#4 tylko czapka w przedpokoju co by matka się nie darła

Tak to leciał, tydzień za tygodniem. Czekał na weekend, a ten przeleciał tak, że nawet się nie zorientował. I znowu siedział u rodziców na niedzielnym obiedzie, bo w sumie zawsze tak zachodził niezależnie od tego czy był jeszcze na studiach, czy już wyfrunął z gniazda i zamieszkał na swoim. Standardowo mamusia rzuciła gdzie synku masz laczki? kiedy kulturalnie zdjął buty w przedpokoju, żeby syfu mamusi nie narobić. W sumie obiad zawsze wyglądał tak samo, mama odjebała jak zwykle coś tak pysznego, że Kamil żałował, że już z rodzicami nie mieszka bo nikt nie klepał takich schabowych jak pani Berezowska. Potem jakaś rozmowa, oglądanie powtórki milionerów i tak to leciało. W harmonogramie wizyty był jeszcze czas przeznaczony dla Jadwigi, zatem kiedy ta ulotniła się z jadalni, matka zaczęła się uwijać ze sprzątaniem, a stary odpalił skoki to Kamil zwinął się prędko i stanął przed drzwiami do pokoju Igi. Najpierw zapukał, ale w sumie tylko po to, żeby zaalarmować ją o wejściu do środka. - Co tak się zawinęłaś szybko? - spytał, opierając się o framugę drzwi, zanim wszedł do środka. Bo w gruncie rzeczy to z niego dobry brat był i jakby zaczęła rzucać w niego książkami to by się ewakuował. Kochał też Igę, a ostatnio wyglądała jakoś nieswojo i no chciał sprawdzić czy wszystko w porządku. W szkole czasem dawał jej popalić, ale to nie tak, że zawsze chciał. Znaleźli się w nieco niewygodnej sytuacji, ale musieli jakoś to przeżyć co nie? A przecież on jej chętnie ze wszystkim pomoże i nie chodziło tylko o szkołę. - Mogę wejść, czy mam tak stać? - zagadał zaczepnie i uśmiechnął się do niej głupkowato. W domu nie musiał się zgrywać, co nie?

@Iga Berezowska

Niedziele powoli zlewają mi się w jedną całość, kiedy ten głupi czas zasuwa bez trzymanki i ucieka mi pomiędzy palcami, boleśnie dając tym samym znać, że już niedługo maturka. Sam temat dosyć często jest zresztą motywem przewodnim niedzielnych rozmów przy stole, i to nawet nie dlatego, że inicjuje go Kamil, ale mama, bez przerwy męcząc bułę i wypytując, jak sobie radzę, czy jestem grzeczna (GRZECZNA. W LICEUM!) i czy zdam z polskiego, bo przecież na tej faktycznej maturze to brat mi już nie pomoże, nie? Ta, dosłownie tak, jakby teraz to robił. Bo, widzicie, wierzcie lub nie, ale jakoś nieszczególnie pomógł mi w zeszły piątek, wystawiając tróję z zadania domowego, ani też dając ten zajebiście trudny test, z którego oceny jeszcze nawet nie znałam, ale mogłam się spodziewać najgorszego. N ale mniejsza, miał do tego prawo jako nasz nauczyciel. Bądź co bądź, trochę zmęczona ciągle powracającym tematem egzaminu dojrzałości, jak tylko dokańczam drugie danie, to pakuję talerz do zmywarki i idę na górę do siebie bez słowa. Nie mija kilka minut, nim słyszę pukanie do drzwi, na którego odgłos podnoszę tylko głowę znad telefonu, rozwalona na łóżku w rozciągniętej koszulce, takiej typowej po domu, i starych dżinsach, widząc, jak głowa starszego brata wynurza się zza futryny. - Boże, Kamil, czy ty mnie śledzisz? - wypalam niemal od razu, opadając ciężko głową na poduszkę, w pierwszej chwili wpatrując się w sufit. - Nie chciało mi się siedzieć na reszcie lekcji, to zaraz po teście się zwinęliśmy, wielkie mi halo - wywracam oczami, żeby zaraz potem znów spojrzeć na brata i... zorientować się, że chyba nie do końca o to mu chodziło. - A, bo ty nie o tym... - przełykam głośno ślinę, podnosząc się na łokciu i udając, że te wcześniejsze słowa wcale nie padły. Upsi. - No, możesz. Przecież nic szczególnego nie robię - podnoszę się, siadając po turecku i blokując telefon, który odkładam na bok, a potem patrzę na brata wyczekująco, unosząc wysoko brwi. - Co tam? - zagajam luźno, opierając łokcie o kolana i splatając ze sobą palce dłoni, bo nie wiem, czy chce pogadać o czymś konkretnym, czy po prostu znudzili mu się Milionerzy na dole.

