2.
outfit

Nie ma to jak dzień wolny od studiów, który człowiek spędza w pracy. Wojnarowski jakoś mocno nie mógł narzekać, przecież naprawdę lubi swoją pracę. Poza tym pani Zosia jest dla niego jak druga babcia. Nadal przynosi mu ciasteczka czy też inne przysmaki do pracy, bo musi mieć pewność, że chłopak je normalnie. Według niej jest ciągle zbyt chudy, typowa babcia.
Dziś nie miał zbyt wiele zamówień, wszystko, co miało zostać przygotowane to już dawno zrobił. Także siedział za ladą, pisząc do Florka albo przeglądając kartki z nutami od wykładowcy, które dostał do nauczenia. Marzył już o tym, żeby wrócić do mieszkania i spędzić resztę wolnego dnia ze swoim chłopakiem. Kolejny plus mieszkania razem!
Zostało pół godziny do zamknięcia kwiaciarni, Kai powoli zabierał się za sprzątanie pomieszczenia. Akurat, kiedy schylił się za ladą, usłyszał dźwięk otwierających się drzwi. Serce mu stanęło, gdy zobaczył w nich swojego brata.
- Co Ty tutaj robisz? - zapytał, serce zaczynało mu przyśpieszać.

Jak tylko dowiedział się, gdzie pracuje Kai to nie mógł pozostać obojętny. Przecież ktoś musiał być tym, który gnębi? Poza tym jego młodszy brat był idealnym workiem treningowym, którego Sergiusz teraz tak bardzo potrzebował. Co prawda był już na siłowni, ale to nie wystarczyło. Maszyny do treningu nie zastąpią żywego człowieka.
Nic tak nie sprawiało, że czuł się świetnie jak strach w czyichś oczach. Uśmiechnął się paskudnie pod nosem widząc reakcję brata. Przeszedł kilka kroków upewniając się, że są w kwiaciarni samii.
-Przyszedłem odwiedzić braciszka - rozłożył ramiona -Chodź się przytul! Stęskniłem się za Toba pedałku - uśmiechnął się uroczo. Kto jak nie Sergiusz był od robienia teatralnych akcji? Może powinien pomyśleć o karierze aktorskiej? Po chwili jednak opuścił ramiona i prychnął pod nosem.
A gdy jego wzrok napotkał półkę z doniczkami to doniczki były przegrane. Chwycił jedną z nich i podrzucił. Chwilę później doniczka poleciała w kierunku młodszego Wojnarowskiego.
-Ojej, wysmyknęło mi się - wzruszył ramionami.

Skąd mógł się dowiedzieć, gdzie pracuje? Ano tak, Sergiusz zawsze ma jakieś wtyki i wie o wszystkim. Dziadkowie również unikali z nim kontaktu, zresztą Kai miał wrażenie, że tylko ojciec i brat są takimi potworami. Gdyby tylko ich mama żyła... Może jakoś sprowadziłaby ich na ziemię, albo przynajmniej Kai mógłby z nią rozmawiać o wszystkim bez jakiegokolwiek strachu.
Czuł jak każdy mięsień mu się spina w reakcji na głos brata, miał ochotę w jakiś magiczny sposób sprawić żeby zniknął na dobre. Dlaczego akurat on? Co mu takiego zrobił? Nigdy nie starał się być oczkiem w głowie ojca, nie wchodził mu za bardzo w drogę. A ten uwziął się na nim od kiedy powiedział pierwsze słowo.
- Wyjdź stąd Sergiusz. - odezwał się przez zaciśnięte zęby. Zaczęło się od "pedałków", a zaraz będzie tylko gorzej. Nie mógł o tym nawet powiedzieć swojemu chłopakowi, lepiej żeby nigdy nie poznał jego brata.
- Pojebało cię? Zdajesz sobie sprawę, że za to zapłacisz? - skrzyżował ręce na piersiach, patrząc na Serka wymownie. Będzie sobie teraz rzucał doniczkami?
- Zresztą, wiesz co? Właśnie zamykamy więc nie masz tu czego szukać. - dodał jeszcze, po czym chwycił za miotłę.

