outfit

Pomimo tego, że jego kontakty z synem nadal pozostały tak samo słabe, to starał się tym jakoś specjalnie nie przejmować. Cały czas miał nadzieję, że wszystko znowu będzie okej. Głęboko wierzył, że razem z synem będą przyjaciółmi, tak jak dawniej. Sławek widział w Pascalu tego małego chłopca, który bawił się na dywanie z gromadką Corgi. Sporą rolę w tym wszystkim spełniała Celina. Młode lekarka pomagała bardziej Sławkowi, niż Pascalowi, jednak jej pomoc była nieoceniona. Czasami zapraszał ją na kawę, albo obiad chcąc chociaż w niewielkim stopniu odwdzięczyć się lekarce za to, co robiła.
Poprzedniego wieczoru umówili się, że spotkają się w restauracji na kawie. Celina miała mu podać lekarstwa, które ściągnęła dla Pascala. Dziewczyna potrafiła znaleźć najlepszą cenę, za co Sławek był jej niezwykle wdzięczny.
Stał przed wejściem do restauracji - jak zawsze nieco za wcześnie - i trzymał w dłoni niewielkiego storczyka. Babcia zawsze mu powtarzała, że na spotkanie z kobietą trzeba przynieść kwiaty. Nawet jeśli to nie randka. Należy jednak pamiętać, by dobrać odpowiedni kwiat, czy bukiet do okazji.
-Celina! Cześć - przywitał ją z promiennym uśmiechem i podał lekarce niewielką doniczkę -Zaraz nie będziesz miała gdzie ich stawiać - powiedział nieco zakłopotany.

3.
outfit

Sztosickiego znała już od pewnego czasu, pomagała mu z synem. Chociaż Pascal miał głęboko gdzieś ich starania to Lijewska nie odpuszczała. Dostarczała najpotrzebniejsze leki, starała się je załatwić po niższych cenach. W końcu taka choroba to nie przelewki, powinien nie brać narkotyków, przestać zalewać się w trupa. Gdyby był jej bratem to za szmaty by go wzięła i doprowadziła do porządku. No ale w tej sytuacji nie mogła zbyt wiele zrobić, przecież jest tylko lekarzem. Miała nadzieję, że nie dojdzie do tragedii.
Serce jej się łamało, gdy patrzyła na ojca chłopaka. Robił wszystko, co w jego mocy żeby jakoś poprawić ich kontakt. Próbował dotrzeć do syna w każdy możliwy sposób, ale jakby Pascal wybudował dookoła siebie niezniszczalny mur.
Polubiła mężczyznę, zawsze jest dla niej szarmancki, a do tego świetnie się dogadywali. Tylko od pewnego czasu coś zaczęło jej nie pasować, dostawała kolejne kwiaty, patrzył na nią inaczej. Czyżby próbował ją poderwać? Tu sprawy się nieco komplikowały, ponieważ w głowie Celiny nadal był Kamil. A do tego facet jest od niej prawie dwadzieścia lat starszy.
- Dzień dobry! Cześć! - uśmiechnęła się szeroko do Sztosickiego, nie wystroiła się, ponieważ nie traktowała tego spotkania jak randkę. - Kolejny? Dziękuję! - zaśmiała się, odbierając od niego doniczkę. - Za niedługo w mój salon zamieni się w dżunglę. - dodała jeszcze rozbawiona. - Wchodzimy? - zapytała z uśmiechem, po czym wskazała brodą wejście do restauracji.

