Z pamiętnika Gabriela Janowskiego

Przez pierwszą klasę liceum zachowywałem się w stosunku do ciebie jak totalny debil, wiem o tym. Chyba wydawało mi się, że robienie głupich żartów i kompletnie nieśmiesznych pranków jest takie cool i że dzięki temu jestem bardziej męski... Ale właściwie to nie wiem co sobie myślałem; wiem, że było to niesłuszne i głupie.
Druga klasa była trochę inna, w sumie nie wiem czy ja zmądrzałem, czy ty miałeś już po prostu dość tego, że jestem takim typowym bully i dałeś mi w pysk, ale podziałało. Nawet zacząłem myśleć o tobie inaczej. W pewnym momencie, gdy ty potrzebowałeś wsparcia (śmierć ojca, matki, rodzeństwa? jakaś inna tragedia życiowa?), ja byłem przy tobie. Początkowo nie chciałeś mojego towarzystwa, bo wciąż miałeś mi za złe to, że zachowywałem się jak kretyn. Później chyba przyzwyczaiłeś się do tego, że już nie chcę robić ci żartów i nie chcę się z tobą bić, więc trochę łagodniej do mnie podchodziłeś.
Trzecia klasa przyniosła mi wiele wspomnień, które do teraz są bardzo żywe. Zabierałem cię w różne dziwne miejsca, które we wsi znam chyba tylko ja. Często spacerowaliśmy, dużo rozmawialiśmy, w pewnym momencie doszło do czegoś więcej - pocałunki, niewinny dotyk. Z jednej strony było to przerażające, ale z drugiej... potrzebowałem twojej bliskości bardziej, niż mogłem to wyrazić. Gdy zaczęła zbliżać się studniówka bardzo chciałem cię zaprosić, ale nie miałem odwagi. Bałem się reakcji innych ludzi, nauczycieli, uczniów... no i twojej przede wszystkim. Nie zaprosiłem cię więc, ale żałowałem tego przez kilka godzin i wreszcie, zmęczony obserwowaniem cię jedynie z oddali, podszedłem i poprosiłem cię do tańca. Były dwie opcje - albo mnie odrzucisz i wyśmiejesz, albo przyjmiesz moją rękę i zgodzisz się zatańczyć. I... zgodziłeś się, ku mojej wielkiej uldze. Chyba jeszcze nigdy nie czułem się tak szczęśliwy jak wtedy.

- Gabriel pochodzi z dobrej, zamożnej rodziny, ale jak to często w takich przypadkach bywa - wszystko było tylko i wyłącznie na pokaz. Jego rodzinny dom wygląda naprawdę imponująco, ale przecież nie samym budynkiem powinno się kierować w odbiorze rodziny, prawda? Matka Gabriela to niespełniona pływaczka, która przekładała swoje marzenia na syna, dopóki ten twardo nie powiedział, że owszem, związać się ze sportem zamierza, ale nie z pływaniem. Ojciec natomiast prowadzi własną firmę i dobrze sobie radzi na tym zarządzającym, kierowniczym stanowisku, jednak znacznie lepiej radzi sobie właśnie w pracy, niż w jakichkolwiek kontaktach z członkami własnej rodziny.
- Dostał się na studia na uniwerku sportowym w Gdańsku i jest z tego powodu zadowolony. Jego matka oczywiście zrobiła mu awanturę, gdy zapowiedział, że nie zamierza pływać - bo do tej pory chyba wciąż miała nadzieję, że wróci do tego bardziej na poważnie, a nie tylko hobbystycznie - ale on definitywnie zapowiedział, że swoją przyszłość chce związać z piłką nożną. W tym czuje się naprawdę sobą i może być naprawdę wolny.
- Po wydarzeniach na studniówce on i Bartek są... parą? Tak, chyba można to tak nazwać. Gabriel nie mógł sobie wyobrazić większego i bardziej hucznego coming outu, ale w sumie nie żałuje. Żałowałby na pewno, gdyby Bartek wtedy odmówił mu tańca i gdyby nic więcej z tego nie wynikło, ale skoro ten głupi czyn miał swój happy end, to nie może mieć pretensji ani do siebie, ani do niczego innego.
- Przez pierwsze kilka lat swojego życia mieszkał z rodzicami w Warszawie, ale w końcu rodzice postanowili przenieść się nad morze, głównie ze względu na ładniejsze okolice, lepsze powietrze i tańsze koszty otwarcia i utrzymania biznesu. Ojciec Gabriela otworzył firmę transportową, która do dziś dobrze prosperuje, a nigdy później nie przyszło im do głowy, żeby do stolicy wrócić.