenie, żeby wyśpiewał jej jednak wszystko jak na spowiedzi. - Masz jakieś inne adoratorki oprócz Kwiatkowskiej iii mnie? - o sobie to już tak dorzuciła trochę ciszej, W ŻARTACH oczywiście, o Kwiatkowskiej może i mniej, bo stara wdowa, od której dzieciaki już jakiś czas temu się wyprowadziły, jakoś tak często trafiała na Zamojskiego, jak trzeba było zakupy wnieść na górę, już to, że sama Inna nie raz ją widziała w tych podchodach znaczył, że kobieta jest zupełnie bez wstydu! - Noo, jak już się dzielimy plotkami to opowiadaj, co? - zupełnie jak jej własna matka, która na siłę wszystkim młodym próbuje przypisać drugie połówki, tak chyba bardziej dla świętego spokoju, niż z obawy o ich przyszłe życie uczuciowe, tak samo jak swojej córce wmawiała każdego chłopaka po kolei, tak samo jak pewnie zerknęła w kuchenne okno, żeby zobaczyć czemu dziewczyna tak długo te śmieci wyrzuca i z kim to rozmawia, zupełnym przypadkiem!

Dobrze pamiętał czasy z papierową wersją programu telewizyjnego. Ba, u babci na wsi to robił nawet za pilota, bo babunia miała takie stare pudło, że trzeba było je przełączać ręcznie. Piękne to były czasy, jeszcze przed tym, jak zdiagnozowano u niego raka, takie beztroskie całkiem. I musiał przyznać Markowiczównie rację, przy wynikach lotto zawsze była jakaś goła baba, dlatego pokiwał zgodnie łepetyną, aż mu kaptur spadł z bani.
- Czy ja wiem czy powinna być... - załapała go chwilowa zaduma, ale nie trwało to zbyt długo, bo zaraz obruszył się własnym myśleniem. - No oczywiście, że powinna jakaś być! Aż dziwne, że nie ma nie? - zarechotał głupkowato, przygryzając sznurek od bluzy.
O cholera, to Kwiatkowska na niego leciała? Szkoda, że była taka stara i brzydka jak noc listopadowa. I brakowało jej dolnej dwójki. Niby nie rzucało się za bardzo w oczy, ale nie dało się też nie zauważyć. No miała taką idealną przerwę na szluga. Ale Piotruś zawsze, ale to kurwa zawsze, pomagał jej wnosić zakupy. Nie robiłby tego sam z siebie, ale raz dostał zjebę od matki i to wystarczyło, żeby teraz tachać siaty ostatnie piętro.
- Ale pierdolisz, że ty też masz do mnie słabość - nie omieszkał zaśmiać się głośno, bo przecież to była Inna, nie? O taką małą ją pamiętał, mniejszą niż teraz, chociaż dalej była mała. Przy Zamojskim to wszystkie laski jakieś niskie się wydawały. Tak to jest mieć prawie metr dziewięćdziesiąt bez centymetra. Chłop jak dąb! - No to tylko ty i Kwiatkowska kochacie mnie na zabój. No i może trochę ta Karolina Wilczek od francuskiego, ale nie mów nikomu, ok? Niby wszyscy wiedzą, ale nie ma co kusić losu. Nie no, tak serio to nie. Nikt mnie nie chce po prostu - udał wielce zawiedzionego, chociaż wcale się tym nie przejmował. Młody był jeszcze, nie? Miał czas na jakieś związki, małżeństwa i takie takie. Chociaż jak tak patrzył z perspektywy relacji swoich rodziców, to wcale nie chciał się hajtać. Po co, na co to komu. Sprawy rozwodowe są kosztowne, a ile przy tym nerwów. No szkoda zachodu, naprawdę. - Aleee - Pietrek popatrzył podejrzliwie na Inną i zacmokał w powietrzu. - Może ty masz kogoś na oku? Na pewno masz. Oprócz mnie, co nie. Znam go? Fajny jakiś? Jak trzeba będzie mu wpierdolić to wiesz gdzie mnie szukać - przy trzepaku za śmietnikiem - adres znasz - mrugnął porozumiewawczo do dziewczyny i wyciągnął z kieszeni spodni paczkę fajek. No jak tak tu stali i gawędzili, to mogą sobie jeszcze na luzie zakurzyć.

@Inna Markowicz

No stała przecież przed nim ta jedna! Co prawda jej wzdychanie do Piotrka było trochę sinusoidalne (hehe, matura z matmy), więc jeśli tylko miała kogoś na oku, to w ogóle przecież o innych chłopakach nie myślała, a że całkiem niedawno dopiero się okazało, że jej ostatni wybranek jest przechujem, to chyba nie do końca gotowa była na szukanie nowego obiektu westchnień. Właściwie niedawno zaczęła sobie myśleć, że może ona wcale nie jest taka kochliwa, bo chce mieć chłopaka, tylko jest kochliwa, żeby sobie z odległości pocierpieć. - Nojezu, zbijam się - Kwiatkowska się akurat chyba nie zbijała, chociaż co taka stara baba chciała od młodego chłopaka to Inka nie miała pojęcia, ale może jakiś spadek trzymała w tym mieszkaniu w skarpecie i tak chciała kiedyś Piotrka do siebie przekonać? O ile był z niego taki, co poleci na pieniądze, w sumie łatwy zarobek, bo nie wyglądała jakby miała pożyć dłużej od Woźniaka. - Jak Karolina Wilczek od francuskiego? - wyrwało się jej może trochę gwałtowniej niż planowała. - W sensie, bo ja chodzę do Gdańska, to nie znam tych z Selkiewa - ale teraz to była ich ciekawa i się będzie musiała wypytać Leny, albo Mariki, kto tam z nauczycieli jest taki młody, bo przecież Piotrek niewiele był od niej starszy i z nauczycielką? - Ja? - pokręciła energicznie głową, rzucając niedopałek papierosa w kierunku śmietnika (nie trafiła, ani trochę) i wzruszyła tylko ramionami. - Niefajny i się nie odzywa, liczy się? - aż normalnie gulę w gardle poczuła, jak sobie pomyślała co Staszek zrobił z jej zdjęciami, które były takie TYLKO do niego, a jednak jakimś cudem miał je ktoś inny. Aż poczerwieniała na policzkach, gorąco się jej zrobiło i nawet nie czekała na propozycję papierosa, tylko wyciągnęła rękę po fajkę, już nic nie mówiąc, bo jakby nic też nie miała dobrego do dodania, właściwie mogła się wcześniej ugryźć w język i nie wypytywać o pannice.