To nie tak, że chciał dziewczynę poderwać. Nie myślał o niej w taki sposób. Prędzej mógłby swatać swojego syna z Celiną, gdyby jego syn nie stał się tak problematyczny. Sławek jednak nigdy nie myślał o Pascalu jak o "problemie". Był jego synem i nic tego nie zmieni. Nie mógł jedna zaprzeczyć, że młoda lekarka była atrakcyjną dziewczyną.
-Jestem pewien, że to nie problem - puścił jej oczko, chociaż niekoniecznie potrafił to robić -Moja żona uwielbiała rośliny. Mieliśmy cały dom w orchideach - uśmiechnął się delikatnie do dziewczyny -No ale może wejdźmy - zmienił od razu temat żeby nie smęcić.
Otworzył przed Celiną drzwi i przepuścił ją w nich. Nie było wielu osób w środku, więc mogli sobie wybrać miejsce, jakie im odpowiadało. Sławek zostawił ten wybór lekarce i podążył za nią do wybranego przez nią stolika. Rzecz jasna odsunął jej krzesło! Takich jak on to ze świecą w stogu siana szukać.
-Kawę? - zapytał, kiedy już usiadł naprzeciwko dziewczyny -Czy może chcesz coś zjeść? - uśmiechnął się szeroko do kelnerki, która podała im karty -Dzięki - rzucił do młodej dziewczyny, która speszona uciekła za bar. Zaśmiał się cicho pod nosem otwierając kartę.

Może zwyczajnie jej się wydawało? Albo podświadomie chciała żeby ją podrywał? Ciężko stwierdzić, takich facetów ze świecą szukać. Po prostu jest nieprzyzwyczajona do takiego traktowania, na każdym spotkaniu dostawała kwiaty, plus tyle szarmanckich gestów. Mogła się biedna pogubić!
Wiadomo, że nie określała Pascala mianem problemu, po prostu nie potrafiła zrozumieć dlaczego aż tak mści się na ojcu. Czyżby śmierć matki pozostawiła aż taką traumę? Przecież Sławek był niewinny, chociaż nigdy nie opowiadał, co się stało. Celina na wstępie się dowiedziała, że chłopak jest chory oraz że stracił matkę.
Czasami wydawało jej się, że coś do młodego Sztosickiego dociera, jednak potem musiał im udowodnić jak bardzo ma na to wszystko wywalone. Współczuła Sławkowi, stracił żonę, a prędzej czy później straci syna.
Zaśmiała się, widząc to jego puszczanie oczka. Robił to w dość specyficzny sposób.
- Chyba muszę Cię kiedyś nauczyć poprawnego puszczania oczka. - spojrzała na niego rozbawiona, chociaż ta nieudolność jest urocza. - Na pewno cudownie to u Was wyglądało. - uśmiechnęła się lekko, średnio wiedziała, co mówić w takich sytuacjach.
Podziękowała ładnie, kiedy ją przepuścił i wtedy, gdy odsunął jej krzesełko. Nie ma co, Sławek traktuje kobiety z szacunkiem. Mało takich facetów!
- Bardzo chętnie. Parzoną najlepiej. - średnio przepadała za tymi z ekspresu, jakoś tak brakowało jej normalności z fusami. - Nie, nie dziękuję, jadłam niedawno w pracy. - uśmiechnęła się do niego szeroko, ściągając szalik, który miała na sobie. Odstawiła doniczkę na bok stolika, żeby nie zajmowała zbyt wiele miejsca. - Opowiadaj co u Was! Mam leki dla Pascala. - zaczęła grzebać w torebce, gdzie zapakowała potrzebne pudełeczka.

-Oj przydałoby się - zaśmiał się -Chociaż wielu próbowało i jak widzisz, wszyscy polegli - powiedział to iście reklamowym tonem. To chyba była rzecz, której do śmierci nie ogarnie. Ale przecież jego urok osobisty to nadrabiał!
Pokiwał krótko głową. Nie tylko kwiaty wyglądały pięknie. Jego żona wśród roślin... To wszystko było jak integralna całość. Chociaż zdaniem Sławka te wszystkie kwiaty bledły przy ukochanej. Wiele by dał, żeby teraz była obok niego. Na pewno polubiłaby Celinę.
-W takim razie dwie parzone kawy - powiedział to tak, żeby kelnerka usłyszała. Oczywiście ładnie się do niej uśmiechnął! -Jesteś pewna? - zamknął kartę i odłożył ją na bok stolika -Jeśli chcesz coś zjeść, to nie jest żaden problem. Ja stawiam - chociaż sam jakoś nieszczególnie miał ochotę na jedzenie to dla towarzystwa by zjadł.
-Wiesz, jak u nas jest - westchnął i skrzywił się delikatnie -Nigdy nie było z nim tak źle. Ja naprawdę nie mam pojęcia co powinienem zrobić... - oparł się o krzesło i spojrzał na moment w sufit -Cholernie tęsknie za tym wesołym Pascalem, który żył z pasją...

