2
outfit

Dzień w studio nie minął szczególnie pracowicie. W końcu w niedzielę obsługiwał tylko stałych klientów. Niewielki tatuaż, jeden buszek i do domu. Pewnie gdyby nie Lilith to Eze posiedziałby dłużej i pewnie wziął więcej niż jednego buszka. Coś za coś - albo jaranie, albo zadowolona kobieta.
Po drodze wjechali do sklepu, żeby zrobić niewielkie zakupy, co by mieć co zjeść na kolację i śniadanie. Ezechiel nie należał do fanów gotowania. Tym zajmowały się w tym domu kobiety. On wolał zająć się sprzątaniem. Nawet nie zaglądał w koszyk. Dla niego ważne było, żeby kupić sobie piwko i coś słodkiego. Niby jeden buszek, a jeść się i tak chciało. Będzie musiał zapytać klienta skąd bierze towar.
Pierwsze co zrobił po wejściu do domu to włączenie konsoli. Przecież Cyberpunk sam się nie przejdzie, prawda? Stał tak w rozpiętej kurtce memlając w ustach złoty łańcuch szukając ikonki gry. Zmarszczył czoło nie mogąc jej znaleźć (Pro tip - wszedł na konto GOŚĆ).
-Gdzie jest mój Keanue? - spojrzał zaczerwienionymi oczyma na swoją ukochaną. Nie to, że ją oskarżał o usunięcie gry, ale sama by nie zniknęła! -Jestem Samurajem i to miasto mnie potrzebuje! - przestał memlać łańcuch i wskazał wyprostowaną ręką telewizor -I nie, nie zesrałem się uprzedzając Twoje pytanie.

1.
outfit

Dziś miała jedynie klientów zapisanych na piercing więc musiała poczekać aż Eze skończy swoje niewielkie dzieło. Ostatnio nawet zastanawiała się czy by nie poprosić chłopaka aby zrobił jej jakąś ładną dziarkę, w końcu to byłby pierwszy tatuaż na jej ciele wykonany przez kogoś innego. Również pociągnęła sobie buszka, tylko jednego. Żadna z niej cnotka, lubiła czasem porządnie zajarać albo się upić. Jednak dziś chciała spędzić trochę więcej czasu ze swoim chłopakiem i to na trzeźwo.
Pojechali na zakupy, Lilith ogarnęła wszystko, co potrzebne na śniadanie i kolację. Wiadomo, że Ezechiel nie przepadał za gotowaniem, także wszystko było na jej głowie.
Przeszła do kuchni żeby rozpakować zakupy, no i przyszykować dla nich kolację.
- Oho, stary wstał. - mruknęła pod nosem, kiedy usłyszała głos ukochanego. Wyłoniła się z kuchni żeby spojrzeć na ukochanego.
- Jak Ty czytasz mi w myślach! - zaśmiała się, podeszła do niego bliżej i zabrała pada z dłoni Eze. Poklikała chwilę, wyszła z konta gościa, zalogowała się na niego i spojrzała wymownie. - Zalogowałeś się jako gość głupku. - pokręciła głową, po czym wróciła do kuchni. Zrobiła im tosty na kolację, ponieważ sama nie miała zbyt wielkich chęci na gotowanie. - Zresztą halo, bierzesz się za Cyberpunka, kiedy Twoja dziewczyna jest ubrana w ten sposób? - Lilka zna swoją wartość, także uważała, że wygląda dziś zajebiście. Do tego miała dość ładny komplet bielizny pod prześwitującą sukienką.

Uśmiechnął się pod nosem, kiedy dosłyszał tekst o starym, który wstał. To był tekst, który był jednym z tych, które sprawiły, że się cieszył jak kobiety po 50-stce na memy z Minionkami. Zaraz obok było : O Boże, o kurwa jak boli, które rzucał za każdym razem, jak zaczynał kogoś dziarać.
-Pewnie, że tak. W tym temacie jesteśmy jak Charles Lee Ray i jego narzeczona - wyszczerzył się dumny ze swojego porównania. Eze był fanem starych horrorów, a te o Chucky'm były jego ulubionymi.
W między czasie poszedł do przedpokoju, żeby powiesić kurtkę w szafie typu bogacz(Komandor). Eze nie tolerował bowiem wieszaków na korytarzu. Za bardzo przypominały mu o domu, gdzie kurtka ojca leżała zwykle na ziemi pod wieszakiem, bo pijany stary nie potrafił jej powiesić. Nie wspominają o tym, że pewnego razu po prostu zerwał uszko do wieszania pociągając za sobą cały wieszak i odrywając przy tym kawałek boazerii, którą potem zbił syna.
-Seksik możemy robić potem- usiadł obok Lilith i sięgnął po pada -Wiesz jakie to denerwujące, kiedy klienci o tym gadają, a ja za każdym razem muszę im mówić, że bez spoillerów? - objął ją ramieniem jednocześnie zamykając drugą ręką, w której trzymał pada.

