outfit

Karolina była cała w skowronkach. Niby nie było w tym nic dziwnego, ale ostatnie dni przyniosły jej coś tak niespodziewanego, że nie mogła wręcz opanować uśmiechu i ekscytacji, jaka wynikała z nowo odkrywanej znajomości.
Próbowała sobie wmawiać, że to jeszcze nic nie znaczyło, że ten pocałunek w altance, a potem te na sofie w jej dużym pokoju, aż wreszcie to rano — to mogły nie znaczyć nic, a mogły.
Ale w głowie wciąż czuła przyjemne zamglenie, które nijak się miało do alkoholowego upojenia. To był raczej szum skrzydeł motyli, które kotłowały się w jej brzuchu, na każdą myśl o profesorze od języka polskiego. Czuła się, jak nastolatka, która nagle dostaje od swojej sympatii liścik, w którym do zaznaczania ma jedną z dwóch kratek - Czy chcesz ze mną chodzić? TAK ;* Nie :(
Problem u nich rozbijał się głównie o to, że takie pytanie w żadnej formie nie padło. Jeśli miała być szczera, to byłaby nieco zdziwiona, gdyby tak się stało. Ona i Kamil ostatecznie byli dorosłymi ludźmi, więc pytanie o chodzenie mogłoby wrócić ich do czasów młodości. Ale przy nim w sumie Karolina mogłaby robić takie rzeczy.
Chyba myślami wybiegała za daleko w przyszłość, co musiało zdenerwować boga losu, jeśli takowy istniał. Postanowił on bowiem zakpić z jej planów, stawiając na jej drodze kobietę, z życia Kamila, która mogła, całkiem nieświadomie, pogrzebać Karolinowe marzenia o pierwszym od dawna możliwym związku.
Tego dnia wybrała się bowiem na zakupy. Chciała odświeżyć nieco swoją garderobę, może pokazać Kamilowi coś nowego, jeśli wpadłby do niej posiedzieć pod kocykiem i z herbatką. Myśl ta wywoływała w niej jedynie pozytywne skojarzenia, więc popadała w lekką zadumę za każdym razem i być może dlatego właśnie z pewnym opóźnieniem sięgnęła po wiszącą na wieszaku sukienkę. Ale nie ona jedna.
Kobieta stojąca obok, również chciała zdjąć ją z wieszaka.
Karolina zwykle nie dążyła do konfrontacji, dziś miała naprawdę dobry humor, ale też… chciała pokazać się profesorowi w tej sukience. Miała przeczucie, że może mu się spodobać.
- Przepraszam… Pani też chciała ten rozmiar? - Może kobieta sięgała po mniejszy lub większy… oby!

@Celina Lijewska

/potem wpiszę numer
outfit

Lijewska miała wyjątkowo zły dzień w pracy, marzyła tylko o tym, żeby wrócić do domu i opaść na kanapę. Może powinna napisać do Alana? Potrafi jej humor poprawić, poza tym ostatnio spędzali razem mnóstwo casu. Powoli zapominała o swoim fatalnym zauroczeniu, w końcu nie może wiecznie trwać w tym punkcie. Robiła się coraz starsza, chciała mieć kogoś do kogo mogłaby wracać po pracy. To wszystko między nią, a sąsiadem stało się tak szybko. Jednak pojawiła się chemia, jakiej Lijewska jeszcze nigdy nie czuła. Dlatego nie chciała popsuć tej znajomości, starała się jak mogła żeby nic nie spieprzyć.
Mniejsza, po pracy postanowiła zahaczyć o galerię handlową, kupić coś na wieczór. Ostatecznie jak typowa kobieta zaczęła chodzić po sklepach, oglądać promocje, a nóż trafi się coś ciekawego. W końcu zauważyła sukienkę, która bardzo jej się spodobała! Sięgnęła po nią, ale równocześnie z jakąś inną kobietą. Spojrzała na nią i momentalnie rozpoznała blondynkę... jakby momentalnie serce ją zabolało.
- Tak, też sobie Pani ją upatrzyła? - uśmiechnęła się lekko, co Karolina ma takiego, czego ona nie ma... Zresztą czy to ważne? Powinna raz na zawsze odpuścić temat Kamila! - W ogóle jaka tam pani! Jestem Celina i chyba prędzej czy później byśmy się poznały. - puściła oczko do wybranki przyjaciela.