- Ale ja jestem uparta! Także może mi się uda. - puściła do niego oczko, zrobiła to wzorowo więc udowodniła mu, że będzie idealną nauczycielką. Czy powinna sobie to wpisać w CV? Instruktor puszczania oczka - brzmi klawo. Nie pozwoli mu umrzeć ze świadomością, że nie potrafi puścić oczka. Nie da się zaprzeczyć, że urok osobisty Sławka nadrabiał wszelkie niedogodności... Ale Celina sobie teraz postawiła poważny cel!
Nie potrafiła sobie wyobrazić jak ogromny ból musi czuć, utrata ukochanej osoby to chyba jedna z najstraszniejszych tragedii na tym świecie. Lijewska powinna doceniać to, że nie musiała tego doświadczyć. Do tego cała afera z jego synem, aż chciałoby się móc zrobić coś więcej dla mężczyzny, ale niestety się nie da...
- Tak, kawa mi wystarczy. - uśmiechnęła się szeroko do Sztosickiego, nie była szczególnie głodna. - Dziękuję i tak. - dodała jeszcze, aż głupio jej się zrobiło, że za każdym razem upierał się przy stawianiu obiadu albo kawy. - Wiesz, że naprawdę nie musisz mi się odwdzięczać. - odezwała się po chwili łagodnym tonem, ten człowiek ma naprawdę ciężkie życie, a Celina chciała po prostu pomóc. Aż ją coś zakuło w klatce piersiowej, gdy na niego spojrzała. Był taki bezradny...
- Spokojnie, robisz dla niego wszystko. Teraz wszystko zależy od Pascala. - skrzywiła się i jakoś tak automatycznie położyła dłoń na tej jego, jakby w geście wsparcia oraz pocieszenia. - On jeszcze kiedyś wróci, jestem tego pewna. Może to zabrzmi głupio, ale to on sam musi pewne rzeczy przepracować. Wiem, że się o niego boisz, ale jesteś wspaniałym ojcem, tylko on potrzebuje czasu. - westchnęła, byłoby łatwiej, gdyby jego syn nie przeginał z alkoholem oraz narkotykami. - A pomyślałeś może o jakimś odwyku dla niego? Czy raczej nie da się go zaciągnąć? - zaproponowała, starała się uśmiechać krzepiąco.

-Dobra, niech będzie - uniósł ręce, żeby pokazać, że się poddaje. To sobie Celina wyzwanie teraz wymyśliła... Nikt nie był w stanie nauczyć Sławka tej magicznej sztuki puszczania oczka. Jeśli lekarce się to uda, to będzie mogła sobie to wpisać do CV jako życiowe osiągnięcie.
-Nie chodzi o odwdzięczenie - odparł -Po prostu czułbym się źle, gdybym kazał płacić za siebie kobiecie - jego babcia zawsze powtarzała, że tylko dupki nie płacą. Nawet jak szedł na jakąś randkę i kobieta chciała podzielić koszty to Sztosicki nigdy na to nie pozwalał. Poza tym jakby nie było go stać to by jej nie zapraszał do restauracji, tylko do siebie.
-Może po prostu jestem jednak słabym ojcem? - pokręcił głową, jednak gdy poczuł jej dłoń na swojej uśmiechnął się -Pewnie, że myślałem, ale jest dorosły i nie mogę go do tego przymusić. Pascal sam w życiu nie pójdzie - westchnął.
Kiedy podeszła do nich kelnerka z kawą odsunął dłoń, żeby mogła je postawić. Podziękował jej uśmiechem i skinieniem głowy. Dziewczyna speszyła się po raz kolejny. Może Sławek ma tajemnicza wielbicielkę? Przecież przystojny z niego facet.
-Zastanawiam się czy może... - chwycił filiżankę i zaczął nią obracać po spodku wpatrując się w napój jakby chciał tam znaleźć odpowiedź -Czy może go nie ubezwłasnowolnić - widać było, że te słowa przychodzą mu z trudem -Co myślisz? - powrócił wzrokiem do Celiny.

