Wygląd mieszkanka

Outfit

Alan od dawna z nikim się nie spotkał, a co dopiero mówić o czymś poważniejszym jak randka. Ciągle czuł, że wszystko przed nim, a kiedy jakaś piękna kobieta stawała przed mężczyzną to narządy odpowiedzialne za wydawanie dźwięków nagle zanikały. Celinę poznał całkiem niedawno w swoim gabinecie kiedy wpadła z kotami na szczepienie. Z początku rozmawiali o pierdołach. Był temat przyjaznych zwierzaków, ale i klęski żywiołowej na świecie. Dobrze się rozumieli, Alan próbował być zabawny i nawet po części mu to wychodziło. Kobieta była starsza od niego, ale nigdy nie zapytał o wiek. Dżentelmen tak nie postępuje. Z tygodnia na tydzień Czorny wymyślał to nowsze badania zwierzaków. Tak naprawdę był to jedynie pretekst do tego żeby ponownie zobaczyć Celinę. Nie czuł porywu w sercu ani żadnych motylków w brzuchu. Po prostu swobodę. Przy niej nie musiał udawać, uśmiechał się od ucha do ucha i w coraz to kolejne rozmowy wplatał podteksty o których kiedyś nawet nie myślał. Alan powoli wracał do życia, a mini flirt jeszcze nikomu nie zaszkodził.
Tyle, że ten flirt przerodził się w randkę. Sam nie wiedział kiedy zaprosił kobietę do siebie na kolację. Do końca tego nie przemyślał. Oboje zapewne wiedzieli, że nie żyją w czasach kiedy jedna randka kończy się ślubem, ale Czorny poczuł jak ciśnienie mu przyśpiesza. A co jeśli ją rozczaruje? Co jeśli Celina ma zupełnie inne spojrzenie na ich znajomość? Zamarł pomiędzy przekładaniem kurczaka z jednej patelni na drugą i dopiero niebezpieczny zapach pozwolił mu wrócić do żywych. Spokojnie chłopie! To tylko randka. Nic wielkiego. Zjecie kolację, wypijecie wino, obejrzycie film w miłej i przyjaznej atmosferze.
Pocieszanie samego siebie szło mu tak sprawnie, że w kilka sekund odzyskał zapał do pracy. Na dzisiaj przygotowywał swoje specjalne danie, którego nauczył się na studiach od kumpla z którym dzielił jeden pokój. Był kucharzem, a raczej pomocnikiem kucharza, ale kiedy szli na podryw nazywał się szefem kuchni. Mianowicie Alan w jednym garnuszku miał przyprawiony szpinak z odrobiną czosnku, na patelni pokrojonego kurczaka w przyprawach, a z boku stał makaron gotowy na wrzucenie do wrzątku. Wszystko to dopełniał deser. Czekoladowe ciasto z kawałkami orzechów. Przepis dostał dawno temu od swojej babci, która niestety nie dożyła chwili, by zobaczyć kuchenne wyczyny swojego wnuka.
Umówili się z Celina na godzinę dwudziestą. Miał więc jeszcze dwadzieścia minut na szybki prysznic i przebranie w koszule. Alan nienawidził garniturów, a jeśli już musiał go ubrać to jedynie z muchą.
Wyrobił się w szesnaście minut. Stanął zwarty i gotowy przed drzwiami ubrany w niebieską koszulę, która podkreślała kolor jego oczu, spodnie zwykłe trochę tylko eleganckie, włosy, które zazwyczaj były potargane teraz ułożone wyglądały świetnie! Miał się przejrzeć na szybko w lustrze, ale wtedy usłyszał stukanie do drzwi. Szybki wdech i wydech, a potem nacisnął na klamkę.
- Witaj. - Przywitał się i delikatnie odsunął żeby kobieta mogła wejść do środka.

@Celina Lijewska

4.
outfit

Lijewska miała trochę po uszy randek, ponieważ ostatnio wszystkie kończyły się tragedią. Postanowiła sobie, że koniec z tym! Zresztą między nią, a Kamilem się ostatnio trochę podziało. No ale co mogła zrobić, kiedy przystojny sąsiad ją do siebie zaprosił? Nie miała serca się nie zgodzić, zresztą od pewnego czasu zdarzało im się flirtować. Poza tym często wpadał pod pretekstem pożyczenia szklanki mąki albo zobaczyć jak mają się jej koty.
Alan wpadł jej w oko, nie dało się tego ukryć. Dlatego odstawiła się trochę na randkę, żeby móc na nim zrobić wrażenie. Nie musiała się stresować, że się spóźni, ponieważ umówili się u niego. Również jakoś tak dziwnie się denerwowała, nie była w stanie stwierdzić, co jest tego powodem.
Zapukała do drzwi mężczyzny punktualnie, przegarnęła jeszcze włosy. W dłoni trzymała butelkę wina, głupio byłoby jej przyjść do niego z pustymi rękami. Uśmiechnęła się szeroko, gdy otworzył jej drzwi. Cholera, wyglądał naprawdę dobrze.
- Witaj. - odezwała się, wchodząc do mieszkania. Podeszła jeszcze do Czornego, żeby lekko go uściskać i pocałować w policzek. Taka forma przywitania dla Celiny wydawała się naturalna. - Przyniosłam wino! Nie do końca wiem jakie lubisz, ale to moim zdaniem jest smaczne. - zrobiła niewinną minkę. Wino było białe, półwytrawne, gdyż Lijewska nie jest fanką słodkich.
- Pięknie pachnie. - przyznała, czując zapach, który się unosił w mieszkaniu. Facet, który ugotował dla niej samodzielnie kolację? Cholera, takich to ze świecą szukać. Jakoś tak jej głupio się zrobiło, że przyniosła jedynie wino. Boże, po co aż tak się zastanawiała? Mają się przecież dobrze bawić!