Nie traktował jej słów serio, no bo przecież jeszcze wcale nie tak dawno (a tak naprawdę to z piętnaście lat temu) obsypywali się piachem i zeskakiwali z huśtawek na hasło, które z nich dalej skoczy. Pewnie teraz też by tak robili, ale nie było już tych metalowych huśtawek i zastąpiły je takie na łańcuchach, co to Piotrek wolał na nich nie siadać w obawie, że je pozrywa i będzie przyps.
- Ciągle zapominam, że ty do Gdańska dojeżdżasz - no bo po co dojeżdżać, jak można chodzić do zespołu szkół na miejscu? Sam Pietrucha uczęszczał do liceum w Selkiewie i co? I dalej był głupi jak but, więc chyba lepiej, że Inna kształciła się w większym mieście. - No to Wilkach Morskich uczy francuskiego taka blondynka. To znaczy zaczęła uczyć, jak ja już skończyłem szkołę. Nawet na początku nie wiedziałem, że tam uczy, nie? I że jest o sześć lat starsza. W sumie była pewna, że ja też mam więcej lat. I tak śmiesznie wyszło. ALE TO NIC POWAŻNEGO - zastrzegł, jakby chciał przekonać do tego samego siebie. Bo trochę musiał, żeby Karola nie siedziała mu głowie.
Pozwolił Innej wygrzebać z paczki papierosa i też umieścił sobie jednego w ustach. Ogniem też ją poczęstował, zupełnie jak wcześniej, a potem przyjrzał się jej uważnie, bo jakoś oczami uciekała i ewidentnie coś było nie tak, a to się Piotrkowi w ogóle nie spodobało.
- A czemu się nie odzywa? Co nawywijał? - no bo jak się Zamojski dowie, że tutaj rozchodziło się o jakieś zdjęcia, co to typ porozsyłał do innych, chociaż miał mieć je na wyłączność, to wkurwi się naprawdę i biada temu, który miał czelność zrobić takie paskudztwo Markowiczównie.
Piotruś to był taki trochę bohater bez peleryny, zawsze chętny do pomocy (o ile kogoś lubił, a jak nie lubił to zmuszała go do tego mama), a dla bliskich osób zrobiłby dosłownie wszystko. A Inna była mu bliska, przecież znali się nie od dziś i nawet nie od wczoraj.

@Inna Markowicz

- Aaa, no to fajnie - bo nie wiedziała co ma więcej powiedzieć o tej nauczycielce francuskiego z selkiewskiej szkoły. Właściwie w stosunku do Zamojskiego odczuwała takie nieracjonalne zaklepanie, zupełnie niczym niepodparte, trochę tak, jak patrzyła na idoli z przeszłości, może chłopaków z boysbandu, albo aktorów z ulubionego serialu, którym, chociaż nic romantycznego ich nie łączyło, patrzyła na ręce przy wszystkich newsach o nowych związkach i partnerkach, czując jakieś małe ukłucie zazdrości, nawet jeśli wiedziała, że nie jest niczym uzasadnione. Ona miała swoje życie, Piotrek miał swoje życie, całkiem normalne, nie? Dlatego też się nie chciała do swojego wariactwa nigdy przyznawać, bo w gruncie rzeczy znała go i lubiła na tyle, żeby życzyć chłopakowi szczęścia u czyjegoś boku, a to, że miał być jej, pozostawało wspomnieniem szczeniackiego zauroczenia, może też miała jakiś sentyment, tyle.
- No widocznie dostał co chciał i mu się nie spodobało - wzruszyła ramionami, niby tak niedbale, chociaż przejmowała się całą sytuacją ze zdjęciami, Staszkiem i tym dziwnym bramkarzem z "Echo" zdecydowanie bardzo, bo oprócz tego, że już wiedziała jak była głupia, wysyłając swoje nudeski praktycznie obcemu typowi, to jeszcze dowiedziała się, że miał je ktoś inny, ktoś, kto ją rozpoznał, a co jeśli w ogóle miały wypłynąć dla szerszej publiczności? Niewidzialny supeł w żołądku miała zaplątany dosyć mocno, bo szczerze obawiała się co będzie dalej, a od kilku dni codziennie rano liczyła na to, że cała akcja będzie tylko nieśmiesznym żartem, albo złym snem. Nie była. - A może po prostu jestem jeszcze głupia, podejmuję złe decyzje i w końcu dostanę nauczkę jak już wypłyną te nude... eee... nudne wiadomości - aż miała ochotę uderzyć się otwartą dłonią w czoło, bo się przecież PRAWIE sprzedała. - No, ale myślę, że jak ogarniesz kwiatka z innej klatki, niepodpisanej, to mama ci wybaczy - dodała, jakby liczyła, że Piotrek nie ogarnął, a zmiana tematu w czymś tutaj pomoże i odciągnie uwagę chłopaka od głupot, o których właśnie mówiła.

