6.
outfit

Jakoś tak wyszło, że ostatnio spędzała większość czasu u Alana. Spotykali się częściej, Lijewska musiała przyznać, że cudowny z niego facet. Czy zapomniała o Kamilu? Nie, niestety... Pewnych rzeczy nie da się szybko wymazać z pamięci. Jednak nie chciała wiecznie tym żyć, a teraz mogła się skupić na kimś innym. Do tego mieli naprawdę wiele wspólnego, potrafi zrozumieć jej specyficzne poczucie humoru. Starała się zostawić przeszłość za sobą, żeby nie ominęło jej to, co dzieje się teraz.
Dziś została u Alana, miał wrócić z pracy wcześniej, a Celina akurat miała wolne. Postanowiła, że przygotuje coś dobrego na obiad i spędzą po prostu razem czas. Przy nim czuła spokój, brakowało czegoś takiego w życiu Lijewskiej. Jak wiadomo żyje intensywnie, ciężko za nią nadążyć. Jednak on sprawiał, że musiała lekko zwolnić, zdała sobie sprawę z tego jakie to przyjemne. Akurat przytulała się Luke'a, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. W sumie to nie wiedziała czy powinna otworzyć, czy udawać, że jej nie ma. W końcu zebrała się i otworzyła nieznajomej kobiecie.
- Pani w jakiej sprawie? - zapytała z uśmiechem na twarzy. Omiotła dyskretnie wzrokiem przybyszkę, przekrzywiając przy tym lekko głowę. Czorny nie wspominał, że kogokolwiek się dziś spodziewa.

@Riley Jurewicz

Była na tym zadupiu już od kilku tygodni, ale nadal nie potrafiła przestawić się na nowy tryb życia. Bo co to ma być - jeden kebab, jedna pizzeria i trzy czy cztery bary na krzyż. Równie dobrze starzy mogli oddać ją do zakonu. Bywała w Selkiewie już nie raz, ale dwutygodniowy wyjazd na wakacje to nie wygnanie na dłuższy czas, na które teraz była skazana. Nie wykluczała, że jeśli tak dalej pójdzie to dostanie pierdolca, albo spierdzieli stąd machając ręką na forsę rodziców.
Do kuzyna postanowiła wpaść z prostego powodu - Grim ostatnio jej się pochorował, a skoro Alan był weterynarzem, to postanowiła zapytać go, czy może nie spojrzałby na kota fachowym okiem. Może odchorowywał po prostu zmianę otoczenia, więc nie chciała za bardzo panikować i ciągać biedaka po klinikach, jeśli nie było takiej potrzeby.
Do klatki weszła bez problemów, bo akurat jakieś dzieciaki wychodziły na zewnątrz i trafiła na otwarte drzwi. Gdzieś w telefonie znalazła dokładny adres kuzyna i po chwili zadzwoniła do drzwi. Obstawiała, że, przysłowiowo, pocałuje klamkę, bo nawet nie wiedziała, czy Al jest w domu. Drzwi jednak otworzyła jej jakaś babeczka. Nie przypominała sobie, by wuj mówił coś o dziewczynie swojego syna, ale pewnie sam nie wszystko wiedział.
- Hello. Zastałam Alana? - zapytała, patrząc na kobietę z uniesioną pytająco brwią. Miała nadzieję, że jej wymowa nie jest tak tragiczna jak jeszcze kilka lat temu, i że nieznajoma ją zrozumie. Jednocześnie zaczęła grzebać po kieszeniach płaszcza w poszukiwaniu fajek.

@Celina Lijewska

Kiedyś również nienawidziła tego miejsca, ale wtedy miała naście lat i myślała, że świat do niej należy. W końcu przyzwyczaiła się do Selkiewa, przyjęła mentalność tego miasta. Zresztą nie jest tu aż tak źle! Zbudowała "w tej dziurze" całe swoje życie, chwilowo nie wyobrażała sobie przeprowadzki. No ale potrafiłaby zrozumieć Riley, dość mocno uderzyła w nią normalność.
Nie znała Alana zbyt dobrze więc nie wiedziała o istnieniu jakiejkolwiek kuzynki. Na razie dziewczyna wydawała jej się mocno podejrzana, kobieca intuicja się odezwała. Czyżby miał kogoś na boku? Zresztą czy powinna chcieć mieć go na wyłączność? Za dużo pytań w ciągu minuty. Zmierzyła jeszcze raz nieznajomą wzrokiem, wyglądała jakby miała zaledwie dwadzieścia lat. Czy Czorny jest naprawdę takim  typem człowieka? Jakoś ją to zabolało, po pierwsze poczuła się staro, a po drugie trochę się w niej zagotowało. Chryste, wychodziła z niej teraz typowa baba, która musi analizować wszystko.
- Alana? A w jakiej sprawie przychodzisz? - zapytała, parodiując jej uniesioną brew. Skrzyżowała ręce na piersiach, wpatrując się w dziewczynę. Coś w niej Lijewskiej nie pasowało, jeszcze do tego ten akcent jak Dżoana Krupa... Ugh, musi się szybko dowiedzieć, co z niej za jedna.