Proszę bardzo jak dobrze zna swojego faceta, doskonale wie, co go bawi. Poza tym mają dość podobne poczucie humoru. Sama niejednokrotnie śmiała się pod nosem, słysząc ten tekst w studio. Pewnie gdyby poprosiła Eze żeby jej coś wydziarał to usłyszałaby to samo.
Zaśmiała się jedynie, różnica jest taka, że Lilith nie myślała obsesyjnie o ślubie. Przecież nie ma co się śpieszyć, prawda? Jest im dobrze tak jak jest teraz, gdyby jednak strzeliło coś do głowy Eze to pewnie przyjęłaby jego oświadczyny. W końcu pokochała go całym sercem, rzuciła wszystko i przeniosła się do Polski. A trzeba przyznać, że w Nowym Jorku miała o wiele lepsze perspektywy. Ile można żyć w związku na odległość?
Wiedziała, że Stachera nie toleruje pewnych rzeczy w domu. Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić jak bardzo musiał mieć ciężko... Na szczęście udało im się odnaleźć szczęście, uratował także swoją siostrę.
- Eze...Ty i ten Twój seksik. - zaśmiała się głośniej, no cóż, bawiło ją to mocno. - Po prostu ja nie wiem czy Ty na mnie jeszcze jakąś uwagę zwracasz... - zrobiła udawaną smutną minkę, komplementów nigdy za wiele.
- Wiem, moi też ciągle o tym mówią. W ogóle jaki teraz jest hype na dziarki w stylu Cyberpunka. - westchnęła, opierając głowę o jego ramię i ładując mu do ust tosta. - Zapomniałam! Mam coś dla Ciebie. - uśmiechnęła się do niego szeroko, po czym pocałowała chłopaka w policzek. Sięgnęła do małej torebki, którą wcześniej rzuciła na kanapę. Wyciągnęła z niej rzemyk na którym była czarna okrągła zawieszka z wytłoczonym wężem. - To dla Ciebie. Wąż wzmacnia siłę woli, rozwija intuicję i chroni przed nieszczęściami. - spojrzała na niego z uśmiechem, przecież zależy jej żeby chronić ukochanego.

Jeśli chodzi o śluby to Eze cholernie się tego obawiał. Widział jak może działać małżeństwo. Bał się, że jeśli stanie się mężem, to zostanie swoim ojcem. Przecież mama zawsze opowiadała, że przed ślubem ojciec był zupełnie inny. Starał się być inny, ale mimo wszystko obawiał się pewnych zmian.
-No co? - zapytał oburzonym tonem. Seksik przecież brzmiał lepiej niż seks! Tak jakoś przyjemniej -Oczywiście, że zwracam - odparł i pocałował ją w czoło -Przecież jesteś moją kobietą, którą kocham ponad życie - pochylił się żeby odłożyć pada na stolik i przytulił Lilith do siebie. To zawsze działało na niego kojąco. Do tego jej miękka, ciemna skóra i zapach kadzidełek we włosach. Nie było nic lepszego. Dla Eze to właśnie był azyl. Bezpieczeństwo, które mu ofiarowała.
-W końcu czekaliśmy na to 8 lat! - zaśmiał się i zmarszczył brwi, gdy mulatka się odsunęła -A co to za okazja? - przeniósł wzrok na amulet unosząc wyżej brew (pomimo tego, że były prawie niewidoczne to jednak były widoczne ok).
-A mogę na złotym łańcuszku? - chwycił zawieszkę i dokładnie jej się przyjrzał -Całkiem ładne, dziękuję - co innego miał powiedzieć? Nie wierzył w te jej całe czary, jednak nie chciał sprawić dziewczynie przykrości. Poza tym zawieszka była naprawdę klawa -Mam Ciebie - to mi wystarczy jako ochrona - pocałował ją krótko w usta głaszcząc krótko po policzku.

