@Bartek Gajdzis
stylówka + czarny płaszcz, bo zimno

Gabriel doskonale wiedział, że Bartek niekoniecznie chciałby, żeby ktokolwiek ich obserwował na Nocy z Selkie i dlatego wybrał miejsce, w którym raczej nie powinno być dużo ludzi. Być może kiedyś dojrzeją obaj do takiego momentu, że nie będzie im robiło różnicy czy ktoś ich widział czy nie, ale w dzisiejszych czasach, zwłaszcza w Polsce, bycie gejem niekoniecznie było mile widziane. Sporo osób wiedziało o studniówce, siłą rzeczy, zwłaszcza jeśli chodzi o uczniów czy nauczycieli, także Janowski był świadomy tego, że zapewne wiele osób słyszało o jego jakże widowiskowym coming oucie. Z drugiej strony jednak - to, że ktoś słyszał o samym wydarzeniu, to niekoniecznie znaczyło, że utożsamiał je z konkretnymi osobami i mógł po prostu nie wiedzieć jak wyglądali. No ale takie gdybanie na razie niestety niewiele dawało, bo homofobii wciąż było sporo w tym kraju, a mimo tego, że Selkiewo do wsi zabitych dechami nie należało, to jednak sama społeczność była dość zamknięta. Wybór miejsca na spędzenie kilku miłych chwil z Bartkiem, gdzie nikt nie będzie się na nich gapił i im przeszkadzał, był więc dla Gabriela priorytetem jeśli chodzi o dzisiejsze wyjście.
Zdawał sobie sprawę z tego, że Bartek niekoniecznie życzyłby sobie pojawienie się u boku Janowskiego - bo wtedy ciężko, żeby ich przybycie umknęło komukolwiek - postanowił, że na Nocy z Selkie pojawiają się oddzielnie. Ustalił to oczywiście z Gajdzisem, żeby nie było żadnych spin już na samym starcie. Czekał na niego przy jakiejś opuszczonej łódce na brzegu, skąd mieli dość dobry widok na wodę, a w sumie to było dla Gabriela najbardziej istotne jeśli chodziło o to wydarzenie. Usiadł sobie wewnątrz łódki na jednej z desek, upewniając się wcześniej, że nie pobrudzi sobie spodni - nie po to się ładnie ubierał na randkę z Bartkiem, żeby zaraz wyglądać jak fleja; gdy już się wygodnie umościł wysłał Barkowi swoją lokalizację i napisał, że "jakby co, to czeka". No i pozostawało mu tylko czekać na pojawienie się chłopaka, w międzyczasie gapiąc się w morze i wypatrując fok.

The member 'Gabriel Janowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 5

03.
+ jakiś szalik

Pojawił się punktualnie, choć wskazane przez Gabriela miejsce było trochę dalej niż się tego spodziewał. Na szczęście posiadał tzw. gay walk, który umożliwiał mu chodzenie w zawrotnie szybkim tempie. Umiejętność bardzo przydatna podczas wymijania podejrzanych grupek chłopaków oraz podczas ucieczki przed prześladowcami np. Gabrysiem parę lat temu. Nie pomachał mu ani nic, dłonie kurczowo trzymając w kieszeniach. Kiedy jednak podszedł już do łódki, uśmiechnął się lekko. - Przepraszam, wolne? Czy czekasz na kogoś? - zapytał takim tonem, jakby faktycznie go nie znał. - Słyszałem, że niezły z niego buc, lepiej spędź czas ze mną - dodał, śmiejąc się pod nosem, a następnie wszedł niepewnie na łódź. Tam szybko odnalazł się w ramionach Jankowskiego. Chwilkę wcześniej wykonał standardowe oględziny okolicy, ale był prawie pewien, że nikogo w pobliżu nie było. Przytulił się więc mocno do chłopaka i pocałował go lekko. Przy okazji lekko zaciągnął się jego zapachem, bo jak zwykle pachniał przecudnie. Miał ochotę się w niego wgryźć przez to, ale na takie rzeczy to pozwoliłby sobie jedynie w miejscu całkowicie bezpiecznym oraz prywatnym. - Zacząłem już zapuszczać włosy - poinformował z lekką ekscytacją. Jednocześnie oderwał się od niego i usiadł gdzieś w pobliżu. Wyglądał dzisiaj pogodnie, więc musiał mieć wyjątkowo dobry humorek, bo przeważnie jego mina była jednak zblazowana. - Nie widać niby, ale ja już czuję ten dyskomfort - roześmiał się. Wiadomo, że w parę dni mu nie urosną, ale był już ciekaw efektów swojego eksperymentu. - Co tam Misiek? - zainteresował się, bo choć pisali ze sobą całe dnie, to i tak nie szkodziło mu zapytać.

