Codziennie bieganie było dla niego obowiązkiem. Czasami mogło się zdawać, że nawet świętszym niż odprawianie mszy świętych. Nie raz się zdarzało, że wchodził do kościoła, kiedy ten był pełny ludzi, zegarek wskazywał siedemnastą (albo ósmą) pięćdziesiąt osiem, a potem czytał ewangelię w sportowych butach. Nie robił tego tylko dla zachowania formy, aby potem na starość nie poruszać się w zwolnionym tempie ani po to, aby wygrywać wyścigi, bo chociaż co jakiś czas startował w różnych maratonach, to jakoś specjalnie nie dążył do wyprzedzania innych biegaczy i do jak najszybszego dobiegnięcia do mety. Biegał dla czystej przyjemności i tego błogiego uczucia zmęczenia, kiedy pod koniec wyznaczonej trasy, nogi przejmują nad sobą kontrolę i choć pragnęły się zatrzymać, nie mogą. Poza tym, kto nie potrzebuje chociaż przez godzinę pobyć w zupełnej samotności? Zostać sam na sam z falami morza, z jakimiś budynkami, jeżeli aktualnie znajduje się w samym centrum Selkiewa, albo tak jak teraz z drzewami i głosem jakiegoś artysty w słuchawkach. Zawsze podczas biegania ma ze sobą słuchawki. Tak, samotność jest super, ale jeszcze lepsza jest samotność z Rufusem Wainwrightem obok, śpiewającym, że ma dość Ameryki.
Była ósma rano, ale gęsta mgła sprawiła, że świat jakby zatrzymał się z dwie godziny temu. Mało co było widać i naprawdę głęboko współczuł każdemu, kto musi w takich warunkach właśnie jechać samochodem. Podążał wzdłuż chodnika, skupiając wzrok na drodze przed sobą. Krajobraz zdawał się szarym i dopiero włosy kobiety zmierzającej do punktu informacyjnego, wprowadziły do niego jakąś jasność. Wyciągał słuchawki z uszy, zatrzymując się.
Zazwyczaj starał się nie rzucać żartami i cytatami z oglądanych programów, ale teraz kiedy widok był jak nie z tego świata, nie mógł się powstrzymać.
–  Noc jest ciemna i pełna strachów. –  Zawołał z uśmiechem w kierunku Jagi.

Kto jak kto, ale w kwestii samotności Jaga była ekspertem. Czasem doskwierała jej niczym bliżej nieokreślony ból przemieszczający się pomiędzy klatką piersiową, drogami oddechowymi, aż wreszcie ogarniał całe ciało, nie pozwalając nawet wyjść z łóżka. A czasem ignorowała ten stan, udając przed sobą i przed innymi, że wcale nie jest tak źle! Zwłaszcza że od kiedy zaczęła pracę w lokalnym punkcie informacyjnym, miała wreszcie po co wstawać. W sezonie zajmowała swoje myśli pracą i zielarstwem, ale teraz zimą, gdy oprócz okazjonalnego podlania bukszpanów, na działce nie było nic do robienia, w zasadzie pozostała jej tylko praca i robienie ziółek na zamówienie. Tego ostatecznie mało nie było, ale nie było to też zajęcie specjalnie męczące, czy wymagające myślenia. Włączała sobie wtedy kryminalnego audiobooka i szykowała ziołowe mieszanki.
Ale wczoraj wydała ostatnią paczuszkę, do następnego odcinka Kryminatorium zostało kilka dni, a więc musiała skupić się na pracy. Wyszła do niej wcześniej, bo PKS jeżdżący od niej spod domu zatrzymywał się kawałek dalej i trzeba było nieco podejść. Ale Jaga kochała taką pogodę jak dziś. Mgła snuła się między łysymi drzewami, liżąc ją w sposób tak pierwotny, jakby właśnie dokonywała najbardziej cielesnego aktu obmycia. Było w tym również coś złowrogiego — ciekawe jak to wyglądało kiedyś, gdy przez ciemną, mleczną poświatę nie przebijało się żółte światło latarni. Gdy wszystko wokół pogrążało się w szaro-białej toni, a szum drzew mieszał się z szumem morza.
Też miała słuchawki, ale tylko jedna z nich wsunięta była w ucho. Mroczne i klimatyczne dźwięki Percivala i Żywiołaka idealnie pasowały do takiego poranka.
Do rozpoczęcia pracy miała grubo ponad pół godziny, więc nie musiała się spieszyć. Wciągała przesiąknięte jodem powietrze — zawsze dziwiła się turystom, którzy zupełnie nieświadomie omijali zimowe miesiące nad morzem, podczas gdy to właśnie one najbardziej obfitowały w ilość jodu w powietrzu.
Ale może to i lepiej. Spokój i cisza… no z tym ostatnim to prawie. Wędrowała właśnie myślami po bezkresnych, pradawnych borach, gdy usłyszała czyjś głos. Powitanie jednak było o tyle nietypowe, że przez chwilę pomyślała, że to jednak nie mgła, a jakieś opary, co to wywołują u ludzi halucynacje.
Ale mężczyzna wydawał się jak najbardziej normalny, z krwi i kości i na dodatek z jakiegoś powodu przywołał cytat z Gry o Tron.
Potrzebowała kilku chwil, by zrozumieć, z jakiego to może być powodu. Rzeczywiście jej włosy i czerwony płaszczyk mogły przywodzić na myśl czerwoną kapłankę z serii powieści. W zasadzie to było nawet miłe — a przynajmniej milsze od zwyczajowych skojarzeń z marchewką.
Uśmiechnęła się do nieznajomego i skłoniła głową.
- A dzień jasny, piękny i pełen nadziei. - W zasadzie, to niezbyt często spotykała fanów literatury wśród innych mieszkańców. Może za mało ich znała, może oni nie dali jej siebie poznać, ale Jaga aż przystanęła. Pytań do zadania miała tysiąc, ale nie wiedziała, od czego zacząć, więc się zmieszała. A jak się już zmieszała, to cholera jasna plotła głupoty.
- Yyy… ten… też tutaj bywasz? - Brawo Jaga, mistrzyni ciągnięcia konwersacji. Przecież stoi przed tobą. - W sensie… Niezbyt często widzę fanów Gry o Tron. - No tak, bo na ogół widać ich na pierwszy rzut oka. - Lepiej by było, jakbym została milczącą siostrą… - Stwierdziła, kolejny raz nawiązując do serialu.