Jakoś tak dziwnie było gadać z Inną o nauczycielce od francuskiego, z którąś co jakiś czas Piotrek, oczywiście całkiem niezamierzenie, lądował w łóżku. To samo tak wychodziło, ok? Nie miał już piętnastu lat, więc Karolina nie mogła zostać oskarżona o molestowanie czy inne takie. Oboje byli dorośli, choć umysłowo, to Piotruś zatrzymał się na poziomie piętnastolatka.
- A co dostał? - zainteresował się, kiedy Markowiczówna wspomniała, że chłopak, o którym wspomniała otrzymał to, co chciał. Ogólnie Zamojski mógł się domyśleć, że chodziło o jedno, ale raczej był głupi i myślał bardzo prostolinijnie. W dodatku chyba był jakiś ograniczony, bo i samych przemyśleń nie miał w swojej głowie zbyt wiele. Tak sobie egzystował, choć czasem potrafił wybuchnąć, jak już go sprowokowano i doprowadzano do skrajności. - Nudne wiadomości? - uniósł wysoko brwi, a ton jego głosu nie brzmiał nadzwyczaj inteligentnie. - Ale że screeny waszych rozmów wysyłał? A to frajer jeden. Może to i lepiej, że wyszło teraz. Im szybciej tym lepiej, nie? Po co użerać się z kimś takim - Piotrek też czasem wysyłał komuś screeny z konwersacji z innymi. Gorzej, jak przypadkowo ten zrzut ekranu wysyłał osobie, od której rozmowy screenował. No przypał jak chuj.
Zaciągnął się fajką, a wypuszczając z płuc dym, usta ułożył w taki sposób, żeby utworzyć w powietrzy szare kółka.
- Gorzej jak te inne doniczki też są podpisane. Muszę to obczaić, ale w sumie twojej mamie to kupię jakiegoś tulipana na przeprosiny. Ładniej to będzie wyglądać, że niby taki dżentelmen jestem i dobry kandydat na przyszłego męża jej córki - powiedziawszy to, Pietrek zarechotał głupio, a potem prawi wypuścił szluga spomiędzy palców, tak nagle wpadł na zajebisty pomysł. - Ej, może wybralibyśmy się na jakąś wycieczkę, co? Golfa doprowadziłem do stanu prawie idealnego, miota nim jak szatan i hula jak wiatr, moglibyśmy gdzieś śmignąć. W sumie to wszędzie, gdzie tylko chcesz. Byle w weekend, kiedy nie mam szkoły - trzeba pamiętać, że Zamojski studiował i co dwa tygodnie stawiał się na uczelni w Gdańsku i przy okazji zatrzymywał się u ojca, z którym jego kontakt pozostawiał wiele do życzenia. W zasadzie Piotrek obwiniał go za zostawienie ich rodziny, chociaż jeszcze kilka lat temu miał wyrzuty sumienia, że to przez jego chorobę ojciec odszedł od matki.

@Inna Markowicz

- O, no, dokładnie, te nudne wiadomości - pokiwała energicznie głową, nie spodziewając się chyba, że Piotrek to tak łyknie, ale czy Inka wysyłająca jakimś kolesiom nudeski była czymś bardziej wiarygodnym? Matka to by ją w ogóle wydziedziczyła, jakby się dowiedziała, a spora część znajomych pewnie by nie do końca uwierzyła, bo może nie była jakaś najgrzeczniejsza na świecie i najbardziej pruderyjna, ale zawsze była bardziej romantyczną duszą i bardziej niż sprawy cielesne pociągała ją więź, jaką można było między dwójką ludzi wytworzyć, do tych romantycznych wyobrażeń też usypiała w noce, kiedy tworzyła w głowie niestworzone scenariusze swojej wymarzonej przyszłości. - Noo, tak, lepiej się nie użerać, tylko... Jakby chciałabym wiedzieć komu wysłał i no, w ogóle - mogła ominąć temat, a jednak jakaś jej część chciała się komuś wygadać, chociaż bez pełnego kontekstu ciężko było określić co właściwie się między nimi wydarzyło i jak na to spojrzeć, ale nawet nudne wiadomości niekoniecznie powinny być gdzieś dalej rozprowadzane, prawda?
- Jeszcze pomyśli, że przyszedłeś prosić ją o rękę, bo mamy dziecko w drodze - skoro już o niestworzonych rzeczach mowa. Właściwie podejrzewała, że jakby z kimś wpadła, rodzice naciskaliby na ślub, chuj, że nie z miłości, ale pod pewnymi względami byli strasznymi tradycjonalistami. - Aaa wiesz w ogóle, że się zapisuję na prawo jazdy i niedługo też będę śmigała za kierownicą? - szkoła niewybrana, pieniądze nieodłożone, ale chwaliła się tym postanowieniem absolutnie wszystkim. - I w ogóle strasznie, ale strasznie chciałabym pojechać w góry, wiesz, że nigdy nie łaziłam w zimę po górach? Ale to jest tak daleko na maksa, masakra - plus mieszkania nad morzem był taki, że było blisko morze. Minusem z kolei odległość od korków na zakopiance i podrabianych oscypków, razem z tymi wszystkimi pejczami "na żonę", które można było spotkać na Krupówkach. - Ale masz mnie, bo potrzebuję takiego weekendu, wiesz, bez pracowania, bez matury i bez mamy, która mówi, że się nie uczę - normalnie palec pod budkę by zrobiła, bo chociaż daleko było takiemu weekendowi do prawdziwych wakacji, podróżowanie i city breaki, czy inne takie takie to zawsze się Markowicz marzyły, dlatego chciała ogarnąć to prawko i poczuć taką wolność. - A na co masz radio w ogóle? - zapytała o najważniejsze, bo wiadomo, że lepszy pioneer na kasety, niż jakaś podróba z wbudowanym wszystkim, więc musiała wiedzieć w jakiej formie przygotować swoją podróżniczą playlistę, której słuchała na słuchawkach w autobusie do Gdańska, wyobrażając sobie, że jedzie gdzieś bardzo daleko.