Kameo naprawdę chciał przejść przez jej maturalną bezboleśnie. Nie miał zamiaru się Jadźki czepiać bardziej niż to było potrzebne. Owszem, czasem niewinny przypał jej robił przy znajomych z klasy, ale oceniał ją tak samo jak resztę uczniów. Przecież nie mógł jej podciągać ocen bezpodstawnie. Znaczy mógłby, ale jaki to by miało sens, gdyby się nie uczyła wcale i potem nie zdała matury? On by sobie tego nie wybaczył. W końcu to jego młodsza, wkurwiająca siostrzyczka i oczywiście kochał ją miłością wielką. Taką, że czasem był trochę za bardzo wścibski, ale no on sam robił głupoty w liceum więc nie chciał, żeby Iga robiła te same błędy co on. Mogła robić inne, ale te same? Trochę marnowanie czasu.
Stał tak w wejściu do jej pokoju i śmiać mu się chciało, jak zaczęła na niego psioczyć, bo przecież mu kompletnie nie oto chodziło. W sumie to się zaśmiał trochę pod nosem z tego jej zmieszania i zamknął za sobą drzwi. - Ale kurwa masz minę - coraz śmieszniej mu było, szczególnie kiedy się walnął koło niej trochę tak na leżąco, ale trochę na siedząco. - Usprawiedliwiłem ci to - no co? To, że dawał jej tróje nie oznaczało, że miał ją dodatkowo podpierdalać do matki. Przecież też chodził kiedyś do średniej i czasem z Kubanem wychodził posiedzieć na pekapie zamiast słuchać pieprzenia baby od angola. - A nic, ojciec zaczął się milionerami za bardzo ekscytować, a do matki zadzwoniła ciotka Jola - trochę kłamał, a trochę nie. No bo pan Berezowski faktycznie zaczął trochę głośniej komentować program i przekrzykiwać się z Hubertem Urbańskim, ale raczej rzadko przeszkadzało to Kamilowi w dalszym oglądaniu. I chciał z nią pogadać, bo mu się wydawało, że się Iga na niego obraziła za tego Huberta, a przecież on nie chciał źle. Bereza nigdy nie chciał źle, ale czasem źle wychodziło. - Ej, Jadźka, zła jesteś? - spytał w sumie tak od czapy, ale jakoś nigdy nie lubił owijać w bawełnę.

Kamil lubił czasem wchodzić na głowę, jeżeli chodziło o sprawy szkolne. O takie prywatne też, jak ostatnio zresztą, kiedy wysłał mi dosyć wymownego SMS-a, w którym doszukać się można było, jakby to określić, delikatnego wykpienia życiowych decyzji, bo nie wiem, jak inaczej mogłabym to nazwać. Tak, jakby wstawienie zdjęcia na Instagram było teraz wyznacznikiem wszystkiego. Wiem, że może dla niektórych nastolatków czy dorosłych tak właśnie było, ale chyba znał mnie na tyle, żeby nie brać tego tak w stu procentach na poważnie. Szczególnie, że... kto zabiera drugą połówkę na randkę na balkon, co? No najwyraźniej Jadwiga Berezowska. Ale tu nawet nie o to się rozchodziło, bo w międzyczasie wychodzi, że... Kamil usprawiedliwił mi wagary, zanim w ogóle zdążyłam mu o nich powiedzieć. Wow. Tego to się nie spodziewam totalnie, dlatego wcale się nie dziwię, kiedy zieje z mojej zdezorientowanej miny; na pewno musiała wyglądać kapitalnie. - Dzięki? - rzucam łagodnie, bo czasem nawet to przychodziło mi z trudem, jeżeli o mojego brata chodziło. Ale on przecież wiedział, że jestem wdzięczna, prawda? - Myślisz, że Ernestowi też mógłbyś? - zagajam równie delikatnie, chwytając skrawek dżinsu przy nogawce między palce i patrząc na brata wyczekująco, bo nie chcę nadużywać jego uczynności, ani też przeginać pały, bo... wiem, że czasem przesadzam z tymi zwiewaniem z lekcji, ale no... siła wyższa.