to ujmijmy, że po zadanku od MG

No tak, miejscówka była trochę dalej, bo też Gabriel się starał, by była w pewien sposób oddalona od innych miejsc na tym wydarzeniu - wiedział, że Bartek boi się, że mogą oberwać po mordzie, bo są gejami i nie zawsze było to mile widziane. Jeśli chodzi o Gabrysia, to on chyba nieco mniej się tego obawiał, ale głównie dlatego, że znał z autopsji takich homofobów, co to tylko mocni są w gębie a w rzeczywistości nic ci nie zrobią, bo tylko krzyczeć potrafią. No i inna sprawa, że jeszcze rok temu to Gabryś był do bójki pierwszy, więc gdyby było trzeba bronić honoru swojego chłopaka, to na pewno poszedłby obić jakąś homofobiczną mordę Sebixa. Nie słyszał kroków, pewnie za bardzo skupiony na swoim telefonie, więc z zamyślenia wyrwał go dopiero głos Gajdzisa. Podniósł głowę i spojrzał na chłopaka rozbawiony; w sumie ta słowna gierka na początek poprawiła mu humor. - Czekam na swojego chłopaka, ale... chłopak nie ściana, da się przesunąć. Siadaj - parsknął krótko i przytulił go do siebie, bardzo chętnie korzystając z tej chwili bliskości. Od razu mu się zrobiło cieplej, więc jak widać Bartek miał również właściwości ogrzewające: a to się przydawało, zwłaszcza w zimie! Skradł mu krótki pocałunek, na moment nawet łapiąc go za podbródek i spojrzał mu w oczy z szerokim uśmiechem na ustach. Jego bliskość zawsze poprawiała humor i ratowała od wszelkich zmartwień. - Już się nie mogę doczekać efektów - zaśmiał się, nie mogąc się powstrzymać i przeczesał palcami włosy Bartka, przyglądając mu się z radosnymi kurwikami w oczach. Uwielbiał tego wariata, no cóż miał poradzić. - Co u mnie...? Hm. W sumie po staremu. No, poza jednym, czekaj - powrócił wzrokiem do swojego telefon, wszedł w galerię i podsunął ekran Bartkowi; na zdjęciu (a właściwie na serii zdjęć) znajdował się niewielki, słodki kociak, liżący się po łapce. - Przypałętał się do mnie i tak... no, nie bardzo wiem co z nim zrobić. Na razie zatrzymałem, ale... nie wiem. - wzruszył lekko ramionami. - Myślałem, żeby go oddać do schroniska, może mu znajdą jakiś dobry dom... ale z drugiej strony, zobacz, jaki jest słodki... Prawie jak ty! Jak mam go oddać? - westchnął ciężko. Trudny wybór, serio! Gabriel i jego życiowe rozterki.

@Bartek Gajdzis

The member 'Gabriel Janowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 1

- Twój chłopak ma nadzieję, że nie mówisz tak innym, bo inaczej będzie musiał Cię utopić - posłał mu złośliwy uśmiech, ale mówił zupełnie serio. Teraz się wygłupiali i tak dalej, ale gdyby tylko spróbowałby tak powiedzieć do jakiegoś innego typa... no lepiej żeby nie poznał gniewu zazdrosnego Gajdzisa. Na szczęście dzisiaj nie było miejsca na takie bzdety. Zamiast tego przytulaski, całuski i wholesomeness. Lubił taki nastrój między nimi, ale też nie potrafił go przyjmować w nadmiarze. Zawsze była pora na milczenie w swoim towarzystwie, albo właśnie okazywanie sobie czułości i gadanie ile tchu w płucach. Jak wszystko w jego życiu - relacja z Gabrysiem również musiała znać swój balans.
- Tylko sobie nie myśl, że będziesz mógł mnie za nie ciągnąć - uniósł wysoko brew. Teoretycznie jeszcze nie mieli okazji do robienia rzeczy, które wymagałyby od Janowskiego ciągnięcia go za włosy, ale wolał uprzedzić fakty.
- Ojeju, ale kruszynka - nawet jemu serce zmiękło na widok małego futrzaka. Lubił zwierzęta i swego czasu zastanawiał się nawet nad weterynarią, ale w głębi duszy wiedział, że nie było to jego prawdziwe powołanie. - Awww - przygryzł wargę na jego komplement. Był dzisiaj łasy na takie sztampowe teksty, więc nawet nie powiedział nic złośliwego, tak jak to miał w zwyczaju. - Zostaw go, serio, jest cudny - przyjrzał się raz jeszcze kociakowi i oczami wyobraźni widział już jak mieszkają we trójkę - on, Gabriel i mały wąsatek. Westchnął aż cicho, ale smucąc się tylko krótką chwilę. - Jak go nazwałeś? - zainteresował się, bo sam na bank dałby mu już jakieś imię i nie wierzył, że inni nie postąpiliby tak samo.

