Jaga wracała ze sklepu objuczona ciężkimi torbami z zakupami. Wstąpiła po pracy na bazarek i wybrała od starego sprzedawcy trochę ziemniaków, kilka pęczków naci, bo ta jej na działce nie przetrwała tygodnia ulew, podczas gdy koper i szczypior miały się świetnie. Musi pomyśleć na przyszły rok może o jakiejś szklarni albo chociaż foliówce, to może i własne pomidory zaczęłaby hodować.
Pogrążona w warzywnych rozmyślaniach początkowo nie zwróciła uwagi, że zapadał już zmrok — jak to zimą, szybciej robiło się szaro i buro, a już zwłaszcza jak nie było śniegu, to było jakoś tak… smętnie.
W każdym razie otrzeźwienie przyszło w bardzo nieprzyjemny sposób — sama nie wiedziała, jak w ciemności go rozpoznała. Na ogół znajomym mówiła, że sama cierpi na kurzą ślepotę, ale ten chód jakoś był nie do pomylenia. Można by pomyśleć, że miała radar na jakąś substancje w jego wąsie.
Nie bardzo miała, gdzie skręcić, zwłaszcza, że do domu zostało jej raptem kilkaset metrów, a każde odchylenie sprawiało, że musiałaby nadrobić co najmniej drugie tyle.
Jaga nie bała się duchów, miała szacunek do wierzeń, nawet tych najstraszniejszych. Jedno co ją przerażało na tym świecie najbardziej, to był Jarema Niewieś. Dziewczyna sama nie wiedziała czemu, ale akurat on sprawiał, że miała dreszcze i to nie te z rodzaju rozkosznych. Nie była dla niego niemiła, po prostu starała się udawać, że nie mówi do niej. Zdarzało jej się uciekać na drugą stronę ulicy albo spuszczać głowę i iść za kimś wyższym.
Nigdy krzywdy jej nie zrobił, ale zawsze nabijał się z niej w tak okrutny sposób, że po prostu z czasem zaczęła myśleć, że może ją napadnie, albo i co innego. Dlatego na wszelki wypadek trzymała się od niego z daleka.
I może i by ostatecznie nadrobiła te metry i poszła naokoło, gdyby nie pech — Jedna z toreb z warzywami naciągnęła się, a nim Jaga zdążyła podtrzymać ją od dołu, ta pękła, w rezultacie czego wszystkie warzywa rozsypały się po chodniku. Dziewczyna używała toreb bio-degradowalnych, ale nie sądziła, że te ulegną rozkładowi, zanim zdąży dojść do domu,


@Jarema Niewieś

2
outfit

Na Morskiej zawsze udawało się coś dorwać. Czy to komuś z parterowego balkonu zajumać, czy jakiemuś bezdomnemu koc ukraść. Było co robić, a że była zima to wcześniej robiło się ciemno, więc Jarema miał więcej możliwości. Pod osłoną nocy przemykał po osiedlu w poszukiwaniu Zaginionej Arki. Ostatni udało mu się obejrzeć taki film na VHS. W końcu dostał telewizor od Feliksa!
Jako, że dopiero na łowy przyszedł, to nic jeszcze zajumać nie zdołał. Dojrzał jednak coś o wiele lepszego! Przepiękną Jagę, w której od dawna się kochał, a która z jakiegoś powodu się go bała. Rozumiał jej strach - przecież był super gangsterem! Nigdy jednak nie skrzywdziłby kobiety! Nigdy, przenigdy!
W tym samym momencie, jak jej reklamówka uległa rozpadowi ruszył w jej stronę żwawym, złodziejskim truchtem.
-Nic się nie bój! Ja pomogę Pięknej Pani! - krzyknął na pól osiedla, żeby na pewno go usłyszała -Tylko nie uciekaj, proszę - wyrzucił z siebie zadyszany, kiedy już dobiegł. Jakoś dziwnym trafem, jak chciał do niej zagadać albo zaprosić na spotkanie intymne i romantyczne to dziewczyna gdzieś znikała.
Rzecz jasna zaczął pomagać jej zbierać warzywa. Nawet jednego pomidorka schował niepostrzeżenie do kieszeni swojego markowego dresu. Ukradł go kiedyś z Uzdrowiska. Dres. Nie pomidora.