Mój wzrok automatycznie podąża za Kamilem, kiedy ten postanawia klapnąć sobie obok, pytając zresztą, czy jestem na niego zła. - Nie no, trója to przecież nie taka zła ocena - wzruszam ramieniem obojętnie, bo jakoś nieszczególnie zależało mi na wyniku z tego konspektu pisanego na kolanie o drugiej w nocy, dzień przed terminem oddania - więc luz, nie jestem - odpowiadam zgodnie z prawdą, jeżeli mówimy tutaj o sprawach szkolnych. - A jeżeli chodzi o tego Huberta... to nie wiem - spuszczam wzrok, patrząc na ten materiał, który sobie skubię. - Trochę przykro, że tak oceniasz ludzi, nawet dobrze ich nie znając, praktycznie tylko z lekcji polskiego, ale... to już i tak nieważne. W sensie, ja i Hubert, nic z tego nie będzie, ok? - zaciskam wargi w nieco gorzkim uśmiechu, spoglądając znów na brata, żeby zobaczyć jego reakcję. - Więc nie musisz się już martwić, że sprowadzi mnie na złą drogę czy coś tam - wywracam oczami, bo nadal nie wiem tak naprawdę, jaki Kamil widzi w nim problem.

Pewnie Kamil olałby zdjęcie, a raczej napisałby komentarz pod zdjęciem w stylu "ale pięknie razem wyglądacie, do zobaczenia na rodzinnym obiedzie" co w sumie z miejsca mogłoby zniechęcić Hubercika do jakichkolwiek zalotów. Tylko, że Berezowski miał teraz jakiś dziwny mindset, że nie dość, że ta cała sprawa z chorobą weneryczną jego ucznia weszła mu na głowę, to jeszcze Iga była wielce tajemnicza podczas próby wyłudzenia od niej poufnych informacji #sherlockholmes. Ten tydzień był ostro pojechany i w sumie cieszył się, że już się skończył. Nawet jeżeli jutro poniedziałek i znowu będzie musiał wstać do roboty.
Przynajmniej miał chociaż chwilę radości, kiedy Iga patrzyła na niego jak sroka w gnat i chyba nie do końca rozumiała słowa wypływające z jego ust. - Polecam się - no bo przecież naprawdę się polecał. Przecież to on na ogół rozmawiał z nauczycielami o swojej siostrze bo tak było po prostu łatwiej i raczej nie leciał na skargę do rodziców, jak czasem Jadźka trochę zjebała z ocenami. A to, że się czepiał na polskim to sorry, taki mamy klimat. - Też ma usprawiedliwione, wisicie mi po flaszce. Albo hot dogu z żaby - w sumie powiedział to trochę zanim pomyślał. Bo nie zapominajmy, że Kamil nadal żyje w przeświadczeniu, że biedny Ernest zmaga się z chorobą weneryczną i jest w ciężkiej sytuacji, to też narażając się dyrektorowi i rodzicom chłopaka, usprawiedliwił te godziny młodemu Domańskiemu - Tylko weźcie trochę z tym przystopujcie z tym zwiewaniem, już i tak dużo wam tej szkoły nie zostało, a dyro ukręci mi łeb kiedyś przy samej dupie - może to i by było wyssane z palca i mogłoby podchodzić pod skłonność Kamila do zdramatyzowania, ale chyba wszyscy dobrze znali dyrektora Drągowskiego, który zdaniem Kamila był bucem z kijem w dupsku. W sumie po minie Kamila widać było, że coś go w tym momencie trapi, niczym kamyk w bucie.