Zaśmiała się jeszcze, no to postanowione. Jak Lijewska się na coś uprze to nie ma przebacz, chociażby chodziło o błahostkę. Może akurat ona nie polegnie i nauczy Sławka!
Pokiwała jedynie głową, trzeba przyznać, że Sztosicki potrafi być prawdziwym dżentelmenem. To nie to, co ówcześni romantycy, którzy ewentualnie prześlą łańcuszkowego kwiatka w smsie. Pewnie to ta różnica wieku, Celina nie miała, co narzekać. Za każdym razem był dla niej niesamowicie uprzejmy, szybko udało im się znaleźć wspólny język. Chociaż czasami było jej aż głupio, bo faktycznie podejrzewała, że ojciec pacjenta po prostu ją podrywa. Jak widać chyba za bardzo sobie schlebiała...
- Słabym ojcem? Nawet tak nie żartuj. - spojrzała na niego wymownie, takiego taty można jedynie pozazdrościć. To nie jego wina, że Pascal odrzucał jakąkolwiek pomocną dłoń. - Robisz dla niego wszystko, wychodzisz z siebie, także nie chcę więcej słyszeć, że jesteś słabym ojcem. - dodała jeszcze, jakby lekko karcąco.
Spojrzała na kelnerkę z lekko uniesioną brwią, w końcu baba babę wyczuje. Ewidentnie leciała na Sławka. No ale co ją to obchodzi? Zabrała swoją dłoń również sięgając po filiżankę z kawą, podmuchała ją lekko, po czym upiła mały łyczek.
- Wiesz co... Nie jest to najgorszy pomysł, ale nie wiem czy sąd tak łatwo na to pójdzie. Poza tym to by chyba jeszcze gorzej na niego wpłynęło. - skrzywiła się. Sytuacja jest naprawdę trudna, gdyby Sławkowi udało się ubezwłasnowolnić syna to Pascal nie miały nic do gadania, jednak dla chłopaka to nie byłoby zbyt przyjemne. Świadomość, że nie może o sobie decydować, jeszcze jego choroba. Spuściła wzrok na stolik, próbując wymyśleć coś lepszego.

-Okej, okej - powiedział wyraźnie zbity z tropu jej słowami -Niech będzie na Twoje - zaśmiał się chociaż było widać, że ten śmiech nie do końca był szczery. Nie chciał wychodzić na jakiegoś smutasa, bo przecież nie był takim typem osoby, jednak czasami nie potrafił ukryć tego, jak czuje się naprawdę.
Podniósł filiżankę, żeby upić łyk kawy. Jakoś nigdy nie przepadał za tymi kawami poza domem. Co fusiara, to jednak fusiara we własnym kubku. Poza tym jak się delektować w miejscu publicznym? Tak się nie godzi! Sławek w domu miał młynek, najlepszą ziarnistą kawą i zawsze jakieś ciastko do tego. Tak to można dzień zaczynać!
-Wydaję mi się, że czasami musi być jeszcze gorzej, żeby mogło być lepiej - posłał Celinie delikatny uśmiech -Może powinienem odpuścić? W końcu jest dorosły. Może dać mu się wyszumieć? Przeżyć to tak, jak chce? - tak duży pytań, tak mało odpowiedzi. Sławek obwiniał się o to, że syn ma takie problemu. Gdyby wystarczająco wcześnie zareagował, na pewno nie doszłoby do takiej sytuacji.