Dla Riley, która całe dotychczasowe życie spędziła w dużych miastach jak LA, NY czy Chicago, wygnanie na to zabite dechami zadupie było istną karą. I nie chodziło nawet o dostępność rozrywek, a o mentalność tutejszych ludzi. Jej rówieśnicy może i jeszcze nie byli tak ograniczeni, ale starsi mieszkańcy... Czuła się tu jak w jakimś innym wieku.
Nie była nawet świadoma rozterek, które targały stojącą przed nią kobietą. Nie miała pojęcia o życiu prywatnym kuzyna, ani o jego relacjach z tą kobietą, więc nawet nie pomyślała, że tamta bierze ją za jakąś sekretną kochankę Alana czy coś w tym stylu. Czorny najwidoczniej zapomniał wspomnieć swojej dziewczynie o przyjeździe kuzynki, więc sam był sobie winien wszelkich nieporozumień, które miały teraz wyniknąć z tego niedoinformowania.
- Take it easy honey - powiedziała, jak to miała w zwyczaju, widząc wrogą postawę kobiety. Czyżby coś im przerwała czy co? - No Alana. Przecież tu mieszka. Chciałam tylko zapytać, czy wpadnie do mnie wieczorem i spojrzy fachowo na mojego futrzaka - dodała, a jej brew uniosła się jeszcze wyżej. Czy ona naprawdę tak niewyraźnie mówiła?

@Celina Lijewska

Pewnie gdyby mieszkała w tak wielkich miastach to nie potrafiłaby zrozumieć mentalności Selkiewa. Jednak Celina jest po prostu przesiąknięta klimatem tego miejsca, nic na to nie poradzi. Może kiedyś będzie podróżować, w końcu nie spędzi reszty życia siedząc w przychodni. Szczególnie, że teraz ma z kim!
Ewidentnie jej nie pasowała, kobieca intuicja wzięła górę, a jak wiadomo nie raz bywa mylna. Musiała przyznać, że ładna z niej dziewczyna i to denerwowało ją jeszcze bardziej. No bo co ona ma takiego, czego Celina nie ma? Jakoś nie wpadła na to, że mogłaby być kuzynką Alana. Nie wspominał o swojej rodzinie, ale to może wina tego, że nie znają się zbyt długo.
Spojrzała na nią z wysoko uniesioną brwią, jeszcze te amerykańskie wtrącenia z specyficznym akcentem. W Lijewskiej powoli zaczynało się gotować, a to nie wróży nic dobrego niestety.
- Futrzaka? Serio? Tak to się teraz nazywa? Bo co? Jest weterynarzem to bawicie się w takie gierki? - prychnęła, rozjuszona. Nie wiedziała kogo rozszarpać, zostawiła otwarte drzwi i ruszyła do salonu, gdzie Luke patrzył na nią z przekrzywioną głową. - Może napijesz się kawy? Albo herbaty? - zapytała z udawanym uśmiechem.

Najpewniej po kilku następnych tygodniach, które przyjdzie Riley spędzić na tym krańcu świata, dziewczyna przyzwyczai się trochę do nowego trybu życia i wszystkiego, co jeszcze na nią w Selkiewie czekało. Póki co jednak pobyt w tej małej miejscowości naprawdę traktowała jak wygnanie. Była daleko od wszystkiego co znała, i co było jej bliskie czy miłe. I od swojego rodzeństwa, czego najbardziej żałowała.
Riley za to nie oceniała w żaden sposób stojącej przed nią kobiety. Nie znała jej, nie wiedziała kim w ogóle jest, i właściwie to co jej do tego, z kim spotyka się jej kuzyn? A niech sobie żyje jak chce, oby szczęśliwie czy jak to się mawiało. Widziała za to, jak tamta dziwnie się na nią patrzy, i nie miała pojęcia, o co może jej chodzić.
- Tak, futrzaka - powtórzyła wolniej i wyraźniej, bo kobieta to chyba miała jakieś problemy ze słuchem. - Jakie gierki? Ja się z nim w nic nie bawię. Może to tobą się bawi - powiedziała, a z podirytowania umknęło jej "z", przez co wypowiedź zabrzmiała nieco inaczej, niż Riley miała w zamiarze. Zmarszczyła brwi, gdy babka zostawiła ją po prostu w drzwiach i poszła w głąb mieszkania. Ruszyła za nią, bo słyszała, że tamta coś jeszcze mówi. I znów nie wiedziała, o co właściwie chodzi, bo najpierw to zabijała ją wzrokiem, a teraz proponuje coś do picia? Co to ma być? - Nie, dzięki. Alan wróci jakoś niedługo? - zapytała, bo jeśli odpowiedź byłaby negatywna, to od razu by się stąd zmyła. Nie wyobrażała sobie czekania na kuzyna z tą babą.
Gdy Luke ją zobaczył zamerdał ogonem. Podeszła do psa i pogłaskała go. Przez chwilę patrzył na nią urażony, bo chyba znów wyczuł od niej Grima, ale nie przestawał machać ogonem. I choć na ogół wolała koty, to jednak lubiła tę psinę.

