outfit.

Dwa dni temu podjęłam najtrudniejszą decyzję w moim życiu; taką, która miała wpłynąć na każdy następny dzień, który przyjdzie mi przeżyć; taką, która skłóci mnie z większością osób, które znam i jednocześnie taką, której bardzo mogę w przyszłości żałować, ale… musiałam się rozstać z Ernestem. Miałam dopiero osiemnaście lat, za pół roku kończyłam liceum, a moi rodzice już układali rączki do pacierza, już uśmiechali się uroczo, szczebiotali o kredycie na ślub, a mama to nawet raz dotknęła mnie za brzuch z rozanielonym wyrazem twarzy, bo coś mi się przytyło, więc może to chodzi o to, o czym ona właśnie teraz w tym momencie myśli? Nie chciałam być żoną, nie chciałam być matką, ja… ja chciałam odkrywać siebie, swoje pasje i marzenia, samotnie dowiedzieć się, jak żyć szczęśliwie, co i w jaki sposób chcę osiągnąć i… I żeby to wszystko zrobić, to ja naprawdę musiałam być sama, musiałam być Leną Buszkowską, a nie tą dupą od Erniego, co takie fajne dziarki robi, bo już miałam naprawdę dość bycia dupą Erniego.
Wczoraj poszłam w melanż, zupełnie sama, zupełnie pierwszy raz w życiu. Piłam, śmiałam się, wpadłam w ramiona jakiegoś chłopaka, chyba się całowaliśmy, na pewno było fajnie, tak bez zobowiązań, bez obietnic, bez zbędnych słów i idiotycznych przysiąg, które żadne z nas nie chciałoby spełnić i… wymieniliśmy się numerami, a ja nie powinnam była mu odpisywać, gdy dziś wysłał mi smsa, ale właśnie to zrobiłam, właśnie siedziałam w autobusie w drodze do jego mieszkania, gdy na słuchawkach leciał Pezet zdecydowanie wątpiący w moje życiowe wybory.
W dłoni trzymałam butelkę wina, a ja wina to przecież nawet nie piłam, wolałam wódę. No ale… ale wódy to chyba nie wypadało do kolesi przynosić, co nie? Przyniosłam więc Carlo Rossi, to o smaku brzoskwini, bo prawie nie smakowało jak wino, bardziej jak sok. Ja… ja po prostu chciałam pić i dobrze się bawić, taki był plan na dzisiejszy wieczór.

outfit

Kiedy Eze wpadał w wir imprezowania, był nie do zatrzymania. Rzadko kiedy kończyło się na jednym piwie, jednej kresce, jednym buszku. Przeżył w życiu zdecydowanie za dużo, żeby się ograniczać. Chociaż przecież nie chciał być jak ojciec, który ciągle pił. Może tak naprawdę prawdziwe było przysłowie "Nie daleko pada jabłko od jabłoni"? W tym przypadku raczej - gówniane jabłko, od gównianej jabłoni.
Poprzedniego wieczoru bawił się świetnie. Może nawet trochę za dobrze? Ale przecież nie zrobił nic złego, skoro Lena też tego chciała? Mało tego, nawet zgodziła się z nim spotkać. Nie liczył na jakiś poważny związek, czy jakikolwiek związek. Po prostu dobrze mu się z nią gadało, znaleźli wspólny język. Po co miał siedzieć wieczorem sam, skoro mógł ją do siebie zaprosić?
Zaoferował się, że odbierze ją z przystanku. Wyszedł chwilę wcześniej niż powinien, ale nienawidził kazać na siebie czekać. Stał więc na przystanku popalając papierosa. Spoglądał raz na jakiś czas na ulicę wyczekując autobusu.