Uśmiechnął się z jakąś mroczną satysfakcją, słysząc i widząc reakcję swojego chłopaka na swoje wcześniejsze słowa. Cóż, nie ukrywał specjalnie, że powiedział to wszystko z premedytacją - chciał troszeczkę sprowokować Bartka i zobaczyć chociaż promyk zazdrości w jego oczach. Nie mógł nic na to poradzić, że w tym momencie właśnie to wydawało mu się sprawą priorytetową. - Ani mi w głowie inni, mój chłopak skutecznie potrafi skupić na sobie całą moją uwagę - mrugnął do niego rozbawiony i objął go za ramiona, przyciągając tym samym do siebie nieco bardziej. Przy okazji chciał trochę ogrzać i siebie i jego, bo jednak temperatury panujące na zewnątrz w zimie, zwłaszcza w tych szerokościach geograficznych do najciekawszych nie należały. Obejrzał się dookoła dla pewności, czy przypadkiem nikt nie idzie, ale póki co to byli sami w tych okolicach i nie zanosiło się, żeby ktoś zamierzał im zaraz przylać. - Ej, ale ciągnięcie za włosy może być całkiem przyjemne... - mruknął ze zbolałą miną, przysuwając swoje usta nieco bardziej do ucha chłopaka i nawet musnął lekko jego płatek, ot tak, nieco wykraczając poza ich zwykłe "przytulaski". Zachichotał chwilę później, szybko powracając myślami do swojego telefonu i zdjęcia kotka, które wciąż widniało na ekranie. - Obiecaj, że nie będziesz się śmiał - poprosił cicho, gdy Bartek zapragnął poznać imię słodziaka. Zagryzł na chwilę wargę, chowając telefon do kieszeni kurtki i odpowiedział chwilę później, próbując ukryć wpływający na twarz i rosnący coraz bardziej uśmiech. - Nazwałem go Monte. Bo wiesz, bo on niby jest czarny, ale ma taką białą plamkę na pyszczku i... no. Właśnie. - podrapał się policzku, trochę zakłopotany.

@Bartek Gajdzis

The member 'Gabriel Janowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 4

Wzbudzenie zazdrości w Bartku nie było wcale trudną sprawą. Gorzej było to potem odkręcić i lepiej, aby Gabriel nigdy się o tym nie przekonał. Na razie byli jeszcze na bezpiecznych gruntach. Gajdzis nie wyczuwał obecności żadnego konkurenta, a te ich wygłupy to, jak sama nazwa wskazuje, tylko wygłupy.
- No to fajny musi być - mruknął tylko, pozwalając mu się przyciągnąć. Przez kurtki było to średnio wygodne, ale i tak się w niego wtulił, zadowolony ze samej bliskości. Sam poczuł chwilowe bezpieczeństwo, dlatego tez pozwolił sobie na moment zapomnienia. Zdarzało się rzadko, więc lepiej żeby Gabryś korzystał. - No nie wiem... możemy spróbować, ale jak będzie niefajnie, to nici z ciągnięcia - odparł, a chwilę po tym wzdrygnął się, bo od tego muśnięcia ucha ciarki przeszły przez całe jego ciało. Był wrażliwy na wszelaki dotyk, więc często podskakiwał, kiedy Gabriel inicjował jakieś cimcirimci.
- Nie obiecuję, ale dawaj - zaśmiał się i tak lekko się obrócił, aby móc na niego spojrzeć. Imię wcale nie było kompromitujące, zwłaszcza, że miał dla niego solidne wyjaśnienie! Przytaknął więc ze zrozumieniem. - Pasuje, nom. Już się bałem, że nazwałeś go Bartek - roześmiał się głośno, bo to by było serio głupie i pewnie zrobiłoby mu się przykro. Nie dlatego, że uważał zwierzęta za gorsze, a dlatego, że nie chciał być jednym z dwóch albo co gorsza, tym drugim. W życiu Gabriela było miejsce tylko na jednego Bartosza i był nim on. - Co na to rodzice? - zainteresował się, bo jakby nie było, to też mieli prawo głosu w całej sprawie.