Tyle razy mu powtarzała, że nie jest jak jego ojciec. Nie ma nic wspólnego z tym potworem, przecież cudowny z niego człowiek. Jednak trudno mu się dziwić, w końcu nie miał zbyt dobrego przykładu. Poza tym trauma pozostaje na całe życie. Może kiedyś przyjdzie taki dzień, gdy oboje będą gotowi na ślub, a to samo do nich przyjdzie. Na razie nie miała zamiaru się z nim rozstawać, wywracać życia do góry nogami. Kocha tego łysola, cóż poradzi.
- Nic. - powiedziała i pokazała mu język. No tak, seksik brzmi o wiele lepiej niż normalna forma. - No ja mam nadzieję. - uśmiechnęła się lekko, kiedy pocałował ją w czoło. Wygięła kąciki w szerszym uśmieszku, gdy zobaczyła jak odkłada pada. Hehe, cel osiągnięty. Przytuliła się do niego mocniej, uwielbiała takie momenty. Zwyczajnie mogli się cieszyć wzajemną bliskością, zapach jego skóry sprawiał, że czuła cudowny spokój.
- Czasem słodziak z Ciebie Eze. - zaśmiała się. Ludzie zazwyczaj mają go za takiego typowego bad boya, a tutaj proszę bardzo jaki soft boi. - Ja Ciebie też kocham ponad życie. - dodała, przymykając na moment oczy. W studio nie mogli sobie na zbyt wiele czułości pozwolić, chociaż Lilith miała totalnie wyrąbane czy ktoś patrzy. Kiedy miała ochotę to podchodziła do chłopaka i sprzedawała mu jakiegoś buziaka albo przytulaska.
- Taak, wieeeem. - pokręciła głową rozbawiona, Ezechiel non stop mówił o Cyberpunku. W końcu zaczęła grać z nim! - Nie ma żadnej okazji. Tak po prostu zasłużyłeś na prezent. - gdyby zapomniał o jakimś ważnych dniu to raczej chodziłaby smutna albo struta.
- Cieszę się, że Ci się podoba. Jeśli chcesz to zmień rzemyk na złoty łańcuszek. - ten to ma hopla na punkcie złota chyba. Uśmiechnęła się łagodnie do niego, oddała krótki pocałunek, który według niej mógłby trwać nieco dłużej. Zgarnęła jego dłoń w swoją, gdy ją głaskał po policzku.

no. 1
Odkąd Zosia stała się szczęśliwą posiadaczką łóżka rozmiaru queen, w którym nie tylko mogła się wylegiwać, ale wreszcie, dzień w dzień, porządnie wyspać, budziła się z szerokim uśmiechem na ustach. Ten zaś rozszerzał się jeszcze bardziej, ilekroć uchylała drzwi i czuła dobiegające z kuchni zapachy. Doskonale zdawała sobie sprawę, że Ezechiel nie miał z nimi nic wspólnego: on przypaliłby nawet wodę w czajniku.
Wiedziała, że to Lilith po raz kolejny przesadnie go rozpieszcza, ale... Zośce naprawdę to odpowiadało. Potrzebowali tego. Gdyby lepiej to przemyślała, powiedziałaby nawet, że na to zasłużyli. Po całym tym koszmarze, który przeszli w dzieciństwie, dzień za dniem modląc się nie tylko o coś ciepłego do jedzenia, ale i spokojną noc, której nie zakłócą krzyki matki, łkanie przeplatane z wołaniem o pomoc i groźby płynące z ust ojca, zasługiwali na wszystko, co było im w stanie zaoferować to małe miasteczko.
Selkiewo polubiła od pierwszego wejrzenia. Poczuła na twarzy morską bryzę, zaciągnęła się zapachem świeżych gofrów i już wiedziała, że lada chwila zacznie nazywać to miejsce domem.
— Cześć — rzuciła, przekraczając próg kuchni. Ubrana w ulubioną piżamę (taką jasnoróżową, w kolorowe misie) i z kompletnym chaosem na głowie wyglądała jak ktoś, kto obudził się w jakiejś jaskini i dopiero dał radę odkopać się z gruzów. Jedno zerknięcie na zegar wystarczyło, żeby uświadomić sobie, że jest już dość późno i normalni ludzie podnieśli się z łóżek kilka godzin temu.
Zośkę trochę wryło w ziemię, kiedy zauważyła Lilith. Była przyzwyczajona do jej obecności i do tego, że Hys zawsze wygląda przepięknie, ale łososiowa sukienka, którą ubrała tego dnia, prezentowała się nad wyraz dobrze. Och, ileż Zosia by oddała, żeby wyglądać, jak Lilka!
— Mogliście mnie obudzić. Pomogłabym. — To powiedziawszy, odłożyła książkę — tę samą, którą czytała do samego rana, co mogło być powodem późnej pobudki — na wyspę kuchenną. Szybko zasłoniła usta, żeby ukryć potężne ziewnięcie. Rozleniwiło ją to małomiasteczkowe życie.