Gdyby Jaga wiedziała, że to, co chłopak robi to ze szczerego uczucia, to może i by inaczej traktowała Jaremę, ale ona szczerze była przekonana, że jeśli nie jest on psycholem, to ma ku temu wszelkie predyspozycje!
Może ktoś inny wziąłby bukiet róż znaleziony pod jej drzwiami za romantyczny gest. Ba! Może nawet sama Jaga by tak sądziła, gdyby nie to, że do bukietu przyczepiona była wstęga z napisem: “Spoczywaj w pokoju.”. Jaga widziała Jaremę, który wychodził z jej klatki kilka chwil wcześniej, więc nie miała wątpliwości, że to on zostawił kwiaty, które musiały stanowić jakąś zawaloną groźbę! Innym znów razem uparł się, żeby przeprowadzić ją przez jezdnię, chociaż tego nie potrzebowała. Faktycznie chodziła wtedy z ręką w temblaku, ale nogi miała całkiem sprawne!
Ten facet doprowadzał ją do przerażenia, szybciej niż zakochiwano się w telenowelach.
- Nie trzeba! - Krzyknęła równie głośno, jak on, gdy jeszcze był daleko. Ale na nic to wszystko. Był już koło niej i zbierał z nią zakupy, a ona się zastanawiała, czy to będzie noc, kiedy zginie z rąk szaleńca? No i nie uciekła, bo kurcze… to była groźba, prawda? Jeśli spróbuje uciec, to będzie ją gonił?
Omiotła wzrokiem rozrzucone zakupy. Jednak szkoda tak to wszystko porzucić, więc po prostu przyspieszyła zbieranie. Trochę upchała do drugiej torby, a co twardsze to do kieszeni płaszcza.
Spięta była, ale starała się tego nie okazywać. Podobno jak się psu okaże strach, to zaatakuje. Może Jarema też taki dziki był?
- Ja ten… Dziękuję. Dalej sobie poradzę. - Powiedziała, co było oczywistym kłamstwem, bo rąk, toreb i kieszeni miała za mało, nawet, jak próbowała powciskać coś jeszcze. Ale może sobie pójdzie? No bo jak jej pomoże, to głupio go tak odprawić, a do mieszkania strach zaprosić. Upadł długi ogórek, którego usiłowała wcisnąć między dwa jabłka, zupełnie nie zdając sobie sprawy z fallicznego kształtu.
- A kto tu tak hałasuje pod moim oknem? - Stara Trzebielowa wyjeżdżała przez balkon, trzymając w ręku małą latareczkę i świecąc wprost po ich twarzach. - Ludzie próbują spać o tej porze!
Jaga była pewna, że nie spała, tylko czatowała w oknie od dłużej chwili, aż coś ciekawego się wydarzy. Już będzie kolejny temat do plotek.
- O masz ci los. Wiedźma i cygan jaki! Pod moim schadzki sobie urządzają! Zbereźnicy cholerni! Już ja wiem, po co ci ten ogórek! - Pogroziła im palcem, wychylając się przez barierkę.
Jaga skuliła się nieco i szybko zebrała tylko to, co mogła unieść. Wyprostowała się i wyminęła Jaremę, rzucając krótkie - Dzięki.
Resztę niech rozdziobią ptaki, czy coś. Wszystko jedno. Miała ochotę się popłakać.
Ale wtedy coś w nią wstąpiło. Trzebielowa musiała wyjść z balkonu i dreptać w stronę okna po drugiej stronie, żeby upewnić się, że Jaga naprawdę idzie do domu. Wtedy Jaga, kuszona najwyraźniej przez diabła, wzięła jednego z trzymanych pomidorów i z całej siły cisnęło w okno starej plotkary.