Trochę mu ulżyło, no bo dziwnie oceniało się siostrę. Przecież on by skakał z radości, jakby mógł jej wpisywać same piątki albo na przykład zamienić się grupami. Tylko, że nie był głupi; ten rok do końca i Iga zapomni o lekcjach z bratem, a on będzie siedział w szkole i uczył młodych, zdolnych z klas humanistycznych. - To dobrze - rzucił jedynie i się pewnie uśmiechnął do niej spod swojego bujnego wąsa.
Słuchał jej uważnie i w sumie patrzył się na nią jak na głupią. - Ale mi przecież nie chodziło o Huberta bo chłopaka nie znam. Trochę leniwy, ale no to chyba taka przypadłość waszego rocznika. Chodzi mi oto, że najpierw robisz wielką tajemnicę z tego z kim pójdziesz albo nie pójdziesz na wesele jakby to była informacja ściśle tajna, a zaraz wrzucasz zdjęcie na IG - czy to nie miało więcej sensu? Jasne, Jasiński nie był kandydatem marzeń dla jego siostry, bo on to widział przy jej boku jakiegoś porządnego gościa co to będzie dobrze ją traktował i miał w głowie jakie priorytety i no, mierzył wyżej niż byle zaliczyć maturę, czy co tam jeszcze Jasiński lubił zaliczać. - Tym bardziej, że Hubert to nie jest jakiś patus z osiedla, którego musisz się znowu wstydzić - wzruszył ramionami i przeniósł wzrok na swoje stopy odziane w laczki. - Poza tym bez sensu, nie bierz nikogo na to wesele, będę wyglądał jak pizda - zażartował sobie, żeby się już Iga tak nie dąsała.

Na wiadomość o tym, że Kamil usprawiedliwił wagary nie tylko mi, ale i Ernestowi, unoszę wysoko brwi, kilkukrotnie mrugając, bo tego to się, szczerze, nie spodziewałam. - Na serio? - dopytuję, choć raczej retorycznie, uśmiechając się pod nosem, że znowu pykło. - Dzięki, kupimy coś na pewno - obiecuję, kiwając ochoczo głową. Mam ochotę mu powiedzieć, że za ostatnią flachę, którą wypił z Brzozą, a którą kupiłam ja, jadąc o pierwszej w nocy na Shell, to mi wisi, przez co ten dług powinien się wyzerować, ale... ah, niech stracę! - Dobra, postaramy się chodzić na te lekcje, ale... serio, czasem się wysiedzieć nie da - wywracam oczami, bo przecież nie muszę bratu tłumaczyć, że fizyka jest męczarnią, WF zbędnym wysiłkiem, a matma... nie no, na matmę to akurat lubiłam chodzić, ale wcale nie ze względu na to, że ciekawe zadania nasza książka zawierała, wcale nie dlatego.
Spoglądam na brata, kiedy tłumaczy mi, że to wcale nie o samego Huberta u mego boku chodziło, tylko fakt zatajania i utrzymywania w tajemnicy rzeczy, którą i tak potem wrzuciłam się na IG i... w sumie to miał trochę racji, ale... - Bo z tym zdjęciem to... - zaczynam, w porę gryząc się w język, bo jeszcze chwila i prawie wygadałabym się, że to tylko wyzwanie od Domańskiego, przez co Kamil, niegłupi chłop, mógłby połączyć kropki i uświadomić sobie, że ta wenera Ernesta to możliwe, że ściema. A zbyt dobrze bawiłam się, mając świadomość, że brat nie śpi po nocach, zastanawiając się, jak pomóc młodemu poszukiwaczowi nocnych przygód, któremu po drodze udało się złapać coś, czego raczej nie planował. Zbyt dobrze. - No dobra, fakt, trochę tego nie przemyślałam - przyznaję się bez bicia, jeżeli mowa o wrzuceniu zdjęcia na portal społecznościowy - ale, tak jak mówiłam, to już nieważne, Kamil. Nic z tego nie będzie - mówię w kontekście romansu z Jasińskim, z którym i tak będę musiała się jeszcze rozmówić w tej sprawie. - Myślałam, że chodzi konkretnie o niego, kiedy pytałeś, czy na serio z Jasińskim, wiesz? I że masz do niego jakieś uprzedzenia z niewiadomego powodu - wywracam oczami, karcąc się za nazbyt szybkie wyciągnięcie wniosków. - O ile w ogóle ktokolwiek z moich znajomych jest godzien według ciebie pokazywać się u mego boku, nie? - śmieję się pod nosem, podpuszczając brata, którego trącam nawet łokciem, bo wiem doskonale, że nie każdy mu przypasuje, a kiedy taki osobnik pojawi się na celowniku, ten jest w stanie bronić mnie swoją własną piersią, bylebym nie została zraniona, co... było całkiem urocze, to fakt, ale... przecież mu tego nie powiem, nie? - A ty nie możesz kogoś ze sobą wziąć? Nie wiem, chociażby babeczkę od francuskiego. Wydaje się miła i często gadacie na korytarzu. Raz widziałam nawet, jak przepuszczasz ją w drzwiach! - celuję w niego palcem, bo czy każdą damę tak traktuje, to ja nie wiem, ale panią Karolinę to już na pewno!

