Outfit

Tymek od rana siedział w swoim małym kantorku i próbował dodzwonić się do centrali żeby ktokolwiek przyjechał i naprawił maszynę numer cztery. Od kilku dni szwankowała i kiedy wrzuciło się pieniążka to i tak nie puszczała wody. Można było zwariować, a klienci mieli oczywiste pretensje do Martyniuka jakby on w niej siedział i traktował ich pieniądze jak napiwki. Dlatego tak bardzo nienanawidził ludzi. Uważali, że wszystko im się należy, a pracę innych traktowali jak gówno. 
Wiele razy od przyjazdu do Selkiewa zastanawiał się czy dobrze zrobił, że wrócił do tego małego miasteczka. Mógł zostać we Warszawie i dalej tańczyć. Przecież ciało miał niczego sobie, a młodsi - mimo, że wyrzucali tych starszych z o wiele lepiej płatnych zleceń - to nie posiadali takiego doświadczenia jak Tymon. Jednak on musiał się uprzeć i wrócić. 
Praca na myjni to tylko okres przejściowy. Nawet dosyć przyjemny. W zimę mało kto mył auta. Mógł siedzieć w kantorku i oglądać rozgrywki piłkarskie lub turnieje tańca na You Tube. Ale akurat dzisiaj miał istny zamęt. I to przez tą cholerną maszynę. 
- Mam was w dupie. - Powiedział do słuchawki. W za nic w świecie nie mógł się dogadać z gościem siedzącym na infolinii. Będzie musiał wyjść z cieplutkiego miejsca i postawić słupek z napisem "nieczynne". O ileż ludzi się wścieknie. Dystrybutor numer cztery był najczęściej używany. Czyżby ludzie celowo uciekali przed wzrokiem innych? Ubrał kurtkę i wyszedł na zimne powietrze. Wiatr od razu uderzył w policzki mężczyzny, aż zamknął oczy. Uwielbiał zimę, ale tylko wtedy kiedy pod kołdrą miał ciepłe ciało przypadkowej kobiety. Przynajmniej tak bywało w stolicy. W Selkiewie wpadła mu w oko tylko jedna dziewczyna i tylko dla niej był miły. Czekał, aż to się zmieni, ale nie jego wina, że ludzie go wnerwiali. 
Kiedy wystawił pachołek akurat na teren myjni podjechało auto. Za kierownicą widział płeć przeciwną, która zmieszaną wpatrywała się w informacje o nieczynnym dystrybutorze. Tymek wpatrywał się w nią z nadzieją, że podjedzie pod inne stanowisko. Na próżno. Westchnął cicho, przekręcił oczami i podszedł do auta stukając w szybę. Kiedy ta opuściła okno próbował się uśmiechnąć, ale nie wiedział czy mu to wyszło. 
- Wjeżdża pani gdziekolwiek indziej czy wyjeżdża? - Spytał z nienaganną uprzejmością.