Alan przestał się przejmować tym co będzie akurat w momencie kiedy Celina weszła do niego na salony. Wyglądała obłędnie, ale chyba każdy facet o zdrowych zmysłach by tak stwierdził gdyby ją zobaczył. Czorny odwzajemnił całusa i delikatne przytulenie. Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Mężczyzna miał wiele uśmieszków do danej sytuacji. Poczucie humoru nie opuszczało go przez całe dzieciństwo i tak samo było w życiu dorosłym. Chociaż niekiedy ludzie nie rozumieli jego żartów. No cóż. Nie wszyscy mogą się dobrze bawić.
- Świetnie! Chyba czytasz mi w myślach, bo robiąc obiad musiałem uruchomić swoje szare komórki, by pomogły mi w odnalezieniu jednej zaginionej butelki gdzieś w domu. - Zażartował odbierając od kobiety trunek i kiedy miał go położyć na szafce nadbiegł do nich Luke, który radośnie wymachiwał ogonkiem. Zapomniał go zaprowadzić do sąsiadki.
- Przepraszam. Jeśli boisz się zwierzaków to zaraz zamknę go w łazience. Nic nie zrobi, ale uwielbia pieszczoty. - Próbował ciągnąć psiaka za obroże żeby się choć trochę uspokoił i nie skakał na Celinę. Alan widział już różne reakcje ludzi na czworonogi i z ręką na sercu mógłby przyznać, że akurat tej znajomej spłoszyć nie miał zamiaru.
- Co? Aaa. Kolacja! - Podbiegł do kuchni sprawdzając czy wszystko jest na swoim miejscu. Cały on. Niby szło po jego myśli, ale jednak nie do końca. Wystarczyła chwila nieuwagi, zagapienia, a Czorny z pięknie pachnącej kolacji mógłby zrobić papkę.
- Usiądź proszę. Wolisz się najpierw napić czy coś zjeść? - Spytał z uśmiechem na twarzy rozglądając się jeszcze katemt oka po swoim mini pomieszczeniu. Posprzątał wszystko. Włącznie z wytarciem kurzu na książkach. Wiedział ze swojego doświadczenia, że ludzie uwielbiają sprawdzać tytuły. Wtedy można się wiele o człowieku dowiedzieć. A czego by się dowiedziała Celina o nim? Zapewne tego, że mocne kryminały to jego pasją, a Potter czy Gwiezdne Wojny zajawka od dziecka. Chyba wypadnie dobrze w tym rankingu.

@Celina Lijewska

Ona również przyjęła uśmiech numer jeden i skupiła się na sąsiedzie. Przecież nie jest już nastolatką, żeby się rumienić za każdym razem, kiedy na nią spojrzy. Musiała pokonać stres, wziąć się w garść i skupić na przyjemnym spędzaniu czasu z Alanem. Podobał jej się ten uśmieszek, w ogóle mężczyzna prezentował się niesłychanie dobrze. Co do poczucia humoru oraz specyficznych żartów to mogliby sobie podać rękę. Celina nie raz rzucała jakimś żarcikiem, a potem zapadała niezręczna cisza, ponieważ tylko ona potrafiła go zrozumieć. Ludzie ze specyficznym poczuciem humoru, łączmy się!
- No to będzie na zapas. - puściła do niego oczko, a potem skupiła się na psiaku. - Cześć przystojniaku! - przywitała go, po czym zaczęła drapać Luke'a za uchem i uśmiechać się do niego promiennie. - Daj spokój, na pewno nie będzie nam przeszkadzał. Uwielbiam zwierzęta. - pogłaskała jeszcze psiaka po pyszczku. Lijewska ma słabość do wszelkich zwierząt, nawet pająki według niej są na swój sposób urocze. Także na pewno jej nie spłoszy! Tylko żeby nie skradł całej jej atencji.
- To miłe, że się tak postarałeś. - dawno nie była na randce, gdzie mężczyzna faktycznie postanowił coś przygotować. Czorny mocno zapunktował w tym momencie.
- Może najpierw się napijemy? - zaproponowała, siadając na kanapie. Książki przykuły jej uwagę, automatycznie uśmiechnęła się lekko, widząc znajome tytuły.
- Lubisz Pottera i Gwiezdne Wojny? Błagam, powiedz, że lubisz też Marvel. - spojrzała na niego, ucieszona. Wychowała się na takich rzeczach, zresztą w domu rodzinnym ma pełno komiksów. Luke oczywiście powędrował za nią, kładąc się obok jej nóg. Fakt, Alan coraz bardziej jej się podobał.

Alan nigdy nie kupował niczego na zapas. Uważał to za magazynowanie rzeczy, które mogą nam się później znudzić. Jedyne co kupował hurtowo to żelki, ale przecież uzależnienie od tych słodyczy można było jeszcze zrozumieć. Co do alkoholu to Czorny pijał go tylko kiedy była okazja i to zazwyczaj wyszukane trunki skoro już musiał wydać pieniądze. Jednak pokiwał głową z zadowoloniem czytając etykietę wina od Celiny. Kobieta chyba znała się na rzeczy, bo nie był to byle jaki alkohol, a jeden z tych z najwyższej półki.
- Na zapas powiadasz? Mogłem zrobić jakiś zapas przekąsek! - Zawołał z uśmiechem wychodząc do kuchni żeby nalać wina w kieliszki. - Oh już się witaliśmy i nie jestem żadnym przystoj.. - Odwrócił głowę w momencie kiedy kobieta wychwalała psa jednocześnie głaszcząc po pyszczku.
- Mówiłaś do psa? A no tak. - Poczuł lekkie zażenowanie, bo zrozumiał, że jego żart nie wyszedł tak jak powinien. - Gdyby przeszkadzał to mów. Oddam go w ręce starszej sąsiadki! - Która o dziwo bardzo chętnie przyjmowała Luke'a pod swoje skrzydła, a on z taką samą ochotą wpadłam do niej. Czyżby karmiła go czekoladkami? Będzie musiał to sprawdzić.
- Rzadko gotuje. Zazwyczaj zamawiam coś na wynos, pracuje od rana do popołudnia. Gdy wracam zostaje już tylko kolacja. - Kiedy Celina usiadła na kanapie ten wrócił do kuchni po wino. Poprawił włosy w szkle piekarnika, a potem szybko dołączył do kobiety stawiając kieliszki na stoliczku.
- Jestem wielkim fanem młodego czarodzieja i Gwiezdnych Wojen. Stąd imię dla psa. Od Luke'a Skywalkera. A jeśli chodzi o Marvela to no.. uwielbiam Czarną Wdowę. Jestem dziwakiem. - Puścił do niej oczko z uśmiechem. Większość fanów walczy między Iron Manem a Kapitanem Ameryką. Alan od początku miał słabość do Natashy. No i jej śmierć była jedną z tych, która pomogła superboahterom wygrać walkę z Thanosem. - Ile punktów w rankingu zdobyłem lub straciłem? - Zapytał siadając obok Lijewskiej na kanapie.