Bez sensu. Nikt nie lubi dostawać nudnych wiadomości. Może ten typ sam zanudził się nimi na śmierć, dlatego przestał się odzywać? To bardzo prawdopodobne. Ale z racji tego, że Markowicz była dla Zamojskiego jak siostra, to był on gotów skopać tyłek każdemu, kto traktował ją nie w porządku. Przecież tak postępują kumple, nie? Zwłaszcza ci z podwórka, z którymi znasz się od smarka.
Rzucił dziewczynie spojrzenie, jakby chciał dać jej do zrozumienia, że wystarczą namiary na tego gostka i sprawa szybciutko zostanie wyjaśniona, ale z drugiej strony nie miał zamiaru naciskać na Młodą, jeśli ta sobie nie życzyła takiego rozwiązywania nieporozumień. No jak nie, to nie. Tylko niech potem nie płacze nad rozlanym mlekiem. Tyle, że to mleko chyba już się rozlało, bo nudne wiadomości poszły w eter, a czasu cofnąć nie można.
- O chuj, jeszcze tego brakuje, żeby twoja mama pomyślała, że zaciążyłaś. I to ze mną. Wtedy na pewno przestałaby mnie lubić - Pietrucha skrzywił się ostentacyjnie na samą myśl. Za młodzi byli na zostanie rodzicami, choć w ich wieku rodzice i dziadkowie mieli już co najmniej dwójkę pociech. Ale obecne czasy różniły się od tych sprzed ćwierć i pół wieku, nawet nie było co porównywać. Teraz liczyło się skończenie studiów i robienie kariery, a zakładanie rodziny schodziło na dalszy plan. Poza tym Zamojski nawet nie wiedział, czy kiedykolwiek chciałby zostać ojcem czyjegokolwiek dziecka.
Zaciągnął się papierosem i przytrzymał go dłużej w ustach, żeby przyklasnąć w wolne dłonie na wieść o kursie na prawko.
- Ej, to jak się zapisujesz to ja mogę pouczyć cię jeździć? Chciałabyś? Jakimiś leśnymi ścieżkami czy coś - czy to nie brzmiało jak genialny plan? Brzmiało. No z takim nauczycielem Inna z pewnością zda egzamin za pierwszym razem, nie było innej opcji. - No góry są w pizdę daleko. Dwa razy tylko tam byłem - raz w Zakopanem, a raz w Bieszczadach. Ale w sumie możemy pojechać, bo czemu nie? - wzruszył ramionami, bo ileż to roboty? Wystarczy spakować się, wsiąść do auta i heja. I chuj, że mieli do przejechania całą Polskę.
Uniósł wysoko brwi; jakie znacznie miało to, na co Pietrek miał radio? Nie wystarczyło, że po prostu grało?
- A na płyty, a co? I na pendriva też - kasety magnetofonowe to był już przeżytek i rzadko dało się kupić takie radio. Zresztą oni to byli z z tych roczników, co raczej bujali się już z odtwarzaczami mp3, ewentualnie ci, którzy mieli nieco starsze rodzeństwo, pamiętali czasy discmanów. - Spokojna twoja rozczochrana, sąsiadeczko! Muzyka będzie grała jak ta lala! Ty się lepiej zastanów, kiedy chcesz jechać, bo ja mogę na przykład w ten weekend. Nie mam wtedy zjazdu. A jak nie, to dopiero za trzy tygodnie, bo to już sesja tuż tuż - niby Piter studiował tylko AWF, ale i tam ich cisnęli z biolki,. anatomii i fizjologii, więc często łatwo nie było.