Ojciec wpajał od dziecka Serkowi, że ich matka jest słaba. Skoro ona była, to jej synek też. Nie potrafił myśleć o Kai'u inaczej jak o małym robaku. Każda wymówka była dobra, żeby go gnębić. Ciężki dzień, kac, bycie pijanym... a czasem po prostu nuda.
-Wyjdę jak uznam, że chce wyjść - uśmiechnął się ciepło do brata -Nie będę za nic płacić - prychnął pod nosem -Twoja praca, Twój problem - puścił mu oczko. Nie musiałby tego teraz przeżywać, jakby brał kasę od ojca. Nie pracowałby w tym miejscu, nie byłoby sytuacji z doniczką. Serek nigdy nie rozumiał, jak można dobrowolnie zrezygnować z kasy.
-Pomogę Ci, nie będę taki - podszedł do niego i wyrwał chłopakowi miotłę. Zamiótł dwa razy dla niepoznaki i uderzył brata kijem w brzuch -Albo i nie - zaśmiał się krótko pod nosem i rzucił miotłą w bok przewracając przy tym kilka wazonów z ciętymi kwiatami -Oj... - wymsknęło mu się.
Czy ta cała sytuacji poprawi mu humor? Pewnie tak. Czy na długo? Tak długo, jak nie będzie widział Aleksandra. Problem jednak polegał na tym, że ta sytuacja była tak pokręcona, że Sergiusz chciał w to brnąć. Kto wie, może zyska najlepsza ofiarę, jaką kiedykolwiek miał szansę zyskać?

Niesamowite jak smutne musi mieć życie, non stop wpajano mu, że jest kimś więcej niż szarym człowiekiem. Uwielbiał się znęcać na Kaiu, wyładowywać swoje emocje, frustracje. Ostatecznie młodszy Wojnarowski był pewien, że jego brat psychopata obudzi się kiedyś sam, zgnije w tym wielkim domu w samotności, nigdy nie zazna, co to szczęście. I tym sposobem blondyn ma nad nim przewagę, przynajmniej ma do kogo wracać i kogoś obchodzi. Po latach stał się silniejszy, na pewno nie da Sergiuszowi zniszczyć tego szczęścia.
- Nie jesteś tu szefem, tylko klientem. Wychodzisz, kiedy sprzedawca Cię o to prosi i płacisz za to, co zniszczyłeś. - odezwał się oschle, nie będzie mu dyktował warunków. Przecież nie są już dziećmi. Prychnął tylko w reakcji na kolejne słowa Sergiusza, nadal jest takim kutasem jakim był.
Nawet nie zdążył zakodować, co się stało, jak oberwał kijem w brzuch. Momentalnie się zgiął się w pół, zaczynając kaszleć.
- Spieprzaj stąd, rozumiesz?! Ulżyło ci?! To wypierdalaj. - zazwyczaj nie przeklinał aż tyle, ale teraz nie mógł się powstrzymać. Miał naprawdę gdzieś, że jego obija, po prostu nie chciał narobić strat pani Zofii...

Sergiusz pewnie skończy jak Scrooge. Dopiero wizyta duchów pewnie uświadomiłaby mu, jak wiele w życiu stracił. Dla kogoś takiego jak Serek dobra materialne i jego własne przyjemności były najważniejsze. Hedonista - tyle w temacie.
-Nie? - uśmiechnął się paskudnie -Myślę, że mógłbym kupić to miejsce. Co Ty na to? - zaśmiał się krótko pod nosem. W sumie to nie byłby taki zły pomysł. Będzie musiał się rozmówić z tą całą właścicielką. Na pewno jakaś kwota, by ją przekonała.
-Ulżyło? - po raz kolejny się zaśmiał. Tym razem o wiele głośnej. Prawdziwy demoniczny śmiech. Nie ma to tamto -Żeby mi ulżyło to musiałbym Cię posłać do szpitala - chwycił brata za włosy i odchylił mu głowę. Wpatrywał mu się prosto w oczy. Nawet na moment nie spuścił z nich wzroku -Może powinienem Cię traktować, tak jak kiedyś, co? - Kai już na pewno wiedział, o co Serkowi chodziło.

Szczerze? Kai cholernie mu tego życzył, a nie należy do zawistnych osób. Po prostu chciałby żeby brat poczuł się kiedyś tak jak on. Różnica jest taka, że młodszy Wojnarowski wyszedł na tym dobrze. Mógł mieszkać z dziadkami, którzy byli dla niego niesamowici, znalazł miłość. Tymczasem dla Sergiusza liczyły się jedynie pieniądze oraz uprzykrzanie życia innym.
- Pierdol się Sergiusz. - warknął na niego. Miał nadzieję, że nie kupi tego miejsca, wtedy będzie musiał szukać nowej pracy, a on pobawi się kwiaciarnią jak zabawką i interes padnie. Doskonale wiedział ile to miejsce znaczy dla Pani Zosi, oby się nie zgodziła.
- Już się Ciebie nie boję. - stąpał po bardzo kruchym lodzie. Mimo wszystko nie dawał się zastraszyć, nie da mu kontroli nad sobą. - Proszę bardzo, wyślij mnie do szpitala. Mamy tu kamery więc bardzo szybko sprawiedliwości stanie się zadość. - dodał pewnym głosem, patrząc mu prosto w oczy. Dawno nie czuł takiej złości, adrenalina buzowała mu w żyłach.
- Zajmij się ojcem i swoim nowobogackim życiem. - po kręgosłupie przeszedł go niemiły dreszcz, miał wielką ochotę mu napluć w twarz.