Lijewska lubiła mieć pare butelek wina w lodówce, w końcu nigdy nie wiadomo, kiedy okażą się przydatne. Czasem po prostu lubiła posiedzieć na kanapie, popijać dobry alkohol i oglądać jakąś komedię romantyczną. Wszystko zależało od jej nastroju oraz ilości wolnego czasu. Bywały takie dni, kiedy prawie w ogóle nie wychodziła z przychodni. 
- Gdyby teraz miała nas spotkać zombie apokalipsa to mamy przynajmniej wino. - zaśmiała się, coś w tym jest. Uśmiechnęła się szeroko do Alana, gdy wyszła ta sytuacja z żartem. - Wiesz, podobno zwierzęta wdają się w właścicieli. - puściła do niego oczko, właśnie dyplomatycznie przyznała, że jest przystojny. W sumie nic nowego, przecież to czysta prawda. 
- Jasne! Ale wydaje mi się, że grzeczny z niego psiak. - chyba nie miałaby serca wyganiać Luke'a, przecież jest tak uroczym zwierzakiem. Pewnie Celina kojarzyła tą sąsiadkę, staruszka zaczepiała ją przy skrzynkach pocztowych. Czasem Lijewska przynosiła jej zakupy, kochana kobieta. 
- To tak jak ja, często dyżury mi się przedłużają i wychodzę z przychodni dopiero wieczorem. A weekendy to zazwyczaj wizyty domowe. - westchnęła, mimo wszystko naprawdę lubi swoją pracę. Ostatnio jeszcze pomagała ojcu chłopaka ze stwardnieniem rozsianym, dostarcza im regularnie leki i wspiera. Uśmiechnęła się lekko, widząc Alana z kieliszkami. 
- Daj spokój, miałam kiedyś fioła na punkcie Hogwartu. A widziałeś Mandaloriana? Całkiem ciekawe, chociaż moim zdaniem średnio powiązane. Natasha jest jedną z najlepszych postaci, płakałam w kinie, kiedy była scena jej śmierci. Osobiście mam słabość do Buckiego oraz Rocketa. - rozgadała się troszkę, po czym strzeliła sobie lekko dłonią w czoło. - W takim razie też jestem dziwakiem. - zaśmiała się, Celina jakoś nie do końca potrafiła ogarnąć ten cały hype na Iron Mana i Kapitana Amerykę. - Jak na razie całkiem dobrze Ci idzie i nie straciłeś ani jednego. - uśmiechnęła się, przygryzając przy tym delikatnie dolną wargę.

Spojrzał na Celinę nieco badawczym wzrokiem kiedy wspomniała o apokalipsie zombie. Znaleźli wspólny język, a teraz jeszcze opowiada o fabule jednego z ulubionych seriali Alana. Uśmiechnął się szeroko. Wieczór od początku był idealny! A mogło być jeszcze lepiej. Choć Czorny chciałby niczego nie zepsuć to wiedział też, że nie warto zaczynać takich tematów na pierwszym poważniejszym spotkaniu.
- Lubisz The Walking Dead? - Spytał z zainteresowaniem w głosie i delikatną nadzieją. Choć wiedział, że niewiele osób lubi seriale i filmy fantasy i science-fiction to jednak zapewne każdy słyszał o garstce ludzi, którzy walczyli o życie wśród martwych.
- Mówisz? Czyli jestem też leniwy, kocham jeść, spać w nogach i chrapać. - Pokiwał głową jakby zgadzał się sam ze sobą. Oczywiście wszystko to było zwykłym żartem dla rozładowania atmosfery. Chociaż po kilku latach w pracy weterynarza zdążył zauważyć, że wiele zwierząt upodabnia się do właścicieli, więc najwidoczniej coś musiało w tym być.
No tak. Praca potrafiła przytłoczyć każdego, a dzisiejsze czasy są takie, że ludzie walczą jedynie o pieniądze i karierę. Zapominają o tym co najważniejsze. Czorny na początku studiów też taki był. Liczyła się tylko nauka, praca, dobre oceny. Rodzina i znajomi odeszli na dalszy plan czego Alan żałuję, ale nigdy nie jest za późno na odbudowanie relacji. Dlatego też nie podejmował dalej tematu pracy. Wolał się rozluźnić.
- Fan Gwiezdnych Wojen miałby nie obejrzeć Mandaloriana? Weź mnie nie obrażaj! - Złapał się dłonią za serce udając, że go to zabolało i kiedy przewracał oczami zobaczył na półeczce swoje zdjęcie kiedy był mały i trzymał mini Sokoła Millennium w samych majtkach. Szybko podszedł do szafki i próbował schować ramkę trochę niezdarnie.
- Bycie dziwakiem bywa nawet fascynujące! Ludzie patrzą na Ciebie i masz wrażenie, że chociaż dla kogoś Twoje życie jest interesujące. - Powiedział to w momencie kiedy przygryzała dolną wargę. Alan nie był tak długo na randce, że zapomniał jak działają na niego zwykłe zaloty i niewinne ruchy. Zabrał ze stoliczka kieliszki z winem i podał jeden z nich pannie Lijewskiej.
- To za co się napijemy? - Spytał wpatrując się prosto w oczy kobiety.