Jeszcze trzy przystanki.
A potem dwa.
Jeszcze jeden…
Autobus strasznie trząsł, gdy powoli zwalniał, a ja wyłączyłam muzykę, słuchawki zwinęłam niedbale w kulkę i wcisnęłam do kieszeni zimowej kurtki. Ja… no… kurwa, no to nie było tak, że się denerwowałam, bo nie wiem, jestem teraz już na nowo super zakochana i jadę na randkę, bo to totalnie nie tak było, serio, nie, absolutnie! Ja faktycznie się trochę denerwowałam, ale to raczej dlatego, że Ezechiel to był w ogóle pierwszy koleś w moim życiu… poza Ernestem, którego do tej pory trzymałam za rączkę od przedszkola aż, no i wszystko nagle i brutalnie zakończyłam.
Wiedziałam, że będziemy się dobrze bawić, jakby no, serio! Na wczorajszym melanżu złapaliśmy super vibe i czemu dziś miałoby być inaczej, skoro w dłoni faktycznie ściskałam szklaną butelkę z winem, a w torebce schowane miałam dwa blanty? Mieliśmy miło spędzić czas i… nie przewidywałam innego scenariusza.
- Hejka. – powiedziałam, uśmiechając się do mężczyzny, gdy już w końcu wyszłam z tego cholernego autobusu i mogłam zaczerpnąć świeżego powietrza i odpocząć od smrodu komunikacji miejskiej – Kupiłam nam wino. – pochwaliłam się, unosząc rękę z butelką w dłoni ku górze, niczym w geście zwycięstwa i uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, by zaraz potem zmniejszyć dystans między mną, a Stacherą i krótko pocałować go w policzek, bo… no… wczoraj całowaliśmy się znacznie dłużej i w miejscach totalnie innych, ale przynajmniej na start mogłam sprawiać pozory, co nie? – No to prowadź. – poprosiłam, bo to przecież u niego mieliśmy spędzić dzisiejszy wieczór.

Zgasił papierosa, kiedy tylko podjechał autobus. Nie wypada witać kobiety z papierosem w ustach. A była kobietą, prawda? Nie była nastolatką? Cóż... gdyby Eze wiedział, że była to nigdy by się za nią nie zabrał. Nie miał zamiaru mieć problemów z prawem, kiedy miał pod opieką Zosię.
-No siemka - odparł posyłając jej uśmiech -O proszę, miło z Twojej strony - powiedział z uznaniem. Nie spodziewał się, że Lena przyniesie ze sobą alkohol. Przecież to facet powinien o to zadbać. Eze zadbał, ponieważ wcześniej był w sklepie i kupił parę piw.
Zaskoczyła go tym buziakiem. Trochę nie wiedział jak się zachować, ale odpowiedział na to, krótkim buziakiem w usta. Pewnie dla przechodniów wyglądali, jak zakochana parka, a przecież nie mieli pojęcia kim tak naprawdę jest ta druga osoba.
-Chcesz coś jeszcze ze sklepu? - zagaił. Musiał przecież ustalić, którą drogę do domu obrać. Tak, czy siak ruszył w odpowiednim kierunku.

Obiecałam Maksiowi, że dziś wrócę na noc do domu. Mój brat bliźniak totalnie się wkurzał na mnie za to, jak ostatnio się zachowywałam, a ja… no cóż, kurde, straciłam już najbliższą przyjaciółkę, straciłam przyjaciela w moim byłym chłopaku, no i zdecydowanie nie chciałam tracić teraz przyjaciela w swoim bracie, więc… no obiecałam mu, że wrócę, że jeszcze nie wiem o której, że pewnie dosyć późno, ale wrócę. Z tego właśnie powodu dziś wszystkie swoje rzeczy, czyli portfel, ładowarkę do telefonu, mgiełkę do ciała, klucze do domu i dwa blanty trzymałam w niewielkiej torebce, do której zdecydowanie nie zmieściłabym butelki wina. Miałam z Eze spędzić miło kilka godzin i grzecznie wrócić do siebie, ale kurde, wiedziałam też, że nie do końca mogę przewidzieć co miało wydarzyć się dzisiejszego wieczoru więc… zobaczymy, prawda?
Stachera pachniał totalnie pociągającą mnie mieszanką szlugów i perfum, no i choć ja sama to papierosków raczej nie, prędzej blanty, to ich zapach kojarzył mi się zaskakująco dobrze, dziwne, co nie?
- Wiem, starałam się. – odparłam debilnie i uśmiechnęłam się szeroko, ale ten uśmiech szybko zanikł, nagle zastąpiony zaskoczeniem, gdy Eze tak po prostu pocałował mnie krótko na środku ulicy, a ja mimowolnie trochę ten pocałunek przeciągnęłam i… i było dziwnie, tak całować się na mieście, wiedząc, że ktoś nas może zobaczyć, ale jednocześnie też całkiem mi się to podobało, no nie powiem, że nie – Nie, w sumie nie, nic nie potrzebuję. – od razu odpowiedziałam na jego pytanie, bo serio nie miałam takiej konieczności. Jakby… miałam alkohol, a to w sumie było najważniejsze, bo przecież jakbyśmy zgłodnieli, czy coś, to zawsze można było zamówić pizzę i w ogóle… Dlatego też już nie odwiedzając żadnego sklepu, ruszyliśmy ze Stacherą w stronę jego mieszkania, no i kurde, jakaś taka krępująca cisza była między nami, ale to może faktycznie dlatego, że byliśmy tak turbo trzeźwi, huh?
- Daleko mieszkasz? – zagaiłam, zerkając na niego kątem oka.