- No serio, serio - rzucił i w sumie tak z dupy przypomniał mu się Shrek jak też mówił "serio, serio". Nie miało to większego znaczenia, ale przecież niezbadane są drogimi, którymi kroczy kamilowa myśl. Może i by na to poszedł, ale przecież on jej też każdej takiej przysługi nie wypominał, bo on był tym człowiekiem co na wszystko machał ręką. Rzucił jej ostatnie, wymowne spojrzenie, no bo to takie trochę słabe wytłumaczenie. Tym bardziej, jak się potem jego Brzozowski pytał, czemu Jadźki znowu na matmie nie było albo ktoś tam wspomina, że ominęła kolejną lekcję przyrki. Miał po prostu ochotę załamać ręce. Postanowił jednak nic już nie mówić, bo w sumie to czy warto?
Zresztą chwilę później Jadwiga już przystępuje do wyjaśnienia całej sytuacji z tym zdjęciem. No trochę się Kamil wtedy niefajnie poczuł, bo wiadomo jednak ta różnica wieku jakoś mogła dawać się im we znaki i nie byli tak blisko jak na przykład Buszek duo, ale to nie znaczy, że nie chciał wiedzieć co tam u niej słychać i odegrać standardowej roli starszego brata. Przecież i tak był wyczilowany, pewnie dał jej pierwszego kielicha, polewał na jakichś rodzinnych imprezkach i jak chciała to ją woził gdzieś do Trójmiasta czy po Selkiewie albo odbierał z imprez i pozwał spać u siebie, żeby starzy nie pierdolili, że ma kaca. No i szkoda, że mu się nie umiała do takiej głupoty przyznać. No, ale powiedzmy, że to jej tłumaczenie miało jakiś sens. Pokiwał głową. - A co? Zrobił ci coś? - no bo jak zrobił to jebać pozycje nauczycielską, człowiek już nie żył. Normalnie powiedział, że Domański był spoko. Jakoś lubił tego chłopaka, trochę leniwy jak cała jego klasa. Co prawda teraz miał nieco podejrzliwiej na niego patrzeć i tylko dlatego jego imię nie padło z ust Kamila. - No nie wiem, w sumie. W sensie wiesz, ja to bym chciał, żebyś znalazła sobie kogoś porządnego, najlepszego z najlepszych, wiadomo. Bylebyś była szczęśliwa i żeby cię szanował, bo jak nie to nie żyje - przynajmniej otwarcie i uprzejmie ją informował o tym, co może nastąpić w podobnych okolicznościach.
- Nie, w sensie mogłem, ale jak nie mam kogo, to czemu zapraszać na siłę? Karolinę? W sensie sympatyczna jest, bardzo życzliwa osoba, ale z jakiej paki miałbym ją zaprosić? A w drzwiach przepuszczam wszystkich, nawet ciebie Einsteinie - rzucił i pacnął ją pewnie w łeb lekko, tak just for fun. - Iga, w sensie ja to się nie chcę wtrącać nie i nie wiem czy ty już. Ale jakbyś już znalazła kogoś to weź uważaj dobra? - zmieszanie na jego twarzy było bezbłędne. Oczywiście chciał siostrę przestrzec przed nieprzyjemnymi skutkami nieostrożności. A nie był pewien czy rodzice z nią o tym gadali, bo lol z nim nie. I potem wychodzi taki sobie o, Kamil. Wpadka-eksperyment zapewne.