@Inna Markowicz

- Wiadomo, to akurat nigdy nie jest wina dziewczyny, tylko chłopaka - chociaż w rzeczywistości działało chyba odwrotnie i może w oczach rodziców Piotrek, jako potencjalny ojciec dzieci, których nie było, miał być tym złym, który zbałamucił im córkę, ale dla całej reszty społeczeństwa to chyba jednak na odwrót, tak samo jak przy mnogości partnerów seksualnych, których dziewczynom mieć raczej nie było wolno, bo to skandal. W innych czasach to też ludzie się nawet nie zastanawiali czy chcą mieć potomstwo, albo czy są gotowi, tylko rach-ciach, śluby i cała gromadka na wychowaniu, a teraz to jak Inka sobie pomyślała o ciąży nawet w żartach, już ją zimne poty przechodziły, chociaż to też może dreszcze z rzeczywistego zimna.
- No pewnie! Bo Iwan to pewnie by się strasznie przejął tym moim ewentualnym jeżdżeniem i nie wiem czy chcę przez to z bratem przechodzić, jeszcze zostaje ojciec, ale ojciec też mi powie tylko, że coś robię źle, poza tym ma za mało cierpliwości, a podołasz? - wycelowała w niego paluchem (chyba nie po raz pierwszy przy tym śmieciowym spotkaniu), bo ona sobie w ogóle średnio radziła z tym, że sobie z czymś nie radzi, więc zaraz się tylko sama denerwowała i frustrowała, potrzebowała więc dobrego nauczyciela, który jej nie zniechęci nieświadomym komentarzem, a już w ogóle najbardziej się bała tego, że jej będzie samochód gasł przy każdej próbie ruszania, bo to chyba nic fajnego, nie? - A bo to ważne pytanie, okej? - czy ktoś w ogóle używał jeszcze płyt i pendrajwów? Sama szukała ostatnio jakiegoś, żeby podrzucić do drukarni etykiety z vinted, jak się ich trochę nazbierało i jedyne co wygrzebała gdzieś w biurku to taki w kształcie stadionu z Warszawy, chyba z tego Euro 2012. - W ten weekend? - niby miała zmianę w salonie fryzjerskim w sobotę, ale jakby się jej udało trochę naściemniać i poprosić ładnie, to coś mogło z tego być! Szczególnie, że była raczej przykładnym pracownikiem i nie można było na nią narzekać. - To co, jedziemy? - aż jej serce mocniej zabiło z ekscytacji, bo się nie spodziewała, że jak wyjdzie ze śmieciami to taki będzie tego finał! A już w głowie planowała co założy, w co się spakuje i wszystko. - Ale gdzie? W piątek? I do niedzieli? I gdzie będziemy spać? Jakieś airbnb? Czy gdzieś dzwonimy? - i w język się ugryzła, zanim zapytała czy kogoś jeszcze biorą, ale wlepiła w Zamojskiego szeroko otwarte oczy, żeby jej szybciutko na wszystko odpowiedział, bo już miała ochotę całą rozpiskę na kartce uczynić i szukać noclegów po taniości, żeby ich ten wypad nie kosztował miliony.

On uważał inaczej, niż Markowiczówna i ciąża zawsze była winą, która leżała po obu stronach. No bo chyba dwójka ludzi zwykle decydowała się wspólnie na seks i to wcale nie tak, że wyłącznie chłopak powinien myśleć o zabezpieczeniu. No i zdarzały się różne wypadki i wpadki, prawda? Gumki czasem pękały, a tabletki nie dawały stuprocentowej skuteczności. Takie żyćko, żyćka nie oszukasz. Mimo wszystko Piotrek bardzo nie chciałby zostać ojcem w tak młodym wieku, bo chyba nikt by nie chciał, chociaż pewnie super sprawdzałby się w roli tatusia i jego syn (bo to musiałby być syn, innej opcji w ogóle nie brał pod uwagę) na pewno kopałby piłkę i zostałby zawodowym piłkarzem w lidze mistrzów.
Ściągnął brwi z zamyśle na pytanie, czy podoła z tą nauką jazdy, ale ostatecznie pokiwał głową, dopalił fajkę i znów rzucił niedopałek pod nogi.
- No pewnie, że podołam - powiedział tonem, jakby to miała być oczywista oczywistość i nawet posłał Innej spojrzenie w stylu nie wierzysz w moje możliwości, bo czuł, że trochę w niego wątpiła, a jeszcze nie zaczęli szkolenia. - I obiecuję, że nie będę krzyczał - wkurwić pewnie wkurwi się nie raz, ale tak w sobie, całkiem w środeczku, żeby nie zniechęci dziewczyny. bo głupio byłoby, jakby zrezygnowała z nauki jazdy i zdawania prawka tylko dlatego, że u Piotrka również nie było nadmiaru cierpliwości.
Zamojski wywrócił teatralnie, ale szybko się zaśmiał. Niech już jej będzie, że radio w samochodzie było ważną sprawą. To znaczy ogólnie było, bo lipa tak jechać w ciszy i nie śpiewać pod nosem, a najlepiej na cały głos, ale spoko, że i tak jakieś miał, nie?
- A w piątek po twoich lekcjach czy zrobisz sobie małe wagary i pojedziemy z rana? Bo ja w pracy mogę wziąć urlop. A jak nie, to mogę podjechać po ciebie do Gdańska i stamtąd od razu pojedziemy - spontaniczne wypady były najlepsze, zresztą Zamojski średnio umiał w planowanie, bo zwykle i tak coś chuj strzelało i nic nie szło po jego myśli. - Znajdziemy coś na miejscu, na pewno będzie od zajebania ofert z pokojami do wynajęcia u prywaciarzy. Albo tanimi motelami. Ale jak chcesz, to możesz czegoś poszukać. Ja też zerknę w wolnej chwili jutro po treningu. A jedziemy do Zakopca, nie? Tylko weź się przygotuj dobrze. Buty wygodne i ciepłe weź, żebyś nie wyskoczyła mi w jakichś adidasach, albo co gorsza JAPONKACH - ile to się słyszało o debilach, którzy szli w Tatry w kąpielówkach, albo właśnie w nieodpowiednim obuwiu, a potem kotki pokręcone, złamania otwarte i zdiagnozowane niedojebanie mózgowe.