Jarema miał dziwne podejście do życia. Kwiaty, to kwiaty. To nic, że były z cmentarza. Liczyły się dobre chęci! No i wiązanka była naprawdę piękna. Zostawiłby jej też swój numer, ale każdy wie, że Jarema telefonu nie posiada. Z resztą, nawet jakby posiadał to pewnie nie miałby za co z niego dzwonić. Pewnie jakby Jaga dała mu szansę, to udałoby mu się skombinować kasę na kartę do telefonu. "Skombinować" znaczyło ukraść. Tylko z tym był ciężko, bo teraz drukowali doładowania z terminala. Jarema nawet nie wiedział do czego jeszcze terminal może służyć, bo karty też nie posiadał. Jak komuś ukradł portfel to używał jej do skrobania szyb w kamperze i innych zajęć, do który mogła się przydać. Do krojenia parówek na przykład.
-Nie ma za co. Pięknej Pani zawsze chętnie pomogę - uśmiechnął się szeroko. Kiedy zauważył kształt, który jawnie wyglądał jak penis to zaśmiał się głośno. Żarty z siusiaków to były jego ulubione żarty. Czy Jaga musiała być aż tak idealna?
Gdy jakaś kobieta zaczęła wyzywać z okna to Jarema od razu przygotował się do ucieczki. Kiedy jednak zrozumiał, o co babci chodzi to pokazał jej środkowy palec.
-Wal się głupia babo! - krzyknął na nią wymachując pięścią, jakby chciał zagrozić.
A potem zauważył jak pomidor ląduję w jej oknie. Przeniósł wzrok na Jagę wpatrując się w nią typowymi heart eye's. Czy ona mogła być jeszcze idealniejsza? Sam chwycił kilka warzyw, które leżały na chodniku. Rzucił papryką w okno kobiety.
-Amunicja dla pięknej Pani? - wyszczerzył się podając jej warzywa.

Początkowo chciała zbesztać Jaremę za to, że tak się odzywa do sąsiadki. Gesty nieprzystające pokazuje, ale zrozumiała, że w zasadzie to ma gdzieś tę babę, która i tak 6 razy w tygodniu wzywała policję na każdego z mieszkańców bloku. I sama nie wiedziała też, czym się kierowała, gdy łapała w dłoń pomidora, który czerwoną miazgą po chwili spływał po szybie. Tak szybko, jak się podekscytowała swoją czynnością, tak szybko przestraszyła się, że jednak szkło rozbryźnie się. Ale nawet papryka rzucona przez Jaremę nie narobiła szkód i mogła się tylko z tego cieszyć.
Ale już staruszce ani trochę nie było do śmiechu, bo nie doczekawszy się ich po drugiej stronie, zaczęła wracać skąd przyszła, akurat w momencie, gdy Jaga złapała pęk szczypioru.
- Wandale! Zgłoszę ja was na milicję! - Otworzyła okno, akurat w momencie, gdy zielone źdźbła o kilka centymetrów raptem minęły jej natapirowaną czuprynę w kolorze gołębiego siwego.
Co prawda, żeby zadzwonić, musiała pójść do telefonu stacjonarnego w dużym pokoju, ale akurat, kiedy dzwoniła ze zgłoszeniem, to dostawała motorka w tyłku i w zasadzie Jaga tylko kilka chwil. Zerknęła niepewnie na Jaremę. Ostatecznie pomógł jej, podał nawet ten nieszczęsny szczypior.
- Chodź. Zanim przyjedzie policja. - A prawda była taka, że zawsze mogli wydzwonić Jurka, który w tym samym bloku mieszka. - Chyba, że wolisz zwiewać w swoje ścieżki. - Zebrała tyle z zakupów, ile mogła i tylko zerkając przez ramię na Jaremę, ruszyła w stronę bloku. Czy poszedł za nią, czy skorzystał z sobie tylko znanych ścieżek, to już zależało od niego.