@Koletta Różańska

@Tymon Martyniuk
#style

Dzień jak co dzień. Wstała równo z budzikiem, czyli w sam raz by ogarnąć się do stanu ogólnej użyteczności, spakować zielone żabki, pastele i brystole (czyli wszystko by móc uszczęśliwić dzieciaki kolejnego niesamowitego dnia w przedszkolu) i wrzuciła je do swojego ukochanego (aczkolwiek prawdopodobnie niewiele młodszego od niej) czerwonego fiata punto. Klasa sama w sobie. Nie ma chyba rzeczy, których nie widziało by to auto. No dobrze, nie musisz tak mocno galopować w swych myślach. Aż tak źle nie było.
Tak czy inaczej czerwone punto towarzyszyło jej już od pierwszego roku studiów. I choć traktowała je jako narzędzie pracy nie ukrywała że darzy tą stertę żelastwa ogromnym sentymentem i dbała o nie tak jak tylko może zadbać kobieta, czyli wizualnie. Pod maskę zaglądał tylko jej ojciec, bowiem Koletta była w stanie jedynie dolać płynu do spryskiwaczy. Na tym kończyła się jej znajomość samochodowych wnętrzności. Więc skoro miała jeszcze sporo czasu do swojej zmiany postanowiła poświęcić kilkanaście minut na wypłukanie Punciaka po ostatnich leśnych wojażach.
Zdążyła podjechać pod ulubiony dystrybutor, gdy przystojny mężczyzna zablokował pachołkiem wjazd do najszerszego z możliwych podjazdów. Przez chwilę zawiesiła wzrok na mężczyźnie jakby mózg wyparował jej na kilka chwil. Zastanawiała się czy nie zrezygnować z myjni by nie ryzykować podjazdem pod inny dystrybutor czy może poprosić mężczyznę o drobną przysługę czy może myślała dlaczego tak przystojny facet ma tak bardzo ewidentnie zły dzień. Zanim zdążyła się ocknąć mężczyzna zbliżył się do jej Punciowego okienka. Opuściła szybę na szybko łącząc wątki...
- A czy dam radę wcisnąć się gdzieś indziej ? - spytała z rozbrajającą, przedszkolną niewinnością. - To znaczy... Obawiam się czy dam radę, bo tu jest najszerzej.- wyjaśniła, lekko czerwieniąc się na policzkach.
Oh Koletto. Za dużo czasu przebywasz z przedszkolakami, a zdecydowanie za mało czasu z przystojniakami.

Kobieta chyba nieco wolniej trybiła niż większość ludzi. Tymon miał wrażenie, że zaraz przegrzeją się jej styki w mózgu. Nic dziwnego. Spod czapki wystawały blond kosmyki włosów. Martyniuk nie ufał stereotypom, uważał, że najpierw trzeba kogoś poznać, a dopiero potem wyciągać wnioski, ale patrząc na nieznajomą tracił wiarę nawet we własne słowa. Chciał nawet poczuć jakieś wyrzuty sumienia jednak dzisiejszy dzień był jednym z tych, które nie miały przynieść tak pozytywnego rezultatu. Tymek dawno stwierdził, że problemy w pracy trzeba zostawić w kantorku i nie przenosić ich na klientów. Cóż poradzić, że mieć plany to zupełnie co innego niż ich spełnianie? 
- Ma pani Punto, a nie ciężarówkę z In Postu. - Powiedział podnosząc brwi ze zdziwienia do góry. Miał ochotę przekręcić oczami, ale w porę się opanował. Kobieta była ładna, zapewne dosyć inteligenta, tyle że wyglądała na zagubioną. Trzeba jej pomóc, bo inaczej będzie musiał zostać po godzinach. 
- Ma pani szczęście, że to faceci są od zmieszczania się w odpowiednie przestrzenie. - Rzucił mimochodem i pociągnął za klamkę od drzwi jednocześnie je otwierając i opierając się o nie. - Pani wyjdzie, a ja wjadę pod wąski dystrybutor. - Jeśli by tak stali i rozmawiali o wadach i zaletach to mogliby zejść na niebezpieczne tory, gdzie brak szlabanów często daje o sobie znać. 
- Z myciem sobie radzimy sami, prawda? - Spytał jeszcze dla pewności. Miał dziwne wrażenie, że kobieta zrobi zaraz wielkie oczy i pokręci głową żeby zaprzeczyć. No cóż. Taka jego praca. Chyba zaczynał naprawdę tęsknić za Warszawą i nocnymi klubami. Tam wszyscy na niego patrzyli z podziwem. W Selkiewie każdy szydził sobie z jego roboty. I tej starej i tej nowej. Jakby polerowanie aut było czymś hańbiącym. 
- Czemu panią skądś kojarzę? - W sumie to nie takie trudne w tej małej mieścinie kogoś znać. Jednak nie było go prawie dziesięć lat. Wiele mogło się zmienić. 
@Koletta Różańska