Może to wypierać, ale jest słodziakiem! Pod warunkiem, że tylko ona go tak nazywa, nikt inny. No bo Lilith może, prawda? Nawet wyglądowo niesamowicie do siebie pasowali, Hys ceni sobie oryginalność. Wiadomo, przy kumplach by do niego tak nie powiedziała, byłby biedny spalony.
Takie chwile mogłaby po prostu zamknąć w jakimś słoiczku i postawić na półce, żeby móc do tego wracać. Może gdyby jej ojciec w malutkim stopniu poczuł to, co ona to przestałby się wiecznie czepiać. Zresztą nawet nie miał okazji poznać Ezechiela, ciekawe byłoby to spotkanie.
- Gdybym chciała Cię urobić to byłabym jeszcze bardziej przekonująca. - mruknęła, patrząc na niego z cwanym uśmieszkiem na twarzy. Przesunęła wargami po szyi chłopaka, dotarła wyżej, żeby móc lekko przygryźć płatek jego ucha.
- Spokojnie, wiem, że Ty tylko klawe łańcuchy nosisz. - puściła do niego oczko, przecież to obowiązkowy element jego codziennego outfitu.
Chwyciła go lekko za brodę i złączyła ich wargi w pocałunku, nie zauważyła nawet, że Zosia się pojawiła w salonie. Słysząc przywitanie również przeniosła wzrok na dziewczynę.
- Nic się nie dzieje, ogarnęłam to sama. Jutro mi pomożesz z obiadem. - uśmiechnęła się do niej serdecznie. Nie miała pojęcia, że siostra ukochanego tak ją odbiera! Gdyby się dowiedziała to na pewno by jej to mocno schlebiało. Zresztą Lilka uważała, że Zocha jest śliczną dziewczyną. Czasem pożyczała jej ubrania, doradzała z makijażem, bardzo lubiła z nią spędzać czas.
- Eze, daj jej spokój, przecież ma prawo sobie odpocząć. - zaśmiała się, łysemu się odpalił mode STARSZY BRAT. - Co tam słychać Mała? Dziś na kolację tosty, mam nadzieję, że Ci pasuje. - odezwała się do Zosi, przenosząc dłoń na kolano Eze.

Zosia wywróciła oczami w reakcji na groźby brata.
— Jutro to sama się zwlekę z łóżka — zapewniła, sięgając po jedno z ułożonych w misce jabłek. Otarła je o górną część piżamy, zamiast myć, po czym ugryzła, nie spodziewając się, że owoc wypuści soki na jej brodę. Nie dość, że wstała późno, nawet się nie ubrała, to jeszcze uświniła kołnierzyk.
— Będę miała poranną zmianę — wyjaśniła, chwytając przewieszoną przez uchwyt do szafki ścierkę i starając się zetrzeć lepką plamę z niebieskiego misia wyszytego na piersi. — Obiecałam, że wymyślę jakiś fajny sposób na ułożenie wystawki. Uwierzycie, że właściciel myśli nad zamknięciem antykwariatu, bo ludzie już niczego tam nie kupują? A ja ostatnio znalazłam tam "Alicję w Krainie Czarów", w dodatku w bardzo starym wydaniu i po angielsku. — Oczy się Zośce rozświetliły, kiedy tylko o tym wspomniała. Uwielbiała tę pracę.
Wiedziała, że tak naprawdę nie musiałaby codziennie łazić do roboty, bo Ezechiel zarabiał tyle pieniędzy, że spokojnie dałby radę dawać siostrze kieszonkowe. Tylko że młoda Stachera potrzebowała czuć się chociaż połowicznie niezależna. Jeszcze kilka lat temu cieszyła się z pięciu złotych, które wygrzebałaby spod poduszek w kanapie, zanim dorwałby się do nich ojciec. Teraz miała trochę większe wymagania i w ciągu tych dwóch lat, odkąd zamieszkali w Selkiewie, stała się dumną posiadaczką prawie pięciuset książek. A jak wszyscy doskonale wiemy: książki kosztują.
— Chciałabym kiedyś mieć własny antykwariat — oświadczyła całkiem poważnie. Choć na co dzień mówiła raczej mało, to kiedy były poruszane tematy, które naprawdę ją interesowały, gęba jej się nie zamykała. Mogłaby całymi dniami opowiadać o wszystkim, co robi w pracy, co sprzedaje, o klientach (tych miłych i mniej miłych), o lekturach, które ostatnio przeczytała. Widać było, że kocha to życie, które wraz z bratem — i Lilką — udało im się zbudować.
— Jasne. — Skinęła głową w stronę Hys, bo tosty brzmiały pysznie. — Ale takie w jajku — poprosiła.