Jarema bawił się świetnie. Czy było coś lepszego niż wojna na jedzenie? I to taka, za która nie płaci się własnym jedzeniem? Jasne, trochę szkoda tego jedzonka, ale to tylko warzywa. Jakby to była kiełbasa to Niewieś nigdy by jej nie rzucił.
Kiedy tylko usłyszał groźby policją to znieruchomiał. Momentalnie obrócił się wokół własnej osi, żeby sprawdzić czy nie ma nigdzie niebieskich na horyzoncie. Mniej więcej ogarniał ile czasu zajmie policji dojechanie tutaj, ale nie wiedział czy kto inny po nich nie zadzwonił.
-Tak? - krzyknął do kobiety -Ja To Cię zgłoszę... - nie miał pojęcia gdzie -...gdzieś Cię zgłoszę! - pokazał jej raz jeszcze środkowy palec. Niech stara raszpla wie gdzie jej miejsce!
W pierwszej chwili nie zorientował się, że Jaga zaczęła uciekać. Dotarło to do niego jak już była całkiem spory kawałek dalej.
-Czekaj Piękna! Idę z Tobą! - pobiegł za nią niczym Struś Pędziwiatr. Kiedy był już blisko to wziął od dziewczyny zakupy uśmiechając się szeroko -Pomogę Ci! - powiedział dumnie wypinając pierś. Jaremka to był dobry chłopak i zawsze był chętny do pomocy, jeśli w grę wchodziła atrakcyjna kobieta. A ta dla niego była najatrakcyjniejsza na całym świecie.
-Byłaś jak Tommy Lee Jones w Ściganym! - puścił rudowłosej oczko.

Kto by pomyślał, że z Jaremy taki obrońca kiełbas! Prawie jak wegetarianin, tylko, że najpewniej na talerzu nie tylko zjadłby i mięsko i ziemniaczki, ale także cały sosik. Niby zero waste, a jednak Jaga z przyjemnością zauważyła, że i on ma radochę z obrzucania starej raszpli warzywami. Co prawda, kiedy usłyszał o policji, zatrzymał się, jak sarna w świetle reflektorów, ale zaraz powrócił zniszczyć rzekomą maskę samochodu.
No i uciekli. Razem.
Coś, co dla Jagi wydawało się jeszcze chwilę temu przedziwnym zrządzeniem losu, teraz w zasadzie było swoistą przygodą. Była jak król tygrysów, co właśnie nie dość, że odgonił kłusownika, to jeszcze oswoił dzikiego kota. Bo Jarema na swój sposób był cholernie dziki. Szajbus no. Ale z drugiej strony, czy ona była normalna?
No teraz już nie miała wyjścia. I w zasadzie… w tym jej krótko-długim, samotnym żyćku, to nikt nigdy nie był dla niej tak miły. Nie nazywał jej piękną. Nie prawił tylu komplementów.
- Dzięki. - Rzuciła, chociaż jego słowa wybrzmiały znajomo. W pierwszej chwili nie wiedziała skąd, ale zaraz dorzuciła. - A ty jak bullterier i wściekły byk - Odpowiedziała i mając teraz wolną dłoń, wygrzebała z kieszeni płaszcza klucze do mieszkania. A potem z jej ust padły słowa, których nie spodziewała się wypowiedzieć w jego stronę.
- Wejdziesz na herbatę? - Nie miała na myśli nic zdrożnego. Ot — pomógł jej i z zakupami i zaszczepił w niej pewną odwagę, żeby nie dać się tak przy kimś poniżać. - Jaga jestem. - Chyba nawet mógł znać jej imię, ale nigdy oficjalnie się sobie nie przedstawili.

Jarema był typem człowieka, który sosik jeszcze chlebkiem wyjada. Szczególnie jeśli chlebek w restauracji był za darmo. Kiedyś Feliks go wziął do knajpy. Kiedy Niewieś dowiedział się, że chleb jest za darmo to zjadł cały. Nawet trochę skitrał dla Alabamy! A jak się dowiedział, że może tak całkiem legalnie zabrać ze sobą cukier! Narody klękajcie - jeden z najlepszych dni w jego życiu.
-E tam wściekły! - machnął ręką, że niby od niechcenia -Ale serio? Jak byk? - dopytał się szybko. Przecież musiał się upewnić czy naprawdę to usłyszał, czy to tylko jego wyobraźnia mu podpowiadała komplementy ze strony Jagi.
-Ja... - zatkało go totalnie. Takiego obrotu spraw to się nie spodziewał! Jakby się spodziewał to by założył swój najwyjściowszy dres -Jarema - odparł patrząc na nią niedowierzaniem -Pewnie. Na herbatkę zawsze - zaśmiał się trochę nerwowo -Prowadź zatem!

/zt x 2