Kiedy Kamil nabiera podejrzeń, jakoby Hubi miał mi coś zrobić i to z tego powodu nie jesteśmy razem, gwałtownie unoszę na brata wzrok, a moje brwi wędrują najwyżej, jak się tylko da. - Nie no, coś ty - wypalam niemal od razu, bo jeszcze chwila, a dojdą mnie słuchy, że Berezowski traci posadę nauczyciela w szkole za pobicie ucznia. A tego byśmy nie chcieli. - Nic mi nie zrobił, nie mógłby, przyjaźnimy się przecież tyle czasu, po prostu... tak wyszło - odpowiadam szczerze, bo choć nigdy mój i Hubiego związek nie miał racji bytu, a wszystko było jednym, wielkim odpałem związanym z wyzwaniem rzuconym przez Ernesta, to prawdą było, że pocałunek z Domańskim utwierdził mnie w przekonaniu, że nie warto jest ciągnąć tego z Jasińskim, skoro nic do chłopaka nie czuję. Głupio wyszło z tą całą randką, na której Hubi wyznał, że zawsze mu się podobałam, ale już trudno, stało się. Nie byłam w stanie zrobić nic, żeby to odkręcić, niestety. Tak samo jak tego, że doszło do pocałunku między mną a Ernestem, natomiast o już odrębny temat.
Mimowolnie uśmiecham się, kiedy mój brat okazuje chęci zamordowania gościa, który by mnie w związku nie szanował, trącając go zaczepnie ramieniem, w geście podzięki, tak myślę, bo jakoś nie wiem, w jaki inny sposób mogłabym to wyrazić. Eh, wystarczy, że już raz powiedziałam dzisiejszego dnia dzięki, ok? - Znajdę - odzywam się w końcu - może nie idealnego, bo oprócz Berezowskich, to tacy tutaj po ziemi nie stąpają, ale wierzę, że trafi się ktoś choć w połowie tak zajebisty jak my - śmieję się pod nosem. - A jak już takiego znajdę, to obiecuję ci powiedzieć - rzucam jeszcze obietnicę, którą będę starała się dotrzymać, bo... może te jego obawy i chęć poznania, kto się koło mnie aktualnie kręci, wcale nie były takie bezpodstawne, co? Był w końcu starszym bratem, a oni taką ciekawość mieli po prostu we krwi, więc staram się go mimo wszystko zrozumieć.
Gorzej przychodzi mi zrozumienie kolejnego pytania Kamila, na które aż przełykam głośno ślinę, odwracając wzrok, bo... - Czy ja już... co? - dopytuję, żeby kupić sobie trochę czasu, bo to chyba jasne, o czym mówi brat, po prostu... ah, czy moje dziewictwo jest ostatnio w jakimś cholernym top 5 tematów do rozmów? Słowo daję, to już kolejna osoba, która rozpoczyna ten wątek. - W jakim sensie mam uważać? - dopytuję, bo teraz nie wiem, czy mówi już niechcianej ciąży, chorobie wenerycznej czy potencjalnym zranieniu przez chłopaka, z którym to zrobię, o ile w ogóle, lol.

Kiwnął jedynie niepewnie głową, no bo niech już jej tam będzie. Też nie chciał wyskakiwać z czymś do Hubercika, żeby go ze szkoły nie wyjebali, chociaż coś czuł w kościach, że ze swoją zdolnością do robienia sobie samemu przypału (nie tylko Jadźce) i podejściem Drągowskiego, to on tę pracę straci szybciej niż powie "matura rozszerzona z języka polskiego". Czyli w sumie miał jeszcze trochę czasu, co nie?