Może przyjdzie taki dzień, kiedy Lijewska stwierdzi, że rzuca wszystko i wyruszy na zwiedzanie świata. Warto byłoby zacząć od wakacji, a nie chodzić po Google Maps jedynie... Co poradzi na to, że przesadza trochę z pracą? Szczególnie, kiedy się słyszy raz w tygodniu "bez pani, pani doktor to by się wszystko posypało". I jak tu powiedzieć, że bierze urlop i mają sobie sami radzić? Czasami chciałaby wrócić do czasów liceum, gdzie jej największym problemem był brak alkoholu na wypadzie z paczką oraz religijne kazania matki.
Podejrzliwość Celiny wzięła górę, no bo ładna dziewczyna, nie wspomniała, że jest jego kuzynką to miała mnóstwo wątpliwości. Nie uważała Alana za ten typ faceta, co się umawia z paroma na raz... ale coś nie grało.
- On MNĄ się bawi? - spojrzała na nią z kurwikami w oczach, bo tego gniewu nie da się inaczej opisać. Rozejrzała się po mieszkaniu, skoro się nią bawi to teraz Celina pozwoli sobie na zabawę. Zobaczyła poskładanego z lego BB-8, zrzuciła go na podłogę, także robot się rozsypał. - Ups, no popatrz, spadło sobie. - zrobiła niewinną minkę. - Nie wiem o której wróci, zresztą możesz poczekać na niego. - uśmiechnęła się pięknie do dziewczyny. Wyjęła z jednej z szafek butelkę czerwonego wina, dość szybko sobie poradziła z otwarciem, upiła spory łyk nie bawiąc się w kieliszki.
- Popatrz, jak on się bawi to ja mu się teraz zabawię. - wywaliła część jego rzeczy z szafy, do tego dorzuciła białe poduszki z kanapy i wylała na to wszystko część wina. - Coś ciekawego jeszcze mi o nim powiesz? - popatrzyła na Riley z miną typu - klik.

Podróże to było coś, co Riley uwielbiała prawie tak samo jak pisanie, i czego nigdy nie miała dosyć. Poznawanie nowych miejsc miało w sobie coś, co dziewczyna nie bardzo potrafiła nawet wyrazić słowami. Wspominanie niemal rocznej podróży po świecie z ojcem było jedną z jej rozrywek na tym wygnaniu. A myślenie o przymusowym pobycie w Selkiewie jak o kolejnej takiej przygodzie podnosiło ją ostatnio na duchu częściej niż cokolwiek innego.
Mina kobiety po usłyszeniu jej słów sugerowała, że albo coś poplątała w słownictwie, albo nieznajoma była skrajnie nawiedzona. Gdyby pomyślała trochę o przebiegu ich rozmowy może i znalazłaby to niedopowiedzenie, ale Riley zdarzało się najpierw mówić, potem myśleć.
- A skąd mam wiedzieć co wy tam sobie robicie? Wasze zabawy niespecjalnie mnie interesują - odpowiedziała, marszcząc brwi. Miała wrażenie, że ta rozmowa ma drugie dno, którego ona nie dostrzegała. Na rozbicie zabawki z klocków zareagowała jedynie uniesieniem brwi. Babka była do niej negatywnie nastawiona, a teraz na wspomnienie o Alanie zaczęła demolować to, co miała pod ręką... Gdyby nie Luke, to Riley obstawiałaby, że przypadkiem zamiast trafić do mieszkania kuzyna, to trafiła do jego mściwej byłej. - Chyba po prostu do niego potem zadzwonię - stwierdziła, obserwując poczynania nieznajomej. W sumie było w tym coś zabawnego, ale... stare nawyki kazały Riley spierdzielać z miejsca zbrodni.
- Tak. Nie miałam pojęcia, że mój kuzyn lubi tak narwane kobiety. Zawsze wydawał się taki spokojny... - powiedziała, zawieszając głos i patrząc z żalem na zmarnowane w tak bestialski sposób wino. Skoro już chciała zdemolować Alanowi mieszkanie, to mogła po prostu rozpruć poduszki i podrzeć ubrania, a nie marnować dobry trunek.