Gabriel chętnie wykorzystywał momenty zapomnienia Bartka, owszem, ale nigdy nie wykorzystałby czegoś takiego chcąc się do niego bardziej zbliżyć. Od jakiegoś czasu Janowski zastanawiał się jak doprowadzić do większej bliskości poza nimi, próbował wyobrazić sobie rozmowę z Bartkiem na ten temat, ale nie bardzo wiedział jak miałoby to wyglądać. Lepiej o tym wcześniej pogadać, czy może Bartek wolałby raczej, żeby to wszystko wydarzyło się bardziej spontanicznie...? Gabriel doskonale wiedział, że takie planowanie i ustalenia sobie, że "wtedy i wtedy będziemy się kochać" nie ma sensu; przypuszczał, że wygląda to tak samo u gejów, jak i u heteryków, a jakieś tam doświadczenie z seksem z dziewczynami miał. No i średnio sobie wyobrażał, że mieliby się tak bezceremonialnie umawiać na jakiś termin, bo dla niego było to kompletnie bez sensu. Nie wiedział jednak jeszcze jak podejść do tematu i jak choćby wypytać Bartka, czy miałby ochotę, czy chce się jeszcze wstrzymać, więc tak się z tym nosił póki co i próbował hamować swoje żądze. I nie, nie wyładowywał ich z nikim innym, ewentualnie jedynie sam sobie pomagał przed zaśnięciem. Był grzeczny i wierny, a inni chłopcy naprawdę nie byli mu w głowie.
- Jak będzie niefajnie to nici z ciągania - potwierdził dokładnie tymi słowami co chłopak, po czym uśmiechnął się wesoło do Bartka i potarł dłonią o jego ramię, chyba trochę próbując go przy okazji ogrzać. - Nie nazwałbym kota Bartek, no co ty. Myślisz, że potrzeba mi dwóch Bartków w życiu? - popatrzył na niego rozbawiony, powstrzymując parsknięcie śmiechem i ponownie skradł mu krótkiego całusa, przytrzymując lekko podbródek chłopaka, żeby mu przypadkiem nie uciekł. - A rodzice... no, powiedzieli, że jeśli będę chciał go zatrzymać, to mam się nim zajmować. Nie zdziwili mnie, no, przecież nie każę im się zajmować moim kotem - wzruszył ramionami, krzywiąc się lekko. - A jak się będę wyprowadzać to, logiczne, mam go zabrać ze sobą. I w sumie tyle. I... no, nie wiem, chyba faktycznie go zatrzymam. Jest za słodki, żeby go oddać do schroniska.

@Bartek Gajdzis

The member 'Gabriel Janowski' has done the following action : Rzut kością

---

'K6' : 3

Z jednej strony był świadom, że planowanie czegokolwiek było nie na miejscu, bo zabijało nastrój i no.... co jeśli któryś niemiałby wtedy wcale ochoty? Niestety posiadał tak spiętą naturę, że niespodzianki przeważnie wyprowadzały go z równowagi, więc jakby teraz mu Gabriel wyskoczył z czymś takim, to pewnie skończyłoby się żenująco. Najlepiej by było, gdyby oboje wiedzieli, że to zrobią, ale nie musieli tego potwierdzać i mówić wprost. Niestety nie mieli chyba jeszcze takiego dobrego połączenia albo za bardzo się stresowali. Czasem wydawało mu się, że mógłby to w jakimś momencie zrobić, ale no... przecież nie zainicjuje, bo co jeśli Gabriel go odsunie? Dobra, mało prawdopodobne, ale... sam nie wiedział. Za bardzo go to wszystko stresowało i chyba miał wobec siebie zbyt wielkie oczekiwania. Nawet nie wiedział po której stronie Gabryś wolał się znaleźć, ba, nie wiedział nawet po której on chciał się znaleźć. To wszystko było zbyt pogmatwane i niepewne, wolał więc odwlekać to w czasie.
Uniósł lekko brwi i posłał mu ostrzegawczo-żartobliwe spojrzenie. - Czy Ty mnie przedrzeźniasz? - zapytał retorycznie. Bezczelny ten Gabryś! Będzie jeszcze chciał coś pociągnąć... - Cieszy mnie to. Ja też bym nie nazwał kota Gabryś, chyba, że byłby irytujący jak Ty - roześmiał się i odwzajemnił pocałunek, wcale przy tym nie uciekając! Żartował oczywiście, bo Janowski go nie wkurzał jakoś często, a nawet jeśli, to przeważnie nie była to nawet jego wina. Bartkowi czasem wystarczało, że za głośno wypuścił powietrze nosem, także można się domyślić jak to wyglądało w jego przypadku. - No to super, zazdro, bo mój ojciec nienawidzi zwierząt, także mogę sobie pomarzyć - westchnął ciężko. Miał wrażenie, że w Selkiewie każdy miał psa albo kota. Tylko on taki głupi, bo tata nie lubił czworonogów, a matka mówiła, że za dużo sprzątania. On też nie lubił bałaganu przecież, ale jednak czworonóg to coś, co było warte zachodu. - Chcę już wiosnę i wystarczająco dużo kasy, żeby się wynieść - pomyślał sobie na głos, ciekaw czy Gabriel napomknie cokolwiek o wspólnym mieszkaniu. Lubił go testować w taki sposób, ale nie był do końca świadom, że to trochę nie fair z jego strony.