- No dobra, dobra. Niech będzie, że ci wierzę - no bo ostatecznie to dla niej to by i nawet pracę mógł stracić, no trudno. Zrobiłby sobie prawo jazdy na tira i by tyle samo, albo i więcej zarobił, co nie? Bo pracę można zmienić, siostrę niekoniecznie i ok, irytowała go, ale to nie oznaczało, że nie kochał jej miłością wielką i głęboką jak jakiś kozacki akwen wodny, na których się Kamil nie znał bo #humanista.
Dziwna to była relacja, ale czy relacje między rodzeństwem nie są zawsze dziwne i czasem nielogiczne? To chyba zależy jak leży i jak czapa komu stoi. Na szczęście dzisiaj żadne z nich nie miało czapy. Gorzej jakby Kamil miał znowu czopę. Bo ostatnio coś często wprawiał się w stan alkoholowego upojenia, no ale chyba taki to już był klimat. Przynajmniej mniej za ogrzewanie zapłaci bo jak najebany to mu wtedy mróz nie straszny. Nawet ta lodowata woda z Bałtyku jak się miało okazać. - No wiadomo, my to inna półka, ale już trudno, niech znają łaskę naszą - trochę sobie też pożartować można, co by nie miała wrażenia, że ze starymi rozmawia, bo Kamil to czasem przypominał tego żółwia z "gdzie jest nemo?" kolo luzak.
Tylko, że czasem Berezowski, jak na najstarsze dziecko przystało, musiał brać niektóre sprawy w swoje ręce i poruszać pewne kwestie z Igą bo mógłby sobie dać rękę uciąć, że ostatnia rozmowa z matką na jakieś takie tematy miała miejsce przy jej pierwszej miesiączce. Jego rozmowa z ojcem była największym cringem na świecie. To co działo się teraz? To nawet w połowie nie było tak niekomfortowe jak ojciec dyszący i pocący się na samą myśl, że będzie musiał o TYM rozmawiać ze swym pierworodnym. - No nie udawaj głupiej - żachnął się, unosząc jedną brew ku górze, bo Iga to była tą co można określić jako zdolną, ale leniwą. - No tak generalnie, wiesz. Żeby się zabezpieczać, żebyś nie złapała jakiejś choroby, albo żebyś nie zaszła w ciążę wcześniej niż planujesz, o ile planujesz, wiadomo your body your choice - taki Kamil był progresive i w ogóle obrońca praw kobiet.- No i wiesz, żebyś się z tym bez sensu nie śpieszyła. W sensie zrób to jak ty będziesz gotowa, a nie dlatego, że chłopak wywiera na tobie presję i oczekuje w ten sposób zapewnienia o twoim uczuciu. Bo to bzdura, a ci którzy tak mówią to są nic nie warci - no bo umówmy się, wiedział jak działa mózg nastoletniego chłopca. I wiedział, że hormony czasem przejmowały kontrolę, a nie chciał, żeby Iga wpadła w tę pułapkę, bo wtedy to chyba naprawdę wylądowałby w kryminale, jakby ktoś skrzywdził jego siostrzyczkę.

Uśmiecham się przekornie, kiedy NIBY mi wierzy, choć tak nie do końca, że przyznam mu się bez bicia, jeżeli znajdę tego jedynego, bo nie mam zamiaru drugi raz robić z tego wielkiej tajemnicy, a potem wrzucać fotkę na Insta, która... w ogóle nie powinna się tak znaleźć, a już na pewno nie z takim podpisem, choć, no, tak jak mówiłam, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Teraz mogłam liczyć tylko na to, że Hubert przełknie gorzką prawdę o tym, że spotykałam się z Ernestem, z naszej (mojej i Hubiego) miłości nici, i generalnie wszystko wróci do normy, tak, jak było kiedyś. Zanim postanowiłam urządzić sobie durną zabawę, wystawiając uczucia Jasińskiego nie tyle na próbę, co na światło dzienne, bo nie podejrzewałam przecież, że buja się we mnie już kilka dobrych miesięcy, o ile nie lat.