- Bardzo! Zaczęłam kiedyś w Sylwestra, gdy wszystkie plany mi się posypały i tak oto mnie wciągnęło. - zaśmiała się. Siedziała sobie w mieszkaniu, zobaczyła zwiastun i zaczęła oglądać. Zresztą całkiem lubi klimaty apokalipsy, widziała chyba tysiące filmów o zombie. - Czy to zabrzmi bardzo pospolicie, gdy powiem, że Daryl skradł moje serce? - zapytała, sporo osób uwielbiało Dixona. Ma taki wstydliwy sekret, że bardzo mocno zapłakała, gdy zabili Beth. Poniekąd miała nadzieję, że coś tam się między nimi więcej zadzieje. Celina uwielbia tego typu seriale oraz filmy. Żadna z niej sztywniara!
- Ile punktów w rankingu właśnie straciłam? - spojrzała na niego, widocznie rozbawiona. Zrobiła jeszcze niewinną minkę, głaszcząc psiaka. Chciała dobrze!
Sama wiele poświęcała dla pracy, siedziała tam do wieczora. Do tego często przeznaczała wolne dni na pomoc innym. Rzadko zdarzało się, że faktycznie przesiedziała cały dzień w domu. Poza tym nie znalazła jeszcze dla siebie nikogo, matka non stop suszyła jej głowę, że powinna wyjść za mąż. Trochę jej się pomieszało w psychice po tym jak ojciec znalazł sobie młodszą. Miała wrażenie, że za bardzo jest sobą i to w końcu odrzuca mężczyzn.
- Mam obsesję na punkcie baby Yody. - aż położyła dłoń na klatce piersiowej, przecież to taka malutka słodyczka. - Co tam chowasz? - zapytała zaciekawiona, nie chciała być wścibska, po prostu automatycznie zapytała.
- Nie patrzyłam na to z tej strony, ale miło wiedzieć, że dla kogoś moje życie jest fascynujące. - poszerzyła kąciki ust w uśmiechu. Odebrała od Alana jeden z kieliszków.
- Może za dziwactwo i dzisiejsze spotkanie? - zaproponowała, wbijając wzrok w jego oczy. Tak, to całkiem niezła okazja.

Alan przez chwilę się zastanawiał jakie to uczucie kiedy komuś plany lecą na łeb na szyję i musi w sylwestra siedzieć przed ekranem oglądając serial o końcu świata. Zapewne dość niemiłe. Czorny uśmiechnął się tylko delikatnie.
- Przynajmniej ten kto Ci zepsuł ten dzień sprawił, że mamy kolejny wspólny temat. - Mężczyzna próbował znaleźć jakiś pozytywny element nieudanej nocy sylwestrowej. On na przykład nienawidził tego całego zamieszania z Nowym Rokiem. Dla niego to dzień jak co dzień.
- Oh. Dlaczego mama musiała mnie zapisać do szkółki piłkarskiej, a nie na jakiś konkurs talentów. Może też skradłbym kogoś serce. - Westchnął z rozbawieniem udając zrezygnowanego. Tak naprawdę wstydził się występować przed kamerami, a kiedy miał videokonferencje z innymi weterynarzami to serce latało my jak oszalałe. Nie dla niego było bieganie po lesie gdzie kamery próbowały za nim nadążyć żeby nagrać idealną scenę.
- Kto Ci powiedział, że prowadzę jakiś ranking? - Spytał z uśmiechem, a w jego głosie można było wyczuć rozbawione oburzenie. - Prowadzę tabelkę wad i zalet. Teraz muszę w tej po lewej wpisać, że lubisz mężczyzn którzy się nie myją. - Miał lekkiego stracha przed tym wieczorem. Wychodziło na to, że nie musiał się niczego obawiać. Mieli wspólne tematy, podobne poczucie humoru i Celina miała koty, więc będzie musiała - chcąc nie chcąc - przyjść do niego do gabinetu. Może jeśli uzna ten dzień za przyjemny to da się namówić na spacer?
- Baby Yoda ma imię! Ale nie będę Ci go zdradzał, bo nie wiem na którym odcinku jesteś. - Alan nie lubił spoilerować i psuć komuś zabawy. Już wystarczy, że za dzieciaka siostra powiedziała mu o śmierci Syriusza Blacka. Nie jego wina, że jest sześć lat młodszy i czytał wtedy nieco wolniej od pierworodnej. Do dzisiaj go to boli. Nie śmierć Syriusza, ale spoilerowanie.
- Co chowam? Nic takiego. Swoje zdjęcie nad zwłokami. Robię tak po każdej randce. - Machnął dłonią jakby to było coś mało ważnego. Oczywiście żartował, ale zreflektował się dopiero po tym jak zamknął usta i nie wiedział jak zareaguje na to Celina. Niby podobne poczucie humoru mają, ale czy takie samo?
- Jestem za! Dziwactwo i spotkanie. I ewentualne zwłoki. - Uśmiechnął się szeroko do kobiety zbliżając swój kieliszek w jej stronę. Nie zauważył jednak psa, który najwidoczniej myślał, że pan chcę mu rzucić chrupki. Wskoczył między nich rozlewając wino.
- Luke! - Krzyknął mężczyzna zrzucając czworonoga z kanapy. Spojrzał w dół zrezygnowany. Koszula i spodnie do przebrania. Bał się spojrzeć na Celinę żeby nie zobaczyć jej ewentualnego rozczarowania bądź rozbawienia.