Gabriel wyobrażał sobie siebie raczej jako tego dominującego, żeby nie powiedzieć kolokwialnie "na górze", ale w sumie w swoich wyobrażeniach ciężko było mu posunąć się aż tak daleko. Nie bardzo wiedział jak powinien wygląd dobry męsko-męski stosunek, bo w tym doświadczenie miał kompletnie zerowe, a wydawało mu się, że posiłkowanie się w tej kwestii stronami pornograficznymi byłoby raczej niewskazane. No, co jak co, ale te strony ciężko brać jako coś "wzorcowego". Pozostawała mu tylko wyobraźnia, a jeśli chodzi o te tematy to niestety, miał ją dość ograniczoną. Miał nadzieję, że jeśli przyjdzie co do czego, to obaj instynktownie będą wiedzieli co robić i jak to powinno wyglądać.
- Czy Ty mnie przedrzeźniasz? - uśmiechnął się uroczo w odpowiedzi i pokręcił głową. - Nie, nie przedrzeźniam cię, skąd - właściwie po części była to prawda, bo nawet jeśli wyglądało to jak przedrzeźnianie Bartka, to nie taki był cel Gabrysia. - Tak, też już chciałbym się wyprowadzić - potarł dłońmi o swoje kolana, nieświadom zupełnie tego testowania przez Bartka. - O, tak w sumie, to jak się już wyprowadzimy, to będziesz miał kota, nie? W sensie... - chyba dopiero dotarło do niego, co powiedział, bo zmarszczył lekko nos w zamyśleniu. - Jeśli będziesz chciał wynająć jakieś mieszkanie razem, oczywiście. - no tak, jakby nie było, była to dość istotna kwestia.

@Bartek Gajdzis

Bartosz cały czas próbował sobie przemówić, że zbliżenia nie muszą być idealne, szczególnie te pierwsze. Urok leżał w próbach, wspólnych niepowodzeniach i wzajemnym zrozumieniu. To wszystko było oczywiste, każdy młody człowiek który miał coś w głowie, musiał zdawać sobie z tego sprawę. A jednak... jednak podświadomie nie potrafił odpuścić i oczekiwał od ich pierwszego razu czegoś filmowego, wspaniałego i idealnego. Im dłużej odwlekali to w czasie, tym te oczekiwania rosły. Trochę błędne koło z tego powstawało, ale jak już wspominałem, na co dzień raczej o tym nie myślał.
- No, no - pogroził mu palcem, ale wszystko to nadal było w żartach. Miał zbyt dobry nastrój, aby serio się na niego złościć o cokolwiek, nawet o drobiazgi.
Ulżyło mu na maksa, kiedy Gabriel grzecznie zdał jego mały test. - Myślę, że tak będzie najlepiej i najoszczędniej - bo jednak mieszkanie samemu to już droższa sprawa, a nie uśmiechało mu się dzielenie przestrzeni z jakimiś randomowymi osobami. Wystarczyło, że już teraz to robił. Nie no, tak mówił, ale prawda była taka, że przy rodzicach miał spory komfort, bo spędzili razem kilkanaście lat i np. przy nich by sobie beknął, a przy jakiejś obcej lasce to już niekoniecznie. - A kiedy byś myślał o przeprowadzce? Bo ja to tak w sumie... o marcu wstępnie myślałem - spojrzał na niego niepewnie. Marzec, maj, coś pomiędzy tymi dwoma. Najlepiej to jak najszybciej, wiadomo.