Szybko jednak zapominam o moich obawach związanych z tym, że Hubi może już nigdy mi nie zaufać jak przyjaciółce, kiedy Kameo rozpoczyna nieco krępujący temat seksu. Jak się okazuje, to i pierwszego razu, bo jakoś tak z góry zakłada, że nigdy tego nie robiłam, co jest dosyć dziwne, zważywszy na to, że jakieś trzy czwarte dziewczyn w moim wieku miało to już za sobą i, jakby... niby mi to schlebia, bo może sądzić, że nie poszłabym do łóżka z pierwszym lepszym, a z drugiej strony, czy ja to mam dużymi literami dziewictwo wypisane na czole? Ciężko stwierdzić. W środku palę się ze wstydu, że w ogóle musimy na ten temat gadać, choć... chyba rzeczywiście wolę roztrząsać ten temat ze starszym bratem, aniżeli z rodzicami. To dopiero mogłoby być krępujące!
- Chcę. Zresztą... chyba. Sama jeszcze nie wiem. Na pewno nie teraz - odpowiadam w kwestii posiadania dzieci, bo to chyba jasne, że najpierw chcę zdać maturę, zastanowić się nad studiami, a dopiero potem myśleć o ewentualnym powiększeniu rodziny, posadzaniu drzewa i wybudowaniu domu. Wszystko w swoim czasie. - Wiem, Kamil - wzdycham głęboko, przełykając ślinę - natomiast ty też wiedz, że nie tak łatwo mnie przekonać do swojego zdania, a tym bardziej kazać dawać jakiekolwiek świadectwo na siłę, nie? - mam nadzieję, że trochę go tymi słowami uspokajam, bo... naprawdę nie wskoczyłabym pierwszemu lepszemu bananowi na imprezie do łóżka i wydaje mi się, że pod tym względem zawsze miałam głowę na karku, o czym świadczyć może zresztą mój wianuszek cnoty, który nigdzie się nie wybierał (ehe, jasne). - Myślę, że możesz być o mnie spokojny - zaciskam ciasno wargi w nieco karykaturalnym uśmiechu, patrząc na brata z uniesionymi wysoko brwiami, bo nie wiem, czy mam się spodziewać jeszcze jakiś złotych rad, czy to już koniec.

Chyba właśnie od tego był starszy brat. W końcu łatwiej o takich rzeczach gadać z nim, który wie jak działa instagram, fejsbuk i trochę bardziej ogarniał współczesną młodzież niż rodzice. Tym bardziej, że - tu chyba mogą być zgodni - państwo Berezewscy to byli trochę przypałowi jednak. Jakby im powiedziała nawet sama, że całkiem głupio wstawiła zdjęcie na insta z jakimś gostkiem to pewnie spytaliby kim w tej sytuacji jest Insta i dlaczego jeszcze jej tu nie było.
W sumie to chyba dobrze, że zakładał właśnie w ten sposób. To znaczyło, że uważał iż jest na tyle rozsądna, aby nie puścić się z pierwszym lepszym i chciała to wszystko ogarnąć rozważnie i tak z głową. Zapewne gdyby stwierdził, że jednak straciła swój wianuszek to pewnie by się obraziła, że ma ją za puszczalską. I tak to z tymi młodszymi siostrami jest, nigdy nie dogodzisz, a on biedny chciał jej tylko zaoszczędzić najbardziej żenującej rozmowy z rodzicami. No i przy okazji dowiedzieć się, czy już coś tam świrowała do kogoś, a szczególnie na myśli miał takiego jednego delikwenta z jej klasy. Szok, że chłopak, o którym miał tak dobre zdanie okazał się także młodzieńcem nieszanującym swojego własnego ciała. No bo musiał nie myślęć o konsekwencjach swojego czynu. A teraz kiedy sprawy zabrnęły tak daleko... To już nie wiem co gorsze, dalsze kłamstwo i zapomnienie czy przyznanie się.
- No ja wiem, ja wiem. Wiem też, że nie jesteś taka jak wszystkie, ale czasem miłość albo coś co nam się wydaje, że jest miłością może zaślepić - no po prostu się martwił. Jemu, staremu koniowi odbijała szajba jak go strzała amora ujebała w dupsko. A co dopiero dziewczę świata nie znające wcale?
No i może pogadali jeszcze o dupie marynie, ale milionerzy się skończyli, a już się Kamil zbierać musiał więc cmoknął ją w czubek głowy bo przecież wiedział jak bardzo lubi i się zwinął na mieszkanie.

//ztx2