Nawet nie pytał o to, czy dziewczyna ma zamiar zostać, czy nie. Eze wychodził z założenia, że jeśli będzie chciała - to nie będzie problemu. Przecież nie raz, nie dwa, zdarzało się, że ktoś u niego nocował, bo za długo zabalowali. Tym bardziej, że jego siostry w domu na noc miało nie być. Dziwne zrządzenie losu, prawda?
-Doceniam - zaśmiał się krótko. Wydała mu się trochę zestresowana, ale przecież on sam czuł się dziwnie w tej sytuacji. Właściwie dlaczego? Przecież nie robił nic złego. Dopiero co byli sobie zupełnie obcy. Wystarczyło trochę alkoholu, jedna noc i zachowywali się jakby byli parą. Taką trochę nieśmiałą i nieporadną parą licealistów. Tyle tylko, że Ezechielowi do licealisty było daleko.
-No to super - pokiwał głową.
W takim razie obrał krótszą trasę. Chociaż przez tą ciszę droga wydawała się o wiele dłuższa, niż zazwyczaj. Nieco zaskoczyło go jej pytanie. Niby zwykłe, ale padło tak nagle.
-Właściwie to w tym bloku - posłał jej kolejny uśmiech i otworzył drzwi do klatki kluczem. Nie musieli się wysoko wspinać, bo przecież mieszkał na parterze. Wpuścił ją oczywiście przodem - prawdziwy z niego dżentelmen, nie ma co. Przede wszystkim mogła dostrzec to, że w mieszkaniu było bardzo czysto. Stachera nienawidził bałaganu.
-Chcesz coś zamówić do jedzenia? - zagaił, kiedy już zamknął za sobą drzwi.

Ja zazwyczaj się tak nie zachowywałam, serio. Normalnie na co dzień to byłam pełna pewności siebie i charyzmy, którą zdobywałam serca i sympatię innych. Nigdy wcześniej jednak nie znalazłam się w takiej sytuacji jak ta teraz i nie szłam wcale do mieszkania typa, którego poznałam na melanżu dzień wcześniej. Jakby, no… wczoraj rozmawiało nam się zajebiście, mieliśmy podobny vibe i taką samą energię, ale to wiadomo, po różnych używkach to inaczej bywało, więc teraz trochę się bałam, że może nie być tak fajnie. Z tego właśnie powodu chciałam się znaleźć w mieszkaniu Eze jak najszybciej, bo im szybciej zaczniemy pić, to szybciej wyluzujemy, co nie?
Cisza między nami była dziwna, krępująca, dlatego starałam się ją przerwać i ostatnimi siłami powstrzymałam się, by nie odetchnąć z ulgą, gdy okazało się, że cel naszej podróży to generalnie był już tuż przed nami. Całe szczęście.
- O, to spoko w sumie, blisko do przystanku. – palnęłam, uśmiechając się do mężczyzny i zaraz potem się boleśnie w język gryząc, bo może czasami lepiej było w ogóle nic nie mówić, niż mówić cokolwiek? No… nie wiedziałam w sumie, ale dałam się przepuścić w drzwiach i już zaraz zdejmowałam z siebie kurtkę w mieszkaniu Stachery, odwieszając ją gdzieś na wieszak przy drzwiach.
- W sumie to jeszcze nie jestem głodna, ale jak ty jesteś, to spoko, możemy coś zamawiać. – stwierdziłam, bo ja to byłam taka flexible i mogłam się dostosować do każdej sytuacji, o! – Gdzie masz kieliszki do wina? – spytałam zaraz potem, ruszając w stronę kuchni, co by nie stać jak kołek w korytarzu i czekać na pozwolenie Ezechiela na pójście dalej, bo głupio tak w sumie. Bądź co bądź, to wino odstawiłam na blacie kuchennym i zaczęłam grzebać w szafkach, co by znaleźć te kieliszki, których teraz potrzebowałam.