@Inna Markowicz

- Hmm... ja pewnie będę - bo jaka mogła być inna reakcja na przypadkowe wjechanie do rowu? Z jakiegoś powodu Markowiczówna była przekonana, że to jeżdżenie samochodem to średnio jakoś jest dla niej, bo trzeba było patrzeć na drogę, zmieniać biegi, ogarniać pedały i jeszcze uważać, żeby się nie zagapić w żadne lusterko za długo! Zdecydowanie bliżej jej było do uważania, że powinna sobie znaleźć chłopaka z samochodem, ale na razie sobie nie znalazła jeszcze w ogóle żadnego, więc może czas poszerzyć wymagania? W końcu też nie chciała być taką Grażynką, co jest uzależniona od tego, czy jej mężowi się zachce ją zawieźć na zakupy, czy też nie!
- Uuu, wagary! - aż się jej oczy zaświeciły, chociaż no ona średnia była w urywanie się z lekcji, dlatego też mama jej podpisała ten papierek po osiemnastce, że sobie sama może wszystko usprawiedliwiać. - To powiem mamie, że prosto po szkole i wyjdę z domu, a zgarniesz mnie gdzieś za garażami! - normalnie jakby skok na bank planowała, a nie jakiś wyjazd, tak samo też była podekscytowana, stąd cała masa pytań i planów, bo to przecież tylko kilka dni, nie? - Ale w ogóle to może ja powinnam powiedzieć, żebyś wziął chociaż jakąś kurtkę, co? - obruszyła się od razu o te japonki, bo HALO HALO, ale kto ją zaczepił na papieroska w bluzie przy zimowym mrozie? O paniusiach w butach na obcasie pod Morskim Okiem słyszała nie raz, nie dwa, nie siedem, a chociaż sama czasem potrafiła się ubrać nie do końca adekwatnie do pogody, a bardziej do swojego lustrzanego odbicia, nie była jeszcze taka głupia, żeby nie przemyśleć, że w górach to się mogą przydać cieplejsze rzeczy. - No Zakopane, ja muszę te brzydkie skórzane kapcie KONIECZNIE - albo ciupagę chociaż, czy maskotkę owieczki, no i wiadomo, takie prawdziwe oscypki. - O, a w ogóle w piwnicy mamy te takie jabłuszka do zjeżdżania, to czekaj, ja ci nawet zaraz je mogę dać - wyciągnęła swój pęk kluczy do pięciu zamków w drzwiach wejściowych mieszkania (i tak zawsze używali jednego), skrzynki na listy, śmietnika, klatki, no, ten do piwnicy w końcu uniosła tryumfalnie, już gotowa Piotrkowi pakować samochód, a uśmiech to jej w ogóle nie schodził z przyrumienionej zimnem twarzy, bo była mocno podekscytowana tym wyjazdowym weekendem, a piotrkowe towarzystwo jeszcze jakoś tak wzmagało pozytywne odczucia.

Jeśli mieliby wjechać do rowu, to Pietrucha wtedy pewnie zdenerwuje się trochę bardziej niż można przypuszczać, bo jednak Golf IV ucierpiałby wtedy, a Piotruś kochał swój samochód. Nikogo i niczego tak bardzo nie kochał. No może z wyjątkiem mamy. I swojego łóżka, które było super ekstra wygodne.
Nie wiedział, że wzmianka o wagarach wywoła tyle emocji, ale te chyba udzieliły się Zamojskiemu, bo aż niekontrolowanie podskoczył z tejże ekscytacji.
- O jezu, już dobra - uniósł ręce w obronnym geście, żeby utwierdzić Inną w przekonaniu, że nie był aż takim kretynem i weźmie kurtkę. Pod blok wyszedł tylko na chwilę, a tam mieli przecież łazić po górach, gdzie śnieg na szlakach sięgał do połowy łydek. - Mam nawet taką przeciwwiatrową. I trapery mam, w których chodziłem tylko raz w zeszłą zimę, bo tak ciepło było, że mi się stopa pociła i nie dało się ich założyć - wyjaśnił skrupulatnie, choć pewnie napomknięcie o spoconej stopie mógł sobie darować. Najwyraźniej dla Piotrka był to bardzo istotny szczegół, którego nie dało się nie uwzględnić.
- Nawet kupię ci takie kapcie - zarabiał, to mógł zafundować sąsiadeczce skórzane laczki. Nie oczekiwał nic w zamian, bo jakby nie patrzeć, z Zamojskiego to był totalnie bezinteresowny chłopak. Wychował się w pełnej i szczęśliwej rodzinie, i dopiero po tym, jak lekarze wykryli u niego raka kości, to jego rodzice zaczęli się kłócić, aż w końcu ojciec zostawił matkę i na stałe wyprowadził się do Gdańska. Szybko okazało się, że sam sobie w Trójmieście nie mieszkał, pan Zamojski już wcześniej musiał poznać młodą dziewczynę, która była zaledwie kilka lat starsza od Piotrka i ojciec wyglądał z nią właśnie jak ojciec z córką.  
- Dobra, dawaj po te jabłuszka - pociągnął Inną za materiał kurtki w kierunku jej klatki schodowej, a jak już weszli do środka, to od razu skierowali się schodami w dół, wprost do piwnicy. - Ale cuchnie trupem - stwierdził rezolutnie, pociągając nosem. - Pewnie jakiś szczur zdechł. Albo Słowińska znów źle dokręciła słoiki z ogórkami - tym razem Pietrek charakterystycznie poruszał nozdrzami, po czym włączył światło i przesunął się nieznacznie w bok, żeby przepuścić Markowiczówną pierwszą. Minęło trochę czasu odkąd ganiali się po piwnicach, więc Zamojski zdążył zapomnieć, gdzie znajdowały się drzwi do tej jej.