Trudno się dziwić Riley, Celina to dość intensywna osoba. Także określenie "nawiedzona" pasuje tutaj jak ulał, jednak chodziło o przejęzyczenie. Generalnie to opracowywała plan zemsty, w końcu pare godzin temu mówił jej przyjemne rzeczy, a teraz Lijewska została zmuszona do konfrontacji z jego kochanką.
- Oj, ja to jestem ciekawa, co takiego WY sobie robicie! Może opowiesz? Zamieniam się w słuch! - podniosła głos, używając najbardziej wysublimowanego rodzaju sarkazmu na jaki ją stać. Zastanawiała się czy powinna rozszarpać Czornego czy dziewczynę, która właśnie się w nią wpatrywała.
- A dzwoń sobie! - rzuciła jeszcze, upijając kolejny łyk prosto z butelki. Odbiło jej, naprawdę, dawno nikt jej nie doprowadził to takiej furii. Gdy usłyszała "kuzyn", dosłownie ją wryło. Miała ochotę zacząć się śmiać na cały głos, bardziej byłby to taki śmiech przez łzy.
- Alan jest Twoim kuzynem? - zapytała, wbijając wzrok w Riley. W głowie to nawet sobie przeliterowała, jak Lijewska się teraz z tego wygrzebie. - Kurwakurwakurwakurwa. - zaczęła mówić szybko pod nosem, przegarnęła jeszcze włosy. - Dobra, przepraszam Cię okropnie. Musisz mi z tym pomóc, zrobię co zechcesz tylko pomóż mi ogarnąć to, co zniszczyłam. - spojrzała błagalnie na dziewczynę, no halo, solidarność jajników. Odstawiła butelkę wina na blat w kuchni, podnosząc poduszki, które polała. Dywan też będzie musiała wyprać i poskładać szybko figurkę...

Riley też bywała impulsywna. W końcu nikt zrównoważony w akcie zemsty nie robi demolki na środku drogi, rozwalając auto swojego byłego pickupem matki. Fakt, została przez to wygnana na to zadupie, ale mina byłego, gdy zobaczył swój ukochany samochodzik jako wrak, była tego warta. Żeby jednak wyprowadzić Riley z równowagi potrzeba było czegoś mocniejszego. Przez lata użerania się z rodzicami zdołała opanować w jakimś stopniu te porywy emocji.
- Najczęściej to gadamy. A co niby mamy robić? - powiedziała, wzruszając ramionami. Nie miała pojęcia o co chodzi tej babie. Z kuzynem i tak widywała się raczej rzadko, więc daleko im było do zacieśniania więzi rodzinnych i wspólnych ploteczek czy czegoś bardziej rodzinnego.
- No chyba do psychicznego po transport dla ciebie - mruknęła pod nosem, patrząc na zniszczenia. Najwidoczniej przeciwieństwa naprawdę się przyciągały, skoro spokojny Alan lubił tak temperamentne kobiety. Musi mu doradzić, żeby kupił sobie pancerne meble. Najlepiej takie, które przetrwają nawet wybuch atomówki. Bo chyba ów kobieta miała podobną siłę rażenia.
- No przecież mówię - prychnęła, przewracając oczami. Chyba z jej wymową było dużo gorzej niż myślała. Gdy kobieta zaczęła sobie uświadamiać, że najwidoczniej zdemolowała chatę Alana bez większego powodu, Riley skupiła uwagę na psie kuzyna. Słysząc przeprosiny i prośbę, uniosła brwi i powoli podniosła się z kanapy. - A jak można pozbyć się plam z wina? - zapytała, spoglądając krytycznie na dywan. Nie raz zdarzyło jej się zdemolować przez domówkę mieszkanie, ale prawie nigdy nie musiała tego sama sprzątać. Do tego zatrudniali zawsze ludzi, wiec nie wiedziała, jakie mieszanki mogą na to pomóc. Nie żeby pomagała nieznajomej z chęci znalezienia przyjaciół. Po prostu wyglądało na to, że ze względu na Alana mogą się jeszcze nieraz spotkać, więc... Po co robić sobie wroga z przyszłej rodziny?