Przez dłuższy moment patrzył na Lenę, kiedy zaczęła się tak kręcić. Bardziej niż to, zainteresował Eze jej strój. Uśmiechnął się pod nosem. Nie spodziewał, że dziewczyna aż tak się wystroi. Może też powinien?
-To możemy poczekać i zamówić coś później - sam również nie był jakoś szczególnie głodny, ale zapytać gościa o jedzenie wypada.
Poszedł za Leną do kuchni. Oparł się u futrynę i pokiwał głową widocznie rozbawiony.
-Sądzisz, że facet ma kieliszki do wina? - zapytał uśmiechając się -Gdyby nie to, że mieszkam tu z siostrą to pewnie bym ich nie miał... - dodał i zaszedł dziewczynę, gdy akurat stała tyłem. Stanął bardzo blisko i sięgnął do szafki, gdzie na najwyższej półce stało kilka kieliszków do wina -...ale na nasze szczęście mieszkam z siostrą - dokończył i podał Buszkowskiej naczynia. Sam sięgnął do szuflady, z której wyciągnął korkociąg. Sprawnie uporał się z otwarciem wina, które zabrał ze sobą do salonu.
-Siadaj sobie - zachęcił swojego gościa wskazując ruchem głowy na narożnik -Chcesz coś obejrzeć? Netflix i winko? - puścił jej oczko włączając telewizje i PS4. Nie miał kompletnie pomysłu na ten wieczór. Nie traktował tego jak randki. W ogóle to tak nie do końca ogarniał jak miał to wszystko traktować.

Jak tak szłam pewnie do tej kuchni po kieliszki od wina, co by szybciej nas rozluźnić i pozbyć się tej dziwnej, niepewnej atmosfery, to postanowiłam jednocześnie dłonią szybko krótką spódniczkę wygładzić, bo tak mi się wydawało, że się wygniotła przez te szalone podróże autobusem, a wiadomo, że słabo tak niechlujnie wyglądać, co nie? Jakby na co dzień to byłam totalną dresiarą i to taką, że aż miałam więcej par dresów wyjściowych, niż spodni jeansowych, ale czasami to trzeba się było ubrać trochę lepiej, no i takimi okazjami to na bank były wszystkie możliwe melanże, na które wyskakiwałam zazwyczaj w sukienkach obcisłych i białych AirForce, ale taką okazją było również spotkanie z facetem, z którym balowałam wczoraj całą noc. Dlatego właśnie wyglądałam dzisiaj totalnie jak gwiazda, a krótka spódniczka i koszulka na krótki rękaw odsłaniały wszystkie moje tatuaże na ramionach i nogach.
- Jasne, spoko. – zgodziłam się z uśmiechem na propozycję Eze, bo faktycznie, nie wykluczałam, że później zgłodnieję, ale teraz zdecydowanie bardziej miałam ochotę na alkohol, niż na jedzenie – Kurde, no nie wiem słuchaj, ale luz, jak coś, to możemy ze szklanek. – zaśmiałam się aż pod nosem cicho, bo wcale się nie spodziewałam, że kieliszki do wina to aż taka babska sprawa. Bądź co bądź byłam już jednak gotowa na to, by tych szklanek jakichkolwiek poszukać, ale Ezechiel mnie wyprzedził – zaszedł mnie od tyłu, stając tak blisko, że przez chwilę aż wstrzymałam oddech i… kieliszki się znalazły.
- Och, dobrze mieć siostry, teraz będziemy bardziej fancy. – stwierdziłam, uśmiechając się do mężczyzny i obserwując, jak sprawnie otwiera wino. Zaraz potem ruszyłam za nim do salonu i usiadłam na miejscu, które mi wskazał, zakładając nogę na nogę, bo wiadomo, jak się jest w spódniczce, to to była najbardziej komfortowa pozycja ever.
- No, totalnie! – zgodziłam się, kiwając energicznie głową – Możemy włączyć jakiś film z tego top dziesięć co zawsze jest na stronie głównej, w sumie tam zazwyczaj same fajne filmy są. – stwierdziłam, nalewając nam jednocześnie wino do kieliszków. Jak dla mnie oglądanie filmów zawsze było spoko, więc wcale nie zamierzałam narzekać, duh.
- Za miły wieczór. – wzięłam kieliszek w dłoń i zdecydowałam się na toast, bo tak się podobno robiło, nie wiem, ja zazwyczaj piłam po to, żeby się najebać i mieć lepszy start w imprezę, a nie po to, żeby ładnie wyglądać na randce, czy tam nie-randce, ale czasami trzeba było się dostosować do sytuacji, prawda?