Mogłaby śmiało powiedzieć, że okropne. Nastawiasz się na ten dzień, przygotowujesz, w przypadku kobiet wybierasz odpowiednią kreację, a tutaj nagle się dowiadujesz, że z planów nici. Także nie zostało jej wtedy nic innego jak przebrać szpilki na kapcie, a wystrzałową sukienkę na piżamę oraz puchaty szlafrok.
- Faktycznie, już nie mogę narzekać na tego kogoś. - zaśmiała się, dzięki temu obejrzała TWD, a teraz mieli o czym rozmawiać. W ogóle Celina stwierdziła, że ten cały stres był niepotrzebny. Rozmowa się kleiła, poza tym jest naprawdę przyjemna.
- Dobrze zrobiła, inaczej wygryzłbyś biednego Normana. - puściła do niego oczko. Nigdy nie marzyła o tym, żeby być aktorką czy jakąkolwiek celebrytką. Jak była mała to ubzdurała sobie, że kiedyś zostanie superbohaterką. Można powiedzieć, że poniekąd jej się to udało. Pracuje jako lekarka, stara się dbać o zdrowie ludzi, robi coś dla ogółu.
- No i masz! Wydało się. - westchnęła, po czym wywróciła oczami teatralnie. Po chwili zaśmiała się pod nosem, no cóż, jak widać nieco pobrudzeni mężczyźni są w guście Lijewskiej. - Aż ciekawa jestem, co jeszcze pojawi się w Twojej tabelce. - dodała jeszcze. Cieszyła się, że tak dobrze im się rozmawiało. Pewnie wpadnie do gabinetu Alana chociażby na jakąś kontrolę z kotami. Czy da się zabrać na spacer? Bardzo możliwe.
- O nie, zero spoilerów! Przez to nawet do internetu nie zaglądam, bo boję się, że przez przypadek coś zobaczę. - taka prawda, jak człowiek nie chciał się czegoś dowiedzieć to lepiej nie sprawdzać mediów społecznościowych. - Niestety jeszcze nie zaczęłam drugiego, nie miałam czasu. - zrobiła z ust zgrabną podkówkę.
- Widzę, że robi się coraz ciekawiej. - popatrzyła na niego rozbawiona, oczywiście z góry zakładając, że to żart. Poczucie humoru mają podobne, także swój swego pozna. Uśmiechnęła się szeroko, słysząc toast i już Czorny zbliżał kieliszek do tego jej, kiedy nagle na kanapę wskoczył Luke. Wino się rozlało, spojrzała na sukienkę, którą miała na sobie. Cóż, jej również się oberwało. Na dekolcie oraz części dołu kreacji widać było mokre plamy.  Spojrzała na Alana, gryząc wargę, żeby ukryć rozbawienie.
- Chyba masz konkurencję. - odezwała się z uśmiechem.

Alan zawsze próbował znaleźć pozytywy nawet jeśli sytuacja bywa strasznie negatywna. Czorny był zawsze pogodny i zadowolony z życia choć czasami nie doceniał tego co posiada. Dopiero niedawne spotkanie z przyjaciółką Janką sprawiło, że mężczyzna przyjmuje każdy dzień jako dar, a nie powód do zagłębiania się w złe emocje.
- Jeśli ten ktoś zostawił cię w taki dzień to znaczy, że nie zasługiwał na Ciebie i na Twoje towarzystwo. Więc można powiedzieć, że wygrałem los na loterii. - Naprawdę przyjemne było towarzystwo Celiny. Alan obawiał się ciszy i skrępowania. Przecież opieka medyczna kotów to jeszcze nie jest powód do przyjaźni czy też głębszej relacji. Natomiast takie niewinne spotkanie to zawsze szansa na konkretną znajomość.
- Gdybym go wygryzł to miałbym wiele fanek, a potem dostałbym dysfunkcji nadgarstka od podpisywania zdjęć z dedykacją. - Wzruszył zrezygnowany ramionami, ale chwilę potem uśmiechnął się szeroko.
- Aż mi żal, że wskoczyłem dzisiaj pod prysznic. No trudno. - Tak naprawdę Czorny był czyściochem. Nie potrafił się położyć do łóżka bez wcześniejszego wykąpania. Niby częste mycie skraca życie, ale najwidoczniej jego przysłowia omijały. Rzadko kiedy chorował, a jeśli już miał grypę to kończyła się bardzo szybko. Alan cenił sobie zdrowie. Śmierć matki nauczyła go, że bez niego człowiek nie osiągnie niczego.
- Jeśli będziesz miała ochotę możemy wspólnie obejrzeć drugi sezon. Kupię chrupki i Coca Colę, a jak wiesz przez aktualny podatek na cukier teraz takie napoje są dla bogaczy, więc doceń gest. - Pogroził jej palcem, ale nie potrafił długo utrzymać powagi.
Odkąd pamiętał poczucie humoru go nie opuszczało, zawsze był śmieszkiem czy to w szkole czy na uroczystościach rodzinnych. Nie chciał wystraszyć Celiny swoimi czarnymi żartami, ale najwidoczniej ona nie była strachliwa. Kamień spadł mu z serca.
- Ze mną nie można się nudzić. - Ach gdyby tylko wiedział, że za chwilę Luke sprowadzi na nich katastrofę i że Alan będzie chciał się zakopać pod ziemię to nigdy te słowa nie padłyby z jego ust. Teraz natomiast miał wszystko w winie, a najgorsze było to, że kobieta również dostała od psiaka niespodziankę.
- Poczekaj. Dam Ci jakąś swoją koszulkę. - Powiedział zażenowany i ruszył w kierunku szafy. Wyciągnął największy T-Shirt jaki miał. Koszulka United w rozmiarze L powinna okryć ciało Celiny tak żeby nie czuła się zawstydzona.
- Przepraszam za niego. Jeśli chcesz możesz iść do łazienki się umyć i przebrać. - Rzucił z delikatnym uśmiechem na twarzy. On jakoś przeżyje, ale wiedział ile wagi kobiety przywiązują do rzeczy.