Posłała mu jeszcze jedno wymowne spojrzenie, Pascalowi przydałby się porządny wstrząs. Chciała jakoś pomóc Sławkowi, ale robiła wszystko, co mogła. Przynajmniej na każdym ich spotkaniu mógł jej się wygadać, a ona cierpliwie słuchała. Dźwiga na swoich barkach tak ogromny ciężar, Celina nawet nie wyobrażała sobie jak Sztosicki musi się czuć. Gdyby Lijewska miała takie problemy ze swoją młodszą siostrą to chyba by oszalała. 
Nie gardziła kawą z restauracji, chociaż wiadomo, że taka domowa jest najlepsza. Zresztą Celina praktycznie non stop piła kawę, pewnie przez to ma taki motorek w tyłku i wszędzie jej pełno. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że wypłukuje sobie magnez, dlatego pilnowała, żeby go uzupełniać. Nie ma to jak lekarskie zboczenia!
Uśmiechnęła się do niego lekko, może w życiu musi pozostać zachowana równowaga. Gdyby to był zwyczajny młody chłopak, zdrowy to Sławek nie musiałby się aż tak o niego martwić. Jednak Pascal nie dość, że jest poważnie chory to jeszcze ma spore zaburzenia psychiczne.
- Sama nie wiem. Gdyby był zdrowy to do tematu można by było całkiem inaczej podejść, jednak wiesz, że narkotykami i alkoholem coraz mocniej sobie szkodzi. Teraz mu się wydaje, że to dobra zabawa, ale jego stan może się gwałtownie pogorszyć. Poza tym szaleje sobie tak już od ponad roku. - westchnęła, przegarniając włosy na jedną stronę. Może to ubezwłasnowolnienie to jednak dobry pomysł? Przynajmniej będzie można jakoś chłopakowi pomóc.

-Tylko, że to na pewno sprawi, że ta przepaść między nami się powiększy - westchnął i upił łyk kawy -Nie ma tutaj chyba żadnego dobrego rozwiązania - dodał po chwili i pokręcił głową. Chciałby, żeby ktoś przyszedł i podał mu rozwiązanie na tacy. W życiu jednak są takie sytuacje, kiedy nie ma żadnego dobrego wyjścia. Wszystko ma swoje wady i zalety. Wszystko tez ma swoje priorytety. Niestety. Zawsze trzeba widzieć plusy i minusy.
-Nie ma co się zadręczać, co? - posłał jej delikatny uśmiech -Co u Ciebie? Jak tam te Twoje sprawy sercowe? - pamiętał, że ostatnio Celina coś wspominała o jakimś chłopaku, ale nie zdradziła szczegółów. Czemu właściwie o to zapytał? Chciał po prostu zmienić temat, czy gdzieś podświadomie sprawdzał stan jej serduszka? Nie mógł zaprzeczyć temu, że Celina była bardzo atrakcyjna. Była też dużo od niego młodsza, więc jakikolwiek podryw mógł sobie wybić z głowy.

- Może coś w końcu do niego dotrze? Poza tym masz prawo to zrobić, jesteś jego rodzicem i wiesz, co dla niego najlepsze. Jak widać on potrzebuje kogoś, kto brutalnie przywróci go do życia. - westchnęła, dość patowa sytuacja. Nawet Celina próbowała dotrzeć do chłopaka, jednak nawet nie udawał, że ją słucha. Współczuła Sławkowi, mężczyzna zasługuje na jakiś odpoczynek. Pewnie nadal się nie pozbierał po śmierci żony, a musi martwić się o syna. Lijewska nie potrafiła zrozumieć jak bardzo trzeba być samolubnym, żeby tak traktować ojca. Ta bezradność sprawiała, że jeszcze bardziej chciała mu pomóc.
Posłała Sławkowi pocieszający uśmiech, aż ją wszystko bolało, gdy słuchała, co Pascal znowu odstawił. Dlaczego aż tak bardzo się tym przejmowała? Hm, nie potrafiła podać powodu, po prostu coś jej mówiło, że powinna się zaangażować w ich sprawę.
- Moje sprawy sercowe? - wydęła usta, zastanawiając się. No takiego pytania to się nie spodziewała. - Jak na razie wszystko po staremu, jestem singielką. - wzruszyła ramionami, jakby to była błahostka. Prawda jest taka, że sporo się działo w jej życiu, a Tindera to już chyba przeszła dwa razy. Czy to źle o niej świadczy? Raczej nie, po prostu często chodziła na randki.