"Samotność bywa smutna tak, jak pies wygnany
lub piosenka śpiewana na nutę fałszywą,
jest jak długo gojone, wciąż bolesne rany
i ścieżka, co zarasta darnią i pokrzywą.

To taki kwiat w doniczce, co stojąc na oknie
usycha z braku wody – choć za szybą przecież
w ulewnym deszczu ogród od dni wielu moknie…
a kwiat umiera marząc o tym lepszym świecie.

Zdarza się, że samotność czuje ciepłe dłonie
i słyszy miłe słowa do ucha szeptane,
lecz tak bywa w snach tylko… a sny mają koniec
i w realny scenariusz wejść trzeba nad ranem."

Dziewczynka o blond lokach zwykła siadać przy oknie podczas, gdy krople deszczu spływały po szkle. Dotykała palcami zimnej powierzchni, chcąc śledzić te kręte strumyki. Czasami miała ochotę złamać zakaz matki i wybiec na zewnątrz, przebiec bosymi stopami po miękkiej, mokrej trawie i poczuć na skórze krople wody spadające z nieba. Nie była jednak na tyle odważna, więc tylko o tym marzyła. W sferze marzeń pozostawało wiele innych myśli, rzeczy których nie zrealizowała.
Doskonale wiedziała również o czym nie marzyła, a co ją spotkało. Nie życzyła sobie. aby ojciec popadł w długi i alkoholizm, po czym zostawił rodzinę i wyjechał. Nie chciała, aby ją zapomniał, nie chciała wychowywać się w niepełnej rodzinie.
Na pewno nie marzyła o tym, aby matka zachorowała i zmarła. Arletta miała wtedy zaledwie dziesięć lat, ale doskonale pamięta, że to nie były jej marzenia i nie powinny były się spełnić. Życie nie zawsze spełnia oczekiwania, nawet jeśli jest się delikatną, piękną i mądrą dziewczynką, która ma przed sobą całe życie.
Opiekę na młodą Wysocką otrzymała jej babcia, matka jej matki. Kobieta miała wielkie serce, ale i zasady, których trzeba było bez gadania przestrzegać. Wychowywała Arlettę jak najlepiej potrafiła. W końcu miały wtedy tylko siebie. Dziewczyna skończyła szkołę średnią i poszła na studia. Nie była kimś wybitnym, chociaż przez dłuższy czas interesowała się aktorstwem i nawet zabłysła na deskach teatru w szkole średniej, co jednak nie jest sukcesem na większą miarę.
Była względnie towarzyską osobą, kochającą sztukę, pisarstwo, film i morze. Nawet w czasie studiów nie opuściła babci, chociaż zajęła mniejszy pokój, aby ta mogła wynająć ten większy. Wszystko kosztuje, a Arleta musiała dodatkowo spłacać kredyt studencki. Każdy grosz się przyda.
Obcokrajowiec, któremu babcia wynajęła pokój, a potem wyswatała go ze swoją wnuczką, okazał się być sympatyczną i odpowiedzialną osobą. Był trzecim mężczyzną w jej życiu, ale pierwszym, z którym stworzyła poważny, chociaż krótki, związek. Nie była pewna co tak naprawdę zadecydowało o rozstaniu i o tym, że mężczyzna postanowił wyjechać. Była za to pewna, że od tamtego czasu prześladował ją pech. Ukończyła studia, chociaż bez większej satysfakcji, jakby nic jej specjalnie nie cieszyło. Zamiast szukać poważnej posady w swoim zawodzie, zajęła się pisaniem artykułów na zlecenie w internecie, głównie na portalach informacyjnych i plotkarskich, jak i blogach. Przez ostatnie trzy lata rzadko kiedy wychodziła z domu. Babcia namówiła ją jeszcze na zdanie prawa jazdy i zakupienie auta, pewnie mając nadzieję, że zmotywuje to dziewczynę do "czegoś więcej". To była właściwie ostatnia większa rzecz, którą jej babcia zrobiła przed śmiercią. Zmarła dwa tygodnie temu we śnie i mimo spokojnej śmierci, było to dla Arletty gorsze niż śmierć rodzonej matki.  
Decyzje o wyjeździe podjęła kilka dni po pogrzebie. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, zamknęła mieszkanie na trzy spusty i wsiadła do auta. Postanowiła, że pierwszym przystankiem będzie Selkiewo. Wiedziała, że babcia od czasu do czasu kontaktowała się z jej byłym lokatorem, więc być może powinna powiedzieć mu osobiście o jej śmierci? Naturalnie kryło się pod tym coś więcej. W końcu mężczyzna był z nią na tyle blisko, że mógłby podarować jej odrobinę zrozumienia i być może kilka ciepłych słów. Jakoś musiała przetrwać żałobę i perspektywę samotności, która ją od teraz czeka. Zatrzymała się w motelu. Co będzie później? Czas pokaże.