Nie czuła się wtedy najlepiej, ale dla niej szklanka jest zawsze do połowy pełna. Nie przejmowała się tym jakoś mocno. Może w pierwszej chwili trochę po przeklinała, ale jak już zaczęła serial to tak ją wciągnął, że w sumie na dobre wyszło. Poza tym będzie miała w swoim życiu jeszcze mnóstwo Sylwestrów, każdy mniej lub bardziej udany.
- Oo, dziękuję. W takim razie ciesz się swoją wygraną. – uśmiechnęła się do niego pięknie, uroczy z niego mężczyzna. Wie jak komplementy prawić! Jak na razie cisza im nie groziła, okazało się, że mają mnóstwo wspólnych tematów. Poza tym rozmowa z Czornym wydawała się dla niej taka naturalna, nie z każdym udało jej się załapać taki feeling. Zaczynała się zastanawiać jak ta znajomość się dalej potoczy.
- Gdybyś go wygryzł to pewnie dla mnie nie miałbyś czasu, ciężko byłoby się do Ciebie dopchać przez te wszystkie fanki. Poza tym kontuzja nie brzmi zbyt dobrze. – zaśmiała się, ponownie przeganiając dłonią włosy. – Następnym razem zadzwoń do mnie i daj się nacieszyć jeszcze przed prysznicem. – zażartowała, skoro lubi brudnych facetów to takie rozwiązanie jest najlepsze. Chociaż tak naprawdę to woli, kiedy ktoś dba o higienę.
- Bardzo chętnie! Zresztą skoro ma być cola to potraktuje sprawę poważnie. – spojrzała na niego całkiem poważnie, po czym się zaśmiała. Trafił swój na swego, Lijewska również stara się być śmieszkiem. Przy pracy z dzieciakami może się wykazać poczuciem humoru, poza tym zawsze daje lizaka z witaminami i naklejkę Dzielny Pacjent.
- Ciągle mnie zaskakujesz. – popatrzyła na niego rozbawiona, z boku ta sytuacja musiała wyglądać komicznie. Zresztą nie przejęła się zbytnio poplamioną sukienką, według niej nadal jest przyjemnie. – Dziękuję. To skocze się przebrać. – niby mogła pójść do siebie i ubrać coś swojego, ale skoro zaproponował jej własną koszulkę to nie miała zamiaru odmawiać. Podniosła się z kanapy, zniknęła na moment w łazience, gdzie się ogarnęła po tej wpadce. – Leży idealnie. – uśmiechnęła się do Alana, kiedy już wróciła z łazienki w jego koszulce.

Alan niczego nigdy nie wygrał oprócz koszulki Kubusia z napojów dla dzieci. Trzeba było wtedy zbierać jakieś kody spod nakrętki i wpisywać je na specjalnie przeznaczonych kartkach. Kiedy wysłali zgłoszenie pocztą nie spodziewał się wielkiego zaskoczenia. A tu proszę. Koszulka i szklanka.
Dzisiaj natomiast wygrał coś znaczenie lepszego i cudowniejszego. Randka z Celiną być może nie była od początku do końca zaplanowana tak jakby sobie tego życzył, ale miała coś magicznego i intrygującego. Dawno nie spotykał się z żadną kobietą. Był niedostępny, grał twardego singla, który nie potrzebuje nikogo oprócz towarzystwa psa i Netflixa.
Wpatrywał się w towarzyszkę chyba trochę za długo. Jeszcze pomyśli, że żart o trupach na randce wcale nie był żartem. Widział, że porusza ustami, ale ciężko było cokolwiek wyłapać. Na twarzy Alana malowało się zaskoczenie. O czym rozmawiali?
- Co? - Spytał kiedy wspomniała coś o braku czasu i kontuzji. - A tak! Chociaż dla pięknych kobiet zawsze znajdę czas. - Puścił do niej oczko przez chwilę się zastanawiając czy nie zabrzmiało to drętwo. Ilu facetów już coś takiego mówiło Celinie? Kiedyś coś wspominała o randkach z Tindera. Tam to pewnie mnóstwo takich typów.
- Przed prysznicem powiadasz? Myślę, że da się zrobić. - Rzucił krótko przyciszonym głosem. Czyżby flirtowali? Tak jakby tego nie robili przez ostatnie kilka tygodni. To tylko luźna wymiana spostrzeżeń. - Też chciałbym Cię zobaczyć pod prysznicem. - Tak mógłby powiedzieć. Przechylił głowę nieco w bok analizując każde słowo po kolei i zdał sobie sprawę, że one wypadły z jego ust. Na głos! Słyszały to wszystkie ściany w tym pokoju i pies! Czy to dlatego się na niego dziwnie patrzy?
- Ta. Zaskoczenie to moje drugie imię. - Zdezorientowanie zapanowało nad Alanem. Nie wiedział co ma pierwsze złapać. Czy psa, czy kieliszki czy może Celine choć nie wiedział po jakiego miałby ją łapać. Przecież siedziała. Popadał w chwilową paranoje, więc odwrocenie się w kierunku szafy to prawie wybawienie. A jaką ulgę po tych kilku gafach poczuł kiedy kobieta zniknęła w łazience.. Tylko ten na górze to wie!
Westchnął cicho, a potem sam zaczął próbę przebrania w coś innego. Koszula była do prania i to na kilka razy. Rzucił ją na łóżko i stanął tyłem do wyjścia z toalety. Przeszukiwał w szafie odpowiedniego i też w miarę eleganckiego stroju kiedy usłyszał jej głos.
Odwrócił się i spojrzał na Celine. I na koszulkę. I znowu na Celine. I znowu na koszulkę. Podszedł do niej z nieukrywanym uśmiechem.
- Masz tu.. - Palcem wytarł kropelkę zalegającego wina. Otworzył usta, a potem je zamknął. I znowu otworzył. I znowu zamknął. Palec na policzku zamienił się w dłoń przesuwającą ku wgłębieniu pomiędzy uchem a szyją. To co przed chwilą mógł nazwać bezpieczną odległością stało się niebezpiecznym zbliżeniem. Ale jakże przyjemnych.