@Inna Markowicz

Trzeba było przyznać, że ostatnie zimy wcale nie dopisywały i po jednym dni śniegu w zeszłym roku (jakiś żart, czy co???), wszyscy chyba mieli niedobór, pomijając tych najbardziej zrzędliwych ludzi na świecie, którym ani jedna pora roku nie odpowiadała i na wszystko potrafili znaleźć jakieś słabe strony. Inka nie lubiła skrajności, bo wiadomo, jak mrozy były srogie, to się ani tych dużych palców u stóp nie czuło, ani nosa, a znowu jak gorąco, to wszystko tak waniajet, że już lepiej nosa nie czuć!
- Jezuuu, ale nie mów mi teraz o szczurach jakichś - aż się wzdrygnęła, bo może nie była taka znowuż delikatna, żeby się bać absolutnie wszyściutkiego, ale piwniczne ciemności jakoś tak na dziewczynę działały, że wolała się szybko z nich wydostać. No normalnie jak horrory, niby wiadomo, że to tylko stare kije od mioteł, zepsute grzejniki elektryczne, masa kompotów z poprzednich lat i książki z dziecięcych lat potomstwa, które się już dawno wyniosło i swoje rodziny pozakładało, a jednak strach jakiś taki irracjonalny, że jednak te potwory spod łóżka to sobie lubiły w ciemnościach za drzwiami komórek lokatorskich poczillować, a jeszcze dodać do tego szczury, zawał murowany! - A, no jak byłam przed świętami po przecier pomidorowy, to też nie działała ta żarówka - ruchem głowy wskazała która, bo akurat ta, co jej oświetlać miała wejście do piwnicy, ale podzwoniła kluczami, aż w końcu kłódka puściła. - Ta-daa! - zamaszyście otworzyła prowizoryczne drzwiczki, wyciągając z kieszeni spodni telefon, bo jednak latarka wydawała się być niezbędna. - No ale te pułapki na raki to nie wiem kiedy ojciec używał, a zawsze mówi, że nie można schować, ani wyrzucić, bo się przyda, weź poświeć - wcisnęła mu swój telefon do łapy, zdejmując rybacki osprzęt z jakiegoś haczyka, bo zasłaniał absolutnie wszystko i ze zmrużonymi oczami wypatrywała odblaskowego plastiku, chociaż to mogło wcale nie być takie proste, patrząc na to, jak państwo Markowicz chomikowali absolutnie WSZYSTKIE rzeczy, jakie się kiedyś przewinęły przez ich dom, jak gdyby te wszystkie niepotrzebne rzeczy miały nagle zyskać jakąś wartość, albo uchronić ich przed zagładą. I w tym wypadku tylko jabłuszka, wyjeżdżone przez Inkę i braci jeszcze jako-tako miały rację bytu!

Jak zima była mroźna, to zamarzały włosy w nosie. I w ogóle nie było nic lepszego od skrzypiącego śniegu pod podeszwami butów. Piotrek pamiętał takie zimy jak był szczylem, ale później długo takich nie było i niektóre dzieciaki to chyba nie widziały nawet jak śnieg wygląda, więc w tym roku miały okazję posmakować minusowej temperatury, jak mróz szczypie w policzki i je różowi tak, że wyglądasz jak prawdziwy okaz zdrowia.
- Jak się boisz, to mogę złapać cię za rękę - powiedział i zarechotał głupio, jak to Pietrucha, ale Inna super dawała sobie radę bez niego, więc w sumie to niepotrzebny był w tej piwnicy. A nie, jednak potrzebny, bo Markowiczówna, po tym jak otworzyła drzwi do piwnicy, kazała mu świecić telefonem. No to świecił i robił to dobrze, bo za małolata nie raz trzymał ojcu latarkę, kiedy ten naprawiał coś przy samochodzie i nie obeszło się bez SOBIE ŚWIECISZ CZY MI i NO PATRZ TU, WIECZNIE ŻYŁ NIE BĘDĘ, ale w końcu Piotruś się nauczył i mógłby być zawodowym świecącym.
- Ja pierdolę, po co wam tyle gratów? - u Zamojskich to stały były tylko przetwory, jakieś stare zastawy jeszcze po babci, narzędzia i rowery, których o dziwo jeszcze nikt nie zajumał. - Myślisz, że twoja mama będzie jeszcze tego używać - zabłysnął kilka razy światłem w miejsce, gdzie leżał kosz wiklinowy. Na co to komu? Ludzie serio chodzili jeszcze na zakupy właśnie z czymś takim? Taki kosz to chyba z innej epoki. Pietrek czytał kiedyś, że wiklina miała szerokie zastosowanie w epoce żelaza. Tylko nie pamiętał gdzie o tym przeczytał. Jak na jakimś wykopie, równie dobrze mógł wszystko zmyślić. Ale dobra, jakąś tam wiedzę jednak posiadał, chociaż nie był nadzwyczaj oczytany i nie interesował się zbytnio tym, co się w świecie działo. Jakieś rzeczy wiedział, to najważniejsze.
- Masz te jabłuszka? Bo chyba na pułapkach na raki nie będziemy zjeżdżać z górek, co? Dupka będą boleć - ach ten Zamojski, taki mądry i błyskotliwy, że normalnie można z nim nie tylko w góry jechać, ale i konie kraść.