Tym razem wygrał randkę z Celiną więc chyba całkiem dobra nagroda mu się trafiła. Chociaż jako dzieciak zazdrościłaby mu koszulki oraz szklanki z Kubusia! Lijewska raz, całkiem przypadkowo wygrała audiobooka Zmierzch, jako nastolatka wysłała dla beki smsa i nawet nie spodziewała się, że faktycznie wygra.
Każda wpadka miała swój urok, nie przeszkadzała jej. Najgorsza randka na której była to taka, gdzie facet zapytał się jej czy zrobi mu lewatywkę. Momentalnie się zebrała i uciekła. Teraz świetnie spędzała czas z Alanem, pojawiła się między nimi pewnego rodzaju chemia. Celina aż za często chodziła na randki, jednak większość kończyła się fiaskiem. Dopiero teraz mogła powiedzieć, że jest na udanym spotkaniu. Nie zauważyła, że tak się w nią wpatruje. Była zbyt zaabsorbowana rozmową, typowa Lijewska.
Spojrzała na niego z uśmiechem, przekrzywiając lekko głowę. Czyżby go właśnie zanudziła na śmierć? Może faktycznie za dużo mówi? Albo powiedziała coś nie tak?
- Trzymam za słowo. - poszerzyła uśmiech. Wbrew pozorom faceci z Tindera nie zaczynali od komplementów, część to od razu chciała przechodzić do rzeczy. Cóż, nie wychodziło, kobieta nie bardzo dawała się nabrać na takie sztuczki. - Jeśli zasłużysz to może zobaczysz. - odbiła zgrabnie piłeczkę. Flirtowanie? Nie no, w życiu! Takie rzeczy to po ślubie... Kogo my tu chcemy oszukać? Teraz dość odważnie flirtowali, ale Celinie to jak najbardziej pasowało.
- Nic się nie przejmuj. - zdążyła jeszcze puścić do niego oczko, zanim zniknęła w łazience. Nie spodziewała się, że będzie miała okazję go zobaczyć bez koszulki. Trochę ją zamurowało, omiotła pare razy wzrokiem Czornego. Przez moment to musiało wyglądać dziwnie, kiedy tak patrzyli na siebie. W końcu wbiła spojrzenie w oczy mężczyzny, uśmiechając się lekko. Nie przerwała kontaktu wzrokowego, gdy palcem pozbył się zalegającej kropelki wina. Przyjemny dreszcz przeszedł przez jej ciało, czując jak przesuwa dłonią ku wgłębieniu między szyją a uchem. Spojrzała na wargi Alana, potem na niego. Jakby szukając potwierdzenia w jego oczach. Dłonie delikatnie ułożyła na torsie Czornego.

Alan w przeciwieństwie do Celiny nie chodził na randki. Na studiach czas był ograniczony do minimum poza tym bardziej ciągnęło mężczyznę w świat książek niż na miłosne podboje. Cieszył się towarzystwem samego siebie od czasu do czasu tylko gdzieś wychodząc. Zagadywał wtedy w barze do jakiejś panny, ale zazwyczaj kończyło się to jedynie tańcem, spacerem i wymianą telefonu. Nigdy nie dzwonił, bo sensu było brak. Studia przecież kiedyś skończy, a większość niewiast to puszczalskie szukające okazji do jednonocnej przygody ze studentem. Alan miał swój rozum.
Przed randką z Celiną też miał opory. Dawno z nikim się nie umawiał, zapomniał już jak poprawnie ściągać spodnie przed kulminacyjnym momentem, no i kobieta była starsza. Niby niewiele, ale mała liczba płci przeciwnej wolała młodszych mężczyzn. Kiedyś usłyszał, że pierwsze czterdzieści lat dzieciństwa u facetów jest najgorsze. W jego przypadku to mogłaby być prawda. Nadal miał słabość do superbohaterów, uwielbiał piosenki z dzieciństwa i bajki Disneya. Najwidoczniej Celina albo przemilczała jego wady albo uznała je za zalety.
- A to jeszcze nie zasłużyłem? - Spytał kiedy już znikała w łazience. Czorny był romantykiem, gentelmenem i mężczyzną, który stawiał dobro innych wyżej niż swoje. Chciał żeby Lijewska czuła się na tej randce wyjątkowo, a nie jak dodatek do pięknej scenerii.
Kolacja dawno ostygła, kopytka przepadły, zapomniał o nich kompletnie. Był tak zaabsorbowany towarzystwem pięknej kobiety, że ochota na jedzenie odeszła, a w momencie kiedy dzieliły ich centymetry gotów był przysiąc, że jest wampirem i nie potrzebuje szpinaku i kurczaka.
Czy to aby etyczne? Nigdy nie chodził do łóżka na pierwszej randce. No dobra. Miał wtedy osiemnaście lat i z gazet siostry wyczytał, że przy całowaniu trzeba zamknąć oczy. Podobno przy otwartych to głupio.
Matko! O czym on teraz myślał?
Przed nim stała jedna z najpiękniejszych kobiet na świecie. Czy warto tracić czas?
Kiedy położyła mu dłonie na torsie westchnął cicho. Były trochę chłodne, ale to bardziej dotyk tak wpłynął na Alana. Drugą ręką objął Celine w talii jakby się bał, że zaraz ucieknie. Chociaż nie wykluczał, że o poranku może zastać puste łóżko. Oglądał za dużo seriali. Pokręcił głową, a potem delikatnie uśmiechnął i nie zastanawiając dłużej pocałował Celine. Nim się zorientował to jego dłonie badały już każdy skrawek jej ciała.

Ostatnio dostała dość mocnego kopa więc zeszła na ziemię i postanowiła nie umawiać się więcej z Tinderowymi facetami. W ogóle miała zamiar już nie chodzić na randki przez pewien czas, ale Alanowi nie mogła odmówić. Jak widać na dobre jej to wyszło! Od zawsze lubiła czerpać z życia ile się da, teraz to już i tak była spokojniejsza niż kiedyś. Celiny zawsze wszędzie pełno. Czy to nie świadczy o niej źle? Raczej nie, nie wskakiwała każdemu do łóżka. Raczej trzymała dystans, zresztą nie miała szczęścia do parterów. Na pewno nie należała do grupy puszczalskich panien, które po prostu potrzebują przygody na jedną noc.
Jakoś nie przeszkadzała jej różnica wieku, nie miała go za dziecinnego gościa. Poza tym mogła swobodnie z nim rozmawiać o superbohaterach, bajkach Disneya. Lubi takie rzeczy! Zresztą Celina uważa, że nigdy nie jest się za starym na oglądanie bajki czy też wyczekiwanie nowego filmu Marvela, itp. Chętnie umówiłaby się z Alanem na wspólne oglądanie Mandaloriana czy też jakiś maraton filmowy.
- Jesteś na dobrej drodze. - zaśmiała się z łazienki. Chociaż wiedziała, że to nie taka łatwa sprawa. Musiała przyznać, że to jedna z najprzyjemniejszych randek na których była. Nawet ta sytuacja z Lukiem i winem pasowała do tego wszystkiego.
Zapomniała całkowicie o kolacji, chociaż doceniała, że dla niej specjalnie się postarał. Skupiła się na bliskości mężczyzny, cieple jego ciała i spojrzeniu.
Dlaczego teraz chciała złamać swoją złotą zasadę? Na łeb jej nagle poszło? Ciężko to wytłumaczyć, ale jak na razie nie miała zamiaru przesadnie analizować. Lepiej się skupić na tym, co jest tu i teraz. Uśmiechnęła się lekko, gdy objął ją w talii. Jego dotyk był naprawdę przyjemny, elektryzujący.
Odwzajemniła pocałunek, a jej dłoń zawędrowała na kark mężczyzny, powoli zatopiła palce w jego włosach. Przylgnęła do niego jeszcze bliżej, wolną dłonią przesuwając po plecach Alana.

Kiedyś opowiedziałby żart, coś na rozluźnienie, wymyślił jakąkolwiek wymówkę żeby uciec i nie wchodzić w nic poważnego. Jednak miał kilka problemów. Pierwszy to taki, że był u siebie i ciężko będzie zniknąć i nie wracać chyba, że porzuci dotychczasowe życie. Drugi to taki, że stał jak sparaliżowany, ale jednocześnie zadowolony i szczęśliwy. Trzeci problem to taki, że być może pierwszy raz chciał czegoś normalnego co ludzie nazywają związkiem. Wystarczył jeden ruch do przodu żeby nie było odwrotu. Celina to wyjątkowa kobieta, zabawna, pewna swego, wykształcona, ma błysk w oku i seksowne ciało.
Po wstępnych obliczeniach problemy wcale nie wyglądały tak poważnie. Wręcz przeciwnie. Jutro jest nowy dzień, a teraz warto zająć się teraźniejszością.
Delikatny uśmiech można było zobaczyć na twarzy mężczyzny kiedy na sekundę zaprzestali całowania żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Skoro powiedział A to musi powiedzieć również B. Przyciągnął Celine bliżej siebie wysuwając powoli dłoń pod koszulkę, by opuszkami palców błądzić po nieziemsko seksownym ciele. Był śmiały w swoich ruchach, nie bał się odrzucenia, wiedział co robi, a z każdą upływającą sekundą nabierał pewności siebie.
Usta Alana wydeptały sobie ścieżkę od warg kobiety do jej szyi i z powrotem. Jakby chciał każdy milimetr zapamiętać i wspominać o poranku. A kto wie? Może rano będzie jeszcze przyjemniej.

Tym razem nie chciała uciekać, nie do końca wiedziała dlaczego, ale dotyk mężczyzny był dla niej niesamowicie przyjemny. Chciała jego bliskości, ciepła dłoni na swoim ciele. Może podświadomie miała nadzieję, że nie skończy się to po jednym spotkaniu? Nie nastawiała się na związek, przecież rozczarowanie jest jednym z najgorszych uczuć, jakie istnieją. A jeśli coś pójdzie nie tak? Czy będzie w stanie mijać go na klatce? Cóż, poradzi sobie, w końcu twarda z niej kobieta. Pomimo wszelkich obaw, dziwnych myśli, dalej w to brnęła. Pozwalając mu zwiedzać swoje ciało. A co będzie jutro? Przekona się, teraz najważniejsza jest chwila obecna.
Przygryzła lekko wargę, gdy się od siebie odsunęli. Tym razem umieściła dłonie na karku Alana, pozwalając mu błądzić opuszkami palców po jej ciele. Całowała go coraz odważniej, jakby zapominając o wszelkich obawach. Lijewskiej podobała się ta jego pewność siebie. Wiedziała, że teraz już nie ma odwrotu.

Znowu pocałował partnerkę namiętnie i przytulił ją do siebie dając delikatnego całusa. Nie miał pojęcia czy ma coś powiedzieć, zacząć jakiś temat czy po prostu zasnąć. W końcu zebrał się w sobie. 
- Zostaniesz na śniadaniu? - Spytał niepewnie z lekkim rumieńcem. Pewne było to, że nie puści jej do domu samej o tej porze. Miał jednak nadzieję, że to nie będzie jednorazowa przygoda.