@Inna Markowicz

- Wolę, żebyś miał wolne do łapania szczurów - NO CIEKAWE, czy by się jednak sam nie wzdrygnął, jakby zobaczył takiego szczura. Bo Inka widziała kiedyś przy śmietniku, ale był tak spasiony, że równie dobrze mógł być jakimś mutantem, albo kapibarą, bo kapibary to dopiero nieźli agenci, większe to od niejednego blokowego jorka, czy innego jamnika, koniecznie o imieniu Sonia, ale jakby takiego właśnie mieli spotkać, to cała ta sympatia, którą niezaprzeczalnie chłopaka darzyła, mogłaby się przemienić w instynkt przetrwania i podcięcie mu nogi, żeby opóźnił pościg, dając się pożreć.
- Ja myślę, że tu nikt nie pamięta co w ogóle leży - a przecież nie mieli żadnych rodowych skarbów, bo Markowicze do Polski się sprowadzili ledwie ćwierć wieku temu i nie było co udawać, że te rzeczy to w ogóle są na tyle stare, że mają jakąś wartość. Może jakaś vintage czapka Marlborasków gdzieś leżała pod stertą niepotrzebnych rzeczy, a to by teraz można było opchnąć za spore pieniądze, ale tak, to i ten koszyk wiklinowy, kupiony na gdańskim bazarze jeszcze przed narodzinami Innej, można było śmiało wyrzucić i nawet by się nikt nie zorientował. - Przynajmniej żadnych tam nie ma, to w tyłki nie uszczypną - a szczypanie to w ogóle straszna była rzecz, wiadomo, najczęściej jednak w poliki jakieś stare baby pokroju Woźniakowej szczypały, ale ani to przyjemne, ani w ogóle bez większego sensu. - Dobra, mam! - zawołała tryumfalnie, sięgając gdzieś do przodu, ale jakby nie marzyła o wzroście modelki, to chyba była za krótka. - Złap mnie za nogę - poleciła Piotrkowi, pochylając się tam jeszcze bardziej nad jakąś metalową ramką (no i ciekawe od czego ta ramka, a w ogóle po co im to w bloku?), może jak sobie wyobrazi, że jest Inspektorem Gadżetem i kończyny się jej na zawołanie wyciągają, a Zamojski mocno chwyci za nogę, żeby się nie wykopyrtnęła, to uda się jej rzeczywiście sięgnąć różowe i zielone jabłuszko i ich tyłki będą uratowane przed zamoknięciem gdzieś na śniegowej górce w Zakopcu!

Szczury były obrzydliwe, więc Piotrek na stop procent wydałby z siebie pisk jak jakaś baba, a potem udawał, że nic takiego nie miało miejsca. Wypadłby na lamusa w oczach Innej, ale no takie różne paskudne stworzenia brzydziły go i nie zgrywał wtedy twardziela (chociaż później już tak). To samo tyczyło się robali. Hatfu!
- Za nogę? - powtórzył po niej głupio, ale jak kazała, tak zrobił; chwycił ją za łydkę, ale później pokręcił głową, czego Inka widzieć nie mogła, bo sięgała po jabłuszka. - Czej, czej - Piotrek pociągnął ją za kończynę w dół i sam prawie doprowadziłby do tego, że Markowiczówna wypieprzyłaby się jak długa na te graty w piwnicy. - Może ja to zrobię, co? Pokaż mi tylko gdzie sięgać dokładnie. Jestem wyższy, nie? Ręce mam dłuższe - tak tylko mówił, gdyby dziewczyna jakimś cudem nie zauważyła, że Zamojski wzrostem śmiało mógł rywalizować z żyrafą. No tak jakby. Ale to tylko taka metafora, ok?
Inna wcale nie musiała wdrapywać się pod sufit po meblach, ani wyciągać rąk niczym kobieta guma z jakiegoś cyrku, skoro Pietrucha był obok i serio mógł pomóc. Nawet obrócił łapę w dosyć dziwaczny sposób, chcąc przekazać sąsiadeczce telefon z włączoną latarką, który zresztą był jej własnością.
- Inka, nooo - ponaglił ją, bo albo chwytała te jabłuszka, albo zamieniali się myślami. Nie spędzą w tej piwnicy przecież pół wieczora, prawda? Ani tu przyjemnie, ani nastrojowo. I w dodatku cuchnęło stęchlizną, więc Pietrek serio chciał ogarnąć wszystko raz dwa, wrzucić jabłuszka do Golfa i zapalić z Markowiczówną jeszcze po papierosku pod klatką. Albo gdzieś z boku bloku, żeby ich matki nie widziały ich z okna. Niby dorośli byli, ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Pietrucha już wystarczająco dużo razy dostawał zjebę od swojej mamy, że nie powinien palić, bo na co dzień siedział w sporcie, no i nie chciała, aby jej pierworodny znów zmagał się z jakimś nowotworem. Na przykład płuc. Albo krtani. On sam też nie chciał i niby nie jarał dużo, ale po prostu od czasu do czasu lubił zaciągnąć się nikotynowym dymem i wolał mieć przy sobie paczkę fajek, niż jej nie mieć.

@Inna Markowicz